Een Vlaamse krant bracht het schokkende verhaal van een onthaalmoeder wiens eigen kinderen wegens emotionele verwaarlozing in pleeggezinnen zijn opgenomen. Ze kon haar eigen kinderen geen liefde en structuur geven. Twee kindjes later bij haar derde man, besluit deze vrouw, die door experten onderzocht is en zeer labiel bevonden is, zelf onthaalmoeder te worden. Na alle incidenten in het verleden met o.a. de nazi-onthaalmoeder, slaagde deze vrouw er in om zonder enig probleem een erkenning als onthaalmoeder in de wacht te slepen bij Kind & Gezin. Nochtans beweert Kind & Gezin dat nieuwe onthaalmoeders minstens driemaal gescreend worden alvorens men van start kan gaan. Wat blijkt nu, de regionale dienst die de screening uitvoerde stelt geen vragen over de kinderen of het verleden van potentiële onthaalmoeders, dat komt er volgens hen wel vanzelf uit. En daar sta ik dan, met stomheid verbaasd. Blijkbaar moeten er vandaag nog steeds ongelukken gebeuren alvorens men eens wat dieper gaat kijken waar een potentiële onthaalmoeder vandaan komt.
Als klap op de vuurpijl bleek dat deze vrouw reeds in contact was geweest met één van de diensten van Kind en Gezin, om haar te helpen met haar problemen met haar kinderen. Die contacten hebben uiteindelijk geleid tot een procedure voor rechtbank en het plaatsen van de kinderen in pleeggezinnen. Blijkbaar weet de linkerhand bij Kind & Gezin niet wat de rechterhand doet. Maar ironie is troef bij dit agentschap. Uitgerekend de dag voor dit incident in de pers kwam, lag Kind & Gezin nog trots voor te stellen hoe ze een risicocel had opgericht met een database die het eenvoudiger moet maken om alle risicodossiers goed op te volgen. Er bleken 510 gevallen om volgen te zijn
maar geen met acuut gevaar!
In het Vlaams Parlement kwam dit uiteraard in het vragenuurtje aan bod. Samen met drie sprekers van de meerderheidspartijen stelde ik een vraag in verband met dit dossier. Het leek mij bijna evident dat de minister ruiterlijk zou toegeven dat er ruimte voor verbetering was. De ontgoocheling was echter groot. Verder dan een grote goednieuwsshow over de risicocel kwam hij niet. Over individuele dossiers wilde hij niet spreken in het parlement, kwestie van het proces van deze dame niet publiek te voeren. Dit is nu een sterk staaltje van hoe een minister een heikel punt onder een berg medelijden en respect kan begraven. Dat bijna de helft van het beleid verder komt uit individuele dossiers is blijkbaar even vakkundig vergeten. Het is toch tenslotte uit onze fouten in specifieke dossiers dat we kunnen leren.
Als een professor aan de universiteit dreunde Vandeurzen zijn teksten verder af , tot tweemaal toe bevestigend dat Kind & Gezin zijn werk goed gedaan heeft. Zijn pleidooi leek wat surrealistisch, alsof ouders na het lezen van de reactie van Kind & Gezin een blindeloos vertrouwen hebben in de screening van onthaalmoeders. De hamvraag ligt nu echter elders: wie vertrouwt zijn kinderen nog toe onder het toezicht van Kind & Gezin?
19-03-2010, 10:33
Geschreven door Peter Gysbrechts 
|
