Eindelijk heb ik de tijd gevonden om nog eens een blogtekst te schrijven. En jullie zullen weer het een en het ander te lezen hebben tegen dat deze tekst af is. Elke keer opnieuw stel ik me de vraag, waar te beginnen. Maar dan denk ik, het komt wel vanzelf eens ik aan het schrijven ben. Ik hoop dat ik dus niet dingen dubbel post in de verschillende blogteksten.
Vorige week zijn Jonathan en ik naar een stad getrokken ophet vaste land: Surat Thani. Een stad dat er toch anders uitziet als hier op het eiland. Daar hebben we rondgewandeld en winkels bezocht. Serieus geshopt hebben we echter niet gedaan omdat geen van beide echt iets nodig had. In deze stad hebben we wel wat moeilijkheden gehad omdat er zodanig weinig mensen Engels kunnen. We hebben er 1 nacht doorgebracht in een hotel met zwembad en dat was fijn natuurlijk. Ook was het de eerste keer in twee maanden dat ik een douche kon nemen die qua waterstraal en temperatuur vergelijkbaar is met thuis. Daarenboven was er ook een bad aanwezig dat ieder van ons gebruikt heeft uiteraard. Pas op zulke momenten besef je dat we in Belgie een luxe kennen en denken dat het vanzelfsprekend is. Op het vasteland zijn we ook doorgereden naar een nationaal park waar een grote dam gebouwd is. Dat was fantastisch. Helder blauw water tussen bergen van tropische bossen en beplantingen waar je af en toe de rostsen tussen ziet. Er zijn fotos van maar die staan op Jo zijn toestel dus daar moet ik nog op wachten.
In Surat Thani hebben we fried rice gegeten als avondmaal en die was uitmuntend lekker. We zaten in een goed restaurant. Alhoewel ze Japanse Sashimi (= rauwe vis maar geen sushi) bevroren serveerden. Na een uur uitleggen dat bevroren sashimi niet kon, hebben ze het dan toch weggenomen en niet aangerekend. Op de weg terug naar de ferry krijg ik telefoon van mijn departementshoofd: Peter, vanavond is er een wijnproeverij in de andere Centara en ik zou graag gaan, heb je geen zin om mee te gaan? Ik twijfelde niet en zei uiteraard ja, want wijn kopen of nuttigen op restaurant is vrij duur in Thailand en zeker hier op het eiland. Zodus eens terug op het eiland ging ik naar mijn hotel.
Eens aangekomen in de andere Centara stapten we binnen in een grote zaal waar allemaal standjes stonden en waar een heel buffet aan eten stond. Al gauw werdt duidelijk dat het niet enkel proeverij was. Het was een verkoopstunt van een leverancier. Zeer kwalitatief goed eten en zeer goede wijnen gratis, er kan geen beter einde zijn aan een prettige twee dagen uit. En het gaf me de kans om wat meer hotelmensen te leren kennen wat mooi meegenomen is.
Het leven hier op Koh Samui begint stilaan zijn vast stramien te krijgen. Het is niet nieuw meer natuurlijk, maar het is een leven waar ik wel voor te vinden ben. Hoewel ik nu in een periode vertoef waarin ik, heel even maar, een paar dagen eens terug in Belgie zou willen zijn. De familie en vrienden eventjes zien, de plaatsen waar ik regelmatig kom even opzoeken en dan weer terug komen. En toch weet ik nu al dat ik eind augustus waarschijnlijk niet zal willen vertrekken.
Gisteren stapte de Human Resources Manager (personeelszaken) binnen in onze bureau en kwam me vertellen dat hij op zoek is naar een vervangend persoon voor als ik weg ben. Ik dacht bij mezelf waarom zegt hij dat nu zo? Wat moet ik daaraan veranderen of regelen? maar niet veel later kwam het erop neer dat hij vroeg of ik mijn verblijf niet kon/kan verlengen. Ik antwoorde dat ik dat jammer genoeg niet kan doen. Ik zit met de rest van mijn opleiding vast tot februari 2011. Dat vond hij jammer. Dus denk ik dat ze hier best tevreden zijn over mij. Ook is het zo dat gasten, wanneer ze terug thuis zijn, vaak commentaren mailen of schrijven op een site. Op die twee maanden hier heb ik minstens drie-vier rechtstreeks persoonlijke bedankingen en positieve commentaren gekregen. Die komen allemaal toe bij de hoteldirecteur dus dat zijn alvast punten die ik scoor. Ik heb ook al van gasten hun e-mail adres gekregen en kan intussen gratis overnachtten bij die mensen. Een koppel uit Zuid-Afrika, eentje uit Engeland en eentje uit Melbourne, Australie. Die laatste zijn me echt aan het overtuigen om op bezoek te komen. Ze sturen me fotos van Melbourne en veel mails.
Mijn hoteldirecteur of GM staat hier aan het hoofd van ons hotel maar overziet ook het kleine 5 sterren hotel X2 hier een beetje verder. Sinds een dag of twee heeft de residentiele manager van X2 een aanvraag gedaan of ik ook bij hun Engelse les zou kunnen geven. Die aanvraag is door de GM goedgekeurd en we zijn nu aan het kijken hoe we mijn planning en die van de twee hotels kunnen aan elkaar plakken. Jullie horen het, he! Mijn vrije tijd en plezier komen naast mijn werk te staan!Sommigen reageerden via e-mail dat het lijkt alsof ik niet werk. Dat doe ik uiteraard wel en ik neem mijn werk zeer au serieus. Ik geef Engelse lessen, superviseer het ontbijt, doe aan public relations, doe stukken van het bureauwerk enz... Alsmaar meer begint het eindelijk toch te lijken op eem managementstage.
We hebben intussen onze trip naar Maleisië voor de visa run geboekt. Dat wordt een zware dobber. Met de bus naar daar en terug... Ik zal later uitgebreider over het programma vertellen.
Verder weet ik weer niet meer wat vertellen maar ik zal nu sneller teksten schrijven. Het zullen misschien wat kortere berichtjes zijn maar sneller.
