Heerlijk, helder weer vandaag. Om 7u30 stipt vertrekt de boot. Het eerste gedeelte gaat rustig omdat er een ondiepe, versmalling genomen wordt. Eenmaal op Lake Powell/Colorado River, wordt er een versnelling hoger geschakeld. Ook wat fotos betreft, wordt een tandje bijgestoken. Het éné beeld al mooier dan het andere. Wat een kleurenschakeringen. Lake Powell is naast een Nationaal Park, ook een recreatieoord. Boten van alle afmetingen en watermotoren halen hier hun hart op. Je ziet ook enkele leuke beaches en zelf een wilde camping. Na een paar uur zwenkt de boot een canyon in en al zigzaggend varen we tussen de rotsen. Op enkele plaatsen zo smal dat een luide toeter om een mogelijke tegenligger te waarschuwen noodzaak is. Uiteindelijk wordt er aangelegd en gaat iedereen van boord. Er volgt nu een trail van ongeveer 1 1/4 mile, waarna het hoogtepunt van de tour wordt bereikt: Rainbow Bridge. Een immense hoge boog met een voor de indianen spirituele achtergrond. Twee rangers houden een oogje in het zeil om te voorkomen dat toeristen onder de boog door gaan en zo het geloof schenden. Als iedereen voldaan is met fotos nemen, wordt er teruggekeerd naar de aanlegsteiger. Onderweg doet de boot nog even Dangling Rope aan, een plaats met shops die volledig gebouwd is op vlotters. Er is ook een werkplaats voor mensen met bootpech. Toeristen kunnen er nog gauw enkele dollars kwijt aan souvenirs, ice-cream, ... Na de cruise breng ik nog een bezoekje aan Page. Ik merk nu dat ik mij een paar dagen geleden vergist heb. Deze keer vond ik 9! kerken, allemaal netjes naast mekaar. Wat een concurrentie! Morgen "on the road again" naar de Grand Canyon. Ik verblijf twee nachten in het Grand Canyon Inn and Motel in Valle. Oh ja, de stand Miles - Fotos is nu 905 - 557!
Deze ochtend voor het eerst een American Breakfast genuttigd: koude hard gekookte eieren, brood dat alleen geroosterd eetbaar is, konfituur uit een doosje en kamillethee in isomobeker. De cereals met melk heb ik links gelaten. De temperatuur was door de regen en de bewolking heel wat gedaald: 21°C. Ideaal voor Antelope Canyon. Aan de ingang van het reservaat toch maar eerst gepolst of er vandaag niet nog meer regen (gevaar voor flashfloods) op komst was. "No sir, the rain will comming down around Page. Not here", antwoordde de Indiaanse kassierster. Nou, daar kunnen onze weermannen en -vrouwen nog een puntje aan zuigen, want gelijk had ze. Verderop kon gereserveerd worden voor de tour door de canyon. Aan tafel zaten een aantal Navayo indianen. Aan hun uiterlijk te zien, kenden sommigen duidelijk de weg naar McDonald's. Om 11u werden de mensen in groepen van 12 à 14 ingedeeld. De chauffeur van elke groep stelde zich voor en de mensen klommen aan boord van een pick-up met banken. Wat dan volgde tart elke verbeelding, het oerinstinct van de indianen kwam klaarblijkelijk naar boven want de pick-ups stoven de brede canyon door alsof de duivel op hun hielen zat. Op het eind versmalde de canyon tot mansbreedte. Tijd om te voet verder te trekken. Onder deskundige begeleiding van onze gids-chauffeur werden we doorheen de canyon geleid. Intussen werden honderden kiekjes geschoten van de diverse rotsvormen. Zonder flash krijg je het beste effect. Na het bezoek aan het droge gedeelte van de canyon, reed ik naar het lower gedeelte (met water). Ik maakte er een korte trail, want in de verte hoorde en zag ik dat er onweer op komst was. Als een echte stormy rider trachtte ik nog enkele fotos van de bliksem te maken. In de Walmart kocht ik nog wat proviand en vulde opnieuw 3 gallons aan mijn watervoorraad toe. De dag werd besloten met een reservatie voor een halve dagtocht op Lake Powell. Morgen dus vroeg uit de veren want de boot vertrekt om 7u30.
