Een beetje in mineur verlaten we de tribunes en al snel komen alle Belgen samen om nog beke bij te babbelen en ietsje te drinken.. Ook Tim en Wim komen nog een pintje meedrinken en blijkt dat Kim niet 100% fit was, daarmee
s Avonds spreken we dan nog af met een Belgisch koppel uit Adelaide en met de familie Verschraegen (zie link voor hun verhalen) om ietsje te gaan eten in het Belgian Beer Cafe in St-Kilda.. Na een zeer gezellige avond worden we dan geïnviteerd om in hun appartementje de nacht door te brengen op de kamer van de jongste, Juul. We nemen de uitnodiging dan ook met veel dankbaarheid aan
Spijtig genoeg verliest ons Kim van een sterke Sharapova
Een half uurtje later zijn we dan afgesproken met Wim, de sparringspartner van Kim en die overhandigt ons 2 kaartjes op de 5e rij.. Ondertussen hebben we dan kennis gemaakt met nog een andere Belg die naast ons zal komen te zitten! Na rap een Heineken (kan je moeilijk bier noemen) gedronken te hebben zoeken we onze plaatsen op en de Rod Laver Arena.. Wat een tennistempel!! En vanop de 5e rij zijn we eerst getuige van de match tussen Vaidisova en Serena.. En vooral de terugkeer naar de top van de jongste Williams lijkt een succes te worden.. Met schoon en vooral krachtig tennis haalt ze makkelijk de bovenhand van de jonge Vaidisova.
Dus we mochten ons al klaarmaken voor een finale tussen Kim en Serena, als ze tenminste voorbij Sharapova zou geraken..
Ondertussen waren er nog enkele Belgen ons komen vervoegen en zo zorgden we toch voor een beetje sfeer tussen de 20.000 man. Spijtig genoeg zagen we niet echt het verloop dat we wouden zien en was Kim blijkbaar niet echt opgewassen tegen het sterke spel van Sharapova. Na de eerste set hoopten we nog dat ze haar zou herpakken of dat Maria een beetje minder zou gaan spelen, maar onze hoop bleek ijdel.. Verlies in 2 sets maar toch een mooi afscheid in de halve finales van Kim in het land waar ze nog altijd erg op handen gedragen wordt..
25 januari zijn we dan al vroeg uit de veren voor wat een schitterende dag zou worden Met onze ground pass staan we als een van de eersten aan te schuiven om binnen te mogen in dit schitterende tenniscomplex..
En na enige rondvraag komen we al snel te weten op welk terrein en wanneer Kim zou opwarmen voor de halve finale En gelukkig hebben we nog even tijd om onze vestimentaire atributen nog een beetje kleur bij te geven!! Hebben een megatennisbal in 2 gesneden en die dan op ons hoofd gezet en er de Belgische driekleur op geschilderd.. Het schilderwerk was nog aan de gang toen Serena Williams op hetzelfde plein kwam opwarmen en zelf zij kon het niet laten om es te lachen met onze hoedkeuze.. Hebben dan met veel plezier ook haar opwarming kunnen volgen en is eerlijk gezegd toch een fameus madam hoor.. En die dikke billen zoals op tv zijn echt!!
Maar uiteindelijk krijgen we dan waarvoor we naar hier gekomen zijn.. Kim Clijsters komt opwarmen met de rest van de familie en sparringspartner. Meteen merk je al dat de sfeer in haar kamp toch totaal losser is dan bijv bij Williams.. Kan nog geregeld een lachje en een grapje af!! Super
Aan het einde van haar trainingssessie neemt Kim dan nog geruim de tijd om de fans te voorzien van handtekeningen enzo. En aangezien ze niet ver van ons staan slaag ik eraan om aan haar neef Tim te vragen als ze eventueel nog kaarten overhebben voor de halve finales.. En ja, voor Belgische fans willen ze er nog wel 2 uitdelen.. Stijn moet me eventjes in de arm knijpen om te zien als dit wel echt is maar is dus echt zo.. Binnen enkele uren zouden we ook de halve finales mogen bijwonen!!
De volgende 2 dagen brengen we dan nog altijd in het hartje van Melbourne door en houden we ons vooral bezig met het beetje bijhouden van de blog en het tennis kijken.. Onze auto mag ook binnen voor een onderhoud (was al gepland voor we hem kwijt waren btw..) en als we dan zien dat Kim de kwartfinales uiteindelijk wint van Hingis beslissen we om de volgende dag een beetje te gaan rondhangen rond de Rod Laver Arena in Melbourne Park om toch al een beetje de sfeer te gaan opsnuiven van het grootste tennisevent in Australië..
