Hoe grappig dat je dag er totaal anders komt uit te zien dan dat je s morgens had verwacht. Dit jaar hebben we al een extreem zachte winter gehad. De rozen in de voortuin bloeiden tot een week geleden. Toen kwam de vrieskou, tot -10°! Ik duimde alvast mee voor de zoon voor sneeuw. Die kwam er pas deze middag en vol overtuiging. Ik had rond 15 u een afspraak buiten de stad. Om 16 u besloot ik om terug naar de stad te gaan doch de auto aan de kant te laten en de tram te nemen. Dat zou veel sneller zijn! Heen wel ja maar terug naar de auto was een ander avontuur. De tram vond moeilijk haar doorgang tussen de auto s en amper en paar straten verder viel de stroom uit. Daar zaten we dan. Uiteindelijk toch maar uitstappen en te voet verder. Ik moest dringend naar het toilette. Ik wist dat ik in de straat waarin ik liep een klant had wonen waar ik best kon aankloppen. Kende ik de nummer maar vanbuiten. Op moment van mijmering liep ik los op de dame in kwestie. Wat was ik blij haar te zien. Snel naar boven en toen ik uit het toilette kwam, stond er aan tafel een bordje bij. Nee, dat kon ik echt niet, ik moest naar mijn kindjes. Er was geen weerstand tegen. Ik moest en ik zou blijven eten. Snel alles naar binnen gewerkt om mijn weg met een andere tram verder te zetten. Ik was uiteindelijk 3 uur onderweg, maar de sneeuw was maagdelijk wit.... En morgen gaan we sleeen.
Wat ben ik blij met mijn twee kleine schatten. Ik ben er zo fier op en ik vind ze de meest geweldige kinderen ter wereld,zelf al heeft de zoon meer wel problemen met luisteren dan niet en is de kleinste voor een jaar wel erg eigenwijs. Ze zijn geweldig! Vooral ook als de zoon een ganse tijd zijn oren kwijt was maar dan 's avonds vol overgave zegt 'mama, je bent mijn allerbeste vriend'. Wie vergeeft hem dan niet al zijn kuren. Ook de dochter heeft een eigen willetje. Op sommige momenten wil ze niet eten. Dan schudt ze wild nee met haar hoofdje en gaat haar mond op slot. Dit deed ze al veel langer maar de laatste weken is er iets nieuws bijgekomen. Ze wil zelf eten. Ook al is haar coördinatie nog niet 100%, de lepel is van haar! Ze tast echt ook haar grenzen af. Daarstraks stak ze soms met een engelengezichtje de lepel naar me toe maar het moment dat ik hem wilde grijpen, trok ze hem vliegensvlug weg met een gezicht dat zegt 'ikke doen'. Tja wie zei dat parenthood niet challenging is!
