Voor de vierde dag op rij bezoek ik Yosemite. Ik sluit af met een toch wel pittige wandeling. Ik parkeer aan het oostelijk eind van Yosemite Valley en ga van daar te voet naar de Vernal Fall. Dit is wel nog een actieve waterval. Op het eind gaat het steil omhoog via trappen. Omdat ik tamelijk vroeg vertrokken ben, is het nog tamelijk rustig. Ik besluit nog iets hoger te gaan, om dan via een alternatieve weg af te dalen. Dat bleek een heel goede beslissing: de steile trappen werden vermeden en de massa mensen die naar boven klauterden ook. Profiel van de "Vernal Fall Trail": 300m stijging (+ 250m voor de variant langs Clark Point), 13km, 4 1/2 uur. Na de wandeling rij ik door naar Fresno: mijn laatste verblijfplaats van deze reis. Morgen bezoek ik de mammoetbomen in Sequoia NP. Ten slotte nog goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat Kings Canyon NP maandag (gedeeltelijk) zou heropenen. Just in Time! Het slechte nieuws is de ontdekking van enkele verdachte transacties tussen de verrichtingen van mijn kredietkaart. Al deze transacties gebeurden in Dallas (Texas), terwijl ik daar nooit geweest ben. Klaarblijkelijk werden de gegevens van mijn kredietkaart ergens onderschept (internet, hotel of restaurant). Uiteraard onmiddellijk kaart laten blokkeren en Visa op de hoogte gebracht. Gelukkig beschik ik nog over een 2de kaart en wat cash.
Een rustige dag met weinig nieuws. Een vlakke wandeling in Yosemite Valley gemaakt. Onderweg een korte trail naar de waterval, dat was eventjes klimmen. De waterval blijkt de 5de grootste ter wereld te zijn. In dit seizoen (einde zomer), staat ze echter kurkdroog. Ook het water van de Merced rivier stroomt niet meer. Hier en daar heb je wel water. De meest tot de verbeelding sprekende rotsen van de vallei zijn wel El Capitan en Half Dome. Beiden lijken op een brok graniet. Halfweg de 19de eeuw kwamen zich hier de eerste blanken vestigen. Van dat dorpje blijft enkel het kerkje nog over. En dan nog: het werd verplaatst naar de rand van de vallei. Daar staat het in niemands weg. Yosemite NP mag dit jaar 125 kaarsjes uitblazen. Het was in 1890 het 3de NP van de USA. Het was even zoeken naar het adres van mijn volgende overnachting in El Portal. Deze keer slaap ik in een soort tent-cabine. Als ik toekwam omstreeks 17u, was het binnen niet uit te houden. Buiten was het nog steeds 30°C. Maar het plezante aan een tent is dat het 's avonds snel afkoeld. Uiteraard is er geen WIFI, zodat deze blog pas morgen op het net kan geplaatst worden. Omdat ik hier zeer dicht bij Yosemite NP ben, is het plan om morgen nog een laatste maal naar het park te gaan. De laatste drie nachten zal ik dan in Fresno doorbrengen. Dit stadje ligt op ongeveer een goed uur rijden van Sequoia NP. Oh ja, bijna vergeten; vandaag ben ik over de 5.000 afgelegde miles (8.000 km) gegaan.
Met 80 Miles rijden voor de boeg vertrok ik deze morgen iets na 7u30, ontbijt (zoals zo vaak) in de auto. Omstreeks 9u45 parkeerde ik de wagen op parking "White Wolf". Tijdens de voorbereiding van mijn rugzak, hoorde ik plots tok-tok. Enkele seconden later terug tok-tok. Bij een 3de keer was ik toch nieuwsgierig waar dat geluid vandaan kwam. Ik stapte uit en kreeg bijna een dennenappel op mijn appel. Ik keek omhoog en bespeurde een stoute eekhoorn die zich amuseerde met dennenappels uit de boom te laten vallen. Nadat ik de auto enkele meters verder geparkeerd had, was het gedaan met de pret. De Lukens Lake trail welke ik uitgekozen had, staat beschreven als 5,4 miles (9 km) en is uit de categorie "moderate". Ik vertrek op 2.400 m hoogte en het is behoorlijk fris. Onderweg kruis ik het pad van een beer; ongeveer 80m voor mij. Ik zie hem, maar hij/zij ziet mij ook. Na enkele jump-stappen verdwijnt de beer in het niets. Ik blijf nog even wachten, neem mijn fototoestel en ga verder, maar geen beer meer te zien. Het enige waar ik 100% zeker van ben, is dat de beer geen broek aan had. Hoe ik dat zo zeker weet? Wel de achtergelaten sporen wezen in die richting Aan het meer gekomen, besluit ik nog wat verder te gaan. Dat bleek een goede beslissing, want even later springt een (vrouwelijk) hert over het pad. Het dier staat even later stokstijf stil, zodat ik met mijn telelens een paar prachtige foto's kan maken. Na een tijdje besluit ik terug te keren. Het is intussen al namiddag, meer wandelaars en dus geen dieren meer. Twain Hare blijkt een skidorp te zijn. De winter is hier het hoogseizoen. Omdat ik geen alternatief vind, ga ik terug eten in hetzelfde restaurant van gisterenavond. Net zoals gisteren ontdek ik hier een nieuwigheid: zalm met pesto. Ik neem er een flesje witte huiswijn van Napa Valley bij. Zalig, wat spijtig dat dit niet binnen thuisbereik ligt. Omdat ik te voet ben, merk ik de prachtige sterrenhemel: duizenden sterren en een maantje in EK flonkeren.
