Op dag 16 komt het zonnetje eindelijk een keertje piepen! Het zou dan ook wel is gaan tijd worden! Het is duidelijk dat de nietjes eindelijk uit de knie willen want er is geen pleister die nog wil blijven hangen over men ijzerwinkel. Ik kijk er dan ook naar uit als ze er morgen uitmogen! Al denk ik wel dat het wat pijnlijk kan zijn maarja we zijn ondertussen al wel wat gewoon dus dat kan er nog bij! De pijn die ik heb blijft een beetje hetzelfde. Het is heel moeilijk in te schatten, ineens krijg ik een pijnscheut en verschijnt men "dakgoot" in men dijbeen! Ik probeer die pijn wat te sussen met wat ijs. Ik bedoel dus ijs erop leggen, niet eten hé voor alle duidelijkheid! Waar ik eigenlijk het meest naar uitkijk is een goeie warme douche waar ik me eindelijk deftig kan wassen! Wel eventjes verduidelijken, voor dat jullie niet meer langs durven komen omdat jullie misschien denken da ik me al twee weken ni gewassen heb, dat ik me wel degelijk was maar dat ik een plastic zak rond men knie moet doen aangezien er nog geen water op mag komen... Ik denk eigenlijk dat het wel een hilarisch zicht is als je me zo ziet wassen maja... Het is wel raar als je zo al een tijdje niet echt meer buiten komt onder de mensen...... ik ga ni zeggen dat ik wereldvreemd aan het worden ben maar toch voelt het zo wat ambetant aan! Het kan ook wel liggen aan het feit dat ik nu steeds een beetje afhankelijk ben van iemand. Je kan misschien denken dat het toch zalig is om je steeds te laten bedienen maar bij mij voelt het toch zo niet hoor! Ik probeer dan ook men steentje bij te dragen daar waar ik kan en dat lukt wel niet altijd (of ik mag ni ) en dat is soms wel wat frustrerend! Dat doet me wel beseffen dat het niet altijd makkelijk moet zijn als je nog wel wil maar niet anders kan dan afhankelijk te zijn van iemand anders.... Ik ben wel verheugd dat men blog al bijna 1000 bezoekers over de vloer gehad heeft!!!
Dag 15: Men eerste training van het nieuwe seizoen...
Op dag 15 heb ik me voor het eerst eens onder de grote menigte begeven! Nu ja ik heb wel heel hard getwijfeld aangezien ik een drash national nu wel kon missen! Het deed wel is goed om is iets te zien! Al bij al gaat het goed eens ik aan het stappen ben. Maar net als voor men operatie gaat het tot een welbepaald punt en dan begin ik pijn te krijgen maar voorlopig maak ik me hierom nog geen zorgen. Het meest pijnlijke is gaan zitten nadat ik een tijdje rechtgestaan heb of gewandeld heb! Dan voel ik de pijn van aan men knie tot aan men dijbeen. Dat is dus over de ganse lengte van de Ilio tibiale band die geopereerd werd. En als ik zo een pijnscheut krijg is het alsof er een gootje in de zijkant van men dijbeen ontstaat. Al moet ik toegeven dat een goot meer bij dit weer natuurlijk mooi meegenomen is! Vandaag zou dus ook men nieuwe seizoen moeten beginnen.... maar niet dus. Toch met men chauffeur naar de club gereden om de eerste training te bekijken. Het voelt echt raar, er klopt iets niet... ik voel me als de paus zonder kruis, als de koning zonder bibber, als labo pathologie zonder pro....( nee da gaat te ver, zelf invullen dus )! Elke dag was ik de voorbije 10 jaar bezig in deze maanden om me als nooit tevoren uit de naad te werken tot ik erbij neerval ... maar nu sta ik daar weerloos in de gietende regen! Er zo dicthbij zijn maar het onmogelijk kunnen bereiken... Langs de andere kant ben ik wat bang voor de moment dat ik terug tussen die palen moet staan! Het lijkt me een eeuwigheid dat ik nog een balletje getrapt heb. Ik moet en zal men niveau van vroeger willen halen maar de vraag is of dat nog mogelijk is en of ik die kans krijg... Alhoewel ik wel denk dat ik de kans wel ga krijgen als ik voel hoe ze me in de club op handen dragen en welke verwachtignen ze van me hebben. En om die verwachtingen in te vullen zal ik enkele veldslagen moeten overwinnen. Aan die eerste veldslag ben ik alvast begonnen en voorlopig gaat alles zoals verwacht! Eigenlijk verschiet ik er wel van dat ik op dit moment nog zo veel geduld heb maar dat heeft deels te maken met het feit dat ik nu nog met die nietjes en draadjes in men knie zit. Eens die er uit zijn, dan begint voor mij het echte werk en zal niks me nog kunnen tegen houden! Bij deze is iedereen gewaarschuwd....
