Alvorens het motel te verlaten, eet ik spek met eieren om terug wat op krachten te komen na de stevige wandeling van gisteren. Als ik vertrek staat nog altijd Radio Grand Canyon op. Niet zomaar een bandje dat altijd opnieuw wordt afgespeeld, maar een gevarieerd programma met alle weetjes. Dat doet mij plots denken aan de plaatjes in het park, waarop gevraagd wordt om de (wilde) dieren, vooral de eekhoorns (squirrels), niet te voederen. Ergens staat ook uitgelegd waarom: de eekhoorns zouden te dik worden. Vervolgens zouden de bergleeuwen, die verzot zijn op eekhoorns, ook hun jachtterrein durven te verplaatsen. Stel je voor leeuwen die eruit zien alsof ze hun hele leven in een McDonalds doorgebracht hebben ... geen zicht. Tot Flagstaff blijft het zeer groen. Onderweg zelf skistations gezien: 2000m met bergtoppen tot 4000m. In Flagstaff neem ik de I-40, een highway met een splinternieuw wegdek, dat mij ertoe aanzet om de cruise control eens uit te proberen. Kijk moeder, zonder voeten! In Holbrook verlaat ik de highway om via het zuiden Petrified Forest NP binnen te rijden. Speciaal aan dit park is dat je overal versteende, ja zelfs gekristaliseerde boomstammen ziet. Een bewijs dat er in de woestijn ooit ook bomen gegroeid hebben. De ranger aan de ingang drukt mij op het hart om niets mee te nemen uit het park. Ik antwoord dat ik alleen maar fotos en "good memories" zal meenemen. Glimlachend, wenst hij mij "a nice day". Het park gaat naadloos over in Painted Desert. Hier lijken de rotsen wel onder handen genomen geweest door een schilder: horizontale lagen in diverse tinten: rood, bruin, grijs, zwart en wit wisselen elkaar af. Met de zon geeft dit een toverachtig effect. Uiteindelijk beland ik op mijn einddoel voor vandaag: Gallup. Alleen het regent hier fiks. In de Walmart doe ik mijn voorraad in: fruit, wandelkoeken en water. Dan op zoek naar mijn motel: 1300 East Historic Highway 66. Jawel, DE route 66! Je ziet hier het ene motel, naast het andere. Vraag en aanbod. En als het aanbod vodoende groot is, dan zijn het malse prijsjes. Morgen: "Patrick bij de indianen".
Een beetje misleidende titel. Ik vertrok wel uit het motel met zonsopgang, zodat ik mijn trail kon starten omstreeks 7u. Bergaf is niet echt mijn ding. De wandelstokken kwamen dus goed van pas. Onderweg moest ik even opzij om een groepje bereden muildieren (= kruising tussen mannelijke ezel en vrouwelijk paard) te laten paseren. Na ongeveer 3 uur kwam ik aan het 3-Mile Resthouse. Ik besloot dat dit mijn eindpunt zou zijn. Na een rustpauze en aanvullen van de watervoorraad, vertrok ik weer naar boven. Gelukkig schoof er af en toe een wolk voor de zon. Om precies 13u was ik terug bij het startpunt: Bright Angel Trailhead. Profile: 6 uur onderweg, 6 miles (= 9,6 km), 650m hoogteverschil, temperatuur bij start 10°C (2.085m hoogte), temperatuur bij keerpunt +- 30°C (1.440m), categorie difficult. Dit is geen wandeling voor doetjes. Een beetje conditie (klaarblijkelijk had ik die nog net genoeg), regelmatig drinken en eten, af en toe rusten (tijd voor fotos van het landschap en de eekhoorns). Een ranger vertelde dat er jaarlijks 250 mensen zodanig in de problemen geraken, dat evacuatie met helicopter noodzakelijk is. Enkelen schoten er zelfs hun hachje bij in! Na de wandeling deed ik een welverdiend tukje. De bedoeling was enkele fotos van de zonsondergang te maken. Naar het schijnt is het begin van die andere grote trail (South Kaibab) daarvoor een erg geschikte plaats. 220m lager heb je het Ooh-Aah punt en daar zou het nog mooier zijn. Ik vroeg mij af wat die naam wel kon betekenen en vond niets anders dan volgende uitleg: ga je naar beneden dan gaat het van "Ooh, hoe mooi", keer je terug dan is het van "Aah, mijn voeten/benen" Omdat er alsmaar meer wolken werden gevormd, de wind opstak en de zon zich nog nauwelijks liet zien, hield ik het voor bekeken. Ik bleef in het park eten en in het terugrijden, werd het toch nog mooi. Kans verkeken, er komen er nog. Precies op zonsondergang arriveerde ik in het motel. Morgen gaat het onvoorzien naar Gallup, net over de grens met Arizona in New Mexico.