Vandaag terug naar de natuur. De verplaatsing viel wat langer uit dan gerekend. Dat komt omdat Yosemite NP een heel stuk hoger ligt. De wegen zijn dan ook smaller en vooral bochtiger. Het is ook de eerste keer dat ik geconfronteerd wordt met de Californische bosbranden. In dit park valt het nogal mee. Er zijn een paar kleine brandhaarden, maar ze liggen allen ver van waar de gewone toerist komt. Eén gebied is alvast gesloten: Mariposa Grove. Niet om reden van brand, maar wel om wegwerkzaamheden. Dat is een spijtige zaak, want ik had gepland om precies langs daar vrijdag verder te rijden. Yosemite heeft zijn deel van de bosbranden al gehad. Aan de sporen te zien, schat ik hooguit 2 jaar geleden. Hoe dan ook, de allerhoogste alarmfase ("Very High") is van kracht. Branden worden hier niet echt geblust. Trouwens, in het hele gebied heerst er waterschaarste. Overal zie je borden en affiches waarop bijna gesmeekt wordt om spaarzaam met het water om te gaan. In feite wordt een brand "onder controle" gehouden. De mannen die de brand bestrijden, worden ook geen brandweermannen maar "firefighters" genoemd. Ze gaan vooral preventief te werk. Hier en daar komt er een kettingzaag aan te pas om het vuur de doorgang te beletten. De mannen (of vrouwen) zijn bijzonder goed opgeleid en ondanks dat gebeuren er toch af en toe ongelukken. In Kings Canyon NP is de zaak ernstiger. Het park is momenteel gesloten. De brand is er al aan de gang van 31 juli! Ik probeer het op te volgen via een speciale site: http://inciweb.nwcg.gov/incident/4456/ De komende 2 nachten ben ik gelogeerd ver van de branden vandaan: Twain Harte. Het dorpje lijkt wel het hol van Pluto. De meeste huizen zijn van hout en het geheel doet wat denken aan het Zwarte Woud. Om 20u30 is hier alles gesloten en pikkedonker. Morgen plan ik enkele wandelingen in het park.
Vanmorgen met de BART terug naar San Franciso Downtown. BART staat voor "Bay Area Rapid Transit" en is een soort trein/metro. Ik stap af in "Powell Street Station", omdat dit het vertrekpunt is van de "Cable Car", het trammetje dat door de "Streets of San Francisco" giert en uiteraard voorrang heeft op alle andere vervoer. Als je weet dat SF op meer dan 50 heuvels werd gebouwd (*), dan is dit "Really Fun" en "Amazing". We dwarsen de Chinatown wijk. Het eindpunt van de Powell - Mason lijn ligt aan Fisherman's Wharf. Een stukje te voet en net op tijd om de 1ste klant te worden van de City Tour van Gray Line. De bus brengt je naar alle bezienswaardigheden van de stad. Gelukkig schijnt het zonnetje, zodat ik op het open bovendek kan plaatsnemen. Ik krijg een herkansing om de GG Bridge te foto- graferen. Het is geen sinecure om vanuit een rijdende bus toch kwalitatief goede foto's te nemen, maar gelukkig vertraagd de bus af en toe. Intussen krijgen we deskundige uitleg van een gids met een niet te verbergen Spaans accent. SF lijkt wel de wereld in 't klein: Chinatown, Japantown, Russian Hill, Dutch Windmill, huizen in Victoriaanse en Italiaanse stijl en uiteraard hier en daar doorspekt met sporen van de vroegere Spaanse en Mexicaanse overheersing. In San Francisco West krijgen we een straat te zien die nog zo goed als authentiek dateert uit de hippietijd (Flower Power, jaren '60): huizen met kleurrijke gevels. Naar het schijnt zou Jimi Hendrix hier een optrekje gehad hebben. Mij doet het denken aan de hit "San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair)" van de in 2012 overleden Scott MacKenzie. Door de busluidspreker klinkt het verleidelijke "I Left My Heart in San Francisco". Deze song werd door meer dan 30 zangers vertolkt. De bekendste waren wellicht Frank Sinatra, Peggy en Brenda Lee. Na de bustrip maak ik een uitgebreide wandeling langsheen "Union Square", "Chinatown", "Jackson Square" en het "Financial District". Eén van de torens hier zou gebruikt zijn in scenes van de film "The Towering Inferno" (1974). Ik sluit af met een lekkere en welverdiende Guinness in een Ierse Pub in O'Farrell Street. Onderweg kan ik het melodietje "What a Wonderfull World", dat ik vandaag op diverse plaatsen en in diverse uitvoeringen door straatmuzikanten te horen kreeg niet uit mijn hoofd zetten. En zo zal ik wellicht zalig in slaap vallen ...
A happy man.
(*) Liever: herbouwd, want in 1906 vond er een verwoestende aardbeving, die de stad zo goed als geheel met de grond gelijk maakte, plaats.