Pfff het weer begint me stilaan tegen te zitten maja dat is wellicht voor iedereen zo! Nu ik eindelijk al iets kan doen zit het weer tegen en mja da begint hier stilaan op ons systeem te werken hé... Dus het werd een zondag in het zetelke met een filmke en de tour en eigenlijk vooral veeeeeeeeel eten Het is wel raar, normaal zou morgen mijn nieuwe voetbalseizoen beginnen maar ja nu dus niet... Normaal ben ik vanaf eind juni elke dag aan het lopen en het trainen als aanloop naar het nieuwe seizoen. Het is alsof ik naakt ben, alsof er iets is dat ik vergeten ben! Maja men zegt toch altijd dat men na zo een blessure er steeds sterke uit komt dus ik zal jullie op de hoogte houden! Tegen de avond heb ik wel weer liggen kronkelen in de zetel van wat pijn. Vroeger deed het enorm veel pijn als ik men been plooide en nu doet het langs alle kanten pijn als ik men been weer strek! Dus het is nu wat zoeken naar de ideale positie want strekken doet pijn en plooien lukt wel maar kan ik niet lang volhouden.... Ik hoop eigenlijk stiekem dat het heel wat anders gaat aanvoelen als al de draadjes en nietjes uit de knie zijn. En jawel het is al dag 14, als ik erbij stilsta zijn de twee weken eigenlijk toch redelijk vlotjes voorbij gegaan... ofwel ben ik aan het wennen aan het lui lekker leven... Dat beloofd!!!
Dag 13, mja 13 een ongeluksdag... nu ja ik zal het maar de wijde werled in sturen ik ben eveneens op vrijdag de dertiende geboren! Al bij al gaat het wel goed met mij. Het is niet zo dat ik constant pijn heb maar tegen de avond begint de dag toch wat door te wegen op men knie en doet het best wel wat pijn! Vooral 's nachts heb ik veel pijn. Maar ik denk den dat het vooral de talrijke bloeduitstortingen rond men knie die me stilaan de gele kleur van een doorwinterde chinees geven! Over bloeduitstortingen gesproken... men buik of ondertussen pens begint zo ook wat alle kleuren van de regenboog te vertonen! Ik moet ondertussen geen spuiten meer krijgen tegen het flebit maar de gevolgen zijn dus wel te zien... En ja het is weer weekend dat wil dus ook zeggen dat men daagjes niet zo saai zijn als gewoonlijk! Nu heb ik elke seconde weer iemand aan men zijde en zit ik hier dus niet alleen te tobben! Ik ben ook wel blij dat ik ondertussen toch ook al iets anders kan dan wat in men zetel te liggen woelen... Stilletjes denk ik ook wel dat men knie er op vooruitgaat! Maar het is wel stilletjes, onbewust kan ik men knie wat verder plooien als ik rustig in de zetel zit. Maar soms sta ik ook onbewust recht in de zetel en is het wel eventjes kajieeeeeeeeet omdat ik er echt nog geen kracht op kan zetten!
Nu ik de mogelijkheid heb om buiten te komen maak ik er ook heel graag gebruik van! Ik heb me voorgenomen om 1 keer in de voormiddag te gaan "wandelen" en 1 keer in de namiddag. Ik voel wel dat ik men knie stilletjes aan makkelijker kan plooien. Ik denk dat dit te wijten is aan het feit dat men spieren terug wat soepeler worden. Ik heb bij men wandelingen wel nog men 2 krukken nodig. Ik kan al wel behoorlijk stappen met men krukken maar ik kan helemaal geen kracht op men knie zetten of ik zou gewoon op de grond vallen... Ik verwacht dan ook dat de komende dagen men flectie zal verbeteren maar dat het nog wel eventjes zal duren voor ik zelfstandig zonder krukken kan stappen. Ik moet wel toegeven dat ik men knie aandachtig in het oog hou want ik merk dat ze licht opgezwollen is na men wandelingen dus ik zal toch nog maar wat oppassen. En ik zit nog steeds met die vervelende ijzerwinkel in men knie die ook wel hindert bij welbepaalde bewegingen. Dus ik zal pas men spurtjes beginnen trekken als men nietjes er uit zijn... Ik heb gelezen dat Thomas Buffel net dezelfde blessure heeft gehad het voorbije seizoen en dat hij ook een half jaar gesukkelt heeft. Nu ja ondertussen heeft hij wel bij Cercle Brugge getekend dus bij deze kunnen de eerste klassers zich beginnen melden.bij mij .. Ze zullen toch nog wel ergens een waterdrager nodig hebben zeker! En ja zoals u kon lezen heb ik ook gelezen... Ik ben helemaal niet het persoontje dat naar een boek grijpt tijdens doodse momenten maar ja wat een operatie al niet kan doen met een mens! Ik heb het tegen mijn collega's ook al gezegd ofwel kom ik zo scherp als een mes terug ofwel ben ik de innerlijke rust zelf! Bij deze is iedereen gewaarschuwd.... I'll be back....
