Ongeveer 3200 leerlingen namen deel aan en peiling die hun kennis met betrekking tot wiskunde moet meten. De resultaten werden voorpaginanieuws bij de Standaard. Wat mij betreft, een nieuwsitem met een dubbel gevoel. Kunnen tellen is belangrijk, niemand die dat ontkent. Maar wat is nu eigenlijk het nut van dergelijk onderzoek bij studenten van het tweede middelbaar. De eerste twee jaren van het secundair onderwijs zijn proefjaren. Je laat hen kennis maken met allerlei aspecten van bepaalde vakken. Logisch toch dat niet elk vak je dan even goed ligt. Meer dan 25 % van de leerlingen zal trouwens nog een keuze voor een andere richting maken die beter bij hen past, het bewuste watervalsysteem. Ook de resultaten van het onderzoek staan mijlenver van de titel van het artikel. Leerlingen scoorden slecht in 2 op de 10 geteste domeinen. Dat betekent dat in 8 op de 10 domeinen het allemaal best meevalt. Tenslotte probeer ik mij te herinneren wanneer het de laatste keer was dat ik (a+b)² of a²-b², in mijn dagelijks leven heb gebruikt. U kent het antwoord al, niet dus. Ik wil trouwens wel eens weten wie van degenen die de test wel goed doorstaan hebben, na pakweg 10 jaar, nog wel zijn algebra-kennis onder de knie heeft. Een test waarvoor je niet gestudeerd hebt zal altijd slechter scoren dan ééntje waarvoor je jezelf hebt kunnen voorbereiden. Dit onderzoek was dus leuk om weten, maar het zegt me toch veel minder dan de titel me deed vermoeden. Tenslotte bestaat er nog zoiets als technologische vooruitgang, ook wel gekend onder de noemer “rekenmachine”. Ik weet het, weinig educatieve uitdaging aan die vooruitgang, maar het werkt wel. Simple comme bonjour, net zoals 1 + 1 gelijk is aan 2.

18-03-2010, 13:52 Geschreven door Peter Gysbrechts  

09-03-2010, 00:00 Geschreven door Peter Gysbrechts  

Het debat op de Zevende Dag over de werking van het Vlaams parlement, was bij momenten, zonder dat de sprekers het zelf beseften,  een contradictio in terminis.  Journalisten klagen al langer over de debatten in de Vlaamse plenaire zitting.  Ze zouden saai, niet actueel, soms chaotisch maar meestal onkundig bij de observator overkomen.  Volgens de voorzitter omdat sommigen het gesproken woord niet machtig zijn.  Een cursus leek hem voor bepaalde parlementsleden geen slecht idee.  Zijn partijgenoot verdedigde die stelling in de zevende Dag, niettemin iets meer omfloerst. Cursussen voor parlementsleden bestaan inderdaad al langer in het parlement, voorzitters die de les spellen daarentegen…

Maar wat is nu de essentie.  De voorzitter van het parlement vertrok vanuit een fout standpunt.  Hij wordt geacht de vergadering te leiden, niet de parlementsleden.  Er is geen wergever-werknemer of een leraar-leerlingverhouding.  Voorzitter en parlementslid zijn gelijken.  Zij zijn aangesteld door het volk om het werk van de Vlaamse Regering te controleren en indien nodig bij te sturen of zelf initiatieven te nemen.  De enige werknemer-werkgeververhouding  die er bestaat is die tussen het parlementslid en de kiezer.  Het is de kiezer die oordeelt of de volksvertegenwoordiger de gave van het gesproken woord heeft.  Een dat oordeel is soms heel anders dan wat collega-volksvertegenwoordigers verwachten.  De tongval van het volk ligt immers vaak heel anders dan die van een parlement. De voorzitter vergeet ook nog iets anders: unaniem waren alle partijen akkoord om alle lagen van de bevolking in het parlement te verenigen.  Ook arbeiders, zelfstandigen, huismoeders enz…  zijn op hun plaats in het parlement.  Het draait immers om de boodschap en de ervaring die ze met zich meebrengen en niet zozeer om de manier waarop ze praten.  Voor die houding, beste Jan, bestaat althans een mooi woord: taalsnobisme.

21-01-2010, 00:00 Geschreven door Peter Gysbrechts