Hoe overleef ik de volgende 4 weken als ik immobiel ben?
20-07-2008
Dag 13: een ongeluksdag?
Dag 13, mja 13 een ongeluksdag... nu ja ik zal het maar de wijde werled in sturen ik ben eveneens op vrijdag de dertiende geboren! Al bij al gaat het wel goed met mij. Het is niet zo dat ik constant pijn heb maar tegen de avond begint de dag toch wat door te wegen op men knie en doet het best wel wat pijn! Vooral 's nachts heb ik veel pijn. Maar ik denk den dat het vooral de talrijke bloeduitstortingen rond men knie die me stilaan de gele kleur van een doorwinterde chinees geven! Over bloeduitstortingen gesproken... men buik of ondertussen pens begint zo ook wat alle kleuren van de regenboog te vertonen! Ik moet ondertussen geen spuiten meer krijgen tegen het flebit maar de gevolgen zijn dus wel te zien... En ja het is weer weekend dat wil dus ook zeggen dat men daagjes niet zo saai zijn als gewoonlijk! Nu heb ik elke seconde weer iemand aan men zijde en zit ik hier dus niet alleen te tobben! Ik ben ook wel blij dat ik ondertussen toch ook al iets anders kan dan wat in men zetel te liggen woelen... Stilletjes denk ik ook wel dat men knie er op vooruitgaat! Maar het is wel stilletjes, onbewust kan ik men knie wat verder plooien als ik rustig in de zetel zit. Maar soms sta ik ook onbewust recht in de zetel en is het wel eventjes kajieeeeeeeeet omdat ik er echt nog geen kracht op kan zetten!
Nu ik de mogelijkheid heb om buiten te komen maak ik er ook heel graag gebruik van! Ik heb me voorgenomen om 1 keer in de voormiddag te gaan "wandelen" en 1 keer in de namiddag. Ik voel wel dat ik men knie stilletjes aan makkelijker kan plooien. Ik denk dat dit te wijten is aan het feit dat men spieren terug wat soepeler worden. Ik heb bij men wandelingen wel nog men 2 krukken nodig. Ik kan al wel behoorlijk stappen met men krukken maar ik kan helemaal geen kracht op men knie zetten of ik zou gewoon op de grond vallen... Ik verwacht dan ook dat de komende dagen men flectie zal verbeteren maar dat het nog wel eventjes zal duren voor ik zelfstandig zonder krukken kan stappen. Ik moet wel toegeven dat ik men knie aandachtig in het oog hou want ik merk dat ze licht opgezwollen is na men wandelingen dus ik zal toch nog maar wat oppassen. En ik zit nog steeds met die vervelende ijzerwinkel in men knie die ook wel hindert bij welbepaalde bewegingen. Dus ik zal pas men spurtjes beginnen trekken als men nietjes er uit zijn... Ik heb gelezen dat Thomas Buffel net dezelfde blessure heeft gehad het voorbije seizoen en dat hij ook een half jaar gesukkelt heeft. Nu ja ondertussen heeft hij wel bij Cercle Brugge getekend dus bij deze kunnen de eerste klassers zich beginnen melden.bij mij .. Ze zullen toch nog wel ergens een waterdrager nodig hebben zeker! En ja zoals u kon lezen heb ik ook gelezen... Ik ben helemaal niet het persoontje dat naar een boek grijpt tijdens doodse momenten maar ja wat een operatie al niet kan doen met een mens! Ik heb het tegen mijn collega's ook al gezegd ofwel kom ik zo scherp als een mes terug ofwel ben ik de innerlijke rust zelf! Bij deze is iedereen gewaarschuwd.... I'll be back....
Ondanks dat het gipsverband er af is blijft slapen nog wel moeilijk. Ik moet nog steeds in dezelfde positie blijven liggen en het minste dat ik eventjes op een van de wonden kom is het "kajieeeeeeeet". Voor de rest is het een hele vooruitgang...letterlijk en figuurlijk... Ik probeer af en toe men knie te buigen maar stel je er maar niet teveel bij voor! Ik moet men been vastnemen met men twee handen en zo breng ik ze centimeter bij centimeter naar me toe tot het niet meer gaat van de pijn. Ik voel wel dat ik nog heel voorzichtig moet zijn! Dat is wel het moeilijke aan heel het gebeuren want ja, hoe ver kan ik gaan.... Allezins heb ik op dag 11 getracht om een eerste wandeling te maken! Nu ja wandeling... met de twee krukken ben ik er toch in geslaagd om heel traag met kleine stapjes een tweehonderd meter te gaan. Je kan het eerlijk gezegd nog niet echt vergelijken met stappen maar toch. Ik moet wel toegeven dat ik wel meer pijn heb. Ik wou zo snel mogelijk van die gips af maar die gips gaf me langs de andere kant een veilig gevoel. Nu maak ik onbewust al is een beweging die er voor zorgt dat ik tegen het plafond hang van de pijn. Ook de wonden van de operatie "trekken" soms al wel eens. Maar het meest "vieze" gevoel dat ik heb komt van men spieren rondom men knie. Ze zijn zo opgespannen en stijf dat als ik een tijdje stilsta net zo sta te shaken als koning Albert II na een gesprek met Milquet... Het feit dat ik nu een doel heb, terug leren stappen, doet me wel goed en geeft me niet meer het saaie doelloos gevoel van de voorbije dagen! Ik hou wel goed in men achterhoofd dat er terug een moment gaat komen dat het minder gaat gaan, een moment dat ik een bepaalde periode geen vorderingen meer maak. Maar ja wie weet krijg ik ook op deze manier geduld want wie had ooit gedacht dat ik die 11 dagen al op deze manier had overleefd....
