Hoe overleef ik de volgende 4 weken als ik immobiel ben?
13-07-2008
Dag 6: Hello world....
Dag 6 was wellicht de meest productieve dag voor me tot nog toe... Zal dan wellicht ook wel een teken zijn dat het stilaan begint te beteren zeker. Alleen men slaaprust baart me zorgen! ik zou er echt alles voor doen om is goe vast te kunnen slapen maja... Het is toch een wereld van verschil als je niet zielig de ganse dag alleen moet zitten hoor! Want ja nu heb ik al enkele dagen niet de kans gehad om de hele dag de spot te drijven met de mensen dus ge moet ni vragen hé... Vandaag toch weer even de "nieuwe man" gespeeld. Na men pizza-bak avonturen was het eens tijd voor iets anders : brood. Nu ik moet toegeven dat het eigenlijk louter en alleen tijdverdrijf is en dat het helemaal ni zo spectaculair is. Ma toch het brood was te eten ... e Aangezien het ook weekend is, komt er ook al wat meer volk over de vloer en dat doet de klok toch heel wat sneller tikken eigenlijk! Ik ben ook eindelijk wat langer buitengeweest omdat het weer het toeliet. Al moet ik zeggen dat ik het achteraf toch wel voelde aan men knie. Pfffff belachelijk toch, of ge nu stilzit in een gipsverband of je pikkelt rond in een gipsverband dat moet toch hetzelfde zijn!!! Men been zit toch stil maar.... niet dus! Maar woensdag komt toch alweer wat dichter!
Eindelijk liet het weer eens toe om een wandelingetje te maken! Ik stond als het ware te springen om eindelijk is uit het appartement te kunnen... Ik denk dat je het kan vergelijken met een hond die zijn baasje opjaagd om eens een wandeling te maken... De frisse buitenlucht deed me alvast goed, maar ik merkte ook wel snel dat ik niet al te ver zou moeten gaan want ik was eigenlijk al vrij snel buiten adem... Dat deed me ook wel eventjes stilstaan bij het feit dat de weg naar het voetbalveld nog wel ver weg is... Ik ben ook eens op de weegschaal gaan staan... ik had wel een vermoeden dat ik iets meer zou wegen nu ik echt niets meer kan doen. De voorbije maanden waarin ik niet meer gesport had was mijn gewicht toch stabiel gebleven maar nu... hallooooooooooow ik denk dat ik het hoogtepunt in men leven bereikt heb! Nu ja, wellicht denken jullie toch allemaal dat er wel enkele kilo's bij mogen komen bij mij. Maar ik bekijk het positief dat vetrolletje maakt het alleen maar makkelijker om mijn spuit tegen het flebit te zetten! De grote pijn heb ik nu wel defenitief achter me gelaten. Om te zeggen dat ik geen pijn meer heb is ook wel wat overdreven. Bij bepaalde bewegingen voel ik zelfs in men plaaster dat men knie wat labiel is. Ik begin toch af te tellen tot woensdag wanneer het gipsverband er af mag want de jeuk is stilaan het volgende probleem aan het worden! Ik hoop alvast dat men blog niet te saai begint te worden maar ja het kan niet elke dag feest zijn zeker...
