De volgende morgen was het echter minder leuk opstaan Had bijna de ganse nacht geregend en er leek geen verandering in te komen. Nadien hebben we zelf vernomen dat er door de blikseminslag die nacht bosbranden ontstaan waren die de Overland track afgesloten hadden op de plek waar we de eerste nacht nog gelogeerd hadden
Maar na ons weeral niet-smakelijke ontbijt (zou dit vanaf dan nooit meer eten) en na onze waterreserves op te vullen uit de rivier begint de hemel toch stilletjesaan open te klaren..
En vandaag was de grote, belangrijke dag.. Want gans de dag zouden we ons op verboden terrein moeten begeven om tot aan Windy Ridge Hut te geraken!! En het was dan op de koop toe ook nog es de koninginnerit.. Het zouden ietsje minder kilometers (slechts 27,5!!) worden, maar wel met ertussen een klimmetje naar de hoogste berg van Tasmania!!
Aangezien we redelijk vroeg wakker waren en toch al 2 wandeldagen in de benen hadden voelden mijn benen toch een beetje zwaar aan. Maar al vlug geraakten we terug in het juiste tempo om al na enkele uren, en terug in de stralende zon, aan de voet van Mount Ossa te staan. En van hieruit begonnen we dan aan de 2 uur durende klim.. Het begin ging gestaag omhoog, maar iets over halfweg begon het toch weer fameus te stijgen zodat het onvermijdelijke klauteren al snel terug begon te wegen
Het leven volgens de uren van de zon heeft ook zo zijn voordelen. Want aangezien we vroeg in ons tentje zaten is het logische gevolg dat we ook weer vroeg wakker waren..
Het ontbijt was echter iets minder aangenaam!? Het lichtste ontbijt voor trektochten hier in Australia is oats. Dit is een soort havermoutpap die warm gemaakt wordt in een beetje water. Dit was een van de slechtste dingen die ik ook in mijn leven naar binnen gespeeld heb, maar aangezien we de energie zeker zullen nodig hebben eet ik ook deze keer toch mooi mijn bordje leeg.. Amai!!
Vandaag beloofd een zwaardere dag te worden dan gisteren want de laatste hut waar we nog mogen kamperen vanuit Cradle Mountain ligt een goeie 20 km verder.. En het parcours blijft ondertussen maar op en neer gaan.
Onze eerste sidetrip brengt ons aan de voet van Barn Bluff.. Deze wordt echter niet beklommen, maar het zicht op de berg aan de oevers van Lake Will zorgt toch voor veel magnifique plaatjes!!
We mogen hier echter niet te veel tijd verliezen want de weg is nog lang. We zetten onze tocht verder langs verschillende bergmeertjes en schitterende vergezichten (terug veranderd bij elke meter het uitzicht en lijkt het steeds mooier en mooier te worden). Uiteindelijk stoppen we aan Lake Windermere, waarschijnlijk mooiste meer van allemaal, om onze lunch te verorberen.. Deze keer staat net als voor de rest van de week noedelsoep op het menu.. Hebben gelukkig 2 variëteiten mee want anders zou het een beetje eentonig worden eh!?
Erna stond nog een pittig stukje op het programma waaraan precies geen einde scheen te komen.. Maar uiteindelijk, na 28,5 km op de dagteller te hebben staan, komen we aan in de Old Pelion Hut waar we een zo plat mogelijk stukje zoeken om ons tentje op te stellen.
Was vandaag weer een schitterende zonnige dag waardoor we er totaal geen probleem mee hadden om met onze kleren en al in het nabijgelegen riviertje te springen.. Want zowel wijzelf als onze kleren hadden toch een beetje afgezien van de warmte! Dus puur genieten en erna alles drogen om met een karrevracht aan nieuwe herinneringen terug onder de wol te kruipen..
Eens aan de hut toegekomen was het alweer volop genieten.. Ons tentje gezet aan de kant van een klein watervalletje en enkele meters verder kwamen de kangoeroes gewoon drinken aan de oevers van het riviertje.. Wat kan een mens nog meer verlangen op zon moment?!