Ook beslissen we om verf te gaan kopen om onszelf een beetje te kunnen versieren en zo toch te kunnen laten zien dat we fier zijn op Kim en op ons belgenlandje
De volgende dag zetten we dan terug vol goede moed in.. En zoals beloofd gaan we proberen onze blog terug beetje bij te werken en hopen we erna de match van Clijsters te kunnen volgen op groot scherm.
Maar draait dat even gans anders uit!! Eens terug bij de auto merken we dat er een andere auto op onze plaats staat En de onze dus weg is!!! Na beetje rondvraag blijkt dat je daar wel degelijk mocht parkeren dus we beginnen al het ergste te vrezen.. Maar wie wil nu zon oude auto stelen die erbij nog zo rommelig ligt.. En ons ging het in feite niet echt om de auto, maar gewoon alles wat erin lag! En vooral al die herinneringen die er nog in lagen Alles was weg! Dus wij met een klein hartje naar de politie en blijkt dus dat hij niet weggesleept is en dus moet hij hoogstwaarschijnlijk moet gestolen zijn.. Na al ons details achtergelaten te hebben zit er maar één ding op, wachten, wachten en nog eens wachten.. Uit pure ellende beslissen we om een pintje te gaan drinken. Tot plots al telefoon!! Goed nieuws en slecht nieuws; goed: de auto is teruggevonden, slecht: is toch weggesleept..
Wat blijkt dus gebeurd te zijn.. Uit vermoeidheid, verstrooidheid, weet ik niet wat moet ik vergeten de handrem aan te trekken zijn en moet de auto (op een voor ons nog altijd onverklaarbare manier) beginnen rollen zijn en heeft hij een auto geraakt om tot stilstand te komen in het midden van de weg.. Dom accident maar gelukkig zonder erg. Is wel veel naloop aan en een beetje slepingskosten en boete (gelukkig goedkoper dan in België) maar we zijn vooral content dat The Beast en alles wat erin zit terecht is.. (En wat betreft die andere auto, daar dienen verzekeringen uiteindelijk voor eh..)
s Avonds trekken we terug naar een hostel en proberen we deze rotdag zo snel mogelijk te vergeten en proberen we het toch een beetje grappig te doen lijken (lukt nie echt goed ).
Spijtig genoeg konden we de volgende dag niet echt uitslapen want om 10u moesten we al de bus nemen die ons terug richting Cradle Mountain en The Beast zou brengen..
Na een 5 uur durende busrit (leek wel ietsje korter als je slaapt) kwamen we dan eindelijk aan in Cradle Mountain en konden we onszelf verwennen met chips en cola. Schitterend!!
Het weer was niet echt schitterend en na het weerbericht geraadpleegd te hebben voor de komende dagen beslissen we om toch ietsje vroeger terug te keren richting Melbourne dan gepland.. En zo zitten we nog diezelfde avond al op de ferry richting het vaste land. Op de ferry wordt het vooral genieten van de Australian Open, maar het wordt een zware avond voor al de Australiërs aan boord want zowel Molik als Hewitt moeten het onderspit delven
Om 12u werd ik dan aangenaam verrast door Stijn die me trakteerde voor mijn verjaardag op een pintje en een knabbeling.. Schitterend!!
Maar uiteindelijk beslissen we dan om toch maar te gaan slapen en net zoals op de heenreis blijkt dat niet echt een sinecure!! Uiteindelijk geraak ik toch in slaap en als ik wakker word staat er een lekkere muffin op mijn zetel.. Stijn, merci he daarvoor!!
De volgende dag hebben we dan doorgebracht op het gemakske in Melbourne. Hebben eerst onze voorraad eten en drank terug beetje bijgevuld en nadien zijn we dan gaan proberen onze blog bijwerken op het internet.. Spijtig genoeg hebben we zoveel beleefd en gedaan dat het blijkbaar bijna onmogelijk wordt om deze terug up to date te krijgen..
In de namiddag zijn we dan afgesproken met Ineke van wie ik een schoon boek cadeau krijg en die ons trakteert op nen warme chocolademelk in Koko Black.