Dag 3, de laatste dag met de POT... Ik denk dat het de eerste dag is waar ik wat vooruitgang boek. Ik ben er toch al in geslaagd om de hoeveelheid pijnstillers wat te verminderen en maar goed ook want ik begin het gevoel te krijgen dat men maag wat begint te protesteren.... Ik had natuurlijk ook iets om naar uit te kijken want 's avonds mocht de drainage uit de knie en dan kon ik voor de eerste keer nog eens buitenkomen. Ik probeer af en toe eens op het terras gaan te staan om toch wat frisse lucht binnen te krijgen maar het weer laat het niet echt toe! Zoals ik al zei moest ik dus terug naar de dokter. Ik keek er wel wat tegen op want de vorige autorit was me niet zo goed bevallen. Maar al bij al is de autorit goed meegevallen en heb ik onderweg uitgebreid afscheid kunnen nemen van de POT. De dokter heeft me nog even vertelt wat er in het verslag van de operatie stond. Men kraakbeen is in het algemeen nogal week en dat is wellicht te wijten aan de zware belasting en vorige letsels aan men knie. Maar dan over tot de orde van de dag... eerst moest heel het gipsverband rond men been uit en stilaan werd de wond zichtbaar. Het was eventjes serieus slikken... Men knie was graatmager en vooraan 2 kleine gaatjes die als kleine oogjes op men knie stonden. Dat waren de artroscopiegaten en die had ik me ook wel zo voorgesteld maar de andere snede was wel eventjes verschieten. Aan de buitenkant van men knie was een snede van ongeveer 20 cm die met een 30 tal nietjes toegemaakt was! Met het ijzer dat daar in zat kan ik al het gewapend beton van men huis leggen! Ok nu was men eerste gedacht: " mmm het is precies toch net iets serieuzer als een snelle kijkoperatie". Karolien moest zich eveneens al even neerzetten en was er wel wat van aangedaan. Naast de snede zat dus de drainage buis netjes in de knie. Eerst werd alles netjes losgeknipt en dan werd de buis er uitgetrokken. Daar heb ik maar 1 ding op te zeggen : KAJIEEEEEEEEEEEEEEEET. Je voelt echt de buis door je knie glijden en het enige dat overblijft is een klein gat dat te vergelijken is met een wormgat in een appel. Ik vroeg me ook wel af hoe men al die nietjes er uit ging halen want dat lijkt me precies toch ook niet het meest aangename. En wat dan nog...het is en blijft een kleine operatie dus is besef ook wel dat mijn ervaring niets is in vergelijking met wat sommige andere mensen moeten doormaken en ik heb daar meer dan ooit respect voor! Het klinkt wat filosofisch maar het doet me beroepshalve beseffen dat er achter elk staal een verhaal zit.... Het doet me wel veel plezier dat steeds meer mensen van pathologische ontleedkunde de weg naar mijn blog gevonden hebben. En niet te vergeten familie en vrienden voor de talrijke telefoontjes en bezoekjes. Maar bovenal...Dank u wel Princepessa
voila we zijn toch al een dagje verder! Ik heb me constant afgevraagd wat ik nu in de komende vier weken toch allemaal zou doen. Wel na 1 dag heb ik al door dat ik men dagje wel doorkom en dat omdat alles oh zo traag gaat bij mij! Het duurt eerst al 5 minuten voor dat ik deftig men bed ben uitgetaffelt dan is het sloffen naar de badkamer die ineens mijlen ver lijkt weg te zijn... ook al zijn het ongeveer maar 5 tegels ver.... En dan de trap af.... wel op mijn manier want het is inderdaad wel zo dat je heel inventief wordt met al dat gesukkel. Het doel is dan ook eigenlijk heel simpel: hoe sukkel ik zo weinig mogelijk? Zo hangt de beruchte pot tegenwoordig in een zakje die mooi aan de kruk komt te hangen, zo heb ik de pijnstiller steeds in men zak zitten zodat ik me niet steeds een kwartier van de zetel naar de keuken moet sleuren,.... Ja ik hoor u al denken : "pfffffff die zit eigenlijk gewoon ne hele dag