Doordat ik geen goede overnachting vond in de buurt van Zion NP, ben ik vandaag doorgereden naar Page (276 Miles). Daar verblijf ik 3 nachten. Op het programma staan een boottocht op Lake Powell en de wandeling doorheen Antelope Canyon. Ik vertrok deze ochtend vroeg uit Harrah's, Las Vegas. Dat had als voordeel dat het uitchecken zeer vlot verliep. Na enige tijd ruilde ik Nevada voor Arizona. Het landschap werd bergachtiger met groene vlaktes. In Hurricane (Utah) verliet ik de I-15 en van daaraf wisselde mijn GPS verschillende keren van uur. Raar fenomeen! Dat kwam omdat ik mij op de grens van twee staten bevond: Arizona ligt in de Pacific tijdszone, terwijl Utah Mountain time volgt. Page is een leuk stadje. Er staan vier kerken naast mekaar. Allemaal geloven ze in dezelfde god, maar er is toch een verschil! 's Avonds buiten gaan eten in een Texas BBQ. Om een nootje zitten ze hier niet verlegen: op tafel stond een ganse emmer pindanoten. Er speelde een Country and Western orkestje. Gelukkig was ik er net op tijd weg, want er stak een heuse storm op. Laat ons hopen dat het even snel voorbij is als het gekomen is!
Onverwacht heb ik een nieuw recept voor gebakken banaan uitgevonden. Dat gaat zo. Koop enkele halfrijpe bananen. Leg ze in de koffer van je wagen en rij door Death Valley. Heerlijk ontbijt, want na een nachtje waren ze nog steeds warm. De moordende tocht heeft zijn sporen achtergelaten. Ik vertrek pas omstreeks 10u30. Ondanks het vele water toch een lichte hoofdpijn (neen, geen kater, heb hier trouwens nog geen druppel bier of alcohol gedronken). Joepie! Bij het verlaten van het hotel, stel ik vast dat het vandaag maar 39°C is (later op de dag wordt het toch nog 45°). Het gaat vandaag naar Hoover Dam. Ik tik Boulder in de GPS in, rij uit de parking en merk dat het ding plots 674 miles aangeeft. Oh-oh, "This cann't be right". Ik tik opnieuw in, maar deze keer "Boulder City". 29 miles, dat trekt er al meer op. Zo zie je maar dat je een GPS verstandig moet gebruiken. Onderweg stop ik even aan het Lake Mead Visitor Center. Er start juist een film over het recreatiecentrum. De film is licht religieus (Mormoons?) getint, maar de getoonde beelden zijn prachtig. Lake Mead is het grootste meer dat door toedoen van de mens ontstond. Dit was in 1931 door de aanbouw van Hoover Dam. Hoover Dam is een immens project waaraan 7.000 mensen gewerkt hebben, 7 dagen op 7, 365 dagen per jaar. De dam was af in 1936, 2 jaar vroeger dan gepland. Dank zij het bouwwerk worden 7 staten van water voorzien. Zonder dam zou Las Vegas nooit bestaan hebben. De dam ligt pal op de grens tussen Nevada en Arizona. De toegang is superstreng. Eerst een autocontrole onderweg. Voor de ingang van het Visitor Center een controle, vergelijkbaar met die op de luchthavens. Toeval of niet, niet één islamiet te zien. Omdat ik een zakmesje in mijn rugzak had, werd ik teruggestuurd. Nadat ik het mesje in de wagen gelegd had, lukte een 2de poging wel. De gidsen brengen op een luchtige en grappige manier hun verhaal. Linsey (een van de gidsen) verteld dat we geluk hebben: "This year has one of the coollest summers ever being.". Haha, flauw. Nog iets raars: de Colorado rivier ontspringt in de Rocky Mountains, heeft op dit punt ongeveer zijn maximum volume en eindigt als een flauw riviertje in de Golf Van Mexico. Na het bezoek keer ik terug naar Las Vegas. Och ja, daar heb ik het nog niet over gehad. Gisterenavond heb ik een beetje rondgedwaald in de stad. Gezien wat ik moet zien. Glitter en gokken is mijn ding niet. Bovendien is het hier immens druk. Ik ga vanavond maar eens vroeg naar bed, want "Tomorrow is another day".
