De afgelopen week was ons land in diepe rouw. Een busongeluk met 22 dode kinderen en hun 6 begeleiders na een heerlijke week skien. Iedereen zwaar gechoqueerd en een onmenselijk verdriet. Het verwonderd me altijd hoe sterk die ouders lijken. Je hebt waarschijnlijk geen keuze. Is dat liefde, alles overstijgend, zelfs de dood? Ik wilde dat ik me wat minder inleefde. Wat ben je met al die hoog sensitiviteit als je er niets mee doet en enkel last van hebt. Ik rouw al heel de tijd mee. Weet met mijn eigen geen blijf. Zou mijn baby s terug in mijn buik steken. Dicht bij mij om ze nooit te verliezen. Je probeert je in te leven in de gevoelens van die ouders. Je voelt een immense angst en verdriet, wetende dat dit slechts een fractie is van de realiteit! Je kan alleen maar hopen dat het jou nooit overkomt ... Maar ... Hoe onrechtvaardig is dat!