Maar al snel hadden we door dat het echt wel niet evident zou worden om gans de track te kunnen uitdoen want van zodra we goed en wel gesetteld waren op ons plekje kwam en ranger ons vragen om ons pasje.. Hadden we dus niet, maar gelukkig hier nog geen probleem. Want net als in Lake St-Clair kan je een groot stuk van het parcours ook doen zonder pass..
Dus na dan het plan es goed bestudeerd te hebben bleek dat het inderdaad mogelijk moest worden om de toch te doen zonder toestemming!! Want enkel 27 km van het parcours waren verboden terrein voor mensen zonder pasje zoals ons
Dus morgen waren we nog altijd safe!!!
Zonder zorgen (en nog maar een klein beetje last aan de voeten) konden we dus bij het geruis van de waterval in slaap vallen..
Al snel staan we dan aan het officiële begin van de Overland Track en van daaruit spreken we met elkaar af dat opgeven en terugkeren geen optie mogen.. We willen beiden doorgaan tot aan het bittere eind!!!
Eens begonnen aan de track merken we op dat er ook nog heel wat dagjestoeristen op de baan zijn en dat geeft ons toch een beter gevoel..
En voor we goed en wel beseffen waar we aan begonnen zijn staan we al aan de voet van Cradle Mountain (top op 1545m) himself..
Op de weg naar de voet hebben we wel al redelijk afgezien, want is snikheet en nooit plat!! Ma zelf in de eerste kilometers konden we al bij elke pas zien waarom deze track zo bewierookt wordt.. Elk vergezicht is er eentje buiten categorie en in feite zou je elke meter willen stoppen om een andere foto te nemen, maja, zo schiet je ook niet echt op eh.. Ma de klim zelf zou nog een beetje andere koek worden! Een stukje van 2 km klimmen waar aangeduid staat dat je er minstens 2 uur overdoet.. En dan beseffen we al waar we ongeveer aan toe zijn. Dit is geen bergje meer die bewandeld wordt, deze wordt echt wel beklommen!! Schitterend om over die steile wanden te klauteren en dan na al dat hard labeur eindelijk op de top te komen!! Van hieruit krijg je dan echt 360° rondom rond vergezichten over enkel groen en bergen.. Geen zuchtje van civilisatie te zien!! Is echt genieten van de natuur is zijn zuiverste vorm.. Nu begrijpen we waarom elk jaar meer dan 9000 mensen het zien zitten om de voeten van onder hun lijf te lopen om The Overland Track te doen! Na de eerste 5 km is het al meer dan de moeite waard!!! Awesome .
De afdaling terug naar de voet is minstens even spectaculair en lastig als het stijgen maar gelukkig gaat het vanaf de voet gestaagjes naar beneden langs schitterende paadjes tot aan Waterfall Valley.. Hebben vandaag maar een 12-tal km gedaan, maar het waren er alleszins die konden tellen en voor de eerste dag was dit een prachtig opwarmertje voor wat nog komen zou..
Aan de voorbereiding zal het alleszins niet gelegen hebben want om zo een tocht te doen moet je wel aan alles gedacht hebben. En moet je vooral zien dat je al het gewicht een beetje probeert te minimaliseren want buiten enkele waterbronnen zouden we de volgende dagen niets van voorzieningen tegenkomen Dus het maken en zo licht mogelijk houden van de rugzak is de grootste moeilijkheid.
Maar als we de volgende dag onze rugzak op onze rug zwieren blijkt dat je nog zo uw best mag doen, aan een kleine 20 kilo geraak je toch gemakkelijk. Maar is ook niet echt verwonderlijk als je beseft dat je al uw slaapbenodigdheden, kleren, 4 liter water en eten voor een ganse week moet meesleuren..
Maar de adrenaline haalt makkelijk de bovenhand tegen de vermoeidheid en dus voel je met moeite dat je een rugzak draagt!! Of toch een beetje.
De reden waarom we de volgende dag in Lake St-Clair willen zijn is omdat ginds het eindpunt is van de Overland Track.. Deze meerdaagse trektocht staat in alle boekskes en gidsen als een van de 10 mooiste en beste ter wereld en zelf helemaal aan de top wat betreft trekkings in Australia!! Spijtig genoeg moet je blijkbaar een serieus tijdje op voorhand boeken en aangezien we er een beetje te laat bijwaren was alles reeds volzet.. Dus moesten we es gaan uitzoeken als er toch geen mogelijkheid bestond om op de een of andere manier toch deze tocht te kunnen doen.
