De afgelopen week was ons land in diepe rouw. Een busongeluk met 22 dode kinderen en hun 6 begeleiders na een heerlijke week skien. Iedereen zwaar gechoqueerd en een onmenselijk verdriet. Het verwonderd me altijd hoe sterk die ouders lijken. Je hebt waarschijnlijk geen keuze. Is dat liefde, alles overstijgend, zelfs de dood? Ik wilde dat ik me wat minder inleefde. Wat ben je met al die hoog sensitiviteit als je er niets mee doet en enkel last van hebt. Ik rouw al heel de tijd mee. Weet met mijn eigen geen blijf. Zou mijn baby s terug in mijn buik steken. Dicht bij mij om ze nooit te verliezen. Je probeert je in te leven in de gevoelens van die ouders. Je voelt een immense angst en verdriet, wetende dat dit slechts een fractie is van de realiteit! Je kan alleen maar hopen dat het jou nooit overkomt ... Maar ... Hoe onrechtvaardig is dat!
Een unicum in deze gezinsconstelatie. Hopelijk komt ze niet te veel voor. Met zn vieren thuis. Niks quality time maar pure noodzaak. Alle vier ziek. Gelukkig valt het bij de kids nog mee. Koorts, snot en wat gezeur maar geen iuderlijke waaktoestanden. Zou nietweten hoe we dat erbij zouden doen. Alhoewel, waarschijnlijk zou het dat zijn ... Gewoon doen. En nu maar genezen en het schuldgevoel tav de werkgever trachten achterwege te laten.
Onlangs gaan skien. Het was zalig. Pure. Quality time met familie en kids. Zon, sneeuw, skien, sleeen, ... Alle ingredienten voor een schitterende vakantie. De zoon komt zelfstandig achter ons aangeskied. Wat waren we trots. Met het sleeen ook nog een leuke anekdoteal komt ze uit tweede hand. De echtgenoot ging nog een laatste sleeafdaling met de zoon doen. Ik zou al terug gaan naar de dochter in het appartement. Zoon en echtgenoot zouden wel thuisgeraken. Ze besloten de skibus te nemen. Toen de chauffeur stopte, liep de zoon resoluut op hem af. 'je moet stoppen aan het huisje van walter en birgitte', zei hij. De echtgenoot schoot in de lach waarop hij er verontwaardigd aan toevoegde 'hoe weet die nu anders waar hij moet stoppen.'. Pure kinderlogica
De dochter wil niet kruipen. Op haar buik liggen vindt ze maar niets. Ze heeft natuurlijk enerzijds een broer die haar aanbidt en die haar op haar wenken bedient. Anderzijdst heeft ze ondertussen sinds enkele maanden de techniek gevonden om haar voort te bewegen. Ze schuift op haar poep verder en duwt zich met haar handjes af. T is te zeggen, die handjes laat ze ondertussen ook achterwege. Ze plooit razendsnel haar beide benen en zo schuift ze vooruit. Ons kikkertje !
Gisteren was de zoon naar zijn oma omwille van een vrije dag op school. Voor werkende ouders al geen evidentie! Gelukkig zijn er die onvermoeibare oma's. De zoon vult momenteel zijn dagen met kleuren en knippen. Vooral dat laatste en alles wat op zijn pad komt wordt dan ook onveilig. Zo vond oma stukjes elastiek (was voor de broek van een neefje). Oma sprak de zoon aan met de vraag " heb jij mijn elastiek stuk geknipt?". De zoon begon in alle toonaarden te ontkennen. Oma ( met ondertussen ervaring van 8 kleinkinderen) paste haar techniek dan maar aan. Ze vroeg opnieuw maar nu op fluistertoon " waar is de verborgen schat?". De zoon antwoordde samenzwerderig " kom maar eens kijken" en toonde de verborgen schat onder een kussen op een stoel van de eettafel.
Hoe grappig dat je dag er totaal anders komt uit te zien dan dat je s morgens had verwacht. Dit jaar hebben we al een extreem zachte winter gehad. De rozen in de voortuin bloeiden tot een week geleden. Toen kwam de vrieskou, tot -10°! Ik duimde alvast mee voor de zoon voor sneeuw. Die kwam er pas deze middag en vol overtuiging. Ik had rond 15 u een afspraak buiten de stad. Om 16 u besloot ik om terug naar de stad te gaan doch de auto aan de kant te laten en de tram te nemen. Dat zou veel sneller zijn! Heen wel ja maar terug naar de auto was een ander avontuur. De tram vond moeilijk haar doorgang tussen de auto s en amper en paar straten verder viel de stroom uit. Daar zaten we dan. Uiteindelijk toch maar uitstappen en te voet verder. Ik moest dringend naar het toilette. Ik wist dat ik in de straat waarin ik liep een klant had wonen waar ik best kon aankloppen. Kende ik de nummer maar vanbuiten. Op moment van mijmering liep ik los op de dame in kwestie. Wat was ik blij haar te zien. Snel naar boven en toen ik uit het toilette kwam, stond er aan tafel een bordje bij. Nee, dat kon ik echt niet, ik moest naar mijn kindjes. Er was geen weerstand tegen. Ik moest en ik zou blijven eten. Snel alles naar binnen gewerkt om mijn weg met een andere tram verder te zetten. Ik was uiteindelijk 3 uur onderweg, maar de sneeuw was maagdelijk wit.... En morgen gaan we sleeen.