De nacht is niet echt goed verlopen. Mijn buur is toegekomen om halfdrie en vond het klaarblijkelijk nog te vroeg om te gaan slapen. TV tot 5 uur 's ochtends. Ben dan maar opgestaan, neen niet om weerwraak te nemen! Those things happens in a Motel! Vandaag een lange rit (500 Miles of een slordige 800 Km) voor de boeg. Het gaat naar Las Vegas, maar met een ommetje via Death Valley. Ik vertrek stip om 7u. Het eerste stukje gaat snel, dan door de Mountains en uiteindelijk oneindig lang door de woestijn tot in Ridgecrest. Tussendoor een bedenking. Onderweg moest ik stoppen, om dringend te wateren. Weet er iemand of dit hier beschouwd wordt als natuurbeschadiging? Enfin, als ze daar een stukje woestijn minder hebben nu, dan is dat mijn schuld. In Redgecrest tank ik nog wat bij. Omdat het nog te vroeg is om te eten, neem ik een koffie. Allee, dat dacht ik toch: het was pure suiker. Om de koffie te smaken moest ik heel hard mijn best doen, hoor! Onderweg neem ik nog enkele fotos, oa van een woestijnhond. Achteraf bekijk ik de foto: maar waar is die hond gebleven. Ik kan hem maar niet vinden. Foto naar de vuilbak. Veel dieren ga je hier niet vinden. Toch heb ik nog een overstekende kangoeroerat gezien. In Stovepipe Wells koop ik mijn parkenpas "America is beautyful", eet een Death Valley salad, drink een liter water en zet mijn tocht verder. De teperatuur begint aardig op te lopen 46°C. Echt omstandigheden om "Road to hell" van CHris Rea te horen! Ondertussen heel, veel drinken. Uiteindelijk sneuvelen er drie persoonlijke dagrecords: - heetste dag: tot 50° - laagste punt: tot 87 meter onder de zeespiegel (Badwater Creek) - meeste gedronken: 10 liter. Zelfs in mijn beste Munchener Oktoberfeste dagen is dat laatste mij nooit gelukt. Oh ja, nog iets. Voor het eerst in mijn leven vond ik een graadmeter voor te weinig drinken. In de restroom van Furnace Creek hing een plaatje waarbij je de kleur van je urine kan vergelijken met de toestand van uitdroging (zie foto). Handig hoor, maar als dit klopt drink ik eigenlijk te weinig Guinness in België. Genoeg gezeikt nu. Om 19u kom ik aan in Las Vegas. Ik moet enkele keren rondrijden want vind niet onmiddelijk de inrit van de parking van het Harah's hotel. Nadien merk ik dat er in metershoge licht "Entrance" aangeduid staat. De vermoeidheid zal ook een rolgespeeld hebben zeker ... Stand fotos - Miles = 190 - 521. Werk aan de winkel!
Los Angeles, Hollywood, Beverly Hills, Santa Monica
Zaterdag bezoekje aan Los Angeles gebracht. Met de auto naar Hollywood Blvd. Het is wel even zoeken naar het vertrekpunt van de Starline Hop On-Hop Off bus, maar uiteindelijk kan ik mee met de Red Tour. De maatschappij biedt diverse tours aan (Red, Yellow, Purple, Blue, Orange and Green), die allemaal een verschillend traject en thema hebben. De Red Tour voert langs Hollywood (Sunset Blvd, Melrose Av, ...), Beverly Hills (Santa Monica Blvd, Rodeo Drive, ...). Intussen krijg je via een oortje in een zelf gekozen taal (neen, geen nederlands ) uitleg over de diverse beziens- en wetenswaardigheden. Dit is duidelijk iets voor filmkenners en -freaks. Dikwijls gaat het over "Do you remember the scene from Pretty Woman whith Richard Gere and Julia Roberts. Well, this is the hotel where it happened ...". In Beverly Hells rijden we door Rodeo Drive "De duurste winkelstraat ter wereld waar enkel luxe merken te vinden zijn.". Regelmatig gebeurt het dat een dagje winkelen bij een actrice hier eindigt met 100.000 USD. Wauw, het zal je vrouw maar zijn! Even later schakel ik over op de Yellow Tour. Ook hier staat vooral het filmgebeuren centraal. Zo passeren we oa langs de Fox Studios (Amazing). In Santa Monica Pier loopt de bus leeg. Iedereen wil klaarblijkelijk naar de Beach. Het strand is hier +- 30 meter lager en loopt langs de Pacific Ocean. Op het eind van de rit, neem ik terug de Red Tour. Ik stap nog even af aan Farmers Mark. Dat is zoals de boerenmarkt van Diksmuide, maar dan veel groter en alle dagen open. Op Hollywood Blvd, neem ik nog even de tijd om Zorro, Spiderman, Batman, Mickey and Miney Mouse, ... gade te slaan. In dezelfde straat bevind zich ook een groot gebouw van Scientology. Ze proberen mij binnen te lokken met een gratis Personality test, maar die sla ik vriendelijk af. Ik heb al voldoende persoonlijkheid Ik moet nog iets bekennen. Bij deze reisvoorbereiding had ik mij voorgenomen om ongeveer evenveel fotos als afgelegde Miles te maken. Vandaag eindig ik met 125 fotos voor 64 Miles.