Dus eens in Lake St-Clair aangekomen spoeden we ons onmiddellijk naar het info-kantoor en daar krijgen we inderdaad (nogmaals) te horen dat het volledig vol zit, maar dat je wel een groot stuk van de route kunt doen van hieruit.. Maar een beetje is niet goed genoeg voor ons... Aangezien de route loopt van Cradle Mountain naar Lake St-Clair is de beslissing snel gevallen.. Straight naar CradleMountain!!!
Ook Scottie zit hier wel voor een beetje tussen. Want we hadden hem verteld dat we zo graag deze trekking wouden doen en zijn enige (en redelijk korte) antwoord was: Go for it!
Hier slaan we ons tentje op en bereiden we ons voor op wat misschien de schoonste trektocht uit ons leven zou kunnen worden.. Als we er tenminste in slagen om een beetje de rangers te ontlopen!?!
De volgende dag hebben we dan es volledig op het gemakske proberen doorbrengen in Hobart.. En na es tot aan het informatiebureau gegaan te zijn, fotos op cd gebrand te hebben (en ondertussen blog een beetje bij te werken) en onze inkopen gedaan te hebben besluiten we toch om rustig te beginnen rijden richting Lake St-Clair..
s Avonds vinden we een rustig plekje in het park om ons tentje te zetten en zelf al was het es een minder spannende dag, veel moeite om in slaap te vallen moeten we alweer niet doen.
Want eens aan de Friendly Beaches, genieten we met volle teugen van het schouwspel van de golven die te pletter storten op de rotsen (met de nodige wateroverlast voor onze kleren tot gevolg!!!) We laten ons echter niet doen door wat natte kleren en blijven hier nog minstens een uurtje genieten van de laatste beetjes zee en strand die Tassie ons zou bieden
Erna werd het dan es tijd om geheel terug te keren naar waar ons Tasmaans avontuur echt begon. Hobart, in de tuin van Scottie en Kate. Hoewel er niemand thuis was hadden ze ons toch uitgenodigd om terug de nacht door te brengen op hun gazonnetje.. Heel sympathiek!! Ware het niet dat Scottie de sprinklers in de tuin was vergeten af te zetten.. Zaten we daar op ons gemakske een boekske te lezen en de reis verder uit te stippelen tot ineens een 10-tal sproeiers uit de grond verschenen.. Zelf eentje recht in de voortent!! Bij een poging om de schade in de tent een beetje te beperken dus nat voor de tweede keer vandaag Uiteindelijk zijn we dan toch in ons (vochtig) slaapzakske kunnen kruipen en konden we toch genieten van ons verdiende nachtrust!
De volgende dag zijn we dan ondertussen al 12 januari en vinden we het stilletjesaan tijd om ons valiezen nog es te pakken om een beetje verder te trekken We eindigen ons verblijf bij de Newtons zoals we het ongeveer begonnen zijn en beslissen dus om nog es pannenkoeken te bakken voor de kleintjes (en vooral voor onszelf in feite!!) Na dit verrukkelijke ontbijt nemen we dan snel afscheid van Kate en de kindjes en zetten we onze weg verder langs de Friendly Beaches. Is een schitterend strand, maar anders dan de naam doet vermoeden is de zee hier toch niet zo rustig..
De volgende dag werden we al snel gewekt door het sauna-effect in de tent en wisten we dat het tijd werd om te beginnen aan onze terugweg. Dus na ons tentje opnieuw es opgeborgen te hebben trekken we al snel langs de kustlijn richting Hazards Beach.. Geen zuchtje wind, een stralende zon en temperaturen van boven de 30 graden Een ideaal weertje om aan het strand te liggen, ma niet echt om te wandelen blijkbaar!?! Maar we gingen zeker de tijd nog nemen om es van het water te genieten.. En als we eindelijk terug de saaie Isthmus Track gepasseerd zijn nemen we ruim de tijd om te zwemmen in Wineglass Bay Zalig om zo de namiddag te kunnen spenderen op een van de mooiste plekjes van Tasmania!!