Ondanks dat het gipsverband er af is blijft slapen nog wel moeilijk. Ik moet nog steeds in dezelfde positie blijven liggen en het minste dat ik eventjes op een van de wonden kom is het "kajieeeeeeeet". Voor de rest is het een hele vooruitgang...letterlijk en figuurlijk... Ik probeer af en toe men knie te buigen maar stel je er maar niet teveel bij voor! Ik moet men been vastnemen met men twee handen en zo breng ik ze centimeter bij centimeter naar me toe tot het niet meer gaat van de pijn. Ik voel wel dat ik nog heel voorzichtig moet zijn! Dat is wel het moeilijke aan heel het gebeuren want ja, hoe ver kan ik gaan.... Allezins heb ik op dag 11 getracht om een eerste wandeling te maken! Nu ja wandeling... met de twee krukken ben ik er toch in geslaagd om heel traag met kleine stapjes een tweehonderd meter te gaan. Je kan het eerlijk gezegd nog niet echt vergelijken met stappen maar toch. Ik moet wel toegeven dat ik wel meer pijn heb. Ik wou zo snel mogelijk van die gips af maar die gips gaf me langs de andere kant een veilig gevoel. Nu maak ik onbewust al is een beweging die er voor zorgt dat ik tegen het plafond hang van de pijn. Ook de wonden van de operatie "trekken" soms al wel eens. Maar het meest "vieze" gevoel dat ik heb komt van men spieren rondom men knie. Ze zijn zo opgespannen en stijf dat als ik een tijdje stilsta net zo sta te shaken als koning Albert II na een gesprek met Milquet... Het feit dat ik nu een doel heb, terug leren stappen, doet me wel goed en geeft me niet meer het saaie doelloos gevoel van de voorbije dagen! Ik hou wel goed in men achterhoofd dat er terug een moment gaat komen dat het minder gaat gaan, een moment dat ik een bepaalde periode geen vorderingen meer maak. Maar ja wie weet krijg ik ook op deze manier geduld want wie had ooit gedacht dat ik die 11 dagen al op deze manier had overleefd....
Dag 9 is als een sneltrein voorbij gevlogen! Eerst weer voor nieuwe man gespeeld wat goedgekeurd werd door staining F. Maar waar het vandaag voonamelijk omging was : "DE BEVRIJDING"! Nu ja dat hoopte ik toch... Uiteraard was de autorit weer niet te comfortabel... waarom maken ze mij dan ook zo groot of waarom zijn de auto's zo klein natuurlijk! Daar lag ik dan weer op de tafel. "We zullen is zien of het gipsverband er af mag blijven" zei de dokter. MMM er is dus nog wel een kans dat er een nieuw rond moet spijtiggenoeg. Eerst heel dat gedoe rond men been doen en men eerste woorden waren:"ja wadde hoe uitgemergeld is die" waarop de dokter zei: " In dit stadium (post operatief) vind ik da anders wel geweldig" Hij maakte al de wonden snel wat proper en het verdict viel...."Dat ziet er goed uit; de wonden genezen heel mooi! Dit mag dus ook weg".... terwijl hij het gipsverband weggooide!!! whaaaaaaaaaaaaaaaaaa yeeeeeeeessssssssssssss!!! Aangezien alles er relatief goed uitzag gingen we over naar een klein testje. Hij wou weten hoe ver ik men knie al kon buigen. Ik verzeker u als je daar dan zit en ze vragen u om je been te plooien weet je echt niet meer hoe of wat! Ik probeerde het zacht te plooien maar het was precies of men been weegde een ton. Met zijn hulp kon ik het zachtjes tot 60% plooien. Maar het gevoel dat ik doen had is niet te omschrijven, het was niet echt pijn maar het was net of al men spieren gingen uit elkaar spatten!!! Allezins de dokter was heel opgetogen over de flextie die ik reeds had!! Het gevolg is dat ik stilaan de eerste dag met krukken mag proberen te stappen en daarna zachtjes mag proberen te stappen. Klinkt wel heel goed maar ik kan u wel zeggen dat het op dit moment niet zo makkelijk is als het lijkt. Als ik men been probeer te plooien om zelfs een gewone stap te zetten is het net of ik moet telkens een betonblok omhoog trappen. Maar het goed nieuws stond in de aanbieding precies want er kwam nog meer.... Ongeveer de helft van zijn patiënten hebben geen kiné nodig in de eerste fase en misschien zelfs erna! En aangezien het er goed uitziet bij mij mag ik proberen om alles zelf terug op te bouwen. Dit wil zeggen dat volgende week de nietjes er uit mogen en dat ik binnen een week of 3 op een heel lichte versnelling op de hometrainer mag kruipen (als ik dan al goed kan stappen). Ik mag met andere woorden kilometertjes malen op de fiets maar zonder enige weerstand. Ik ga dan vervolgens opnieuw op controle om te zien of alles goed blijft evolueren. Het is dus allemaal heel goed nieuws! Al moet ik met men beide voetjes op de grond blijven want er komt nu ook wel weer meer pijn opsteken. Het is toch nog een lange weg want 1 stap zetten komt voor mij nu overeen met enkele kilometers.... Maar hoop doet leven!
