Sawasdee cop,

Sabai dee mai? Of met andere woorden hallo, hoe gaat het? Van vele mensen krijg ik via mail, blog en/of facebook veel reacties en nieuwsflashkes. Dank u wel daarvoor, dat doet heel veel plezier. Ik voel me hier zeer goed op Koh Samui, zowel op het werk als na de werkuren. Het lijkt voor jullie waarschijnlijk al een eeuwigheid geleden dat ik iets gepost heb op mijn blog, maar nu is het zover. Ik heb heel veel te vertellen en weet zeker dat ik dingen zal vergeten maar ik zal mijn best doen. Naast deze tekst heb ik ook al heel wat foto’s geplaatst op facebook dus als jullie wat beeldmateriaal willen bekijken bij mijn tekst is dat zeker mogelijk... Hoe ik alles zal verwoorden in de volgende alinea’s weet ik zelf nog niet maar ik ga eraan beginnen. Klaar? 1,2,3 start...

Mijn werk:

Na de introductiedagen vorige week ben ik gestart aan mijn eigenlijke stage. Ik doe ’s morgens vanaf 8uur de ontbijtdienst mee met het restaurantpersoneel. Tijdens het ontbijt observeer, delegeer en corrigeer ik de dienst. Dat houdt in dat ik de gasten verwelkom, het buffet in het oog hou en de service van het personeel opvolg en leid. Dit lijkt voor een stuk op het werk van een maître d’hotel of restaurantverantwoordelijke en toch is het anders. Tijdens deze dienst probeer ik het personeel ook de knepen van het opdienen te leren. Hoe draag je op een propere degelijke manier borden? Hoe kijk ik naar de tafel zonder op te vallen enzoverder. Zoals ik reeds eerder in een blogtekst schreef sta ik in voor het food en beverage departement of kortom alles wat eten en drinken is. In “mijn” hotel, Centara Villas Samui, valt de sportafdeling en PR afdeling ook onder mijn departement. Dus tijdens het ontbijt is een belangrijk aspect van mijn job het praten met de gasten of the PR (public relations) onderhouden. De Coral Bar kan ik vanuit het restaurant in het oog houden. De Papillon Lounge echter niet want die ligt aan de receptie. Maar daar ga ik minstens drie maal per dag langs. Deze bar is ook niet zo druk omdat het bovenaan het domein ligt. Waarom spreek ik van bovenaan? Wel, ons hotel ligt aan het strand maar al onmiddellijk op een berg. Ik kan u verzekeren dat elke dag zoveel treden doen in volle zon aan 35-40°c zeer vermoeiend is. 

Om 11uur is het ontbijt afgelopen en alles opgeruimd en opgezet voor de lunchservice. Op dat moment zit ik een kwartier tot half uur samen met het personeel om ze Engelse les te geven. De namiddag shift krijgt die lessen om 15uur. De eerste les was basisleerstof: verschillende manieren om te vragen hoe het met iemand gaat, verschillende manieren van verwelkoming en afscheid, hoe een bestelling opnemen. Dit lijkt veel voor zo een korte tijd maar het klinkt uitgebreider dan het is. Sommigen kunnen het beter als anderen maar over het algemeen spreken ze Engels met veel haar op. Na deze les ga ik middageten in de kantine als het niet pikant is en anders eet ik iets in het restaurant. Tussen 12 en 13 uur arriveer ik op mijn bureau waar ik voorbereidingen voor mijn Engelse lessen en mijn ander werk doe. De eerste taken die ik heb zijn de volgende:  flyers maken, een strand menukaart opstellen, een paar Cocktails creëren voor tijdens de wereldbeker voetbal en de wijnen bekijken. Om 15uur Engelse les voor de namiddagschift en van half vier tot vijf uur dertig verder op de bureau werken. Dat is tot hiertoe het werk dat ik hier uitvoer... Leerrijk voor mezelf en voor het personeel. Dit is de beste situatie want we kunnen stellen dat het een win-win situatie is.

Naast het werk:

Massage:

Reeds twee maal heb ik kunnen genieten van een Thaise massage die telkens een uur duurde voor net geen € 5,00. Dit soort massage is de hardste massagesoort die ik ooit gekregen heb. Je bent ervoor of je bent er niet voor,  zeggen ze me hier. Diegene die u masseert gebruikt haar handen, armen, ellebogen en voeten. Ik vind het zalig! Deze behandeling is een full-body massage waarbij je handen, je voeten en zelfs je hoofd de revue passeren...  Mijn collega’s lieten me echter wel weten beter te gaan in massage salons waar ze uniformen dragen omdat in andere salons ze een extra (make love) service aanbieden. Natuurlijk moet je die service willen en betalen. Dus die raad volg ik op en ik ga nergens binnen waar geen uniform gedragen wordt.