Vandaag op enkele minuten tijd twee palindromen tegengekomen, resp. 9999 en 10001 verschenen op de mileteller (?). Onderweg een heel stuk door Navajo gebied gereden. Plots zag ik een plakaat "Little Colorado River" met een afslag. Even verder een kotje met een gekostumeerde (net een parkranger) indiaanse erin. De toegang was gratis, maar ik mocht altijd een vrijwillige bijdrage doen ... Dit was een voorsmaakje van wat ik straks te zien zou krijgen. Een enorme diepe kloof, met heel diep enkele sporen van (bruinrood) water. Vlug enkele fotos en dan weer verder. Een beetje later een reklamebord voor bezoek aan de Grand Canyon per vliegtuig. Er stond in grote letters "You only live once", een beetje dubbelzinnig vond ik. Misschien is dat ook wel een goede ondertitel voor mijn reis! Bij de oostelijke toegang tot het Grand Canyon National Park werd opnieuw gestopt. Ik toonde mijn parkenpas en mijn paspoort en er verscheen een glimlach bij de oudere, vrouwelijke ranger. "Ah, you are from Belgium. I can give you the information in French or German, if you prefer". "No thanks ma-am, I am a dutch speaking civilian.". Ze legde mij vriendelijk de gekregen folders uit en vertelde dat Desert View, het eerste viewpoint een kleine mile verder was. Zo ging het van viewpoint naar viewpoint tot ik aan het Visitor Center aanbeland was. Ik schakelde over op de gratis shuttle bussen om de rest van het park te bezoeken. Het park is enorm uitgestrekt en heeft zelfs een eigen treinstation en helihaven. Ik vond ook de nodige informatie voor een geschikte trail. Mijn keuze viel op "Bright Angel". Er zijn drie levels: - 5km, 340m hoogteverschil, 2 à 4 uur, moderate - 10km, 645m hoogteverschil, 4 à 6 uur, difficult - 14,5km, 925m hoogteverschil 6 à 9 uur, very difficult. Hoe ver we geraakt zijn, krijg je morgen te horen. Nog één ding: het vertrek is op 2.085 meter hoogte, waar je een aangename temperatuur (25°C) hebt. Hoe dieper je gaat hoe heter het wordt. Dat wordt een uitdaging! Het motel waar ik logeer heeft de naam Grand Canyon Inn. Vergis je niet, het bevindt zich op 29 miles van het Visitor Center. Vlakbij naar Amerikaanse normen.