Ik slaag er eindelijk in om toch wat deftiger te slapen en dit dankzij een.... mja hoe noem je nu zo iets..... wij noemen het de blauwe saucise.... ma het is een zwangerschapsworst ofzo iets in die aard.....gewoon een langwerpig bijna rond kussen eigenlijk. Het eerste dat door men hoofd spookt is vooral: "nog maar 1 keer slapen en het gipsverband is er af"! Al houden ze me hier wel met beide voetjes op de grond! Want de dokter had duidelijk gesteld dat ik 2 weken men been niet mocht en kon plooien dus wie weet heb ik vanavond een nieuw gipsverband.... Dagen zoals deze zijn het zwaarst, het zijn gewone dagen, dagen waarin je niets hebt om naar uit te kijken. Want hoe klein de dingen ook zijn ,waar je naar kan uitkijken, ze jagen je eigenlijk door de dag door. Iemand die eens rap gaat binnenspringen, iemand die u gaat bellen in verband met iets... het zijn die dingen die je dag moeten vullen. Niet veel soeps, eigenlijk gewone dagelijkse dingen die nu bijzonder worden... Ben daarstrak ook wel ff geschrokken van mezelf! Ik stond op het terras en bekeek men beide benen... sjonge jonge een panlat ben ik!!! Het is net of iemand heeft al men spieren weggenomen uit men billen en benen. Ik maak me dan ook stiekem zorgen hoe lang het gaat duren vooraleer ik weer tip top ben... Als het gipsverband er ZOU afgaan heb ik toch al enkele ideën om men goed been wat te verstevigen in de mate van het mogelijke! Ik heb ondertussen ook al wat andere taken gevonden die ik nog kan doen....straks heb ik nog tijd te kort ook al tikt elke seconde veel te traag voorbij....
Na enkele dagen gezelschap gehad te hebben stond ik er op dag 8 opnieuw alleen voor. Het was dan ook tijd om eens een van die vele taken op me te nemen die ik me had voorgenomen te doen tijdens deze weken. Ik heb mijn dossier samengesteld voor de belgische voetbalbond waarin alle papieren en rekeningen, aantal gereden kilometers,.....zitten die ik omwille van men knie gedurende een half jaar verzameld heb. Het deed me wel stilstaan bij het feit dat ik ondertussen al wel een half jaar aan de kant zit zonder enige voetbal. Ik denk dat ik sinds men 4 jaar niet 1 keer zolang niet gevoetbald heb!!! Ja ja, ik speel nu ongeveer 18 jaar voetbal... Eigenlijk is die bal toch altijd de rode draad door men leven geweest, alles stond in het teken van die bal en nu zit ik hier met men been omhoog! Ik heb in die 18 jaar nooit te klagen gehad eigenlijk. Ik ben eigenlijk al bij al blessure vrij geweest. Vaak werd er gedacht aan een ernstige blessure maar dan stond ik na een paar weken al tussen de doelpalen dus... Maar dit maal had ik eigenlijk al snel door dat het niet van dat ging zijn... Ondanks dat ik niets deed bleef ik bij de minste inspanning pijn hebben en dat was best wel beangstigend! Ik denk ook wel dat ik een vermoeden heb van de oorzaak van al dit leed. Mijn sportieve ambities zijn onrechtstreeks de oorzaak van dit voorval. Sport is zo iets geweldig, ik heb er prachtige momenten mee beleefd: jaren lang nationaal voetbal, belgisch kampioen streetsoccer, 5de op het wereldkampioenschap streetsoccer, twee maal uitgenodigd in de manchester united soccer school, kampioen spelen, finale beker brabant....dat is kort samengevat wat ik in al die jaren heb mogen beleven en om eerlijk te zijn doen die prachtige memories al de pijn en leed die ik nu heb verbleken! Maar ik heb het er toch nog heel moeilijk mee dat ik een grote stap heb moeten terugzetten! Al doet deze blessure me wel beseffen dat het snel gedaan kan zijn! Voila dat is weer een hele hoop frustraties die er uit zijn! Misschien doet dit voor jullie lezers niet ter zake maar dit zijn de gedachten die een ganse dag door men hoofd spelen als ik hier alleen zit! Maar er is nog hoop want ik heb