Het debat op de Zevende Dag over de werking van het Vlaams parlement, was bij momenten, zonder dat de sprekers het zelf beseften, een contradictio in terminis. Journalisten klagen al langer over de debatten in de Vlaamse plenaire zitting. Ze zouden saai, niet actueel, soms chaotisch maar meestal onkundig bij de observator overkomen. Volgens de voorzitter omdat sommigen het gesproken woord niet machtig zijn. Een cursus leek hem voor bepaalde parlementsleden geen slecht idee. Zijn partijgenoot verdedigde die stelling in de zevende Dag, niettemin iets meer omfloerst. Cursussen voor parlementsleden bestaan inderdaad al langer in het parlement, voorzitters die de les spellen daarentegen
Maar wat is nu de essentie. De voorzitter van het parlement vertrok vanuit een fout standpunt. Hij wordt geacht de vergadering te leiden, niet de parlementsleden. Er is geen wergever-werknemer of een leraar-leerlingverhouding. Voorzitter en parlementslid zijn gelijken. Zij zijn aangesteld door het volk om het werk van de Vlaamse Regering te controleren en indien nodig bij te sturen of zelf initiatieven te nemen. De enige werknemer-werkgeververhouding die er bestaat is die tussen het parlementslid en de kiezer. Het is de kiezer die oordeelt of de volksvertegenwoordiger de gave van het gesproken woord heeft. Een dat oordeel is soms heel anders dan wat collega-volksvertegenwoordigers verwachten. De tongval van het volk ligt immers vaak heel anders dan die van een parlement. De voorzitter vergeet ook nog iets anders: unaniem waren alle partijen akkoord om alle lagen van de bevolking in het parlement te verenigen. Ook arbeiders, zelfstandigen, huismoeders enz
zijn op hun plaats in het parlement. Het draait immers om de boodschap en de ervaring die ze met zich meebrengen en niet zozeer om de manier waarop ze praten. Voor die houding, beste Jan, bestaat althans een mooi woord: taalsnobisme.
21-01-2010, 00:00
Geschreven door Peter Gysbrechts 
|