Een Thais trouwfeest:

Toen ik hier amper een week was kreeg ik reeds een uitnodiging om deel te nemen aan een trouwfeest. Nu ik dacht “wauw, wat een ervaring”! Het was zeer gezellig en lekker eten maar het was jammer genoeg niet het echte feest. Iemand die bij mij in het hotel werkt was eerder op de maand getrouwd in zijn provincie in Thailand. Het is echter niet financieel evident voor alle collega’s om naar een andere provincie te reizen waardoor ze hier een feest met eten gaven. Daar ben ik met veel plezier naartoe geweest. Veel tafels op het strand, lekker eten, mooie zonsondergang,... Ik denk dat hun feest geslaagd was.

Varia:

Vorige week en gisteren ben ik gaan zwemmen in de zee... Ook één van de pluspunten hier, lekker warm water van +/- 20 à 30 °c schat ik met daarbovenop de bars die hun tafels of ligbedden op het strand opstellen. Sfeer en genieten ontbreekt daar zeker niet...

Zoals jullie wel weten geniet ik van het rondrijden met een brommer en aangezien ik hier een brommer heb rij ik ernorm veel rond. Mooie uitzichten bekijken, de verschillende zijstraten verkennen, hier en daar iets drinken en foto’s trekken... Ik weet al erg goed mijn weg te vinden op de toeristische kant van het eiland, de kant waar ik op verblijf. Ik zit op het uiteinde van die kant en Jonathan (een medestudent die hier in een ander hotel stage loopt) op het andere uiteinde. Dus als wij naar elkaar willen toegaan en niet ergens op de weg afspreken rijden we ongeveer 40 minuten.

Gisteren ben ik in de Bar Ice Samui terrecht gekomen met Jonathan, een bar waar je binnen (+/- € 10,00 inkom) ijsculpturen kan bewonderen. De bar is niet erg groot maar er staat een Tuk tuk in ijs, een olifant, pinguins, stoelen, tafels, een foto van de king and queen en een toog waar ze je drankjes serveren. De drankjes worden geserveerd in hoorntjes gemaakt van ijs. Je zal dit zien op de fotos die op Facebook verschijnen. Na dit bezoek zijn we daar op het terras blijven hangen, waarna een hypnose show van start ging. Jonathan is ook op het podium gekropen maar zegt me dat het niet werkte en dat hij het spel meespeelde om de man zijn show niet af te breken.

De rest? Mmm... Later meer...

See you soon...

Sawasdee cop...

Peter

09-05-2010 om 07:53 geschreven door Peter Stroobants  

Het vervolg op gisteren... Zoals jullie dus weten was ik uitgenodigd om mee op stap te gaan. In een dorpje op een kwartier van hier is het kermis voor de moment en daar mocht ik mee naartoe. Eens daar aangekomen wist ik direct dat het niet om een echte kermis zoals bij ons ging. Het is eerder een grote markt met een podium waar live muziek gespeeld wordt en wat kraampjes waar blikkenwerpen of vogelenpik op balonnen gespeeld worden. Er was ook een thaise film op een reuze groot scherm te zien. Na wat rondwandelen en het bezoek aan de tempel (budda) reden we door naar een bar op het strand. Zeer afgelegen maar gekend. Daar dronken we wat.

Gisteren, maandag 26 april was mijn eerste werkdag. De eerste week is eigenlijk een soort introductie ervaring. Ik ga langs bij elke manager of departementsverantwoordelijke die dan heel zijn departement uitlegd waardoor ik het hotel en de werking ervan beter leer kennen. Tussen die afspraken door zit ik aan mijn bureau waar ik mijn mails check, het nieuwsblad on line lees en deze teksten schrijf. Deze week zitten we met een lage bezettingsgraad waardoor ik daar meer tijd voor heb vermoed ik. Daarenboven zal dat veranderen wanneer ik ingelopen ben in mijn functie. Vandaag gaat hetzelfde schema als gisteren verder. Zo kreeg ik vanmorgen een rondleiding en uitleg over de super mooie spa van de spa manager mevrouw Suwanree. Manager of niet hier spreekt men elkaar aan met de voornaam of eventueel nickname. Alleen wordt er het woord Khun aantoegevoegd wat mevrouw/mijnheer betekent. Ik probeer intussen enkele Thaise woorden onder de knie te krijgen en de traditionele groet (= de wai) begint ook te lukken. De wai is eigenlijk een kleine buiging van het hoofd waarbij de handen plat tegen elkaar gezet worden en de duimen komen ter hoogte van de kin. Op welke hoogte de duimen moetten komen hangt af van de leeftijd enzoverder maar dat is onbelangrijk voor mij vertellen ze me. Ze zijn al zeer vereerd als een europeaan hun wai toepast. De thaise taal is volledig onverstaanbaar voor mij en zelfs het beperkte en raar klinkende engels vraagt wat tijd. Maar we verstaan elkaar uiteindelijk wel. Mijn collegas van laagste rang tot hoogste rang vallen wel heel goed mee, ze zijn vriendelijk en heel hulpvaardig. Respect voel je hier hard. Of je nu tot de lage bevolkingsklasse behoort of tot de hoge,  of je bent buitenlander iedereen moet respect tonen. Dat kan ik afleiden uit de manier van doen en omgaan zonder het thais te verstaan.