een nieuwe uitdaging gevonden sinds vanochtend.... Nu ja twas eigenlijk den Albert die vroeg da ik het wou doen hé ma binnekort is het dus ..... Premier Branders, redder van het vaderland... geef toe klinkt toch fancy!!! Het is raar ma ik heb precies meer gevoel in men knie als de voorbije week. Als ik nu op men been steun voel ik men knie echt goed in tegenstelling tot de voorbije week. Het is wel een zeer raar gevoel, net of ze gaat los in 2 breken! Ik merk ook wel dat men beentjes met de dag dunner worden... jaja ik kan nog dunner worden !! Ik heb ondertussen ook vernomen hoe ze de nietjes er gaan uithalen en volgens die verpleegster doet da geen zeer... ja logisch dat het voor die geen pijn doet die moet ze er alleen maar uithalen... De dagen gaan voorbij, iedereen doet wat hij anders doet en daar heb ik het vooral 's morgens moeilijk mee! Als ik opsta heb ik zoiets van: pffffff moet ik hier nu weer den hele dag muffen! Ik wil me eens nuttig maken voor iets of iemand maja da zal nog eventjes duren...
Dag 6 was wellicht de meest productieve dag voor me tot nog toe... Zal dan wellicht ook wel een teken zijn dat het stilaan begint te beteren zeker. Alleen men slaaprust baart me zorgen! ik zou er echt alles voor doen om is goe vast te kunnen slapen maja... Het is toch een wereld van verschil als je niet zielig de ganse dag alleen moet zitten hoor! Want ja nu heb ik al enkele dagen niet de kans gehad om de hele dag de spot te drijven met de mensen dus ge moet ni vragen hé... Vandaag toch weer even de "nieuwe man" gespeeld. Na men pizza-bak avonturen was het eens tijd voor iets anders : brood. Nu ik moet toegeven dat het eigenlijk louter en alleen tijdverdrijf is en dat het helemaal ni zo spectaculair is. Ma toch het brood was te eten ... e Aangezien het ook weekend is, komt er ook al wat meer volk over de vloer en dat doet de klok toch heel wat sneller tikken eigenlijk! Ik ben ook eindelijk wat langer buitengeweest omdat het weer het toeliet. Al moet ik zeggen dat ik het achteraf toch wel voelde aan men knie. Pfffff belachelijk toch, of ge nu stilzit in een gipsverband of je pikkelt rond in een gipsverband dat moet toch hetzelfde zijn!!! Men been zit toch stil maar.... niet dus! Maar woensdag komt toch alweer wat dichter!
Eindelijk liet het weer eens toe om een wandelingetje te maken! Ik stond als het ware te springen om eindelijk is uit het appartement te kunnen... Ik denk dat je het kan vergelijken met een hond die zijn baasje opjaagd om eens een wandeling te maken... De frisse buitenlucht deed me alvast goed, maar ik merkte ook wel snel dat ik niet al te ver zou moeten gaan want ik was eigenlijk al vrij snel buiten adem... Dat deed me ook wel eventjes stilstaan bij het feit dat de weg naar het voetbalveld nog wel ver weg is... Ik ben ook eens op de weegschaal gaan staan... ik had wel een vermoeden dat ik iets meer zou wegen nu ik echt niets meer kan doen. De voorbije maanden waarin ik niet meer gesport had was mijn gewicht toch stabiel gebleven maar nu... hallooooooooooow ik denk dat ik het hoogtepunt in men leven bereikt heb! Nu ja, wellicht denken jullie toch allemaal dat er wel enkele kilo's bij mogen komen bij mij. Maar ik bekijk het positief dat vetrolletje maakt het alleen maar makkelijker om mijn spuit tegen het flebit te zetten! De grote pijn heb ik nu wel defenitief achter me gelaten. Om te zeggen dat ik geen pijn meer heb is ook wel wat overdreven. Bij bepaalde bewegingen voel ik zelfs in men plaaster dat men knie wat labiel is. Ik begin toch af te tellen tot woensdag wanneer het gipsverband er af mag want de jeuk is stilaan het volgende probleem aan het worden! Ik hoop alvast dat men blog niet te saai begint te worden maar ja het kan niet elke dag feest zijn zeker...