Deze morgen had het weer een lelijke bocht genomen: wind, bewolkt en een koudegevoel (nog ruim 18°C). Later overdag zouden daar nog enkele regendruppels bijkomen. Je begrijpt dat mijn foto's van de Golden Gate Bridge in San Francisco dus niet de wereldpers zullen halen. Eenmaal de beroemde brug over toog ik naar Fisherman's Wharf. Dat is het havengebied van SF. Ik doolde er wat rond, nam hier en daar wat foto's en verzamelde wat informatie voor morgen. Op Pier 39 zag ik een bende zeeleeuwen op een aantal pontons, wat verderop een groepje pelikanen. Op diezelfde pier heb je ook allerlei winkeltjes, een paardenmolen en een artiest die geheel geketend, wou bewijzen dat hij eigenhandig vrij kon komen (cf. Joe Alcatraz op de Gentse Feesten). Ik stuitte er op een poster "101 Places to see before you die". Uit nieuwsgierigheid heb ik eens geteld hoeveel van die plaatsen ik daadwerkelijk bezocht heb. Dat zijn er 16, waarvan niet geheel toevallig 5 tijdens deze reis. Nog 85 te gaan dus, hoewel ik betwijfel of er ooit iemand het hele lijstje heeft afgewerkt; nr 101 is namelijk een maanbezoek San Francisco ligt aan een immense baai, die rechtstreeks aansluit op de Pacific (= Stille) Ocean. In de baai zie je enkele eilanden: Angels Island en het meer bekende Alcatraz, waar in lang vervlogen tijden maffialeider Al Capone gevangen gezeten heeft. De gevangenis werd in 1963 gesloten, maar vandaag is het nog mogelijk om er met de boot een bezoek aan te brengen. Na de middag verliet ik het havengebied. Het ging nu dwars door het "Financial District" van SF. Niet één Brusselse Financiëntoren, maar links één, rechts één, er bovenop één, overal hoge torengebouwen. Bij al dat torengeweld verloor mijn GPS er zowaar het noorden bij. Geen paniek, de weg naar "Bay Bridge" en "East" stond heel goed aangegeven, zodat ik probleemloos aan de overkant van de baai geraakte. Oakland bevind zich aan het oosten van de baai. Dit wordt mijn basis voor de komende twee nachten.
Gisteravond nog even door Reno gelopen. Reno is naar eigen zeggen "The biggest little city in the world". Reno is een gokstad, maar dan veel kleiner dan Las Vegas. Op een uurtje ben je er door gelopen. Wist je dat de uitvinder van de Levis'jeans zijn leven doorgebracht heeft in Reno? Kleermaker Jacob Davis kwam in 1871 op het idee om de blauwe broek te versterken met koperen rivetten en zo werd de echte Levis'jeans geboren. Samen met zijn business partner Levi Strauss verkreeg hij een patent. Vanochtend reed ik eerst door naar Napa Valley. Dat ligt ten noorden van San Francisco en staat bekend om het verbouwen van wijn. Er heerst een mediterraans klimaat en je vindt er behalve wijnstokken ook olijfbomen, oleanders, limoenstruiken, granaat- appelstruiken, cactussen, enz terug. Je zou denken dat de lokale druivensoort Zinfandel hier overheerst, maar dat is niet zo. Ze komt na Cabernet Sauvignon, Chardonnay en Merlot pas op de 4de plaats. Doordat er hier zich bijzonder veel europeanen (Duitsers, Fransen, Italianen, ...) gevestigd hebben, vinden we ook nog andere soorten terug als Riesling (D), Pinot Noir (F), Syrah (F) en Sangiovese (I). Alhoewel de overgrote meerderheid familiebedrijven zijn, wordt de wijn hier met de meest moderne middelen verbouwd. Het is nu volop "Harvest" (oogst), maar de zondagse rust wordt gerespecteerd en dus zag ik niemand aan het werk. 90% van de Amerikaanse wijnproductie is voor rekening van de Californische staat. Slechts 4% daarvan komt van Napa Valley. Nog te vermelden is dat er door de vallei een treintje rijdt, waarop je wijn kan degusteren, een aangepaste maaltijd kan eten en kan genieten van het landschap. Money makes not happy, but it helps ... Dacht je dat Amerikanen niet beseffen dat ze slechte chauffeurs zijn, bekijk dan maar eens aandachtig de foto's bij deze blog
Gisterenavond nog eens Aziatisch kunnen eten. Bij het binnenkomen betaalt men een vaste prijs (10,50 $). Hiervoor kies je uit een buffet, stijl "All you can eat", ook (fris)drank à volonté. Aan het tafeltje voor mij had een jong koppeltje een eigen variant van die formule: "All you can take". Natuurlijk hadden deze jongeren Vietnam niet meegemaakt. Enfin, de varkens zullen er wel bij gevaren hebben. Vanuit Los Angeles bekeken was Yellowstone het verst verwijderde punt. Precies vandaag gaan de laatste tien dagen van mijn reis in. Tijd om terug westwaarts te keren. In één ruk ging het vandaag van Pocatello naar Reno (Nevada), afgelegde afstand: 920km. Omdat het altijd Highway was en gebruik makende van de cruise-control, ging dat erg vlot. Bovendien passeerde ik een tijdzone, waardoor ik er een uur