Wat ben ik blij met mijn twee kleine schatten. Ik ben er zo fier op en ik vind ze de meest geweldige kinderen ter wereld,zelf al heeft de zoon meer wel problemen met luisteren dan niet en is de kleinste voor een jaar wel erg eigenwijs. Ze zijn geweldig! Vooral ook als de zoon een ganse tijd zijn oren kwijt was maar dan 's avonds vol overgave zegt 'mama, je bent mijn allerbeste vriend'. Wie vergeeft hem dan niet al zijn kuren. Ook de dochter heeft een eigen willetje. Op sommige momenten wil ze niet eten. Dan schudt ze wild nee met haar hoofdje en gaat haar mond op slot. Dit deed ze al veel langer maar de laatste weken is er iets nieuws bijgekomen. Ze wil zelf eten. Ook al is haar coördinatie nog niet 100%, de lepel is van haar! Ze tast echt ook haar grenzen af. Daarstraks stak ze soms met een engelengezichtje de lepel naar me toe maar het moment dat ik hem wilde grijpen, trok ze hem vliegensvlug weg met een gezicht dat zegt 'ikke doen'. Tja wie zei dat parenthood niet challenging is!
Gisteren met de ganse familie naar de efteling. Het was nog even spannend. Gaan we, gaan we niet. Nog eens een weersvoorspellingswebsite checken. Hmm 90% kans op neerslag. Uiteindelijk besluiten we het erop te wagen en de volgende morgen vertrekken we met drie auto's vol neefjes, nichtjes, tantes, nonkels, aanverwanten en natuurlijk oma en opa. Allemaal stuk voor stuk goed ingeduffeld want het heet niet voor niets winterefteling. Het werd een superdag. Vol leuke, misselijkmakende, ontspannende attracties. Pas tegen de avond viel de eerste regendruppel maar dan zaten wij net in een warme bar poffertjes te eten. Een beetje overroepen, doch gezien de sfeer smaakten ze wel. Tot de laatste minuut werd er alles uit de dag gehaald. De neefjes en nichtjes hadden chance, ze waren nog net op tijd voor een laatste ritje met de python. Ik bleef bij oma, opa, ons zusje en de zoon die nog maar eens ging checken of hij niet sinds de middag een beetje gegroeid was zodat ook hij in de python kon. Ik schat nog een jaartje of drie, tenzij hij flink eet, goed drinkt en luistert . Je kan maar proberen hé. Ik moet zeggen de winterefteling is super. Door de slechtere weersvoorspellingen was het aangenaam qua drukte, overal vuurkorven en kraampjes met gluhwijn en snert, 's avonds ontsteekt men de lampions en andere verlichting, ... een magische sfeer die past bij een magisch sprookjesland.
In het midden van de nacht word ik wakker van het geroep van onze zoon. Ik vlieg in half slaapdronken toestand naar z'n kamer (waar trouwens ook ons zusje ligt) en vraag aan z'n bedje wat er is. "Een beer, mama. Er was een beer in de kamer". Ik tracht hem een beetje te sussen en zeg "'t is niks schatje, 't is maar een nare droom". "neen", antwoordt de zoon resoluut en een beetje boos, "hij zat echt in de kamer, echt". Ik speel maar snel het spel mee, misschien niet zo erg educatief qua beweegreden, doch ik wil in het midden van de nacht geen scène ontketenen. Als hij terug wat gerustgesteld is en ik hem heb verzekerd dat alle beren weg zijn, gaan we allemaal terug slapen. Voor even dan toch want opeens staat de zoon aan ons bed en zegt hij zielig "die beer komt altijd terug mama". Ik zeg dat hij dan maar snel bij mama in bed moet kruipen en zo slapen we verder. Ik, echtgenoot en zoon lief tussen ons. 's Morgens vraag ik "was het een Teddybeer?". "Neen", antwoordt de zoon ernstig "een bruine" en hij knikt met z'n hoofdje en z'n wenkbrauwen opgetrokken om mij de ernst van de situatie te laten inzien. "En wat heb je dan juist gedroomd", vraag ik meelevend waarop de zoon in een collère uitbarst en snauwt "dat was wel geen droom hé. Dat was echt!"