Dag 3, de laatste dag met de POT... Ik denk dat het de eerste dag is waar ik wat vooruitgang boek. Ik ben er toch al in geslaagd om de hoeveelheid pijnstillers wat te verminderen en maar goed ook want ik begin het gevoel te krijgen dat men maag wat begint te protesteren.... Ik had natuurlijk ook iets om naar uit te kijken want 's avonds mocht de drainage uit de knie en dan kon ik voor de eerste keer nog eens buitenkomen. Ik probeer af en toe eens op het terras gaan te staan om toch wat frisse lucht binnen te krijgen maar het weer laat het niet echt toe! Zoals ik al zei moest ik dus terug naar de dokter. Ik keek er wel wat tegen op want de vorige autorit was me niet zo goed bevallen. Maar al bij al is de autorit goed meegevallen en heb ik onderweg uitgebreid afscheid kunnen nemen van de POT. De dokter heeft me nog even vertelt wat er in het verslag van de operatie stond. Men kraakbeen is in het algemeen nogal week en dat is wellicht te wijten aan de zware belasting en vorige letsels aan men knie. Maar dan over tot de orde van de dag... eerst moest heel het gipsverband rond men been uit en stilaan werd de wond zichtbaar. Het was eventjes serieus slikken... Men knie was graatmager en vooraan 2 kleine gaatjes die als kleine oogjes op men knie stonden. Dat waren de artroscopiegaten en die had ik me ook wel zo voorgesteld maar de andere snede was wel eventjes verschieten. Aan de buitenkant van men knie was een snede van ongeveer 20 cm die met een 30 tal nietjes toegemaakt was! Met het ijzer dat daar in zat kan ik al het gewapend beton van men huis leggen! Ok nu was men eerste gedacht: " mmm het is precies toch net iets serieuzer als een snelle kijkoperatie". Karolien moest zich eveneens al even neerzetten en was er wel wat van aangedaan. Naast de snede zat dus de drainage buis netjes in de knie. Eerst werd alles netjes losgeknipt en dan werd de buis er uitgetrokken. Daar heb ik maar 1 ding op te zeggen : KAJIEEEEEEEEEEEEEEEET. Je voelt echt de buis door je knie glijden en het enige dat overblijft is een klein gat dat te vergelijken is met een wormgat in een appel. Ik vroeg me ook wel af hoe men al die nietjes er uit ging halen want dat lijkt me precies toch ook niet het meest aangename. En wat dan nog...het is en blijft een kleine operatie dus is besef ook wel dat mijn ervaring niets is in vergelijking met wat sommige andere mensen moeten doormaken en ik heb daar meer dan ooit respect voor! Het klinkt wat filosofisch maar het doet me beroepshalve beseffen dat er achter elk staal een verhaal zit.... Het doet me wel veel plezier dat steeds meer mensen van pathologische ontleedkunde de weg naar mijn blog gevonden hebben. En niet te vergeten familie en vrienden voor de talrijke telefoontjes en bezoekjes. Maar bovenal...Dank u wel Princepessa
voila we zijn toch al een dagje verder! Ik heb me constant afgevraagd wat ik nu in de komende vier weken toch allemaal zou doen. Wel na 1 dag heb ik al door dat ik men dagje wel doorkom en dat omdat alles oh zo traag gaat bij mij! Het duurt eerst al 5 minuten voor dat ik deftig men bed ben uitgetaffelt dan is het sloffen naar de badkamer die ineens mijlen ver lijkt weg te zijn... ook al zijn het ongeveer maar 5 tegels ver.... En dan de trap af.... wel op mijn manier want het is inderdaad wel zo dat je heel inventief wordt met al dat gesukkel. Het doel is dan ook eigenlijk heel simpel: hoe sukkel ik zo weinig mogelijk? Zo hangt de beruchte pot tegenwoordig in een zakje die mooi aan de kruk komt te hangen, zo heb ik de pijnstiller steeds in men zak zitten zodat ik me niet steeds een kwartier van de zetel naar de keuken moet sleuren,.... Ja ik hoor u al denken : "pfffffff die zit eigenlijk gewoon ne hele dag te luieren!!!" Wel ik heb daar maar 1 ding op te zeggen : " Nog luier dan een pamper zijn is nooit grappig!!! Door al de methodes begin ik ook wel stilaan men draai te vinden al is het volgens mij nog altijd zielig als iemand me moest bezig zien hoe ik zo sukkel. Ik probeer hier en daar zo al is een dagelijkse taak terug op te pikken zoals de groenten kuisen bijvoorbeeld en de patatten schillen want van ne hele dag stilzitten daar word ik zeker zot van!!!! Al wou ik me gisteren ook al eventje wagen aan de afwas met als gevolg dat we bijna een heel nieuw servies moesten kopen. Het ontbijt neemt zowat het grootste deel van mijn voormiddag in! Nee, zeker niet omda ik veel eet maar de frigo en de kast is wel zowat 10 tegels ver weg hé da wil dus zeggen da ik langer onderweg ben om alles te halen en terug te zetten dan dat ik effectief aan tafel zit! Wat de pijn betreft heb ik ook al door het het allemaal in elkaar zit...