Ons zus kan dan misschien nog altijd niet kruipen (al schuift ze wel een beetje op haar poep voort), sinds deze middag kan ze wel met een rietje drinken. Doe dat maar eens na als uk van juist een jaar!
Om de laatste dag van het oude jaar goed te starten, wilde ik wat yoga oefeningen doen (immers geweldig rustgevend). In plaats van dit, zoals gebruikelijk, boven op zolder te doen, dacht ik eraan om dit nu in de keuken te doen. De zoon was immers beneden aan't spelen, de echtgenoot was nog boodschappen gaan doen en ons zus sliep in haar bedje. Ik begon vol overgave aan de zonnegroet, doch dat was buiten de zoon gerekend. Hij vond dat mama immers een geweldig kamp met haar lichaam maakte waar hij leuk kon in kruipen. Ik moest gewoon maar even zeggen wanneer ik een andere houding wilde aannemen. .In de volgende houding zag hij een donker hol maar ik moest wel wat hoger van de grond want hij kon er niet in . De lijkhouding die ik gewoonlijk 10 min moet doen, heb ik maar na 2 minuten stop gezet. Hij was me wel even kwijt want wie verwacht er nu dat je mama op de grond in de keuken ligt. . Ach ja, de vloer was toch wat koud om echt volledig te ontspannen ;-).
Vanavond, net voor het slapen gaan, nog even naar de kindjes gaan kijken. Eerst de zoon even checken. Ik nam zijn boeken uit z'n bed en ontwarde zijn dons om hem nog even lekker in te duffels toen ik kleine oogjes voelde priemen. Ik liep naar het kleinste bedje en daar keek mijn kleine meid me aan met een super lieve glimlach. Ik vouwde haar dekentje opnieuw op, stopte haar onder, gaf haar haar noukie en legde mijn hand nog even op haar buikje. Ze trok haar andere noukie naar zich toe en nam vervolgens mijn vinger vast om met een gelukzalige glimlach haar oogjes te sluiten. Klaar voor dromenland.
Veel 'moetjes' afgewerkt en dat in een vakantie! Een goed gevoel moet je eraan overhouden. Ik ben niet zeker of dat wel het geval is. Misschien zoek ik te hard naar voldoening. Zoontje heeft nog steeds nekpijn (of had ik dat al gezegd). Met kerst te hard geravot met de neefjes. Dan maar gisteren en vandaag in de sauna. Hij vond het best leuk (je moet wel verhaaltjes vertellen ;-) ) en wij dus ook. Deze middag nog meer een begonnen met 'start to run'. Samen met de zus en vergezeld van 4 neefjes en nichtjes op de fiets. Al moest je het theatrale gedrag en ettelijke traantjes en klaagzangen er wel bijnemen. Ze zijn toch allemaal hetzelfde. Groot drama omwille van nieuwe schoenen. Eerst omdat oudste neefje de schoenen niet mocht aandoen om te gaan fietsen, daarna omdat ze vuil waren en mama toch gelijk had gekregen dat het aantrekken van het paar geen goed idee was. Afgesloten met 20 sit ups en we konden er weeral tegen! Eens benieuwd hoe lang het duurt. Aan de ambitie zal het alvast niet liggen... we gaan voor de 10 miles :-/
Vandaag één jaar geleden werd mijn kleinste schat geboren. Wat vliegt de tijd! Nochtans ... ik herinner me het nog levendig. Bepaalde taferelen zie ik opnieuw voor mijn ogen gebeuren. Niet zozeer de pijn. Al weet ik nog wel dat het verschrikkelijk veel pijn deed. Ik ging ook eens de stoere zijn. 's Nachts opnieuw mijn water gebroken (bij zoon lief was het hetzelfde, doch nu wist ik het). Daar waar ik de eerste keer paniekerig werd, vroeg ik nu doodnormaal aan de echtgenoot of hij eens naar de maturiteit wilde bellen. Misschien hoefde ik nog niet direct te komen! Wel dus. Er lag nog vrij veel sneeuw van de vorige dagen. Auto geparkeerd en voorzichtig langs de spoed naar binnen. Geen plaats in het verloskwartier. De feestdagen zijn blijkbaar populair . Dan maar in de onderzoekskamer waar ik dezelfde ochtend nog had laten checken of alles ok was. Wie zei dat voorgevoelens niet bestaan? Uiteindelijk toch in een kamertje beland. We zouden met 15 zijn. 15 mama's in spe!!!! Ik zat precies in een fabriek. IK zou het zo proberen. Geen ruggeprik. Misschien wel een bal. De eerste keer had die me ook wel wat geholpen. Hoe zat dat nu weer... die prenatale oefeningen. Had er deze keer de tijd niet voor genomen (geen tijd weet je wel). Het zou wel terugkomen en zo moeilijk kon het nu toch ook niet zijn. Echtgenoot