Departure Brussels: 10:15 (Local Time) - Airbus 333 (10:34) Arrival Washington: 12:55 (Local Time) (12:30) Departure Washington: 15:50 (Local Time) - Boeing 737 Arrival Los Angeles: 17:42 (Local) (14:25)
Vlucht Brussels-Washington goed verlopen. In Washington zelfs 25 minuten vroeger dan voorzien geland. Onderweg heel wat turbulentie gehad. De tijdswinst ging dan weer voor een groot stuk verloren aan de strenge douaneformaliteiten. Eerst koffer gaan ophalen en dan schoenen uit (?). Afin, met een oude, eenzame man waren ze nog supervriendelijk, anderen hadden minder geluk. Ook het 2de deel Washington-Los Angeles verliep uitstekend. Hoe kan het ook anders met American Airlines. Precies of je even het busje neemt naar de naburige gemeente. Eenmaal het vliegtuig verlaten heb je geen controle meer. Hop, bagage recupereren, informatie gevraagd waar de shuttle naar autoverhuurbedrijf Alamo vertrekt "Outside, turn right and follow the purple color, sir". Een kwartiertje later staan we in de wachtrij bij Alamo. Ja, ik ben niet alleen hoor. De bediende vraagt waar het naar toegaat en als hij hoort wat het voorziene traject is, raad hij mij een Mid-Class aan: "It is only 29$ cheaper (per day) and you will have a MUCH better car sir.". Hij merkt dat er enige twijfel is en de "I give you 10% reduction" lokt bij mij de beoogde "OK, I'll do it" uit. Na de financiele regeling, gaat het naar de ondergrondse parking waar tientallen blinkende wagens staan. Mijn keuze is niet makkelijk. Ik kies uiteindelijk voor een Hyundai Veloster. Die trekt goed op mijn eigen Toyota en heeft slechts een goeie 9.000 miles op de teller staan. De wagen is uitgerust met cruise control en dat is makkelijk voor de lange, rechte highways later op de reis. Na ingeladen te hebben, installeer ik de uit België meegebrachte Mio GPS (met gehuurde kaarten). Even later start ik voorzichtig de wagen en zet de hendel van "P" naar "R". Bij amerikaanse wagens hebben mensen wiens linkerbeen geamputeerd is een beentje voor. Ik stop aan de uitgang, waar een grappige, zwarte dame de laatste formaliteiten volbrengt en hop "On the road". Mijn GPS doet het geweldig, hij loodst bij door het drukke verkeer en de wirwar van Interstate, Freeways and Highways naar San Gabriel. Daar parkeer ik mij, maar ontdek ik al mijn eerste probleem. Ik krijg de sleutel niet uit het contact. Ik zet mijn vermoeid brein aan brein aan het werk en uiteindelijk lukt het. Alles draait om de juist volgorde: - parkeer de wagen - (blijf) duwen op de rem - plaats de hendel in "P" - stop de motor - recupereer de contactsleutel (nu mag je voet van de rem). Makkelijk en logisch hé, een kind doet de was en ik zit hier te sukkelen als een ouwe vent.
De kamer valt mee, maar de aanwezige Airco is echt wel nodig. Nadien ga ik op stap op zoek naar eten. Vrij snel ontdek ik dat ik mij hier in het Chinatown van LA bevindt. Snel een "Rolling Wok", kip curry en enkele minuten later sta ik alweer buiten. "No losing time", zo gaat het hier! Ik merk een chinees groot warenhuis en doe snel mijn noodzakelijkste inkopen: water, bananen en appelen. Dan gaat het weer Motel waarts, neem snel nog een frisse douche en val als een blok in slaap. Het is inmiddeld 21u45 local time (in België 5u45). Het wijzertje rond dus!
) uitleg over de diverse beziens- en wetenswaardigheden.