bovenop kreeg. Dat was lekker meegenomen. Sommigen vragen zich af hoe ik dat toch doe in die vreemde steden. Dat is zeer eenvoudig. Neem een wit blad papier en teken er 2 lijnen op die mekaar loodrecht kruisen in het midden. Teken evenwijdige horizontale lijnen die precies 1cm van mekaar verwijderd zijn. Trek vervolgens evenwijdige verticale lijnen, eveneens op één 1cm. Als je het goed gedaan hebt heb je nu een dambordmotief. De middelste horizontale lijn geef je als naam "Main Street", de middelste verticale lijn wordt "Center Road". De lijn onmiddelijk onder "Main Street" krijgt de naam "100 South", die daar onder "200 South", enz. De lijn onmiddelijk boven "Main Street", krijgt de naam "100 North", die daar boven "200 North", enz. De lijn rechts van "Center Road", noem je "100 East", de volgende "200 East", enz. en tenslotte de lijn links van "Center Road": "100 West", "200 West", enz. Voilà, je hebt nu een plan van een doorsnee Amerikaanse stad. Hoe kleiner de nummers van de straten op een kruispunt, des te dichter ben je bij het centrum. Stel dat je het noorden kwijt bent en je op zoek bent naar een bepaald gebouw, dan krijg je bvb. te horen "3th block at your left hand side, sir". Dat is dus tussen 2de en 3de straat links. Als iemand "een blokje omloopt", dan weet hij dus precies waar hij aan begint
Gisteravond gaan eten in restaurant "The Three Bears". Heel lekker, maar toch een probleempje gehad bij het bestellen van een bier. De dienster dacht dat ik een grapje wou maken. Ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan maar er is uiteraard een verschil tussen een "bear" (NL = beer) en een "beer" (NL = bier). Klaarblijkelijk is mijn intonatie niet zo goed en ja op deze plaats kan dat natuurlijk voor de nodige verwarring zorgen. Toch maar beter water blijven drinken Deze morgen voor de 3de en laatste keer Yellowstone NP doorgereden. Het was berekoud: -2°C. Ik wou speciaal langs het oosten naar de zuidelijke uitgang rijden. Dat was een beetje omweg, maar toch de moeite waard. Ik reed een heel eind langs de Yellowstone River en op de plaats waar die door een diepe Canyon stroomt, vond ik het antwoord op de vraag die mij al enkele dagen door het hoofd ging: "Waarom zijn er zoveel dode bomen in Yellowstone?". In 1988 is er een immense bosbrand geweest, waarbij meer dan 1/3 van het park in vlammen opging. De duizenden dode bomen zijn nog steeds de stille getuigen van die ramp. Wil je er meer over weten, kijk dan hier: https://en.wikipedia.org/wiki/Yellowstone_fires_of_1988 Bij het verlaten van het NP, kom je dadelijk in een ander park terecht: "Grand Teton NP". Eigenaardig dat ineens de plantengroei veranderd. Je krijgt nu naast naaldbomen, ook loofbomen te zien. Sommige van die bomen zijn al in herfstmodus. Gele en oranje kleuren maken het landschap enig mooi. Verder zie je bergen (+4000m) met restanten van sneeuw en het Jackson Lake. Het stadje Jackson is een heus skioord, maar ook in de zomer druk bezocht. Ik rij verder lang een Scenic Byway (mooie panorama's) en eindig vandaag in Pocatello (Idaho) bij +32°C!
Yellowstone NP is qua oppervlakte ruw geschat vergelijkbaar met Vlaanderen. Behalve vijf toegangswegen, heb je in het park nog twee grote lussen. Vandaag deed ik de noordelijke lus (220km). Yellowstone is eigenlijk één grote (slapende) vulkaan. De sporen die we er vandaag nog van terugvinden, situeren zich voor- namelijk aan de westelijke kant. Op meerdere plaatsen vind je geisers, modderpotten, warmwaterbronnen, enz. Geisers ontstaan doordat er water in contact komt met de kolkende lava in de ondergrond. De plaatsen waar er heet water naar boven komt, zijn zorgvuldig afgeschermd. In het verleden is het meermaals gebeurd dat iemand een pad verliet en dit met zijn leven of verschrik- kelijke brandwonden moest bekopen. Maar Yellowstone heeft ook een rijk dierenrijk: bizons, herten, elanden, zwarte beren en grizzly's, wolven, enz. Alles wordt in het werk gesteld om een confrontatie met een beer te vermijden. Een beer kan je maar beter niet vertrouwen! In deze tijd van het jaar ziet het park er minder groen uit, dan ik mij voorgesteld had. Dat komt omdat het hier in de zomer haast nooit regent. Soms is het water dat uit de ondergrond komt giftig en niet alle planten zijn hier tegen bestand. Morgen doe ik (een stuk van) de zuidelijke lus. Ik passeer het Yellowstone Lake en hoop daar foto's van een eland (Moose) te kunnen maken. Een raar dier, lijkt op een hert, maar kan zwemmen en duiken en makkelijk één minuut onder water blijven. Na enkele uren zal ik het park dan definitief verlaten via de zuidelijke uitgang.