Spijtig genoeg moesten we dan nog een aardig stukje klimmen vooraleer onze tocht er weer zou opzitten.. Vooral mijn voeten (toch wel enkele blaren) begonnen beetje te lijden onder het lange gewandel.
Eens terug bij de familie Newton mochten we genieten van een deugddoende douche en s avonds hadden we echt geen zin meer om te koken en een typische fish n chips ging er dan ook gemakkelijk in! En gelukkig viel dit goed te combineren met elk een kannetje bier!! De boog kan niet altijd gespannen staan eh.
Als je s avonds op de top van een berg eindigt is natuurlijk het grote voordeel dat je de volgende dag mag inzetten met een fikse afdaling.. Het blijkt een redelijk rustige dag te worden met niet al te zware hindernissen en al snel bereiken we dan ook Cooks Beach.. Ondertussen is het weer een beetje omgeslaan en heeft de zon moeten plaatsruimen voor een dikke wolkenlaag. Hierdoor beslissen we dan ook dat het genoeg geweest is voor vandaag en slaan we al snel een tentje op en maken we ons klaar voor een pittige Thai Noodle Soup.
Na de lunch laten we ons nog snel even verleiden tot een klein zwempartijtje, maar de temperatuur van het water doet ons al snel opnieuw in het zand bijten. Voor de rest van de middag doen we het wel heel rustig aan zodat we voor het goed en wel te beseffen al terug mogen eten. Maar opnieuw was het geen voltreffer (amai, mijn darmkes kregen het blijkbaar zwaar te verduren die dag) waardoor we beiden met een slechte smaak toch de dag mochten afsluiten..
Erna volgt dan een saaier stukje langs de Isthmus track. Slechts een enkele kangoeroe kan even onze aandacht trekken maar we kijken vooral vol spanning uit om eindelijk het strand van Wineglass Bay te kunnen bereiken. En of het de moeite blijkt te zijn!! Een ellenlang sneeuwwit strand waarop de helderblauwe zee zich met grof geweld neerploft..
We overwegen dan ook om hier ons tentje op te slaan Maar aangezien het nog redelijk vroeg is en een cruiseschip een beetje ons zicht verpest besluiten we om toch nog even onze laatste reserves van de dag aan te spreken om nog voor zonsondergang de top van Mount Graham te kunnen bereiken.. Eens boven hebben we nog net genoeg tijd om ons tentje op te zetten (hoewel er niet echt een gepast plekje voorzien was, beetje te dicht bebost..) en iets te eten vooraleer we getuige mochten zijn van een prachtige sunset..
De volgende morgen waren we dan al terug vroeg uit de veren en na een uurtje waren we terug gepakt en gezakt om er de komende drie dagen weer op uit te trekken in het Freycinet National Park.
Dus snel tot later zeggen tegen Kate en de kindjes (Scottie was even terug naar Hobart voor het werk) en na ons ingeschreven te hebben in het logboek konden we onze tocht te voet beginnen.
En zoals gewoonlijk begonnen we de dag met een snedig klimmetje: Mount Amos leek wel niet zo hoog, maar toch zaten er al verdraaid lastige en steile stukken tussen. Achter elke bocht hoop je eindelijk de top te zien, telkens met dezelfde teleurstelling; nog een klein beetje klimmen!?! Maar net als bij alle vorige klimmen werden onze inspanningen weer meer dan goed beloond.. De uitzichten van ginds boven waren alweer fenomenaal!! Hebben dan meer weer verkozen om boven onze wraps te verorberen alvorens te beginnen aan de spectaculaire afdaling. We zetten erna onze tocht verder langs de Hazards Beach Track van waaruit we schone panoramas krijgen op de kustlijn van dit schiereilandje
De volgende morgen hebben we es rustig de tijd genomen om terug een beetje orde te scheppen in de auto, want was blijkbaar beetje te lang geleden en beetje te druk geweest.. Erna zijn we dan doorgereden terug naar het internetcafé om een beetje up to date te blijven en jullie toch een beetje meer te vertellen over ons reilen en zeilen hier..
