De nacht is niet echt goed verlopen. Mijn buur is toegekomen om halfdrie en vond het klaarblijkelijk nog te vroeg om te gaan slapen. TV tot 5 uur 's ochtends. Ben dan maar opgestaan, neen niet om weerwraak te nemen! Those things happens in a Motel! Vandaag een lange rit (500 Miles of een slordige 800 Km) voor de boeg. Het gaat naar Las Vegas, maar met een ommetje via Death Valley. Ik vertrek stip om 7u. Het eerste stukje gaat snel, dan door de Mountains en uiteindelijk oneindig lang door de woestijn tot in Ridgecrest. Tussendoor een bedenking. Onderweg moest ik stoppen, om dringend te wateren. Weet er iemand of dit hier beschouwd wordt als natuurbeschadiging? Enfin, als ze daar een stukje woestijn minder hebben nu, dan is dat mijn schuld. In Redgecrest tank ik nog wat bij. Omdat het nog te vroeg is om te eten, neem ik een koffie. Allee, dat dacht ik toch: het was pure suiker. Om de koffie te smaken moest ik heel hard mijn best doen, hoor! Onderweg neem ik nog enkele fotos, oa van een woestijnhond. Achteraf bekijk ik de foto: maar waar is die hond gebleven. Ik kan hem maar niet vinden. Foto naar de vuilbak. Veel dieren ga je hier niet vinden. Toch heb ik nog een overstekende kangoeroerat gezien. In Stovepipe Wells koop ik mijn parkenpas "America is beautyful", eet een Death Valley salad, drink een liter water en zet mijn tocht verder. De teperatuur begint aardig op te lopen 46°C. Echt omstandigheden om "Road to hell" van CHris Rea te horen! Ondertussen heel, veel drinken. Uiteindelijk sneuvelen er drie persoonlijke dagrecords: - heetste dag: tot 50° - laagste punt: tot 87 meter onder de zeespiegel (Badwater Creek) - meeste gedronken: 10 liter. Zelfs in mijn beste Munchener Oktoberfeste dagen is dat laatste mij nooit gelukt. Oh ja, nog iets. Voor het eerst in mijn leven vond ik een graadmeter voor te weinig drinken. In de restroom van Furnace Creek hing een plaatje waarbij je de kleur van je urine kan vergelijken met de toestand van uitdroging (zie foto). Handig hoor, maar als dit klopt drink ik eigenlijk te weinig Guinness in België. Genoeg gezeikt nu. Om 19u kom ik aan in Las Vegas. Ik moet enkele keren rondrijden want vind niet onmiddelijk de inrit van de parking van het Harah's hotel. Nadien merk ik dat er in metershoge licht "Entrance" aangeduid staat. De vermoeidheid zal ook een rolgespeeld hebben zeker ... Stand fotos - Miles = 190 - 521. Werk aan de winkel!
Los Angeles, Hollywood, Beverly Hills, Santa Monica
Zaterdag bezoekje aan Los Angeles gebracht. Met de auto naar Hollywood Blvd. Het is wel even zoeken naar het vertrekpunt van de Starline Hop On-Hop Off bus, maar uiteindelijk kan ik mee met de Red Tour. De maatschappij biedt diverse tours aan (Red, Yellow, Purple, Blue, Orange and Green), die allemaal een verschillend traject en thema hebben. De Red Tour voert langs Hollywood (Sunset Blvd, Melrose Av, ...), Beverly Hills (Santa Monica Blvd, Rodeo Drive, ...). Intussen krijg je via een oortje in een zelf gekozen taal (neen, geen nederlands ) uitleg over de diverse beziens- en wetenswaardigheden. Dit is duidelijk iets voor filmkenners en -freaks. Dikwijls gaat het over "Do you remember the scene from Pretty Woman whith Richard Gere and Julia Roberts. Well, this is the hotel where it happened ...". In Beverly Hells rijden we door Rodeo Drive "De duurste winkelstraat ter wereld waar enkel luxe merken te vinden zijn.". Regelmatig gebeurt het dat een dagje winkelen bij een actrice hier eindigt met 100.000 USD. Wauw, het zal je vrouw maar zijn! Even later schakel ik over op de Yellow Tour. Ook hier staat vooral het filmgebeuren centraal. Zo passeren we oa langs de Fox Studios (Amazing). In Santa Monica Pier loopt de bus leeg. Iedereen wil klaarblijkelijk naar de Beach. Het strand is hier +- 30 meter lager en loopt langs de Pacific Ocean. Op het eind van de rit, neem ik terug de Red Tour. Ik stap nog even af aan Farmers Mark. Dat is zoals de boerenmarkt van Diksmuide, maar dan veel groter en alle dagen open. Op Hollywood Blvd, neem ik nog even de tijd om Zorro, Spiderman, Batman, Mickey and Miney Mouse, ... gade te slaan. In dezelfde straat bevind zich ook een groot gebouw van Scientology. Ze proberen mij binnen te lokken met een gratis Personality test, maar die sla ik vriendelijk af. Ik heb al voldoende persoonlijkheid Ik moet nog iets bekennen. Bij deze reisvoorbereiding had ik mij voorgenomen om ongeveer evenveel fotos als afgelegde Miles te maken. Vandaag eindig ik met 125 fotos voor 64 Miles.