And now something completely different ... Yellowstone
Zonder hotel geboekt te hebben, deze ochtend vertrokken naar Yellowstone. 325 miles later kom ik in West Yellowstone aan. Ik stop aan enkele lodges / hotels en val bijna achterover van de prijs die ze vragen. Uiteindelijk begeef ik mij naar het Visitor Center en vraag of ze mij kunnen helpen. En jawel hoor, na een belletje, verwacht men mij in het Madison Hotel, een soort jeugdhotel. Ik krijg de keuze tussen een gemeenschappelijke of een aparte kamer. Ik kies toch maar voor het laatste. Een gezellig kamertje helemaal in retro en volledig in hout afgewerkt. Ik had hier graag 3 nachten gebleven, maar dat gaat helaas niet. Het hotel is in het weekend volgeboekt. Snel bagage achtergelaten en "action please". Het dorpje paalt tegen de westelijke ingang van het NP. Deze ingang ligt op het grondgebied van de staat Montana. Na enkele miles kom ik in de staat Wyoming. Het gaat bijna onmiddellijk naar de klassieker "The Old Faithfull", een geiser die op bijna voorspelbare tijd tot uitbarsting komt. Met een beetje vertraging zie ik, dat hij het kokende water meters hoog de lucht in spuwt. Onderweg tref ik nog andere geisers aan. Uit de meeste komt zwaveldamp (stinkt naar rotte eieren) en het is niet aangeraden om lang in de walm te blijven staan. Af en toe wordt er gestopt voor fotos van dieren. De buit is herten en bizons. Morgen ga ik zeker een wandeling maken. Op mijn vraag welke trail een aanrader is, drukt de vrouwelijke parkwachter mij op het hart om er niet alleen op uit te trekken. Sluit je aan bij een groepje van 2 à 3 personen, zegt ze. Ik zie het al gebeuren, zo twee taterende wijven achter mij. Ik kan even goed in mijn bed blijven liggen, de kans dat er dan een beer of een wolf langs komt is precies even groot: nihil. Enfin, we vinden er wel wat op.
Ja het is zover: mijn eerste hamburger is binnen. Nood doet eten! Vanmorgen met het openbaar vervoer naar het centrum van SLC. Eerst een bus tot aan het Murray Central Station en vervolgens verder met de Trax. De Trax is eigenlijk een trein, die van zodra ze het echte centrum van SLC bereikt, veranderd in een brave stadstram. Net zoals in LA is er hier een Sightseeing bus. In 90 minuten krijg je een goed overzicht van de belangrijkste bezienswaardig- heden. Temple Square is een deel dat volledig geweid is aan de Mormonen of "The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints" om volledig te zijn. Van hieruit wordt de hele (Mormoonse) wereld bestuurd. zijn visitor centers, tempels, een bibliotheek, monumenten, het Lion House, enz. We krijgen het Capitool te zien en dan gaat het nog hogerop langs de University of Utah, Research & Development wijk, het voetbalstadion, Fort Douglas Museum. Wist je dat de University of Utah de eerste E-mail in de wereld (ontwikkelde en) verstuurd heeft? Op het hoogste punt stopt de chauffeur enige tijd. Vanaf hier zie je in de verte het Salt Lake: een immens meer met een zoutgehalte van 28%. Aan de andere kant zie je het hooggebergte met toppen van boven de 3000m. In 2002 organiseerde SLC de Olympische Winterspelen. Nadien gaat het weer naar beneden en passeren we enkele winkelwijken zoals het Gateway en het City Creek Center. Na de bustrip heb ik al wat honger en dorst. Ik haal een gedetailleerder stadsmap van het centrum in het Visit Salt Lake Information Center. Mijn oog valt dadelijk op een brouwerij met pub. Ze serveren er ook nog lekker eten. Na enige tijd merk ik dat dit wel "the place to be" is, want er stroomt heel wat volk toe. Zelfs een orthodox priester in vol ornaat stapt zonder schroom binnen. Op de stadsmap, teken ik een route uit die ik al wandelend zal afleggen. Wat later stap ik de Family History Library binnen. Hier kan je genealogische (stamboom) gegevens nakijken. Van de ene behulpzame dame gaat het naar een andere. Uiteindelijk beland ik op het 3de verdiep (=Europa), waar een grote zaal vol PC's opgesteld staat. Na enige uitleg krijg ik de kans om mijn vader en grootvader op te zoeken. En ja hoor, ze worden teruggevonden. Enkel gegevens van overleden personen worden getoond. Van levende personen zie je wel het bestaan, maar zelfs de naam is verborgen. "Amazing", op deze wijze kan je dus familieleden, die uit je leven verdwenen zijn, opsporen en dit wereldwijd! Ik werk verder mijn stadswandeling af, rust nog wat uit in een mooi onderhouden parkje en verlaat als een tevreden man SLC.
Deze ochtend vertrokken naar Salt Lake City. Hier is de temperatuur een heel stuk aangenamer: 25 à 26°C. Salt Lake City (SLC) is de grootste stad en eveneens de hoofdstad van Utah. Maar weet u ook wat de hoofdstad van Californië is? a) Los Angeles b) San Francisco c) Sacramento Het antwoord is te vinden aan het eind van deze blog. SLC ligt in het NW van Utah en is ook bekend als thuishaven van de Mormonen. Voor mij is het een tamelijk onbekende stad, maar daar gaan we morgen verandering inbrengen. Ik logeer in het Baymont Inn & Suites, iets meer dan 4km buiten het centrum. Toen ik de kamer binnenkwam, kon ik een wauw niet onderdrukken. Het lijkt wel een suite! Er is wel geen Wifi beschikbaar, gevolg van een kortsluiting waardoor de internet server in onbruik raakte. Omdat het vandaag Labor Day is, kan het euvel pas morgen hersteld worden. We laten het niet aan ons hart komen. Straks ga ik nog wat op verkenning uit. In het slechtste geval wordt het vanavond een (eerste) hamburger. Antwoord: Los Angeles en San Francisco zijn een heel stuk groter en bekender, maar toch is Sacramento de hoofdstad van Califnornië.