s Avonds zijn we dan richting Federation Square gewandeld om daar op groot scherm de mannenfinale te volgen Was een schitterende match, ma ook al mag de tegenstand nog zo sterk zijn, tegen Federer is blijkbaar niemand opgewassen dezer dagen.. Schitterend om te zien hoe die met zon eenvoud staat te tennissen
Erna hebben we dan voor het eerst een bar gevonden die een beetje weg had van een cafeetje bij ons thuis.. Nog wat gezellig zitten bijbabbelen en vooral beke beginnen organiseren voor de komende dagen
Het was echter maar een korte nachtrust want vanaf vandaag, 26 januari zullen we terug met zijn drietjes zijn Om 8u moet ik Jean al gaan oppikken aan het busstation. Met zijn tweetjes zijn we dan eerst nog een beetje rondgetrokken in t stad en terwijl we onze koffie zaten te drinken zagen we dan de mooie verschijning Vaidisova nog passeren
Erna zijn we dan Stijn terug gaan oppikken op het appartement en na een beke gezellig te hebben zitten kletsen beslissen we om nog een beetje de sfeer op te snuiven in Melbourne.. Want is vandaag niet enkel mamas verjaardag, maar is hier ook nationale feestdag, Australia Day.. En de Australiërs zijn daar nogal fanatiek in!!
Samen zijn we dan afgesproken met 11 Belgen om samen ietsje te gaan eten en zo sluiten we deze lange dag af aan de oevers van de Yarra River..
s Avonds mogen we dan nog een keertje logeren op de kamer van Juul (waarvoor hartelijk dank!!)..
De volgende morgen nemen we dan uitgebreid afscheid van de Verschraegens en wensen hen nog heel veel succes op hun verdere reis..
Wij trekken dan vol goede moed door richting Melbourne Park voor de grote vrouwenfinale. Hoewel ons Kim er niet bij is, nemen we toch nog snel de tijd om enkele spandoeken te maken om haar een riem onder het hart te steken.. Want na wat rondgebabbel blijkt echt wel dat de Australiërs haar ook gaan missen in het tenniscircuit
Onderweg naar de Rod Laver Arena was het dan weer nog eventjes spannend want bijna de kaarten verloren. Maar uiteindelijk net op tijd in het stadion geraakt en ons opgemaakt voor hopelijk een spannende finale. Maar het bleek een grote ontgoocheling te worden! Zo sterk als Sharapova was in de halve finales, zo zwak was ze vandaag Ze kon echt niets teweegbrengen tegen het powertennis van Serena en na ietsje meer dan een uurtje kon Serena al de beker in de lucht steken.. Haar speech was waarschijnlijk het beste wat we die dag al gezien hadden!?
Gelukkig konden we nadien nog genieten van de dubbelfinale bij de mannen en van de finale bij de jongens zowat we uiteindelijk toch nog enkele uurtjes tennis gezien hadden die dag..
s Avonds moesten we dan nog op zoek naar een slaapplaats want alle hostels waren volboekt, maar in een parkje in de buitenwijken hebben we echt een prachtig plekje gevonden, schoon verstopt en erg rustig.. Gezellig!!
was vandaag weer niet speciaal heel veel, maar beter dan niets eh... Maar ik beloof jullie dat ik up to date ga geraken nog voor ik thuis ben!! En ja, dat is nu al binnen een 2-tal weken, dus ga er nu echt wel es moeten invliegen..
Maar kijk, ik laat zo rap mogelijk terug ietsje weten..
En ik ga inderdaad nog proberen genieten van mijn laatste weken hier..
Dikke kussen aan iedereen,
Mis jullie en tot dan
Peter
xXx
PS: Mama, ik hoop dat je mijn berichtjes goed ontvangen hebt, maar ook langs deze weg nog es een gelukkige verjaardag!!!
Zijn dan de volgende dag al terug vroeg wakker geworden en de oma heeft dan gans de familie mee uit wandelen genomen langs een zelfgevonden paadje door de bergen.. Jaja, wa nog een avontuurlijk madam zulle .. En ze wist blijkbaar nog goed wat ze deed ook want zijn dan uiteindelijk uitgekomen aan een baaike van waaruit je een schitterend zicht had op de vuurtoren van Tourville.. Magniefique!! Enkel jammer dat het weer die dag een beetje tegenzat . 's Middags is het dan weer een beetje verder opengetrokken en zijn we dan met gans de familie naar 't zeetje getrokken.. En met kinderen erbij heb je geen keuze he.. Je moet in het water en met ze spelen!! Ma was echt dolle pret!!! Eens terug thuis hebben we dan nog een beetje geluierd, kregen we spaghetti voorgeschoteld en 's avonds kregen we dan de taak om te babysitten op de kindjes en die van een vriendin.. Maar amai.. Nog nooit zo'n brave kindjes gekend.. En luisteren.. (vooral omdat ze wisten dat ze anders geen chocoladekoekje gingen krijgen ) Maar was es een speciale afwisseling tijdens onze reis..