( terwijl ik even rechtsta omdat ik pijn heb) om de vier uur beginnen de pijnscheuten zo wat op te komen maja komt ook wel goed uit want om de vier uur mag ik een pijnstiller nemen! Ik blijf ook niet te lang stilzitten, af en toe eens rondhuppelen doet me wel goed! En de POT mja die doet zijn werk en druppelt rustig door... Allezins alvast bedankt voor alle telefoontjes (trouwens denk hier maar is over na: je telefoon laten opnemen in het ziekenhuis is niet grappig!) en berichten en... want als je hier een hele dag alleen zit dan is zelfs de stomste vlieg een ideale gesprekspartner. Maar staining franky heeft me gisteren alvast zijn collectie films binnen gebracht! Dus stilaan zal ik mijn zielepoot bestaan maar aan de kant schuiven en er het beste van proberen te maken.....
Voila, het is eindelijk zo ver, 7 juli 2008 , tijd om men knie eens volledig in orde te laten zetten. Om eerlijk te zijn was ik vrij rustig, ik had nog goed geslapen, s'ochtends rustig opgestaan en naar ginder gereden. Het was nog maar net half 10 en het mes werd al tevoorschijn getoverd. Weliswaar niet om in me te snijden maar wel om al het haar van mijn knie af te scheren! 22 jaar gespaard voor al die mannelijkheid op men knie en hop na een minuut was ze naakt, poedel naakt. Dat kon trouwens ook van mij gezegd worden want zo een operatiekleed het blijft toch iets bizzar ze! Al snel kwam er een verpleegster me halen : " U mag plaatsnemen op de operatietafel mijnheer Branders. Of nee wacht maar even want u bent nogal groot ik zal er een stuk moeten bij aanzetten". Allé deze keer zal de operatietafel dan toch lang genoeg zijn! Bij mijn vorige operatie is het laatste wat ik mij nog voor de geest kan halen voor ik in slaap viel: " Dokter , dokter de operatietafel is te kort". Maar nu dus niet! En dan kwam de eerste teleurstelling... De dokter kwam even langs vertelde wat hij ging doen en zei tot slot : "en dan krijgt u een gipsverband". Een gipsverband toch geen gipsverband zeker ! Dan volgde de race naar operatiekwartier nummer 7. Niet dat nummer 7 er toe doet maar toch, het is het heilige getal en aangezien ik van scherpenheuvel kom . Het was er enorm koud in het operatiekwartier maja de anesthesist was al vlug daar en voor ik het wist lag ik te snurken.... 40 minuten lang hebben ze in men knie zitten keuteren. Eerst enkele slipjes voor de artroscopie en dan een snee in de zijkant van de knie om mijn ileo tibiale band los te maken. Ik werd wakker in een zaal met nog heel wat andere bedden. Was ik blij dat ik daar weg mocht! Een kleine samenvatting van de dingen die je daar zoal kan horen "mijnheer draai u eens op u rug, nee meneer dat is u buik" ; "mevrouw ik ben wakker! en er zit een plaat aan mijn been!" waarop de verpleegster antwoord: "u bent nog maar net wakker hoor en die plaat is een gipsverband mevrouw!". "Mevrouw de verpleegster ik ben mijn tanden kwijt en volgens mij heb jij ze in u mond zitten" of de dokter die het volgende aan de verpleegster vraagt :" zou jij voor mij is enkele boodschappen kunnen doen?" waarop de verpleegster antwoord :" ah moet ik langs logistiek langsgaan?" dokter: "nee eigenlijk ni, kzou willen dat u voor mij naar de delhaize gaat daar aan de rode lichten". Uiteindelijk kom ik dus op een kamertje te liggen waar ik nog eventjes een dutje gedaan heb. Ondertussen was ook mijn wederhelft al aangekomen. Na een uurtje kwam de verpleegster me halen voor een tasje koffie. Hup ik spring uit dat bed, mijn kleren in en een spurtje naar het koffielokaal! Alhoewel..... Ik kon me echt