Dag 9 is als een sneltrein voorbij gevlogen! Eerst weer voor nieuwe man gespeeld wat goedgekeurd werd door staining F. Maar waar het vandaag voonamelijk omging was : "DE BEVRIJDING"! Nu ja dat hoopte ik toch... Uiteraard was de autorit weer niet te comfortabel... waarom maken ze mij dan ook zo groot of waarom zijn de auto's zo klein natuurlijk! Daar lag ik dan weer op de tafel. "We zullen is zien of het gipsverband er af mag blijven" zei de dokter. MMM er is dus nog wel een kans dat er een nieuw rond moet spijtiggenoeg. Eerst heel dat gedoe rond men been doen en men eerste woorden waren:"ja wadde hoe uitgemergeld is die" waarop de dokter zei: " In dit stadium (post operatief) vind ik da anders wel geweldig" Hij maakte al de wonden snel wat proper en het verdict viel...."Dat ziet er goed uit; de wonden genezen heel mooi! Dit mag dus ook weg".... terwijl hij het gipsverband weggooide!!! whaaaaaaaaaaaaaaaaaa yeeeeeeeessssssssssssss!!! Aangezien alles er relatief goed uitzag gingen we over naar een klein testje. Hij wou weten hoe ver ik men knie al kon buigen. Ik verzeker u als je daar dan zit en ze vragen u om je been te plooien weet je echt niet meer hoe of wat! Ik probeerde het zacht te plooien maar het was precies of men been weegde een ton. Met zijn hulp kon ik het zachtjes tot 60% plooien. Maar het gevoel dat ik doen had is niet te omschrijven, het was niet echt pijn maar het was net of al men spieren gingen uit elkaar spatten!!! Allezins de dokter was heel opgetogen over de flextie die ik reeds had!! Het gevolg is dat ik stilaan de eerste dag met krukken mag proberen te stappen en daarna zachtjes mag proberen te stappen. Klinkt wel heel goed maar ik kan u wel zeggen dat het op dit moment niet zo makkelijk is als het lijkt. Als ik men been probeer te plooien om zelfs een gewone stap te zetten is het net of ik moet telkens een betonblok omhoog trappen. Maar het goed nieuws stond in de aanbieding precies want er kwam nog meer.... Ongeveer de helft van zijn patiënten hebben geen kiné nodig in de eerste fase en misschien zelfs erna! En aangezien het er goed uitziet bij mij mag ik proberen om alles zelf terug op te bouwen. Dit wil zeggen dat volgende week de nietjes er uit mogen en dat ik binnen een week of 3 op een heel lichte versnelling op de hometrainer mag kruipen (als ik dan al goed kan stappen). Ik mag met andere woorden kilometertjes malen op de fiets maar zonder enige weerstand. Ik ga dan vervolgens opnieuw op controle om te zien of alles goed blijft evolueren. Het is dus allemaal heel goed nieuws! Al moet ik met men beide voetjes op de grond blijven want er komt nu ook wel weer meer pijn opsteken. Het is toch nog een lange weg want 1 stap zetten komt voor mij nu overeen met enkele kilometers.... Maar hoop doet leven!