Eens de was dan uitgehaald en proper opgehangen was (want inderdaad, als je uw was onmiddellijk uithaalt en schoon ophangt moet je hem nooit strijken ) zijn we dan nog es op ons gemakske tot aan het strand gewandeld.. Ginder hebben we dan nog genoten van de zon en zee om me dan toch te wagen aan een klein zwemmeke!! Beetje zeer koud, maar toch 100% genieten.. Eens thuis hebben we ons dan weer beziggehouden met een bbq'tje want wisten dat eens we terug zouden vertrekken op walks het weer zou gedaan zijn met lekker te eten 9ja, al dat voorverpakt eten is toch niet echt zo lekker ).. Dus was nu nog een beetje genieten zolang het kon.. En terwijl ons smaakpapillen nog aan het nagenieten waren van deze overheerlijke maaltijd werden ze alweer overhoop gehaald door een spelletje dat de kindjes ons wouden leren?! The Dice Game.. Komt erop neer dat er 6 verschillende etenswaren op een plateau liggen (3 lekkere, bijv. chocolade, frambozen, .. en 3 slechte tot heel slechte, bijv. rauwe paddestoelen, gepekelde ajuin, ..) en dat je dan moet gooien met de dobbelsteen.. En het aantal ogen geven weer wat je dan moet eten.. Het spelletje op zich viel nog mee, maar hebben ons vooral supergoed geamuseerd met de gezichtjes en reacties van de kindjes.. Was goddelijk om ze te zien wanneer ze iets moesten eten tegen hun zin!! Was wel een geestige manier om de dag af te sluiten!!
De volgende morgen ben ik dan toch met een beetje een slecht gevoel opgestaan.. Vannacht is blijkbaar mijn self-inflattable matje zijn eigen goesting een beetje gaan doen en nu staat er een superblaas op die alsmaar groter en groter blijkt te worden.. Dus wordt er eentje voor de vuilbak!! Dus uit noodzaak zal ik de komende weken de nachten moeten doorbrengen op 2 van die moesen matjes.. Niet echt plezierig.. Maar "if it doesn't kill you, it makes you stronger!!" 's Morgens zijn we dan allemaal samen vertrokken om samen met de kindjes es naar een van de mooiste baaien (en stranden) van Australia te gaan kijken.. De lookout is een uurtje wandelen en zelf de kleinste blijkt al dat wandelen makkelijk te verteren. En het uitzicht dat je boven krijgt doet je zelf vergeten dat je gewandeld hebt.. Want van hieruit krijg je een schitterend zicht op Wineglass Bay!! Eens boven nemen we kort even de tijd om alles eens te aanschouwen ma erna willen de kindjes al direct terug voort.. Hebben honger en dorst!! Wij vonden dit een beetje spijtig want kon hier nog uren zitten kijken naar deze omgeving!? Schitterend.. Eens thuis hebben we dan es volop de tijd genomen om in het reine te komen met onze was en onze plas, want zaten bijna door ons beste kleren heen..
Hier zijn we dan alweer om jullie nog een beetje op de hoogte te houden van mijn verdere avonturen in Tassie... Eens terug aangekomen op het vasteland hebben we dan al snel besloten om toch maar direct door te rijden richting Freycinet National Park! Na enkele uurkes over ruige baantjes komen we dan eindelijk aan in Coles Bay waar we weer met open armen ontvangen worden door Kate, Scottie en de kindjes!! Nog voor we goed en wel beseffen waar we zijn staan we al met een pint in de hand ons tentje op te slaan in de voortuin van hun vakantiewoningske.. De rest van de avond brengen we vooral door met een beetje te luieren en onszelf terug een beetje te organiseren na die 3 toch wel vermoeiende dagen.
..
.
)