Zaterdag zal mijn eerste vrije dag zijn. Wat ik dan ga doen is nog niet duidelijk. Zondag is de f&b manager haar vrije dag dus zal ik werken met de restaurant manager.  Maar ik weet mijn eerste taak al. Ik moet dialoog voeren met het f&b departement om ze hun engels te laten oefenen.  Dat is een taak dat ik zeker wil doen. Hun engels kan alleen verbeteren. Vanmiddag in de kantine zag ik Yves Leterme, Koning Albert en Herman Van Rompuy in het nieuws. Thais nieuws. Uiteraard heb ik er niks van verstaan meer het waren beelden van de eedaflegging dus ik vermoed dat het gaat over het ontslag van de regering. Het ontslag is nu definitief heb ik weten verstaan uit de artikels dat ik las op de site van het nieuwsblad. Straks na het werk ga ik voor een eerste keer zwemmen. We gaan naar het strand van Lamai een dorp op 10 minuten van het hotel. Weer iets nieuws ontdekken dus...

Tot later...

Peter

27-04-2010 om 09:37 geschreven door Peter Stroobants  

Waar moet ik beginnen?  Zoveel meegemaakt de laatste vijf dagen en dat neerschrijven in een tekst. Dat is ook niet altijd gemakkelijk.  En toch doe ik het met veel plezier want ik wil contact houden met jullie allemaal. Ik zal bij het begin van start gaan...

Donderdag 22 april 2010

Omwille van de vulkaanuitbarsting in Ijsland hield ik en men familie toen al enkele dagen het luchtverkeer in het oog om toch maar zeker te zijn dat mijn vlucht zou vertrekken. Alles zag er goed uit tot een bepaald moment op donderdag. Een bericht meldde dat mijn vlucht naar Helsinki gecanceled zou zijn. We belden verschillende keren naar de bureaus van Finnair in België en Finland maar tevergeefs want ze namen nergens op. De vlucht van vrijdagmiddag naar Helsinki ging volgens de site wel vertrekken. Dus bedachtten we het plan om vrijdagmorgen reeds naar de luchthaven te gaan zodat ik met die vlucht misschien mee zou kunnen.

Vrijdag 23 april 2010: De dag van mijn vertrek.

Vrijdagmorgen vroeg opgestaan en klaar om te vertrekken kom ik aan op de luchthaven van Zaventem. Daar ging ik me aanmelden bij de balie van Finnair om informatie te vragen over mijn mogelijkheden. Ik vroeg of ik eventueel met de middagvlucht mee kon in plaats van mijn gecancelde vlucht. Zonder veel woorden en na wat getokkel zei de baliebediende dat ik me mocht gaan inchecken. Een hele opluchting... Zo gezegd, zo gedaan, ik checkte in. Mijnheer, u hebt teveel gewicht in u valies. In mijn hoofd kwam een groot vraagteken op! Wat kan ik missen? Ah ja wat in mijn valies zat was enkel wat ik echt niet kon missen, de rest komt later in dozen. De valies terug van de band, de valies open en rommelen en zoeken, uiteindelijk wat spullen aan mijn zus gegeven voor mee in de dozen te steken en de valies kon ingecheckt worden. Ik kreeg twee boading passes en mijn valies werdt automatisch doorgestuurd naar de eindbestemming. Niet veel later stapte ik op het vliegtuig dat nog niet eens halfvol zat. Ik had twee stoelen voor mij alleen. Niet te geloven dat een vliegtuig niet vol zit na een week zonder vluchtten dacht ik bij mezelf.