Maar al snel begint de vermoeidheid toch een beetje toe te slaan en beslissen we om een hostel te zoeken.. Aangezien hier superveel te doen is dezer dagen in Melbourne blijkt dit nog niet zo evident waardoor we genoodzaakt zijn ons te nestelen in een overvolle kamer met 12 bedden.. Gezellig is anders, maar aangezien ik toch beetje overmoeid ben heb ik totaal geen probleem om in slaap te geraken
Na een dan snel een beetje verfrist te hebben besluiten we onszelf te trakteren op enkele pintjes om deze inspanningen te belonen en in de bar praten we met enkele andere mensen over ieders persoonlijke ervaringen van de tocht.. Was zelf een familie met 4 kleine kinderen, de jongste was 7, die de tocht ook volledig gedaan hadden. Respect! En vooral de opmerking van de kleinste zal me altijd bijblijven.. Papa, nu we dit gedaan hebben, wat kunnen we volgend jaar doen om dit te overtreffen???
Na meer dan een pintje zijn we dan snel begonnen aan ons avondmaal en heel tevreden zijn we dan voor de eerste keer in heel lange tijd es in een bedje gekropen in wat een hostel moest voorstellen (moesten zelf betalen voor een douche).. Maar na ganse nachten op zon matjes te slapen kan je je niet voorstellen hoe zalig het aanvoelt om op een matras te kunnen slapen
De volgende morgen, zijn ondertussen al 19 januari, staan we op om te beginnen aan de laatste dag van onze track.. Het weer blijkt heel wat minder te zijn dan de voorbije dagen (hebben ontzettend veel geluk gehad zegt men), maar aangezien we weten dat het weer hier in heel korte tijd volledig kan omslaan hopen we toch dat we nog een beetje zon krijgen??
Het pad begint ook ietsje makkelijker te worden, hoewel we tot nu toe nog altijd geen vlak stukje tegengekomen zijn en het ook nooit zullen tegenkomen.. En eens voorbij Narcissus Hut begint het einde echt wel in zicht te komen.
We houden dan nog snel even halt aan Echo Point om daar onze laatste voorraadjes noedels naar binnen te spelen tot we enkele druppels beginnen te voelen..
Nog even kunnen we het volhouden zonder regenvest en cover voor de rugzak, maar al snel zetten ze ginder boven de hemelsluizen helemaal open zodat we na meer dan 100 droge kilometers de laatste 11 mogen afleggen in de gietende, gutsende regen.. Als men spreekt over nat tot op het bot, awel, wij weten nu compleet hoe dat voelt!!
Maar dat beetje regen geeft de tocht enkel nog meer charme en uiteindelijk, na 113,5 kilometer komen we aan in Lake St-Clair visitor centre!! Het gevoel daar is onbeschrijflijk.. Mensen die net klaar waren geven je applaus en de zelfvoldoening na zon inspanning is immens.. En hoewel wandelen niet echt een van mijn favoriete bezigheden is, zo een tocht is genieten in het kwadraat!!!
De volgende dag bevonden we ons al terug op veilig terein.. Moesten nu enkel vertellen dat we van Lake St-Clair gekomen waren als dagjestoeristen en er was geen vuiltje aan de lucht.. Wat een opluchting!!
We besloten ook om het vandaag ietsje rustiger aan te doen We besloten om op het gemakje eerst es een beetje uit te slapen en te relaxen om dan toch door te trekken richting Pinevalley Hut. Het werd een gezellig tochtje langs riviertjes en meertjes en sommige moesten zelf overstoken worden langs kabelbruggen. Dit maakte de walk enkel nog mooier die dag.. Eens toegekomen beslisten we om direct ons tentje op te zetten en overwogen we om toch nog een klein sidetripje te doen.. Hadden namelijk nog maar 12 km gewandeld en was nog veel te vroeg om niets te gaan doen. Maar hadden er nooit op gerekend dat dit tochtje van 5 km zo zwaar zou worden!! De stijgingspercentages deden terug het zweet overdadig stromen en de benen tintelen.. Eens boven kregen we een prachtig uitzicht op The Labyrint van meertjes. En dan vergeet je al makkelijker de vermoeidheid eh Maar na een paar uren kwamen we dan terug aan de tent en konden we moe maar voldaan terug een plonsje wagen in het stroompje net naast de tent.. Was heel koud, ma dus ook toch een beetje verfrissend!?
s Avonds zaten we dan terug vroeg in ons bedje, maar al snel werden we opnieuw gewekt!? Een possum (zie foto) had blijkbaar iets geroken in onze rugzak wat hem blijkbaar wel zou kunnen smaken En maar trekken en sleuren aan mijn rugzak, maar gelukkig heeft hij al snel ingezien dat er niets te rapen zou vallen en kunnen we onze nacht in alle rust verder inslapen.
