De standaard blokletterde vandaag:”Vlaamse kleuters bewegen te weinig.”. Terecht, maar een flinke understatement wat mij betreft. Het zijn namelijk niet alleen de kleuters die te weinig bewegen, veel Vlamingen bewegen veel te weinig. Maar het artikel toont wel een bepaalde tendens aan. Een kleuter moet twee uur per dag bewegen, maar speelt op een weekdag nauwelijks 16 minuten buiten. Hij zit wel twee uur voor het televisietoestel. In de lagere en de middelbare school trekt die tendens zich voort. In de werkgroep sport van de Open Vld kwam dit al eerder aan bod. Ik was verrast om te horen dat een lesuur lichamelijke opvoeding slechts 6 minuten lichamelijke inspanning betekent. De rest van de tijd wordt gespendeerd aan techniek, luisteren, groepjes vormen, uitkleden en aankleden. Op de universiteit vervalt elke verplichting tot beweging. Veel studenten beperken zich daar meestal tot een ééntonige armbeweging aan den toog, die soms tot in de late uurtjes wordt beoefend, maar weinig goeds doet aan de fysieke conditie. Uiteraard wel aan het gemoed, het is hen ook gegund natuurlijk.

Maar we moeten dan ook niet echt verbaasd zijn dat we dan met zoveel overgewicht bij jongeren te kampen hebben. In het onderwijs wil men daar wel iets aan doen, maar men focust zich teveel op het educatieve aspect van gezond leven. Want diezelfde onderwijsnetten onderschatten telkens het belang van het effectief doen bewegen van jongeren. Leren doe je niet alleen achter de schoolbanken, dat doe je vooral in je hoofd, een hoofd dat beroep moet kunnen doen op een gezond lichaam.

Waarom moet sport trouwens telkens knokken om een rechtmatige plaats te krijgen in het onderwijsveld. Ergens denken velen in het onderwijs nog steeds dat sporten ondergeschikt is aan het “echte” studeren. Ondanks een berg studies die het belang van sporten aantonen, het feit dat in belgië er een tekort is aan goede atleten, enz… zijn allemaal goede argumenten. Maar het onderwijs blijft vooral een zoektocht naar datgene waar je goed in bent, het opsporen van talenten. Ik ben er van overtuigd dat we op sportief vlak vele talenten laten verloren lopen in het onderwijs, omdat we nog steeds weigeren om de kennis van sport te erkennen als een volwaardig talent.

30-03-2010, 00:00 Geschreven door Peter Gysbrechts  

 Een Vlaamse krant bracht het schokkende verhaal van een onthaalmoeder wiens eigen kinderen wegens emotionele verwaarlozing in pleeggezinnen zijn opgenomen.  Ze kon haar eigen kinderen geen liefde en structuur geven.  Twee kindjes later bij haar derde man, besluit deze vrouw, die door experten onderzocht is en zeer labiel bevonden is, zelf onthaalmoeder te worden.  Na alle incidenten in het verleden met o.a. de nazi-onthaalmoeder, slaagde deze vrouw er in om zonder enig probleem een erkenning als onthaalmoeder in de wacht te slepen bij Kind & Gezin.  Nochtans beweert Kind & Gezin dat nieuwe onthaalmoeders minstens driemaal gescreend worden alvorens men van start kan gaan.  Wat blijkt nu, de regionale dienst die de screening uitvoerde stelt geen vragen over de kinderen of het verleden van potentiële onthaalmoeders, “dat komt er volgens hen wel vanzelf uit”.  En daar sta ik dan, met stomheid verbaasd.  Blijkbaar moeten er vandaag nog steeds ongelukken gebeuren alvorens men eens wat dieper gaat kijken waar een potentiële onthaalmoeder vandaan komt.  

Als klap op de vuurpijl bleek dat deze vrouw reeds in contact was geweest met één van de diensten van Kind en Gezin, om haar te helpen met haar problemen met haar kinderen.  Die contacten hebben uiteindelijk geleid tot een procedure voor rechtbank en het plaatsen van de kinderen in pleeggezinnen.  Blijkbaar weet de linkerhand bij Kind & Gezin niet wat de rechterhand doet.  Maar ironie is troef bij dit agentschap.  Uitgerekend de dag voor dit incident in de pers kwam, lag Kind & Gezin nog trots voor te stellen hoe ze een risicocel had opgericht met een database die het eenvoudiger moet maken om alle risicodossiers goed op te volgen.  Er bleken 510 gevallen om volgen te zijn…maar geen met “acuut” gevaar!

In het Vlaams Parlement kwam dit uiteraard in het vragenuurtje aan bod.  Samen met drie sprekers van de meerderheidspartijen stelde ik een vraag in verband met dit dossier.  Het leek mij bijna evident dat de minister ruiterlijk zou toegeven dat er ruimte voor verbetering was.  De ontgoocheling was echter groot.  Verder dan een grote goednieuwsshow over de risicocel kwam hij niet.  Over individuele dossiers wilde hij niet spreken in het parlement, kwestie van het proces van deze dame niet publiek te voeren.  Dit is nu een sterk staaltje van hoe een minister een heikel punt onder een berg medelijden en respect kan begraven.  Dat bijna de helft van het beleid verder komt uit individuele dossiers is blijkbaar even vakkundig vergeten.  Het is toch tenslotte uit onze fouten in specifieke dossiers dat we kunnen leren.