Departure Brussels: 10:15 (Local Time) - Airbus 333 (10:34) Arrival Washington: 12:55 (Local Time) (12:30) Departure Washington: 15:50 (Local Time) - Boeing 737 Arrival Los Angeles: 17:42 (Local) (14:25)
Vlucht Brussels-Washington goed verlopen. In Washington zelfs 25 minuten vroeger dan voorzien geland. Onderweg heel wat turbulentie gehad. De tijdswinst ging dan weer voor een groot stuk verloren aan de strenge douaneformaliteiten. Eerst koffer gaan ophalen en dan schoenen uit (?). Afin, met een oude, eenzame man waren ze nog supervriendelijk, anderen hadden minder geluk. Ook het 2de deel Washington-Los Angeles verliep uitstekend. Hoe kan het ook anders met American Airlines. Precies of je even het busje neemt naar de naburige gemeente. Eenmaal het vliegtuig verlaten heb je geen controle meer. Hop, bagage recupereren, informatie gevraagd waar de shuttle naar autoverhuurbedrijf Alamo vertrekt "Outside, turn right and follow the purple color, sir". Een kwartiertje later staan we in de wachtrij bij Alamo. Ja, ik ben niet alleen hoor. De bediende vraagt waar het naar toegaat en als hij hoort wat het voorziene traject is, raad hij mij een Mid-Class aan: "It is only 29$ cheaper (per day) and you will have a MUCH better car sir.". Hij merkt dat er enige twijfel is en de "I give you 10% reduction" lokt bij mij de beoogde "OK, I'll do it" uit. Na de financiele regeling, gaat het naar de ondergrondse parking waar tientallen blinkende wagens staan. Mijn keuze is niet makkelijk. Ik kies uiteindelijk voor een Hyundai Veloster. Die trekt goed op mijn eigen Toyota en heeft slechts een goeie 9.000 miles op de teller staan. De wagen is uitgerust met cruise control en dat is makkelijk voor de lange, rechte highways later op de reis. Na ingeladen te hebben, installeer ik de uit België meegebrachte Mio GPS (met gehuurde kaarten). Even later start ik voorzichtig de wagen en zet de hendel van "P" naar "R". Bij amerikaanse wagens hebben mensen wiens linkerbeen geamputeerd is een beentje voor. Ik stop aan de uitgang, waar een grappige, zwarte dame de laatste formaliteiten volbrengt en hop "On the road". Mijn GPS doet het geweldig, hij loodst bij door het drukke verkeer en de wirwar van Interstate, Freeways and Highways naar San Gabriel. Daar parkeer ik mij, maar ontdek ik al mijn eerste probleem. Ik krijg de sleutel niet uit het contact. Ik zet mijn vermoeid brein aan brein aan het werk en uiteindelijk lukt het. Alles draait om de juist volgorde: - parkeer de wagen - (blijf) duwen op de rem - plaats de hendel in "P" - stop de motor - recupereer de contactsleutel (nu mag je voet van de rem). Makkelijk en logisch hé, een kind doet de was en ik zit hier te sukkelen als een ouwe vent.
De kamer valt mee, maar de aanwezige Airco is echt wel nodig. Nadien ga ik op stap op zoek naar eten. Vrij snel ontdek ik dat ik mij hier in het Chinatown van LA bevindt. Snel een "Rolling Wok", kip curry en enkele minuten later sta ik alweer buiten. "No losing time", zo gaat het hier! Ik merk een chinees groot warenhuis en doe snel mijn noodzakelijkste inkopen: water, bananen en appelen. Dan gaat het weer Motel waarts, neem snel nog een frisse douche en val als een blok in slaap. Het is inmiddeld 21u45 local time (in België 5u45). Het wijzertje rond dus!
) uitleg over de diverse beziens- en wetenswaardigheden.