Heerlijk, helder weer vandaag. Om 7u30 stipt vertrekt de boot. Het eerste gedeelte gaat rustig omdat er een ondiepe, versmalling genomen wordt. Eenmaal op Lake Powell/Colorado River, wordt er een versnelling hoger geschakeld. Ook wat fotos betreft, wordt een tandje bijgestoken. Het éné beeld al mooier dan het andere. Wat een kleurenschakeringen. Lake Powell is naast een Nationaal Park, ook een recreatieoord. Boten van alle afmetingen en watermotoren halen hier hun hart op. Je ziet ook enkele leuke beaches en zelf een wilde camping. Na een paar uur zwenkt de boot een canyon in en al zigzaggend varen we tussen de rotsen. Op enkele plaatsen zo smal dat een luide toeter om een mogelijke tegenligger te waarschuwen noodzaak is. Uiteindelijk wordt er aangelegd en gaat iedereen van boord. Er volgt nu een trail van ongeveer 1 1/4 mile, waarna het hoogtepunt van de tour wordt bereikt: Rainbow Bridge. Een immense hoge boog met een voor de indianen spirituele achtergrond. Twee rangers houden een oogje in het zeil om te voorkomen dat toeristen onder de boog door gaan en zo het geloof schenden. Als iedereen voldaan is met fotos nemen, wordt er teruggekeerd naar de aanlegsteiger. Onderweg doet de boot nog even Dangling Rope aan, een plaats met shops die volledig gebouwd is op vlotters. Er is ook een werkplaats voor mensen met bootpech. Toeristen kunnen er nog gauw enkele dollars kwijt aan souvenirs, ice-cream, ... Na de cruise breng ik nog een bezoekje aan Page. Ik merk nu dat ik mij een paar dagen geleden vergist heb. Deze keer vond ik 9! kerken, allemaal netjes naast mekaar. Wat een concurrentie! Morgen "on the road again" naar de Grand Canyon. Ik verblijf twee nachten in het Grand Canyon Inn and Motel in Valle. Oh ja, de stand Miles - Fotos is nu 905 - 557!
Deze ochtend voor het eerst een American Breakfast genuttigd: koude hard gekookte eieren, brood dat alleen geroosterd eetbaar is, konfituur uit een doosje en kamillethee in isomobeker. De cereals met melk heb ik links gelaten. De temperatuur was door de regen en de bewolking heel wat gedaald: 21°C. Ideaal voor Antelope Canyon. Aan de ingang van het reservaat toch maar eerst gepolst of er vandaag niet nog meer regen (gevaar voor flashfloods) op komst was. "No sir, the rain will comming down around Page. Not here", antwoordde de Indiaanse kassierster. Nou, daar kunnen onze weermannen en -vrouwen nog een puntje aan zuigen, want gelijk had ze. Verderop kon gereserveerd worden voor de tour door de canyon. Aan tafel zaten een aantal Navayo indianen. Aan hun uiterlijk te zien, kenden sommigen duidelijk de weg naar McDonald's. Om 11u werden de mensen in groepen van 12 à 14 ingedeeld. De chauffeur van elke groep stelde zich voor en de mensen klommen aan boord van een pick-up met banken. Wat dan volgde tart elke verbeelding, het oerinstinct van de indianen kwam klaarblijkelijk naar boven want de pick-ups stoven de brede canyon door alsof de duivel op hun hielen zat. Op het eind versmalde de canyon tot mansbreedte. Tijd om te voet verder te trekken. Onder deskundige begeleiding van onze gids-chauffeur werden we doorheen de canyon geleid. Intussen werden honderden kiekjes geschoten van de diverse rotsvormen. Zonder flash krijg je het beste effect. Na het bezoek aan het droge gedeelte van de canyon, reed ik naar het lower gedeelte (met water). Ik maakte er een korte trail, want in de verte hoorde en zag ik dat er onweer op komst was. Als een echte stormy rider trachtte ik nog enkele fotos van de bliksem te maken. In de Walmart kocht ik nog wat proviand en vulde opnieuw 3 gallons aan mijn watervoorraad toe. De dag werd besloten met een reservatie voor een halve dagtocht op Lake Powell. Morgen dus vroeg uit de veren want de boot vertrekt om 7u30.