Als een professor aan de universiteit dreunde Vandeurzen zijn teksten verder af , tot tweemaal toe bevestigend dat Kind & Gezin zijn werk goed gedaan heeft.  Zijn pleidooi leek wat surrealistisch, alsof ouders na het lezen van de reactie van Kind & Gezin een blindeloos vertrouwen hebben in de screening van onthaalmoeders.  De hamvraag ligt nu echter elders: wie vertrouwt zijn kinderen nog toe onder het toezicht van Kind & Gezin?   

19-03-2010, 10:33 Geschreven door Peter Gysbrechts  

Ongeveer 3200 leerlingen namen deel aan en peiling die hun kennis met betrekking tot wiskunde moet meten. De resultaten werden voorpaginanieuws bij de Standaard. Wat mij betreft, een nieuwsitem met een dubbel gevoel. Kunnen tellen is belangrijk, niemand die dat ontkent. Maar wat is nu eigenlijk het nut van dergelijk onderzoek bij studenten van het tweede middelbaar. De eerste twee jaren van het secundair onderwijs zijn proefjaren. Je laat hen kennis maken met allerlei aspecten van bepaalde vakken. Logisch toch dat niet elk vak je dan even goed ligt. Meer dan 25 % van de leerlingen zal trouwens nog een keuze voor een andere richting maken die beter bij hen past, het bewuste watervalsysteem. Ook de resultaten van het onderzoek staan mijlenver van de titel van het artikel. Leerlingen scoorden slecht in 2 op de 10 geteste domeinen. Dat betekent dat in 8 op de 10 domeinen het allemaal best meevalt. Tenslotte probeer ik mij te herinneren wanneer het de laatste keer was dat ik (a+b)² of a²-b², in mijn dagelijks leven heb gebruikt. U kent het antwoord al, niet dus. Ik wil trouwens wel eens weten wie van degenen die de test wel goed doorstaan hebben, na pakweg 10 jaar, nog wel zijn algebra-kennis onder de knie heeft. Een test waarvoor je niet gestudeerd hebt zal altijd slechter scoren dan ééntje waarvoor je jezelf hebt kunnen voorbereiden. Dit onderzoek was dus leuk om weten, maar het zegt me toch veel minder dan de titel me deed vermoeden. Tenslotte bestaat er nog zoiets als technologische vooruitgang, ook wel gekend onder de noemer “rekenmachine”. Ik weet het, weinig educatieve uitdaging aan die vooruitgang, maar het werkt wel. Simple comme bonjour, net zoals 1 + 1 gelijk is aan 2.

18-03-2010, 13:52 Geschreven door Peter Gysbrechts  

09-03-2010, 00:00 Geschreven door Peter Gysbrechts  

Het debat op de Zevende Dag over de werking van het Vlaams parlement, was bij momenten, zonder dat de sprekers het zelf beseften,  een contradictio in terminis.  Journalisten klagen al langer over de debatten in de Vlaamse plenaire zitting.  Ze zouden saai, niet actueel, soms chaotisch maar meestal onkundig bij de observator overkomen.  Volgens de voorzitter omdat sommigen het gesproken woord niet machtig zijn.  Een cursus leek hem voor bepaalde parlementsleden geen slecht idee.  Zijn partijgenoot verdedigde die stelling in de zevende Dag, niettemin iets meer omfloerst. Cursussen voor parlementsleden bestaan inderdaad al langer in het parlement, voorzitters die de les spellen daarentegen…

Maar wat is nu de essentie.  De voorzitter van het parlement vertrok vanuit een fout standpunt.  Hij wordt geacht de vergadering te leiden, niet de parlementsleden.  Er is geen wergever-werknemer of een leraar-leerlingverhouding.  Voorzitter en parlementslid zijn gelijken.  Zij zijn aangesteld door het volk om het werk van de Vlaamse Regering te controleren en indien nodig bij te sturen of zelf initiatieven te nemen.  De enige werknemer-werkgeververhouding  die er bestaat is die tussen het parlementslid en de kiezer.  Het is de kiezer die oordeelt of de volksvertegenwoordiger de gave van het gesproken woord heeft.  Een dat oordeel is soms heel anders dan wat collega-volksvertegenwoordigers verwachten.  De tongval van het volk ligt immers vaak heel anders dan die van een parlement. De voorzitter vergeet ook nog iets anders: unaniem waren alle partijen akkoord om alle lagen van de bevolking in het parlement te verenigen.  Ook arbeiders, zelfstandigen, huismoeders enz…  zijn op hun plaats in het parlement.  Het draait immers om de boodschap en de ervaring die ze met zich meebrengen en niet zozeer om de manier waarop ze praten.  Voor die houding, beste Jan, bestaat althans een mooi woord: taalsnobisme.

21-01-2010, 00:00 Geschreven door Peter Gysbrechts