Maar het uitzicht van daarboven was alweer fenomenaal!! Al dat groen en zelf een klein meertje op 1617 boven zeeniveau Amazing..
In al ons enthousiasme en de wil om enkele fotos te nemen ging Stijn zijn fototoestel tegen de vlakte. Dus dat zou geen fotos meer nemen worden. Gelukkig kon ik nog een beetje filmen om alles toch op beeld te hebben.. Maar na een toch geslaagde reanimatie kreeg Stijn zijn apparaat uiteindelijk toch terug aan de praat waardoor we beslisten om toch nog een beetje langer te genieten op het dak van Tasmanië!!
Terug op weg naar beneden bleek de afdaling toch iets gevaarlijker dan verwacht.. Hebben ons geregeld afgevraagd hoe we in godsnaam ooit diezelfde weg naar boven genomen hadden!?
Eens terug op het juiste padmoesten we u zo snel mogelijk op ons kampeerplekje zien te geraken zonder dat iemand ons iets zou kunnen vragen.. Een enkel plekje zou nog voor een gevaar kunnen zorgen en dat was Kia Ora Hut omdat ginds steeds een ranger aanwezig was..
En zoals gewoonlijk mag je het lot niet te veel tarten was als we net voorbij wouden wandelen stond de ranger buiten te praten met andere wandelaars.. Met een bonzend hart en een onschuldige blik kruisten we de hut.. En buiten een Everything alright? stelde deze gelukkig geen vragen.. Nu moesten we even onze vreugde bedwingen, maar enkele honderden meters verder kwamen dan toch de vreugdekreten!! Zouden het vanaf hier nu zonder problemen moeten kunnen halen.. Onderweg pikten we dan nog snel een sidetrip mee naar de Hartnett Falls om erna nog het laatste steile stukje te bedwingen tot aan Windy Ridge..
En na een lastige, vermoeiende, stresserende en vooral voor mijn voeten zware dag konden we dan eindelijk ons tentje opzetten.. En na een snelle en overheerlijke maaltijd had ik er totaal geen moeite mee om die avond in slaap te geraken!!
De volgende morgen was het echter minder leuk opstaan Had bijna de ganse nacht geregend en er leek geen verandering in te komen. Nadien hebben we zelf vernomen dat er door de blikseminslag die nacht bosbranden ontstaan waren die de Overland track afgesloten hadden op de plek waar we de eerste nacht nog gelogeerd hadden
Maar na ons weeral niet-smakelijke ontbijt (zou dit vanaf dan nooit meer eten) en na onze waterreserves op te vullen uit de rivier begint de hemel toch stilletjesaan open te klaren..
En vandaag was de grote, belangrijke dag.. Want gans de dag zouden we ons op verboden terrein moeten begeven om tot aan Windy Ridge Hut te geraken!! En het was dan op de koop toe ook nog es de koninginnerit.. Het zouden ietsje minder kilometers (slechts 27,5!!) worden, maar wel met ertussen een klimmetje naar de hoogste berg van Tasmania!!
Aangezien we redelijk vroeg wakker waren en toch al 2 wandeldagen in de benen hadden voelden mijn benen toch een beetje zwaar aan. Maar al vlug geraakten we terug in het juiste tempo om al na enkele uren, en terug in de stralende zon, aan de voet van Mount Ossa te staan. En van hieruit begonnen we dan aan de 2 uur durende klim.. Het begin ging gestaag omhoog, maar iets over halfweg begon het toch weer fameus te stijgen zodat het onvermijdelijke klauteren al snel terug begon te wegen
Het leven volgens de uren van de zon heeft ook zo zijn voordelen. Want aangezien we vroeg in ons tentje zaten is het logische gevolg dat we ook weer vroeg wakker waren..
Het ontbijt was echter iets minder aangenaam!? Het lichtste ontbijt voor trektochten hier in Australia is oats. Dit is een soort havermoutpap die warm gemaakt wordt in een beetje water. Dit was een van de slechtste dingen die ik ook in mijn leven naar binnen gespeeld heb, maar aangezien we de energie zeker zullen nodig hebben eet ik ook deze keer toch mooi mijn bordje leeg.. Amai!!