Doordat ik geen goede overnachting vond in de buurt van Zion NP, ben ik vandaag doorgereden naar Page (276 Miles). Daar verblijf ik 3 nachten. Op het programma staan een boottocht op Lake Powell en de wandeling doorheen Antelope Canyon. Ik vertrok deze ochtend vroeg uit Harrah's, Las Vegas. Dat had als voordeel dat het uitchecken zeer vlot verliep. Na enige tijd ruilde ik Nevada voor Arizona. Het landschap werd bergachtiger met groene vlaktes. In Hurricane (Utah) verliet ik de I-15 en van daaraf wisselde mijn GPS verschillende keren van uur. Raar fenomeen! Dat kwam omdat ik mij op de grens van twee staten bevond: Arizona ligt in de Pacific tijdszone, terwijl Utah Mountain time volgt. Page is een leuk stadje. Er staan vier kerken naast mekaar. Allemaal geloven ze in dezelfde god, maar er is toch een verschil! 's Avonds buiten gaan eten in een Texas BBQ. Om een nootje zitten ze hier niet verlegen: op tafel stond een ganse emmer pindanoten. Er speelde een Country and Western orkestje. Gelukkig was ik er net op tijd weg, want er stak een heuse storm op. Laat ons hopen dat het even snel voorbij is als het gekomen is!
Onverwacht heb ik een nieuw recept voor gebakken banaan uitgevonden. Dat gaat zo. Koop enkele halfrijpe bananen. Leg ze in de koffer van je wagen en rij door Death Valley. Heerlijk ontbijt, want na een nachtje waren ze nog steeds warm. De moordende tocht heeft zijn sporen achtergelaten. Ik vertrek pas omstreeks 10u30. Ondanks het vele water toch een lichte hoofdpijn (neen, geen kater, heb hier trouwens nog geen druppel bier of alcohol gedronken). Joepie! Bij het verlaten van het hotel, stel ik vast dat het vandaag maar 39°C is (later op de dag wordt het toch nog 45°). Het gaat vandaag naar Hoover Dam. Ik tik Boulder in de GPS in, rij uit de parking en merk dat het ding plots 674 miles aangeeft. Oh-oh, "This cann't be right". Ik tik opnieuw in, maar deze keer "Boulder City". 29 miles, dat trekt er al meer op. Zo zie je maar dat je een GPS verstandig moet gebruiken. Onderweg stop ik even aan het Lake Mead Visitor Center. Er start juist een film over het recreatiecentrum. De film is licht religieus (Mormoons?) getint, maar de getoonde beelden zijn prachtig. Lake Mead is het grootste meer dat door toedoen van de mens ontstond. Dit was in 1931 door de aanbouw van Hoover Dam. Hoover Dam is een immens project waaraan 7.000 mensen gewerkt hebben, 7 dagen op 7, 365 dagen per jaar. De dam was af in 1936, 2 jaar vroeger dan gepland. Dank zij het bouwwerk worden 7 staten van water voorzien. Zonder dam zou Las Vegas nooit bestaan hebben. De dam ligt pal op de grens tussen Nevada en Arizona. De toegang is superstreng. Eerst een autocontrole onderweg. Voor de ingang van het Visitor Center een controle, vergelijkbaar met die op de luchthavens. Toeval of niet, niet één islamiet te zien. Omdat ik een zakmesje in mijn rugzak had, werd ik teruggestuurd. Nadat ik het mesje in de wagen gelegd had, lukte een 2de poging wel. De gidsen brengen op een luchtige en grappige manier hun verhaal. Linsey (een van de gidsen) verteld dat we geluk hebben: "This year has one of the coollest summers ever being.". Haha, flauw. Nog iets raars: de Colorado rivier ontspringt in de Rocky Mountains, heeft op dit punt ongeveer zijn maximum volume en eindigt als een flauw riviertje in de Golf Van Mexico. Na het bezoek keer ik terug naar Las Vegas. Och ja, daar heb ik het nog niet over gehad. Gisterenavond heb ik een beetje rondgedwaald in de stad. Gezien wat ik moet zien. Glitter en gokken is mijn ding niet. Bovendien is het hier immens druk. Ik ga vanavond maar eens vroeg naar bed, want "Tomorrow is another day".
