Hier ben ik weer, het is alweer een tijdje geleden maar het is niet altijd mijn fout. Er komt altijd wel iets tussen en dat zal je merken in de tekst die ik nu zal schrijven… De vraag is alleen waar begin ik weer?

In de eerste plaats zou ik iedereen willen bedanken voor de mailtjes en smsjes die ik krijg. Die doen echt deugd. Als je me wil smsen kan dat op +66 807 188 104. Want mijn Belgisch nummer heb ik niet altijd op zak en zet ik ook maar af en toe aan wegens de hoge kostprijs van verzenden en ontvangen...

Het verkeer:

Het verkeer hier is een belevenis op zich... Uitkijken waar je rijd, wat je doet en wat andere doen is hier ten zeerste aanbevolen, of beter nog vereist. Het verkeer is niet zo gek zoals in de hoofdstad Bangkok maar toch heel anders als bij ons in Belgie. Wanneer achter jou iemand tuut wil dat meestal niet zeggen dat je iets verkeerd doet, dat wil gewoon zeggen: “pas op ik kom eraan en ik steek u voorbij als ik kan”. Een auto die met zijn lichtten knippert zegt niet: “kom maar, ik laat je door, alstublieft, jij eerst....” Nee die auto zegt: “stop want ik rij en neem voorrang op jou!” Voorsteken kan hier eveneens overal: volle lijn, stippellijn of geen lijn, het kan allemaal. De ene rijdt ongeloofelijk traag en de andere vliegt je voorbij terwijl je zelf al tussen de 60 en 80 rijdt... Oppassen en een goed inschattingsvermogen zijn hier welkom als je de baan opgaat. Helmen daarentegen worden zelden gedragen hoor... Een one way road? Dat kennen ze niet denk ik want ze rijden toch in beide richtingen... Verkeersregels zijn internationaal maar de toepassing is naar ieders believen denk ik. Maar als je snel schrik hebt achter het stuur is het niet aanbevolen zelf te rijden. Het omgekeerde ook niet want te zeker resulteert ook vaak in ongevallen... Ik bekijk het als volgt: Ik rij met de verkeersregels van bij ons maar maak uitzonderingen. Ik probeer ook heel veel met mijn pinkers te werken zodat iedereen weet waar ik heen ga. Hier gebruiken ze zoiezo meer hun pinkers.

Het eten:

Eten is hier soms een raadsel. Je kan hier een hoofdgerecht bestellen op sommige plaatsen aan ongeveer 1 euro. Dan zit je wel op een plastiek stoeltje in een soort van straathuisje ofzo, dus luxe moet je dan niet verwachten. Soms is het dan fantastisch lekker en soms denk je bah wat is dat hoewel het globaal gezien lekker eten is. In de gewone restaurants is het lekker eten aan ongeveer 3 a 5 euro zonder dranken. En als je echt lekker wil eten kan je naar de iets betere restaurants gaan die 12,50 euro als richtprijs vragen voor 1 gerecht. Buffetten en all you can eat zijn heel populair hier. En dat kan dan voor iets minder als 25 euro tot mja zeer duur... Wil je een glaasje wijn bij het eten weet je dat de rekening zelfs voor de huiswijn snel oploopt. Ik mag hier niet klagen van het eten maar probeer sommige dagen toch noedels of rijst te vermijden en eens iets anders te nuttigen.

Zwemmen:

Als je graag in het water zit, is dit the place to be want het water is vanzichzelf lekker warm. De zee is uiteraard zout maar dat vind ik niet zo erg. Ik heb wel al 1 keer kunnen zwemmen in een zwembad en dat is ook fijn! Gisteren heeft het hier in de namiddag lang geregend... Wat een ervaring... Zwemmen in de zee terwijl de regen op je hoofd valt, rechtstaan en kou krijgen van de regen en dan weer onderduiken en onmiddellijk terug op temperatuur zijn. Ook bij het naar huis rijden heb ik gezien wat regen hier inhoud. Op een bepaald punt heb ik op de brommer mijn schoenen uitgedaan omdat het water gelijk stond met het platform waar ik mijn voeten moet opzetten. Dit gebeurt omdat de regenval zo hevig is dat het water niet kan opgenomen worden. Dit is ook enkel het geval bij lager gelegen plekken en reeds een uur later was het allemaal al weg. Ik dacht dus gisteren deze blogtekst al te schrijven. Maar de koffiebar die ik onlangs vond waar ik gratis op het internet kan, was na de regenval gesloten omdat het zonder stroom gevallen was.