Vandaag beloofd een zwaardere dag te worden dan gisteren want de laatste hut waar we nog mogen kamperen vanuit Cradle Mountain ligt een goeie 20 km verder.. En het parcours blijft ondertussen maar op en neer gaan.
Onze eerste sidetrip brengt ons aan de voet van Barn Bluff.. Deze wordt echter niet beklommen, maar het zicht op de berg aan de oevers van Lake Will zorgt toch voor veel magnifique plaatjes!!
We mogen hier echter niet te veel tijd verliezen want de weg is nog lang. We zetten onze tocht verder langs verschillende bergmeertjes en schitterende vergezichten (terug veranderd bij elke meter het uitzicht en lijkt het steeds mooier en mooier te worden). Uiteindelijk stoppen we aan Lake Windermere, waarschijnlijk mooiste meer van allemaal, om onze lunch te verorberen.. Deze keer staat net als voor de rest van de week noedelsoep op het menu.. Hebben gelukkig 2 variëteiten mee want anders zou het een beetje eentonig worden eh!?
Erna stond nog een pittig stukje op het programma waaraan precies geen einde scheen te komen.. Maar uiteindelijk, na 28,5 km op de dagteller te hebben staan, komen we aan in de Old Pelion Hut waar we een zo plat mogelijk stukje zoeken om ons tentje op te stellen.
Was vandaag weer een schitterende zonnige dag waardoor we er totaal geen probleem mee hadden om met onze kleren en al in het nabijgelegen riviertje te springen.. Want zowel wijzelf als onze kleren hadden toch een beetje afgezien van de warmte! Dus puur genieten en erna alles drogen om met een karrevracht aan nieuwe herinneringen terug onder de wol te kruipen..
Eens aan de hut toegekomen was het alweer volop genieten.. Ons tentje gezet aan de kant van een klein watervalletje en enkele meters verder kwamen de kangoeroes gewoon drinken aan de oevers van het riviertje.. Wat kan een mens nog meer verlangen op zon moment?!
Maar al snel hadden we door dat het echt wel niet evident zou worden om gans de track te kunnen uitdoen want van zodra we goed en wel gesetteld waren op ons plekje kwam en ranger ons vragen om ons pasje.. Hadden we dus niet, maar gelukkig hier nog geen probleem. Want net als in Lake St-Clair kan je een groot stuk van het parcours ook doen zonder pass..
Dus na dan het plan es goed bestudeerd te hebben bleek dat het inderdaad mogelijk moest worden om de toch te doen zonder toestemming!! Want enkel 27 km van het parcours waren verboden terrein voor mensen zonder pasje zoals ons
Dus morgen waren we nog altijd safe!!!
Zonder zorgen (en nog maar een klein beetje last aan de voeten) konden we dus bij het geruis van de waterval in slaap vallen..
Al snel staan we dan aan het officiële begin van de Overland Track en van daaruit spreken we met elkaar af dat opgeven en terugkeren geen optie mogen.. We willen beiden doorgaan tot aan het bittere eind!!!
Eens begonnen aan de track merken we op dat er ook nog heel wat dagjestoeristen op de baan zijn en dat geeft ons toch een beter gevoel..
En voor we goed en wel beseffen waar we aan begonnen zijn staan we al aan de voet van Cradle Mountain (top op 1545m) himself..
Op de weg naar de voet hebben we wel al redelijk afgezien, want is snikheet en nooit plat!! Ma zelf in de eerste kilometers konden we al bij elke pas zien waarom deze track zo bewierookt wordt.. Elk vergezicht is er eentje buiten categorie en in feite zou je elke meter willen stoppen om een andere foto te nemen, maja, zo schiet je ook niet echt op eh.. Ma de klim zelf zou nog een beetje andere koek worden! Een stukje van 2 km klimmen waar aangeduid staat dat je er minstens 2 uur overdoet.. En dan beseffen we al waar we ongeveer aan toe zijn. Dit is geen bergje meer die bewandeld wordt, deze wordt echt wel beklommen!! Schitterend om over die steile wanden te klauteren en dan na al dat hard labeur eindelijk op de top te komen!! Van hieruit krijg je dan echt 360° rondom rond vergezichten over enkel groen en bergen.. Geen zuchtje van civilisatie te zien!! Is echt genieten van de natuur is zijn zuiverste vorm.. Nu begrijpen we waarom elk jaar meer dan 9000 mensen het zien zitten om de voeten van onder hun lijf te lopen om The Overland Track te doen! Na de eerste 5 km is het al meer dan de moeite waard!!! Awesome .