te luieren!!!" Wel ik heb daar maar 1 ding op te zeggen : " Nog luier dan een pamper zijn is nooit grappig!!! Door al de methodes begin ik ook wel stilaan men draai te vinden al is het volgens mij nog altijd zielig als iemand me moest bezig zien hoe ik zo sukkel. Ik probeer hier en daar zo al is een dagelijkse taak terug op te pikken zoals de groenten kuisen bijvoorbeeld en de patatten schillen want van ne hele dag stilzitten daar word ik zeker zot van!!!! Al wou ik me gisteren ook al eventje wagen aan de afwas met als gevolg dat we bijna een heel nieuw servies moesten kopen. Het ontbijt neemt zowat het grootste deel van mijn voormiddag in! Nee, zeker niet omda ik veel eet maar de frigo en de kast is wel zowat 10 tegels ver weg hé da wil dus zeggen da ik langer onderweg ben om alles te halen en terug te zetten dan dat ik effectief aan tafel zit! Wat de pijn betreft heb ik ook al door het het allemaal in elkaar zit...( terwijl ik even rechtsta omdat ik pijn heb) om de vier uur beginnen de pijnscheuten zo wat op te komen maja komt ook wel goed uit want om de vier uur mag ik een pijnstiller nemen! Ik blijf ook niet te lang stilzitten, af en toe eens rondhuppelen doet me wel goed! En de POT mja die doet zijn werk en druppelt rustig door... Allezins alvast bedankt voor alle telefoontjes (trouwens denk hier maar is over na: je telefoon laten opnemen in het ziekenhuis is niet grappig!) en berichten en... want als je hier een hele dag alleen zit dan is zelfs de stomste vlieg een ideale gesprekspartner. Maar staining franky heeft me gisteren alvast zijn collectie films binnen gebracht! Dus stilaan zal ik mijn zielepoot bestaan maar aan de kant schuiven en er het beste van proberen te maken.....
Voila, het is eindelijk zo ver, 7 juli 2008 , tijd om men knie eens volledig in orde te laten zetten. Om eerlijk te zijn was ik vrij rustig, ik had nog goed geslapen, s'ochtends rustig opgestaan en naar ginder gereden. Het was nog maar net half 10 en het mes werd al tevoorschijn getoverd. Weliswaar niet om in me te snijden maar wel om al het haar van mijn knie af te scheren! 22 jaar gespaard voor al die mannelijkheid op men knie en hop na een minuut was ze naakt, poedel naakt. Dat kon trouwens ook van mij gezegd worden want zo een operatiekleed het blijft toch iets bizzar ze! Al snel kwam er een verpleegster me halen : " U mag plaatsnemen op de operatietafel mijnheer Branders. Of nee wacht maar even want u bent nogal groot ik zal er een stuk moeten bij aanzetten". Allé deze keer zal de operatietafel dan toch lang genoeg zijn! Bij mijn vorige operatie is het laatste wat ik mij nog voor de geest kan halen voor ik in slaap viel: " Dokter , dokter de operatietafel is te kort". Maar nu dus niet! En dan kwam de eerste teleurstelling... De dokter kwam even langs vertelde wat hij ging doen en zei tot slot : "en dan krijgt u een gipsverband". Een gipsverband toch geen gipsverband zeker ! Dan volgde de race naar operatiekwartier nummer 7. Niet dat nummer 7 er toe doet maar toch, het is het heilige getal en aangezien ik van scherpenheuvel kom . Het was er enorm koud in het operatiekwartier maja de anesthesist was al vlug daar en voor ik het wist lag ik te snurken.... 