Na de culturele en geschiedkundige dag van gisteren was het vandaag terug tijd voor een sportieve dag. Om precies 8u lokale tijd kon ik aan de "Angels Landing Trail" beginnen. Het eerste deel gaat gestaag naar boven met een stukje tegen de 10% aan. Vervolgens een deel om terug op adem te komen. Maar de laatste 800 meter zijn wel zeer spectaculair: via smalle paden en kettingen klauteren waarbij je al je lichaamsdelen gebruikt om op de top te geraken. Niet voor angsthazen, want links of rechts loert een diepe afgrond. Profiel van de wandeling: eentje uit de categorie "Strenuous", 4u (exact wat ik erover gedaan heb), 9 km, 455m hoogteverschil. Ik moet nog vermelden dat er zich op de terugweg een aantal keren een opstopping voordeed met tegenliggers. De regel dat diegene die naar beneden komt voorrang moet verlenen aan diegene die naar boven gaat kennen ze hier klaarblijkelijk niet. Beneden nam ik eerst een middagpauze. Vervolgens met de shuttle naar een verder gelegen halte ("Temple of Sinawava"), waar ik nog een makkelijke trail deed langs de Virgin rivier. Kwestie van de spieren wat los te gooien. Op een gegeven ogenblik kan je enkel nog verder, als je de rivier doorwaad (ongeveer 25 à 35 cm diep). Natte voeten had ik er niet voor over en dus keerde ik maar terug. Ik vond nog even de tijd om de eekhoorns te leren poseren: zie fotos. In totaal bracht ik iets meer dan 8 uur door in Zion NP. Intussen is mijn reis precies halfweg. Tijd om een tussenbalans op te maken. Wat de Amerikanen betreft zijn er zowel positieve als negatieve punten. Wat opvalt is dat ze over het algemeen zeer luidruchtig zijn. Het lijkt er wel op dat de kinderen hier eerst leren roepen en dan pas leren praten. Sommigen zijn in dat eerste stadium gebleven. Ook "Time is Money" wordt nogal letterlijk opgevat. Een voorbeeld: er is een snelheidsbeperking van 55 mi/h. Rij je 53, dan wordt je gegarandeerd binnen de kortste keren voorbijgestoken. Dat viel trouwens vandaag op de wandelingen ook op. Nochtans is het morgen vrijaf (Labor Day) en moet er niet gewerkt worden Positief is dan weer hun beleefdheid. In een restaurant wordt er ettelijke keren geïnformeerd of je maaltijd smaakt. De "Thanks" en de "Your welcome" zijn niet te tellen. Oh ja, bijna vergeten: de stand in de Miles - Fotos is 2493 - 1301.
Gisterenavond Patrick in de "jail" (zie foto), gelukkig maar voor even Hop, alweer naar de volgende bestemming: Zion NP. De afslag naar Bryce Canyon reed ik voorbij net op het ogenblik van de zonsopgang. Ik keek die richting uit, zag een dik pak wolken hangen en maakte mij de bedenking: "Och arme, de mensen die er nu staan hebben niks; geen zonsopgang en Patrick is er ook al niet te zien". Het rijden ging vrij vlot zodat ik al vroeg in Zion toekwam. Aan één van de eerste rustpunten, zag ik een aantal mensen druk wijzen naar één van de bergtoppen. Ik stopte en onmiddellijk vertelden ze mij dat er twee Bighorns op de top stonden. Ik had mijn fotoapparaat bij de hand, zoemde in en ja waarachtig wat een toeval. Vlug nam ik een paar foto's. Bighorns zijn familie van het schaap en zijn zeer schuw. Aan het Visitor Center gekomen, wist ik niet wat ik zag: mensen, mensen en mensen. Big Bussines hier! Ik denk dat er 2 factoren een rol speelden: weekend en Zion Canyon mag je enkel in met de shuttlebus, dus iedereen moest hier wel zijn wagen achterlaten. Ik had alle tijd om informatie in te winnen. Uiteindelijk besliste ik om morgen de "Angels Landing Trail" te maken en vervolgens met de shuttle alle Overlook punten mee te nemen. Springdale is het dorp dat aansluit bij het park. Ook hier een drukte van jewelste. 20 mi verder kom ik door Hurricane. Zouden ze hier het slecht weer uitgevonden hebben? Er was een dorpsfeest aan de gang: "17th Peach Days". Ik parkeerde de wagen en liep langs de diverse standjes, maar geen perziken te zien. Of toch, helemaal aan het eind een standje dat de welgekende Elberta variëteit aan de man bracht. Ergens zag ik ook hoe een oude smid zijn ambacht aan enkele jongeren stond over te brengen. Elders kon dan weer met messen naar een houtblok gegooid worden. Nog ergens anders waren vrouwen aan het kantklossen, enz. Ik besloot om het Hurricane Pioneer Museum een bezoekje te brengen. Een oud vrouwtje, vertelde hoe in 1906 11 families het dorp hebben gesticht. In die tijd was net het Hurricane kanaal af en dat bracht water en welvaart naar deze woestijnplaats. Een van de pioniers kwam op het idee om perziken te telen en ziedaar de link met het dorpsfestival. In St. George blijf ik twee nachten. En nu naar bed, want om de drukte te ontlopen, wil ik morgen zo vroeg als mogelijk in het park zijn.