De afdaling terug naar de voet is minstens even spectaculair en lastig als het stijgen maar gelukkig gaat het vanaf de voet gestaagjes naar beneden langs schitterende paadjes tot aan Waterfall Valley.. Hebben vandaag maar een 12-tal km gedaan, maar het waren er alleszins die konden tellen en voor de eerste dag was dit een prachtig opwarmertje voor wat nog komen zou..
Aan de voorbereiding zal het alleszins niet gelegen hebben want om zo een tocht te doen moet je wel aan alles gedacht hebben. En moet je vooral zien dat je al het gewicht een beetje probeert te minimaliseren want buiten enkele waterbronnen zouden we de volgende dagen niets van voorzieningen tegenkomen Dus het maken en zo licht mogelijk houden van de rugzak is de grootste moeilijkheid.
Maar als we de volgende dag onze rugzak op onze rug zwieren blijkt dat je nog zo uw best mag doen, aan een kleine 20 kilo geraak je toch gemakkelijk. Maar is ook niet echt verwonderlijk als je beseft dat je al uw slaapbenodigdheden, kleren, 4 liter water en eten voor een ganse week moet meesleuren..
Maar de adrenaline haalt makkelijk de bovenhand tegen de vermoeidheid en dus voel je met moeite dat je een rugzak draagt!! Of toch een beetje.
De reden waarom we de volgende dag in Lake St-Clair willen zijn is omdat ginds het eindpunt is van de Overland Track.. Deze meerdaagse trektocht staat in alle boekskes en gidsen als een van de 10 mooiste en beste ter wereld en zelf helemaal aan de top wat betreft trekkings in Australia!! Spijtig genoeg moet je blijkbaar een serieus tijdje op voorhand boeken en aangezien we er een beetje te laat bijwaren was alles reeds volzet.. Dus moesten we es gaan uitzoeken als er toch geen mogelijkheid bestond om op de een of andere manier toch deze tocht te kunnen doen.
Dus eens in Lake St-Clair aangekomen spoeden we ons onmiddellijk naar het info-kantoor en daar krijgen we inderdaad (nogmaals) te horen dat het volledig vol zit, maar dat je wel een groot stuk van de route kunt doen van hieruit.. Maar een beetje is niet goed genoeg voor ons... Aangezien de route loopt van Cradle Mountain naar Lake St-Clair is de beslissing snel gevallen.. Straight naar CradleMountain!!!
Ook Scottie zit hier wel voor een beetje tussen. Want we hadden hem verteld dat we zo graag deze trekking wouden doen en zijn enige (en redelijk korte) antwoord was: Go for it!
Hier slaan we ons tentje op en bereiden we ons voor op wat misschien de schoonste trektocht uit ons leven zou kunnen worden.. Als we er tenminste in slagen om een beetje de rangers te ontlopen!?!
De volgende dag hebben we dan es volledig op het gemakske proberen doorbrengen in Hobart.. En na es tot aan het informatiebureau gegaan te zijn, fotos op cd gebrand te hebben (en ondertussen blog een beetje bij te werken) en onze inkopen gedaan te hebben besluiten we toch om rustig te beginnen rijden richting Lake St-Clair..
s Avonds vinden we een rustig plekje in het park om ons tentje te zetten en zelf al was het es een minder spannende dag, veel moeite om in slaap te vallen moeten we alweer niet doen.
Want eens aan de Friendly Beaches, genieten we met volle teugen van het schouwspel van de golven die te pletter storten op de rotsen (met de nodige wateroverlast voor onze kleren tot gevolg!!!) We laten ons echter niet doen door wat natte kleren en blijven hier nog minstens een uurtje genieten van de laatste beetjes zee en strand die Tassie ons zou bieden
Erna werd het dan es tijd om geheel terug te keren naar waar ons Tasmaans avontuur echt begon. Hobart, in de tuin van Scottie en Kate. Hoewel er niemand thuis was hadden ze ons toch uitgenodigd om terug de nacht door te brengen op hun gazonnetje.. Heel sympathiek!! Ware het niet dat Scottie de sprinklers in de tuin was vergeten af te zetten.. Zaten we daar op ons gemakske een boekske te lezen en de reis verder uit te stippelen tot ineens een 10-tal sproeiers uit de grond verschenen.. Zelf eentje recht in de voortent!! Bij een poging om de schade in de tent een beetje te beperken dus nat voor de tweede keer vandaag Uiteindelijk zijn we dan toch in ons (vochtig) slaapzakske kunnen kruipen en konden we toch genieten van ons verdiende nachtrust!