Ongeveer 2,5 uur later was ik in Helsinki. Fijn dat ik daar al geraakt was maar die vroegere vlucht nemen zorgde er ook voor dat ik in Helsinki een achttal uur moest wachtten tot dat de vlucht naar Bangkok zou vertrekken. Wat doe je dan? De duty free winkels aflopen maar daar ben je zonder iets te kopen al snel door. Ok iets drinken en knabbelen... Niet veel later is ook dat gedaan. Gelukkig bestaan er rookruimtes op Helsinki Airport. Na het uitproberen van free internet op de luchthaven was ik wat gefrustreerd omdat het niet werkte. Ik zal hier aan een bar een wit martini’ke drinken. Het was lekker maar typisch voor luchthavens een veel te dure martini. Na wat rondwandelen en ronddwarelen haalde ik op een andere plaats toch nog maar eens mijn laptop boven en wonder boven wonder; het werkte. Om de vijf minuten werdt ik er weer afgesmeten maar bon dat zijn details natuurlijk. Rond 19uur heb ik dan gegeten op de luchthaven. The real American Cheese Burger volgens de kaart. Wel ik moet zeggen dat het misschien wel één van de beste cheeseburgers was dat ik ooit gegeten heb.  Rond 20 voor 00uur vertrok de vlucht richting Bangkok. Deze vlucht zat ook niet volledig vol. Maar de meeste zetels waren bezet. Ik had veel geluk en kreeg een middenrij helemaal voor mij alleen. Dat wil zeggen vier stoelen. Dus ik een film gekeken terwijl ik iets dronk en de vluchtmaaltijd binnenspeelde. Daarna heb ik gebruik gemaakt van de vier zetels om te slapen... Dat is pas echt luxe. Uitgerekt kunnen slapen op een vliegtuig. Zzz zzz zzz... 

Zaterdag 24 april 2010

Welkom to Bangkok... Via de transitroute ging ik door de douane en checkte ik me in voor de vlucht naar Koh Samui. Bangkok Airways heette me welkom in hun lounge. Nu daar is niet veel te zien hoor, een beetje koekjes, een tas koffie, fruitsap en water en je hebt het gezien. Na een tweetal uur wachtten vertrok ik richting de eindbestemming Koh Samui. Waar ik een dik uur later aankwam. Vanuit de lucht zag ik al dat het klopte wat ik gehoord had, wat ik gelezen had en wat ik gedroomd had: witte stranden, helder blauwe zee, palmbomen, zon en blauwe lucht, kortom: Welkom to paradise. Het beloofde vervoer was echter niet aan de luchthaven te bespeuren. Via een reisleidster die ik aansprak raakte ik in contact met het hotel die dan onmiddellijk een shuttle voor me opstuurde.

Bij aankomst in het hotel checkte ze me in voor een overnachting in “a garden villa” wat overeen komt met een standaard kamer. Maar waarom villa? Wel het hotel waar ik stage loop in een hotel waar alle kamers chalets zijn. Vandaar ook de naam Centara (=de keten) Villas Samui ( afkorting Koh Samui). Chic die kamer, echt af, onder de indruk werdt ik al verplicht om met de front-office manager en f&b manager te dineren.  Niet veel later ging ik douchen en slapen.

Zondag 25 april 2010

Goed geslapen! Goed ontbijt! Warm weer! Vrije dag! Veel moet ik hier niet aan toevoegen, ik was tevreden. Later op de dag was dat minder het geval. Ik was intussen terrecht gekomen in het gebouw waar ik verblijf. Dat gebouw is redelijk var weg en ligt ergens op den buiten. Na wat uitpakken en steunvolle telefoontjes van het thuisfront ging ik toch eens buiten. Buiten waren mensen ping pong aan het spelen, aan het lachen en aan het zeveren... Voor dat te begrijpen moet ik het Thais niet machtig zijn. Vriendelijk zoals die Thaise mensen zijn begonnen ze ook met mij te communiceren. Ik voelde me op slag beter... Daarbovenop werdt ik uitgenodigd voor mee een stapje in de wereld te zetten.

En dat? .... vertel ik morgen wel......

Groetjes

Peter

26-04-2010 om 10:38 geschreven door Peter Stroobants  

26-04-2010 om 07:47 geschreven door Peter Stroobants  

Hallo hallo,

Velen onder jullie weten het, beseffen het en beleefden mijn voorbije dagen en weken van nabij... Mijn buitenlandse stage op Koh Samui te Thailand start heel binnenkort. Vrijdag 23 april 2010 vertrekt mijn vlucht op Zaventem. 17u55 stijgt het vliegtuig op en zet koers richting Helsinki, Finland. Daar kom ik aan om 21u25. Rond twintig voor twaalf stijgt het vliegtuig richting Bangkok op. Door het tijdsverschil van 6 uur kom ik aan in Bangkok om 13u45. Plaatselijk is het dan reeds zaterdag. Om 16u35 locale tijd, hier dus 10u35 neem ik de vlucht Bangkok – Koh Samui van Bangkok Airways. Bij aankomst omstreeks 17u40 locale tijd zou er vervoer verzorgd door het hotel klaar staan.   