Het werk:

Zoals jullie misschien al weten geef ik op het werk Engelse les aan mijn departement. Dat gaat aan een heel traag tempo want vaak geef ik dan een les en doen ze goed mee waardoor ik denk dat ze het doorhebben. Maar eigenlijk herhalen ze gewoon wat ik zeg zonder de betekenis te kennen. Dat merk ik als ik de les erachter vraag waarover de vorige les ging. Naast Engelse les hou ik mij bezig met de verwelkoming van de gasten aan het ontbijt. Public Relations aan het onbijt en het in goede banen leiden van de ontbijtdienst. Het personeel kent wel hun werk wat fijn is voor mij. Maar beslissingen nemen doen ze niet. Ze weten niet beter, ze hebben elk hun taken en ze wachtten op een bericht van een hoger verantwoordelijk persoon. Daarom ben ik verantwoordelijk gesteld voor het ontbijt. Ik kan die beslissingen wel nemen. Afruimen of koffie geven doe ik ook   wel maar behoord minder tot mijn taken. Ik mag dat doen als ik niets anders te doen heb maar anders laat ik dat aan het personeel over. Na de ontbijtdienst is het tijd voor de Engelse les van de ochtend shift.   

En verder?

Daarna trek ik me terug in het bureel van ons departement en houd ik me bezig met het opstellen van menu’s, suggesties, aanpassen van documenten, de voorbereideing van mijn lessen, het volgen van mijn food en beverage manager en zoveel meer. In het begin zat ik vaak met mijn vingers te draaien maar nu heb ik (naar Thaise normen) een normaal druk werkleven heb ik de indruk. Binnenkort komt daar nog mijn stage-verslag en stage-case bij en het studeren voor mijn herexamens vandaar dat ik nu naast werken wat kan profiteren.

De begrafenis:

In het begin van mijn stage mocht ik reeds naar een trouwfeest gaan waarover ik reeds verteld heb als ik het me goed herinner. Wel vorige week was het een begrafenis. Mijn manager kon niet gaan en heeft mijn als afgevaardigde van het departement mee gestuurd. De general manager, front office manager, sports and recreation manager, spa manager, human resources manager, food cost controller, engineering secretary, een kuisvrouw, een bagagist die reed en ik vertrokken reeds vroeg ’s morgens omdat we naar de haven moestten, een ferry van anderhalfuur moestten nemen en vervolgens nog een uur of twee moestten rijden. Eens we daar ter plaatse waren kregen we een typisch thaise lunch voorgeschoteld. Uiteraard ben ik van het pikante afgebleven want het niet pikante was al straf genoeg gekruid voor mij. Tijdens onze maaltijd zaten de moniken op een tiental meter van ons te bidden met de familie van de overledene. De overledene was de moeder van iemand die in de keuken werkt in ons hotel. Ik heb wat spijt dat we geen tijd hadden om te blijven voor de temple ceremonie die later op de dag zou plaatsvinden maar ben blij erbij geweest te zijn. En daarenboven denk ik dat de kok waarvan de moeder gestorven is het ten zeerste apprecieerde dat ik erbij was.

Oooo, ik kan nog zoveel schrijven maar mijn tijd is weer om. De rest zal moetten wachtten... Tot gauw allemaal... En maak je geen zorgen over Bangkok en de roodhemden want het zou aan de betere hand zijn en daarenboven heb ik nog vernomen dat de aanhangers van roodhemden in het noorden wonen... Zuid Thailand moet er niets van hebben en dus weten de roodhemden dat ze beter niet komen moeilijk doen in het Zuiden. In Jonathan zijn hotel zijn ze wat fanatieker tegen de roodhemden als hier denk ik maar bon ertegen zijn ze hier overal.

Mannekes tot binnenkort,

Sawasdee krub

Peter

24-05-2010 om 02:48 geschreven door Peter Stroobants