Ik vertrok reeds vroeg, want ik wou de zon zien opkomen in Bryce Canyon. "The place to be" was Sunrise Point. Het was fris: zo'n 7 à 8°C. Er stonden reeds een 30-tal mensen. Helaas was er aan het firmament, precies waar de zon zou opkomen een dik wolkendek. Dat zou dus niets worden. Pas na enkele minuten merkte ik dat veel blikken mijn richting uitgingen. Terwijl iedereen een fleece of jas aan had, stond ik daar in een T-shirt met korte mouwen. Ik had klaarblijkelijk meer belangstelling, dan de opkomende zon. Enfin, ze zijn dus niet voor niets zo vroeg opgestaan en wie weet wordt "Sunrise Point" niet omgedoopt naar "Patrick's Point" Er zat dus niets anders op dan meteen met de wandeling te starten, eigenlijk een combinatie van twee trails: Queens en Navayo. Ze staat genoteerd als "Our most popular trail", "Moderate" en is ongeveer 3 mi lang. Onderweg heel wat "Hoodoos" gezien. Hoodoos is de naam die gegeven wordt aan de rotsformaties, meestal langwerpig en samengesteld uit verschillende tinten: wit-grijs-geel-oranje-rood. Met de zon op deze kunstwerken geeft dit een betoverend effect. Het krioelt hier overigens van spurtende eekhoorns, niet groter dan een kleine vuist. Na de middag nam ik de Shuttle en begaf mij naar het verst, bereikbare punt: Bryce Point. Er stond een bordje, dat ontmoetingen met zwarte beer en bergleeuw mogelijk, maar zeldzaam zijn. De raad die men geeft was wel opmerkelijk, die ging van "Stay Calm" tot "Fight Back" ... Ik was er klaar voor, dus nam ik het risico en koos voor een rustige trail door het bos, ver van alle drukte. Hier kon je echt nog van de stilte genieten. Luisteren naar het geluid van de stilte! Je vindt hier ook sporen van bosbrand terug. Statistisch zou er één keer om de 14 jaar een grote brand, veroorzaakt door blikseminslag, voorkomen. Omdat ik er echt nog niet genoeg van had, sloot ik af met een wandeling langs de Rim (= rand van de Canyon) naar "Inspiration Point", onderweg genietend van de prachtige panorama's. Het was nu wel een stuk drukker geworden. Met de Shuttle terug naar de wagen. Net op tijd: zon weg, opstekende wind, dreigende, donkere wolken en enkele regendruppels. Na er iets meer dan 8 uur vertoeft te hebben, verliet ik het NP.
PS: Gisteravond nog een mooie spreuk gezien: "Life is too short to be anything but happy".
Vandaag was het een reisdag. Bij het buitenrijden van Moab nam ik nog enkele beelden van de Colorado rivier. Omdat we ons hier nog altijd op het Colorado hoogplateau bevinden is het een rustig riviertje. Rustpauzes tijdens het rijden probeer ik zo veel als mogelijk te combineren met korte bezoeken. Zo passeer ik Goblin Valley. Dit is een State Park, mijn pas is hier dus niet geldig. Mijn nieuwsgierigheid doet mij mijn portefeuille bovenhalen. Tijdens een korte trail, ontdek ik een hele vallei vol met grote keien die zich bovenop een hoop aarde bevinden. Het geheel doet denken aan paddestoelen, vandaar de bijnaam van het park: Mushrooms Valley. Wat verder doorkruis ik Capitool Reef NP. Dit is een enorm park, van noord naar zuid ongeveer 90 miles. Bovendien heb je voor de meeste wegen een 4x4 en heel wat tijd nodig. Daarom beperk ik mij tot een kort bezoek aan het Visitor Center. Vanaf Torrey volg ik Highway 12 een Scenic Drive. Er wordt heel wat afgeklommen. Het hoogste punt is 9.600 feet (net geen 3.000 meter) boven de zeespiegel. Er zijn prachtige vergezichten en met zijn groene weiden en grazend vee doet het een beetje aan Oostenrijk denken. Na een tijdje daalt het weer en zie ik een pijl richting Bryce Canyon NP. Ik ga gauw een map halen, want ik ben zinnens morgen opnieuw een trail af te werken. Mijn eindpunt voor vandaag ligt precies 25 miles verder: Panguitch. Een historisch dorp waar in de 19de eeuw heel wat werd afgevochten tussen blanken en indianen. Vandaag is het volledig afgestemd op toerisme. Eigenaardig zijn er meer overnachtingsmogelijkheden dan restaurants. Ik zal hier dus 2 nachten verblijven.