Ik wil naar het buitenland! Later werk ik in het buitenland! Buiten Europa wil ik aan de slag! België blijft mijn thuisland maar toch wil ik ergens anders werken! Deze zinnen of gelijkaardige uitspraken uit ik al een lange tijd. En toch verwachtte de mensen die mijn zus ook kennen dat zij eerst vertrokken zou zijn. Dat deed ze ook, een aantal jaar terug vertrok ze voor 4 maand naar Bodrum, Turkije. Ondertussen getrouwd met Tom woont ze hier in België met een blijvende drang. Vertrekken en het liefst naar Afrika. Haar droom komt heus wel, dat staat vast! En ik wens het haar toe…

Vandaag is het mijn beurt zoals jullie hierboven reeds vernomen. Een droom wordt waarheid. Nooit had ik gedacht dat mijn eerste uitdaging in Thailand zou liggen en toch ben ik blij en nieuwsgierig. Ik dacht, ze zullen me naar Bangkok sturen of misschien naar Phuket of Pattaya… Maar neen… Koh Samui is waar je naartoe mag. Koh Samui? Nog nooit van gehoord. Waar ligt dat? Is dat bekend? Wat valt er te zien? Vragen suizen door je hoofd niet wetende wat te verwachtten.

Koh Samui is een eiland aan de oostkust van Thailand. Een vakantiebestemming die vooral in catalogussen van Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland bekend is. Witte stranden, helder blauw water, veel hotels, een vakantieoord, tropische taferelen, een bruisend nachtleven,… Mmm dacht ik bij mezelf, dat klinkt aangenaam… Wat moet ik er gaan doen? Wel de Centara keten heeft je sollicitatie aanvaard in het hotel; Centara Villas Samui en je mag er een management stage gaan doen voor het departement Food & Beverage. Heerlijk vind ik dat… Ik mag met eten en drinken bezig zijn, mijn passie en dat op een locatie dat zonder twijfel super interessant zal zijn. Wat een luxe…

Nu maanden en weken later komt alles stilaan in orde en dichter bij. De motivatie en zin is er helemaal en daarom kijk ik er enthousiast naar uit. Mensen stellen me dan de vragen: Ga je België niet missen? Je familie? Je vrienden? Je werk? Je … Uiteraard ga ik dat allemaal missen.

Mijn moeder ga ik missen omdat ik bij haar inwoon, voor de babbels, voor het steuntje in de rug, voor haar zorgzaamheid en voor haar persoon. Mijn zus en haar man ga ik ook missen omdat ik er steeds terecht kan, er eens tegen kan klagen, er hulp kan aan vragen en zoveel meer dat ik hier niet allemaal kan neerschrijven. Papa mis ik altijd omdat hij ver weg is, Memphis is nu eenmaal niet bij de deur. Ik zal verder verwijderd zijn van hem maar ook aan hem denk ik elke dag. Dat omdat hij me een duwtje in de rug geeft, omdat hij bereikbaar is indien nodig, omdat … Mijn familie zal ik missen! Ook Marleen (vrouw van mijn vader) en Ronnie (de vriend van mijn moeder) zal ik om veel van deze redenen missen.   

Naast mijn familie dank ik toch ook graag enkele andere mensen… Marinella is daar een mooi voorbeeld van omdat ze me jaren lang steunde in mijn leerproces binnen de Horeca. Jaar in jaar uit werkte ik in weekends en vakanties voor haar en vandaag steunt ze me nog steeds.

Benny, een vriend die altijd klaar staat, waar ik voor heb gewerkt en die me steunt in de keuzes die ik maak. Raad en daad zijn voor hem geen probleem. Ook al de andere mensen die me steunen wil ik danken want zonder jullie allemaal zou het misschien nooit gelukt zijn.   

4 maand, 16 weken of 1 trimester, het is geen eeuwigheid! En jullie zitten allen in mijn hart! Dus waar ik ook ben en waar jullie ook zijn, we zijn allen samen want de wereld is klein. Trouwens de tijd vliegt en ik zal snel terug zijn…

Om jullie op de hoogte te houden van waar ik ben, wat ik doe en hoe ik dit alles ervaar heb ik deze blog aangemaakt. Uiteraard kan mailen ook maar dit lijkt me gemakkelijker.

Tot snel,

Peter

16-04-2010 om 23:11 geschreven door Peter Stroobants