De volgende dag zijn we dan ondertussen al 12 januari en vinden we het stilletjesaan tijd om ons valiezen nog es te pakken om een beetje verder te trekken We eindigen ons verblijf bij de Newtons zoals we het ongeveer begonnen zijn en beslissen dus om nog es pannenkoeken te bakken voor de kleintjes (en vooral voor onszelf in feite!!) Na dit verrukkelijke ontbijt nemen we dan snel afscheid van Kate en de kindjes en zetten we onze weg verder langs de Friendly Beaches. Is een schitterend strand, maar anders dan de naam doet vermoeden is de zee hier toch niet zo rustig..
De volgende dag werden we al snel gewekt door het sauna-effect in de tent en wisten we dat het tijd werd om te beginnen aan onze terugweg. Dus na ons tentje opnieuw es opgeborgen te hebben trekken we al snel langs de kustlijn richting Hazards Beach.. Geen zuchtje wind, een stralende zon en temperaturen van boven de 30 graden Een ideaal weertje om aan het strand te liggen, ma niet echt om te wandelen blijkbaar!?! Maar we gingen zeker de tijd nog nemen om es van het water te genieten.. En als we eindelijk terug de saaie Isthmus Track gepasseerd zijn nemen we ruim de tijd om te zwemmen in Wineglass Bay Zalig om zo de namiddag te kunnen spenderen op een van de mooiste plekjes van Tasmania!!
Spijtig genoeg moesten we dan nog een aardig stukje klimmen vooraleer onze tocht er weer zou opzitten.. Vooral mijn voeten (toch wel enkele blaren) begonnen beetje te lijden onder het lange gewandel.
Eens terug bij de familie Newton mochten we genieten van een deugddoende douche en s avonds hadden we echt geen zin meer om te koken en een typische fish n chips ging er dan ook gemakkelijk in! En gelukkig viel dit goed te combineren met elk een kannetje bier!! De boog kan niet altijd gespannen staan eh.
Als je s avonds op de top van een berg eindigt is natuurlijk het grote voordeel dat je de volgende dag mag inzetten met een fikse afdaling.. Het blijkt een redelijk rustige dag te worden met niet al te zware hindernissen en al snel bereiken we dan ook Cooks Beach.. Ondertussen is het weer een beetje omgeslaan en heeft de zon moeten plaatsruimen voor een dikke wolkenlaag. Hierdoor beslissen we dan ook dat het genoeg geweest is voor vandaag en slaan we al snel een tentje op en maken we ons klaar voor een pittige Thai Noodle Soup.
Na de lunch laten we ons nog snel even verleiden tot een klein zwempartijtje, maar de temperatuur van het water doet ons al snel opnieuw in het zand bijten. Voor de rest van de middag doen we het wel heel rustig aan zodat we voor het goed en wel te beseffen al terug mogen eten. Maar opnieuw was het geen voltreffer (amai, mijn darmkes kregen het blijkbaar zwaar te verduren die dag) waardoor we beiden met een slechte smaak toch de dag mochten afsluiten..
Erna volgt dan een saaier stukje langs de Isthmus track. Slechts een enkele kangoeroe kan even onze aandacht trekken maar we kijken vooral vol spanning uit om eindelijk het strand van Wineglass Bay te kunnen bereiken. En of het de moeite blijkt te zijn!! Een ellenlang sneeuwwit strand waarop de helderblauwe zee zich met grof geweld neerploft..
We overwegen dan ook om hier ons tentje op te slaan Maar aangezien het nog redelijk vroeg is en een cruiseschip een beetje ons zicht verpest besluiten we om toch nog even onze laatste reserves van de dag aan te spreken om nog voor zonsondergang de top van Mount Graham te kunnen bereiken.. Eens boven hebben we nog net genoeg tijd om ons tentje op te zetten (hoewel er niet echt een gepast plekje voorzien was, beetje te dicht bebost..) en iets te eten vooraleer we getuige mochten zijn van een prachtige sunset..
De volgende morgen waren we dan al terug vroeg uit de veren en na een uurtje waren we terug gepakt en gezakt om er de komende drie dagen weer op uit te trekken in het Freycinet National Park.