was deze keer een pak meewerkende . Wanneer ik de weeën voelde opkomen stond hij al klaar om flink onderaan mijn rug te duwen. En maar blazen. Zou ik een hoge of een lage pijngrens hebben. Ongeveer twaalf uur later en nog steeds geen kersverse baby besloot ik maar om toch een epidurale te nemen. Het bad was mijn laatste redding geweest en hoewel ik op een ander moment echt wel van het warme water en de bubbels had kunnen genieten, waren de pijnscheuten echte spelbrekers. Na de epidurale ging het beter al wilde ook deze baby niet zakken en de wereld komen verkennen. Opnieuw horror met alles erop en eraan. Toch niet, een paar uur later voelde ik me misselijk worden en volgens de vroedvrouw was dat een goed teken !!! En daar was ze dan uiteindelijk mijn kleine meid!!! Raar dat je alles nog zo goed weet. 't is te zeggen, flarden waarschijnlijk maar toch sterk visueel. Dit alles 1 jaar geleden. Ik had me fameus uitgesloofd. De hoofdtaart was van chocolade, met roze roosjes van marsepein en in sierlijke letters haar naam met een fiere 1 en een kaarsje. Die hebben we dan maar met z'n allen uitgeblazen. Volgens broer was het weliswaar haar feest, doch pakjes openmaken kan ze nog niet. Voor 'proberen' kreeg ze de tijd niet. Ach ja, volgend jaar zal ze zich wel beter weren. Maar laat het nog maar even duren... 't gaat al zo snel. x
Vandaag één jaar geleden werd mijn kleinste schat geboren. Wat vliegt de tijd! Nochtans ... ik herinner me het nog levendig. Bepaalde taferelen zie ik opnieuw voor mijn ogen gebeuren. Niet zozeer de pijn. Al weet ik nog wel dat het verschrikkelijk veel pijn deed. Ik ging ook eens de stoere zijn. 's Nachts opnieuw mijn water gebroken (bij zoon lief was het hetzelfde, doch nu wist ik het). Daar waar ik de eerste keer paniekerig werd, vroeg ik nu doodnormaal aan de echtgenoot of hij eens naar de maturiteit wilde bellen. Misschien hoefde ik nog niet direct te komen! Wel dus. Er lag nog vrij veel sneeuw van de vorige dagen. Auto geparkeerd en voorzichtig langs de spoed naar binnen. Geen plaats in het verloskwartier. De feestdagen zijn blijkbaar populair . Dan maar in de onderzoekskamer waar ik dezelfde ochtend nog had laten checken of alles ok was. Wie zei dat voorgevoelens niet bestaan? Uiteindelijk toch in een kamertje beland. We zouden met 15 zijn. 15 mama's in spe!!!! Ik zat precies in een fabriek. IK zou het zo proberen. Geen ruggeprik. Misschien wel een bal. De eerste keer had die me ook wel wat geholpen. Hoe zat dat nu weer... die prenatale oefeningen. Had er deze keer de tijd niet voor genomen (geen tijd weet je wel). Het zou wel terugkomen en zo moeilijk kon het nu toch ook niet zijn. Echtgenoot was deze keer een pak meewerkende . Wanneer ik de weeën voelde opkomen stond hij al klaar om flink onderaan mijn rug te duwen. En maar blazen. Zou ik een hoge of een lage pijngrens hebben. Ongeveer twaalf uur later en nog steeds geen kersverse baby besloot ik maar om toch een epidurale te nemen. Het bad was mijn laatste redding geweest en hoewel ik op een ander moment echt wel van het warme water en de bubbels had kunnen genieten, waren de pijnscheuten echte spelbrekers. Na de epidurale ging het beter al wilde ook deze baby niet zakken en de wereld komen verkennen. Opnieuw horror met alles erop en eraan. Toch niet, een paar uur later voelde ik me misselijk worden en volgens de vroedvrouw was dat een goed teken !!! En daar was ze dan uiteindelijk mijn kleine meid!!! Raar dat je alles nog zo goed weet. 't is te zeggen, flarden waarschijnlijk maar toch sterk visueel. Dit alles 1 jaar geleden. Ik had me fameus uitgesloofd. De hoofdtaart was van chocolade, met roze roosjes van marsepein en in sierlijke letters haar naam met een fiere 1 en een kaarsje. Die hebben we dan maar met z'n allen uitgeblazen. Volgens broer was het weliswaar haar feest, doch pakjes openmaken kan ze nog niet. Voor 'proberen' kreeg ze de tijd niet. Ach ja, volgend jaar zal ze zich wel beter weren. Maar laat het nog maar even duren... 't gaat al zo snel. x
.In de volgende houding zag hij een donker hol maar ik moest wel wat hoger van de grond want hij kon er niet in 