Ik slaag er eindelijk in om toch wat deftiger te slapen en dit dankzij een.... mja hoe noem je nu zo iets..... wij noemen het de blauwe saucise.... ma het is een zwangerschapsworst ofzo iets in die aard.....gewoon een langwerpig bijna rond kussen eigenlijk. Het eerste dat door men hoofd spookt is vooral: "nog maar 1 keer slapen en het gipsverband is er af"! Al houden ze me hier wel met beide voetjes op de grond! Want de dokter had duidelijk gesteld dat ik 2 weken men been niet mocht en kon plooien dus wie weet heb ik vanavond een nieuw gipsverband.... Dagen zoals deze zijn het zwaarst, het zijn gewone dagen, dagen waarin je niets hebt om naar uit te kijken. Want hoe klein de dingen ook zijn ,waar je naar kan uitkijken, ze jagen je eigenlijk door de dag door. Iemand die eens rap gaat binnenspringen, iemand die u gaat bellen in verband met iets... het zijn die dingen die je dag moeten vullen. Niet veel soeps, eigenlijk gewone dagelijkse dingen die nu bijzonder worden... Ben daarstrak ook wel ff geschrokken van mezelf! Ik stond op het terras en bekeek men beide benen... sjonge jonge een panlat ben ik!!! Het is net of iemand heeft al men spieren weggenomen uit men billen en benen. Ik maak me dan ook stiekem zorgen hoe lang het gaat duren vooraleer ik weer tip top ben... Als het gipsverband er ZOU afgaan heb ik toch al enkele ideën om men goed been wat te verstevigen in de mate van het mogelijke! Ik heb ondertussen ook al wat andere taken gevonden die ik nog kan doen....straks heb ik nog tijd te kort ook al tikt elke seconde veel te traag voorbij....
Na enkele dagen gezelschap gehad te hebben stond ik er op dag 8 opnieuw alleen voor. Het was dan ook tijd om eens een van die vele taken op me te nemen die ik me had voorgenomen te doen tijdens deze weken. Ik heb mijn dossier samengesteld voor de belgische voetbalbond waarin alle papieren en rekeningen, aantal gereden kilometers,.....zitten die ik omwille van men knie gedurende een half jaar verzameld heb. Het deed me wel stilstaan bij het feit dat ik ondertussen al wel een half jaar aan de kant zit zonder enige voetbal. Ik denk dat ik sinds men 4 jaar niet 1 keer zolang niet gevoetbald heb!!! Ja ja, ik speel nu ongeveer 18 jaar voetbal... Eigenlijk is die bal toch altijd de rode draad door men leven geweest, alles stond in het teken van die bal en nu zit ik hier met men been omhoog! Ik heb in die 18 jaar nooit te klagen gehad eigenlijk. Ik ben eigenlijk al bij al blessure vrij geweest. Vaak werd er gedacht aan een ernstige blessure maar dan stond ik na een paar weken al tussen de doelpalen dus... Maar dit maal had ik eigenlijk al snel door dat het niet van dat ging zijn... Ondanks dat ik niets deed bleef ik bij de minste inspanning pijn hebben en dat was best wel beangstigend! Ik denk ook wel dat ik een vermoeden heb van de oorzaak van al dit leed. Mijn sportieve ambities zijn onrechtstreeks de oorzaak van dit voorval. Sport is zo iets geweldig, ik heb er prachtige momenten mee beleefd: jaren lang nationaal voetbal, belgisch kampioen streetsoccer, 5de op het wereldkampioenschap streetsoccer, twee maal uitgenodigd in de manchester united soccer school, kampioen spelen, finale beker brabant....dat is kort samengevat wat ik in al die jaren heb mogen beleven en om eerlijk te zijn doen die prachtige memories al de pijn en leed die ik nu heb verbleken! Maar ik heb het er toch nog heel moeilijk mee dat ik een grote stap heb moeten terugzetten! Al doet deze blessure me wel beseffen dat het snel gedaan kan zijn! Voila dat is weer een hele hoop frustraties die er uit zijn! Misschien doet dit voor jullie lezers niet ter zake maar dit zijn de gedachten die een ganse dag door men hoofd spelen als ik hier alleen zit! Maar er is nog hoop want ik heb een nieuwe uitdaging gevonden sinds vanochtend.... Nu ja twas eigenlijk den Albert die vroeg da ik het wou doen hé ma binnekort is het dus ..... Premier Branders, redder van het vaderland... geef toe klinkt toch fancy!!! Het is raar ma ik heb precies meer gevoel in men knie als de voorbije week. Als ik nu op men been steun voel ik men knie echt goed in tegenstelling tot de voorbije week. Het is wel een zeer raar gevoel, net of ze gaat los in 2 breken! Ik merk ook wel dat men beentjes met de dag dunner worden... jaja ik kan nog dunner worden !! Ik heb ondertussen ook vernomen hoe ze de nietjes er gaan uithalen en volgens die verpleegster doet da geen zeer... ja logisch dat het voor die geen pijn doet die moet ze er alleen maar uithalen... De dagen gaan voorbij, iedereen doet wat hij anders doet en daar heb ik het vooral 's morgens moeilijk mee! Als ik opsta heb ik zoiets van: pffffff moet ik hier nu weer den hele dag muffen! Ik wil me eens nuttig maken voor iets of iemand maja da zal nog eventjes duren...
begint zo ook wat alle kleuren van de regenboog te vertonen! Ik moet ondertussen geen spuiten meer krijgen tegen het flebit maar de gevolgen zijn dus wel te zien...