Dus snel tot later zeggen tegen Kate en de kindjes (Scottie was even terug naar Hobart voor het werk) en na ons ingeschreven te hebben in het logboek konden we onze tocht te voet beginnen.
En zoals gewoonlijk begonnen we de dag met een snedig klimmetje: Mount Amos leek wel niet zo hoog, maar toch zaten er al verdraaid lastige en steile stukken tussen. Achter elke bocht hoop je eindelijk de top te zien, telkens met dezelfde teleurstelling; nog een klein beetje klimmen!?! Maar net als bij alle vorige klimmen werden onze inspanningen weer meer dan goed beloond.. De uitzichten van ginds boven waren alweer fenomenaal!! Hebben dan meer weer verkozen om boven onze wraps te verorberen alvorens te beginnen aan de spectaculaire afdaling. We zetten erna onze tocht verder langs de Hazards Beach Track van waaruit we schone panoramas krijgen op de kustlijn van dit schiereilandje
De volgende morgen hebben we es rustig de tijd genomen om terug een beetje orde te scheppen in de auto, want was blijkbaar beetje te lang geleden en beetje te druk geweest.. Erna zijn we dan doorgereden terug naar het internetcafé om een beetje up to date te blijven en jullie toch een beetje meer te vertellen over ons reilen en zeilen hier..
s Avonds zijn we dan richting Federation Square gewandeld om daar op groot scherm de mannenfinale te volgen Was een schitterende match, ma ook al mag de tegenstand nog zo sterk zijn, tegen Federer is blijkbaar niemand opgewassen dezer dagen.. Schitterend om te zien hoe die met zon eenvoud staat te tennissen
Erna hebben we dan voor het eerst een bar gevonden die een beetje weg had van een cafeetje bij ons thuis.. Nog wat gezellig zitten bijbabbelen en vooral beke beginnen organiseren voor de komende dagen
Het was echter maar een korte nachtrust want vanaf vandaag, 26 januari zullen we terug met zijn drietjes zijn Om 8u moet ik Jean al gaan oppikken aan het busstation. Met zijn tweetjes zijn we dan eerst nog een beetje rondgetrokken in t stad en terwijl we onze koffie zaten te drinken zagen we dan de mooie verschijning Vaidisova nog passeren
Erna zijn we dan Stijn terug gaan oppikken op het appartement en na een beke gezellig te hebben zitten kletsen beslissen we om nog een beetje de sfeer op te snuiven in Melbourne.. Want is vandaag niet enkel mamas verjaardag, maar is hier ook nationale feestdag, Australia Day.. En de Australiërs zijn daar nogal fanatiek in!!
Samen zijn we dan afgesproken met 11 Belgen om samen ietsje te gaan eten en zo sluiten we deze lange dag af aan de oevers van de Yarra River..
s Avonds mogen we dan nog een keertje logeren op de kamer van Juul (waarvoor hartelijk dank!!)..
De volgende morgen nemen we dan uitgebreid afscheid van de Verschraegens en wensen hen nog heel veel succes op hun verdere reis..
Wij trekken dan vol goede moed door richting Melbourne Park voor de grote vrouwenfinale. Hoewel ons Kim er niet bij is, nemen we toch nog snel de tijd om enkele spandoeken te maken om haar een riem onder het hart te steken.. Want na wat rondgebabbel blijkt echt wel dat de Australiërs haar ook gaan missen in het tenniscircuit
Onderweg naar de Rod Laver Arena was het dan weer nog eventjes spannend want bijna de kaarten verloren. Maar uiteindelijk net op tijd in het stadion geraakt en ons opgemaakt voor hopelijk een spannende finale. Maar het bleek een grote ontgoocheling te worden! Zo sterk als Sharapova was in de halve finales, zo zwak was ze vandaag Ze kon echt niets teweegbrengen tegen het powertennis van Serena en na ietsje meer dan een uurtje kon Serena al de beker in de lucht steken.. Haar speech was waarschijnlijk het beste wat we die dag al gezien hadden!?
Gelukkig konden we nadien nog genieten van de dubbelfinale bij de mannen en van de finale bij de jongens zowat we uiteindelijk toch nog enkele uurtjes tennis gezien hadden die dag..
s Avonds moesten we dan nog op zoek naar een slaapplaats want alle hostels waren volboekt, maar in een parkje in de buitenwijken hebben we echt een prachtig plekje gevonden, schoon verstopt en erg rustig.. Gezellig!!