40 minuten lang hebben ze in men knie zitten keuteren. Eerst enkele slipjes voor de artroscopie en dan een snee in de zijkant van de knie om mijn ileo tibiale band los te maken. Ik werd wakker in een zaal met nog heel wat andere bedden. Was ik blij dat ik daar weg mocht! Een kleine samenvatting van de dingen die je daar zoal kan horen "mijnheer draai u eens op u rug, nee meneer dat is u buik" ; "mevrouw ik ben wakker! en er zit een plaat aan mijn been!" waarop de verpleegster antwoord: "u bent nog maar net wakker hoor en die plaat is een gipsverband mevrouw!". "Mevrouw de verpleegster ik ben mijn tanden kwijt en volgens mij heb jij ze in u mond zitten" of de dokter die het volgende aan de verpleegster vraagt :" zou jij voor mij is enkele boodschappen kunnen doen?" waarop de verpleegster antwoord :" ah moet ik langs logistiek langsgaan?" dokter: "nee eigenlijk ni, kzou willen dat u voor mij naar de delhaize gaat daar aan de rode lichten". Uiteindelijk kom ik dus op een kamertje te liggen waar ik nog eventjes een dutje gedaan heb. Ondertussen was ook mijn wederhelft al aangekomen. Na een uurtje kwam de verpleegster me halen voor een tasje koffie. Hup ik spring uit dat bed, mijn kleren in en een spurtje naar het koffielokaal! Alhoewel..... Ik kon me echt geen poot veroeren... het werd me stilaan duidelijk dat ik de operatie wat onderschat had. Ik had veel pijn en lag er echt machteloos in een gipsverband waaruit een drainage buis liep in een pot. Die drainage buis en pot daar moet ik dus 2 dagen met rondhuppelen en ik kan u verzekeren als er zo een buis uit u lichaam loopt dat die altijd in u weg zit ze! Of misschien moet ik men drainage pot maar een naam geven nu we toch enkele dagen met elkaar moeten optrekken dus... naam suggesties zijn welkom! Met veel moeite en hulp kreeg ik men kleren aan en hielpen ze me in een zetel. Na meer dan 12 u kreeg ik dan eindelijk iets te eten en te drinken en dan smaakt het ze! Nu was het enkel nog wachten op de dokter. De dokter zei dat nu alles in orde was met de knie, alleen dat mijn kraakbeen verwijd was maar dat hij daar operatief niks aan kon veranderen en dat hij eveneens de pees losgemaakt had. De beruchte "POT" moest ik dus 2 dagen meesleuren, na 1 week mag de plaaster er af en tot slot mogen na 2 weken al de draadjes er uit. En nu moet ik dus 2 weken met krukken lopen ( nu ja het gaat ook ni anders). De rit naar huis toe was heel kort samen te vatten : het was een hel!!!! Heel veel pijn gehad en hard op de tandjes moeten bijten. Eens thuisgekomen moest ik al direct een sanitaire stop houden.... klinkt simpel niet? Toch is het niet simpel met een ganzentrap in je duplex!!! Maar ik had op voorhand al uitgedacht hoe ik boven zou geraken en tot onze grote opluchting ging dat ook! De maaltijd die met liefde klaargemaakt werd door karolien smaakte me meer dan ooit al is het toch ni zo makkelijk om "mijn domein" zo maar uit handen te geven want stilzitten da is niks voor mij! Achter de tv begon de pijn weer de kop op te steken... hoe raar het ook klinkt : als ik wa rondhuppel met men "POT" had ik precies wat minder pijn. Dus de Tour 2008 heb ik al rechtstaande gevolgd. Maar dan.... Slapen....nu ja slapen... Ik heb eerlijk gezegd niet veel geslapen! Ik heb heel de nacht heel veel pijn gehad en zitten zoeken hoe ik nu het best zou liggen! Ik hoop allezins dat de komende nachten wat beter zullen zijn! Ik ben vanochtend toch al alleen beneden geraakt en heb alleen kunnen ontbijten alleen is het echt niet zo evident als ik me ingebeeld had! Ik voel me net iemand van 90 jaar! Ik heb voor alles heel veel tijd nodig en kan bijna niks dragen! Allezins als ik en mijn "POT" onze draai gevonden hebben zal het allemaal wel loslopen al geef ik toe dat ik het wat rooskleuriger had ingezien!
e
! Dan volgde de race naar operatiekwartier nummer 7. Niet dat nummer 7 er toe doet maar toch, het is het heilige getal en aangezien ik van scherpenheuvel kom 
en tot slot mogen na 2 weken al de draadjes er uit. En nu moet ik dus 2 weken met krukken lopen ( nu ja het gaat ook ni anders). De rit naar huis toe was heel kort samen te vatten : het was een hel!!!! Heel veel pijn gehad en hard op de tandjes moeten bijten. 