Vandaag om 5u45 uit de veren. Nog geen uur later sta ik aan het Visitor Center van Arches NP. Helaas openen ze maar om 7u30. Geen map dus. Dat is niet echt een probleem, want ik ken de trail bijna uit het hoofd. Het is nog wel een 1/2 uurtje rijden tot de trealhead van Devils Garden. Onderweg probeer ik nog een paar kiekjes te schieten van de zonsopgang. Aan de parking merk ik, dat er nog vroege vogels zijn. Ik bind mijn wandelschoenen aan en naast mij is er een oude man, ongeveer mijn leeftijd dus , morrelend aan't checken of zijn auto wel goed afgesloten is. Het is duidelijk dat hij wat treuzelt, op zoek naar een stapmaat. Nou, dat zal ik dan NIET zijn. Ik heb geen zin om de hele weg vrouw- en schoonmoederverhalen of "I am probably the most unlucky man of the whole USA" aan te horen. Daarvoor is de dag te mooi. Is het u al opgevallen, dat er veel engelen en duivels voorkomen in de NP? De trail eindigt op een needle: Dark Angel. Ik heb deze trail uitgekozen, omdat op de 12km de meeste boogformaties voorkomen en ik moet zeggen, ik kom niet bedrogen uit. Ze hebben allemaal een naam: Tunnel Arch, Pine Tree Arch, Landscape Arch, Double O Arch, enz. Na de wandeling keer ik terug naar het Visitor Center. Onderweg stop ik aan bijna alle viewpoints. Hier en daar zijn er nog bogen te zien. Ongelooflijk tot wat de natuur allemaal in staat is. Ik stop aan het Visitor Center en vraag aan een vriendelijke ranger alsnog een map. Ik sluit mijn parkbezoek af met een video. In het hotel neem ik een verfrissende douche. Ik loop nog wat rond in het stadje, want morgen is het "on the road again".
Een snipperdag: naar Moab met bezoek aan Canyonlands NP
Deze morgen, was ik de laatste die vertrok vanuit het motel in Blanding. Dat had twee redenen. Er stond niet veel op het programma en dus eens uitslapen (tot 8u30). Bovendien beschikten ze hier over een super Wifi ontvangst en daar moest ik dus eens van kunnen profiteren. Om 10u15 geraakte ik dan toch eindelijk weg. Het ging nu in een rustig tempo naar Canyonlands NP. Onderweg, zie ik van ver de rood-blauw-witte pinklichten van de politie. Bij het passeren, zie ik dat er drie jongeren staande werden gehouden. Een jongen hooguit een jaar of achttien wordt gefouilleerd. In de USA mag je al autorijden vanaf je 16. Sex beschouwen ze hier als gevaarlijker dan autorijden. Ik neem de eerste toegangsweg naar Canyonlands NP. Er blijven 34 miles tot aan het Visitor Center. Omdat de weg doodloopt op de Colorado rivier, zit er niets anders op dan dezelfde weg terug te nemen. Ik kom aan in Moab omstreeks 15u. Alvorens in te checken, ga ik nog gauw iets eten. Ik bestel een "Buffalo chicken wrap". Ja watte, had er een paard gestaan ik had er wel kunnen overspringen, zo gepeperd. Gelukkig had ik er een bier (mijn eerste in de USA) bij besteld. Ik heb al gemerkt dat als je een drankje besteld er automatisch een glas water met ijs bij krijgt. Bestel je water, dan krijg je dat glas ijswater er niet bij Morgen wordt het alweer een drukke dag met bezoek aan Arches NP.
Gallup, Navajo, Canyon de Chelly en Monument Valley
Omdat het gisteren zo'n drukke dag was, komt dit verslag met enkele uren vertraging. Gallup is een goede lokatie voor de rondtrekkende reiziger (zoals ik). Je pikt er een beetje het gevoel van de oude Route 66 dagen. De brandstof is er super goedkoop, dit dank zij het feit dat New Mexico een State is waar olie ontgonnen wordt. Navajo Nation is een autonoom land. Het beslaat een stuk van Arizona en New Mexico (+ een klein stukje Utah). Het is dus een land in een land. Het land heeft zijn eigen regering met president en eigen wetten. Er wordt veel aandacht besteedt aan opvoeding en diabetes schijnt één van de grootste problemen te zijn. De Navajo (spreek uit [navaho]) indianen zijn met meer dan 300.000. Een groot deel ervan woont en leeft verspreid buiten de steden in meestal houten huizen. In Gallup kwam ik een Motel tegen, waar je in wigwams kon logeren. De blanken zijn er verzot op om een nachtje in zo'n tent te kunnen doorbrengen. Zo zie je maar wat een multiculturele maatschappij kan meebrengen. Na mijn vertrek uit Gallup, begeef ik mij eerst naar Chinle. Hier bezoek ik de Canyon de Chelly. Eerst doe ik de South Rim Drive per wagen om vervolgens een trail, die helemaal tot aan de bodem van de kloof gaat, eindigend op de White House: een historisch overblijfsel van de "Natives" (= andere benaming voor indianen), te maken. Het is inmiddels al diep in de namiddag en ik haast mij via Kayenta naar Monument Valley. Onderweg maak ik een echte zondvloed mee en de bewolking blijft min of meer hangen, waardoor ik het moet stellen met fotos waar zon op ontbreekt. Met de wagen riskeer ik toch de Scenic Drive. Het aangegeven maximum van 15 Mi/h is zeker niet overdreven. Een 4x4 is hier geen overdreven luxe. Na het bezoek moet ik nog naar Blanding, waar ik toekom in het donker.
 "Laughing"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
