Gisteren met de ganse familie naar de efteling. Het was nog even spannend. Gaan we, gaan we niet. Nog eens een weersvoorspellingswebsite checken. Hmm 90% kans op neerslag. Uiteindelijk besluiten we het erop te wagen en de volgende morgen vertrekken we met drie auto's vol neefjes, nichtjes, tantes, nonkels, aanverwanten en natuurlijk oma en opa. Allemaal stuk voor stuk goed ingeduffeld want het heet niet voor niets winterefteling. Het werd een superdag. Vol leuke, misselijkmakende, ontspannende attracties. Pas tegen de avond viel de eerste regendruppel maar dan zaten wij net in een warme bar poffertjes te eten. Een beetje overroepen, doch gezien de sfeer smaakten ze wel. Tot de laatste minuut werd er alles uit de dag gehaald. De neefjes en nichtjes hadden chance, ze waren nog net op tijd voor een laatste ritje met de python. Ik bleef bij oma, opa, ons zusje en de zoon die nog maar eens ging checken of hij niet sinds de middag een beetje gegroeid was zodat ook hij in de python kon. Ik schat nog een jaartje of drie, tenzij hij flink eet, goed drinkt en luistert . Je kan maar proberen hé. Ik moet zeggen de winterefteling is super. Door de slechtere weersvoorspellingen was het aangenaam qua drukte, overal vuurkorven en kraampjes met gluhwijn en snert, 's avonds ontsteekt men de lampions en andere verlichting, ... een magische sfeer die past bij een magisch sprookjesland.
In het midden van de nacht word ik wakker van het geroep van onze zoon. Ik vlieg in half slaapdronken toestand naar z'n kamer (waar trouwens ook ons zusje ligt) en vraag aan z'n bedje wat er is. "Een beer, mama. Er was een beer in de kamer". Ik tracht hem een beetje te sussen en zeg "'t is niks schatje, 't is maar een nare droom". "neen", antwoordt de zoon resoluut en een beetje boos, "hij zat echt in de kamer, echt". Ik speel maar snel het spel mee, misschien niet zo erg educatief qua beweegreden, doch ik wil in het midden van de nacht geen scène ontketenen. Als hij terug wat gerustgesteld is en ik hem heb verzekerd dat alle beren weg zijn, gaan we allemaal terug slapen. Voor even dan toch want opeens staat de zoon aan ons bed en zegt hij zielig "die beer komt altijd terug mama". Ik zeg dat hij dan maar snel bij mama in bed moet kruipen en zo slapen we verder. Ik, echtgenoot en zoon lief tussen ons. 's Morgens vraag ik "was het een Teddybeer?". "Neen", antwoordt de zoon ernstig "een bruine" en hij knikt met z'n hoofdje en z'n wenkbrauwen opgetrokken om mij de ernst van de situatie te laten inzien. "En wat heb je dan juist gedroomd", vraag ik meelevend waarop de zoon in een collère uitbarst en snauwt "dat was wel geen droom hé. Dat was echt!"
Pff. Ik weet niet wat er is. 't Is niet dat ik dood ongelukkig ben maar ik ben wat rusteloos. Ik weet het allemaal niet goed. Het voelt allemaal een beetje raar aan. Ik heb het gevoel dat ik in mijn leven op een scharniermoment zit en de beslissing is nog niet genomen. Komt er nog een derde kindje, wat met mijn carrière, hoe gaat het nu allemaal verder verlopen. Een beetje in het midden van de wip. Balancerend tussen links en rechts. Raar! Misschien zijn het gewoon nieuwjaar blues.
Snel wat oude lakens gevonden en in lappen gescheurd. Eén voor op z'n hoofdje. Ik heb nog wel ergens een zilver touw. Een ander rond z'n middel. "Mama, ik wil die zwarte zijn, want ik ben een koning hé. Zo één van bij moeder Maria" en hij haalt er om z'n woorden kracht bij te zetten het beeldje van Melchior bij. Of is het Caspar of Balthazar? Of hoe heten ze ook al weer want Caspar klinkt wat raar en Kasper is dat kleine, zielige spookje. Soit, die zwarte dus. Nog vlug wat zwarte schmink op z'n snoetje en dan in de auto naar oma om daar met z'n neefjes en nichtje te gaan zingen. "Doe maar een grote toer" zegt oma en weg zijn we. "Wel beleefd zijn hé en dank u zeggen". En dan luidt de eerste bel. Uit volle borst beginnen ze te zingen en dan te babbelen over dat ze wel drie koningen zingen maar eigenlijk met vier zijn (één neefje wilde liever thuis blijven) en dat ze graag snoep krijgen! Na 1,5 uur en een gekwetste pink van de zoon (tussen een poortje gezeten) houden ze het voor bekeken. Dan maar terug naar oma om aan de keukentafel (net zoals vroeger) het snoep en de centen te verdelen. Pure nostalgie.
. Je kan maar proberen hé.