geen poot veroeren... het werd me stilaan duidelijk dat ik de operatie wat onderschat had. Ik had veel pijn en lag er echt machteloos in een gipsverband waaruit een drainage buis liep in een pot. Die drainage buis en pot daar moet ik dus 2 dagen met rondhuppelen en ik kan u verzekeren als er zo een buis uit u lichaam loopt dat die altijd in u weg zit ze! Of misschien moet ik men drainage pot maar een naam geven nu we toch enkele dagen met elkaar moeten optrekken dus... naam suggesties zijn welkom! Met veel moeite en hulp kreeg ik men kleren aan en hielpen ze me in een zetel. Na meer dan 12 u kreeg ik dan eindelijk iets te eten en te drinken en dan smaakt het ze! Nu was het enkel nog wachten op de dokter. De dokter zei dat nu alles in orde was met de knie, alleen dat mijn kraakbeen verwijd was maar dat hij daar operatief niks aan kon veranderen en dat hij eveneens de pees losgemaakt had. De beruchte "POT" moest ik dus 2 dagen meesleuren, na 1 week mag de plaaster er af en tot slot mogen na 2 weken al de draadjes er uit. En nu moet ik dus 2 weken met krukken lopen ( nu ja het gaat ook ni anders). De rit naar huis toe was heel kort samen te vatten : het was een hel!!!! Heel veel pijn gehad en hard op de tandjes moeten bijten. Eens thuisgekomen moest ik al direct een sanitaire stop houden.... klinkt simpel niet? Toch is het niet simpel met een ganzentrap in je duplex!!! Maar ik had op voorhand al uitgedacht hoe ik boven zou geraken en tot onze grote opluchting ging dat ook! De maaltijd die met liefde klaargemaakt werd door karolien smaakte me meer dan ooit al is het toch ni zo makkelijk om "mijn domein" zo maar uit handen te geven want stilzitten da is niks voor mij! Achter de tv begon de pijn weer de kop op te steken... hoe raar het ook klinkt : als ik wa rondhuppel met men "POT" had ik precies wat minder pijn. Dus de Tour 2008 heb ik al rechtstaande gevolgd. Maar dan.... Slapen....nu ja slapen... Ik heb eerlijk gezegd niet veel geslapen! Ik heb heel de nacht heel veel pijn gehad en zitten zoeken hoe ik nu het best zou liggen! Ik hoop allezins dat de komende nachten wat beter zullen zijn! Ik ben vanochtend toch al alleen beneden geraakt en heb alleen kunnen ontbijten alleen is het echt niet zo evident als ik me ingebeeld had! Ik voel me net iemand van 90 jaar! Ik heb voor alles heel veel tijd nodig en kan bijna niks dragen! Allezins als ik en mijn "POT" onze draai gevonden hebben zal het allemaal wel loslopen al geef ik toe dat ik het wat rooskleuriger had ingezien!
Yup yup het is zo ver....maandag 7 juli ga ik het mes onder. Klinkt anders wel stoer voor wellicht 3 kleine sneetjes en een plastieken buis da ze in u knie foefelen. Of moet ik me wat anders voorstellen bij een artroscopie? Om mij de komende weken wat bezig te houden heb ik deze blog dan ook maar aangemaakt. Want om eerlijk te zijn heb ik van de operatie geen schrik, maar ik en stilzitten....dat is zo iets als voetbal en ballet. Wat moogt ge dan van deze blog verwachten? Wel, ik zal hier proberen om mijn dagelijkse bezigheden en gevoel neer te pennen! Of dat da interessant gaat zijn dat wee ik niet ma zo blijven jullie ook een beetje op de hoogte! Ik weet 1 ding ik ga alvast 2 bezoekers hebben...is het ni waar mama? En natuurlijk ni te vergeten mijn goudvis (die ik wel nog moet gaan kopen!). Maar ja het is natuurlijk ook aan jullie om hier iets achter te laten in het gastenboek! Dus aarzel niet om er iets achter te laten! Voila het is officieel.... Ik ben vanaf nu een echte blogger!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Dag 4: alles begint zo zijn normale gangetje te gaan...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
! Dan volgde de race naar operatiekwartier nummer 7. Niet dat nummer 7 er toe doet maar toch, het is het heilige getal en aangezien ik van scherpenheuvel kom 
en tot slot mogen na 2 weken al de draadjes er uit. En nu moet ik dus 2 weken met krukken lopen ( nu ja het gaat ook ni anders). De rit naar huis toe was heel kort samen te vatten : het was een hel!!!! Heel veel pijn gehad en hard op de tandjes moeten bijten. 
