Na de culturele en geschiedkundige dag van gisteren was het vandaag terug tijd voor een sportieve dag. Om precies 8u lokale tijd kon ik aan de "Angels Landing Trail" beginnen. Het eerste deel gaat gestaag naar boven met een stukje tegen de 10% aan. Vervolgens een deel om terug op adem te komen. Maar de laatste 800 meter zijn wel zeer spectaculair: via smalle paden en kettingen klauteren waarbij je al je lichaamsdelen gebruikt om op de top te geraken. Niet voor angsthazen, want links of rechts loert een diepe afgrond. Profiel van de wandeling: eentje uit de categorie "Strenuous", 4u (exact wat ik erover gedaan heb), 9 km, 455m hoogteverschil. Ik moet nog vermelden dat er zich op de terugweg een aantal keren een opstopping voordeed met tegenliggers. De regel dat diegene die naar beneden komt voorrang moet verlenen aan diegene die naar boven gaat kennen ze hier klaarblijkelijk niet. Beneden nam ik eerst een middagpauze. Vervolgens met de shuttle naar een verder gelegen halte ("Temple of Sinawava"), waar ik nog een makkelijke trail deed langs de Virgin rivier. Kwestie van de spieren wat los te gooien. Op een gegeven ogenblik kan je enkel nog verder, als je de rivier doorwaad (ongeveer 25 à 35 cm diep). Natte voeten had ik er niet voor over en dus keerde ik maar terug. Ik vond nog even de tijd om de eekhoorns te leren poseren: zie fotos. In totaal bracht ik iets meer dan 8 uur door in Zion NP. Intussen is mijn reis precies halfweg. Tijd om een tussenbalans op te maken. Wat de Amerikanen betreft zijn er zowel positieve als negatieve punten. Wat opvalt is dat ze over het algemeen zeer luidruchtig zijn. Het lijkt er wel op dat de kinderen hier eerst leren roepen en dan pas leren praten. Sommigen zijn in dat eerste stadium gebleven. Ook "Time is Money" wordt nogal letterlijk opgevat. Een voorbeeld: er is een snelheidsbeperking van 55 mi/h. Rij je 53, dan wordt je gegarandeerd binnen de kortste keren voorbijgestoken. Dat viel trouwens vandaag op de wandelingen ook op. Nochtans is het morgen vrijaf (Labor Day) en moet er niet gewerkt worden Positief is dan weer hun beleefdheid. In een restaurant wordt er ettelijke keren geïnformeerd of je maaltijd smaakt. De "Thanks" en de "Your welcome" zijn niet te tellen. Oh ja, bijna vergeten: de stand in de Miles - Fotos is 2493 - 1301.
Gisterenavond Patrick in de "jail" (zie foto), gelukkig maar voor even Hop, alweer naar de volgende bestemming: Zion NP. De afslag naar Bryce Canyon reed ik voorbij net op het ogenblik van de zonsopgang. Ik keek die richting uit, zag een dik pak wolken hangen en maakte mij de bedenking: "Och arme, de mensen die er nu staan hebben niks; geen zonsopgang en Patrick is er ook al niet te zien". Het rijden ging vrij vlot zodat ik al vroeg in Zion toekwam. Aan één van de eerste rustpunten, zag ik een aantal mensen druk wijzen naar één van de bergtoppen. Ik stopte en onmiddellijk vertelden ze mij dat er twee Bighorns op de top stonden. Ik had mijn fotoapparaat bij de hand, zoemde in en ja waarachtig wat een toeval. Vlug nam ik een paar foto's. Bighorns zijn familie van het schaap en zijn zeer schuw. Aan het Visitor Center gekomen, wist ik niet wat ik zag: mensen, mensen en mensen. Big Bussines hier! Ik denk dat er 2 factoren een rol speelden: weekend en Zion Canyon mag je enkel in met de shuttlebus, dus iedereen moest hier wel zijn wagen achterlaten. Ik had alle tijd om informatie in te winnen. Uiteindelijk besliste ik om morgen de "Angels Landing Trail" te maken en vervolgens met de shuttle alle Overlook punten mee te nemen. Springdale is het dorp dat aansluit bij het park. Ook hier een drukte van jewelste. 20 mi verder kom ik door Hurricane. Zouden ze hier het slecht weer uitgevonden hebben? Er was een dorpsfeest aan de gang: "17th Peach Days". Ik parkeerde de wagen en liep langs de diverse standjes, maar geen perziken te zien. Of toch, helemaal aan het eind een standje dat de welgekende Elberta variëteit aan de man bracht. Ergens zag ik ook hoe een oude smid zijn ambacht aan enkele jongeren stond over te brengen. Elders kon dan weer met messen naar een houtblok gegooid worden. Nog ergens anders waren vrouwen aan het kantklossen, enz. Ik besloot om het Hurricane Pioneer Museum een bezoekje te brengen. Een oud vrouwtje, vertelde hoe in 1906 11 families het dorp hebben gesticht. In die tijd was net het Hurricane kanaal af en dat bracht water en welvaart naar deze woestijnplaats. Een van de pioniers kwam op het idee om perziken te telen en ziedaar de link met het dorpsfestival. In St. George blijf ik twee nachten. En nu naar bed, want om de drukte te ontlopen, wil ik morgen zo vroeg als mogelijk in het park zijn.
Ik vertrok reeds vroeg, want ik wou de zon zien opkomen in Bryce Canyon. "The place to be" was Sunrise Point. Het was fris: zo'n 7 à 8°C. Er stonden reeds een 30-tal mensen. Helaas was er aan het firmament, precies waar de zon zou opkomen een dik wolkendek. Dat zou dus niets worden. Pas na enkele minuten merkte ik dat veel blikken mijn richting uitgingen. Terwijl iedereen een fleece of jas aan had, stond ik daar in een T-shirt met korte mouwen. Ik had klaarblijkelijk meer belangstelling, dan de opkomende zon. Enfin, ze zijn dus niet voor niets zo vroeg opgestaan en wie weet wordt "Sunrise Point" niet omgedoopt naar "Patrick's Point" Er zat dus niets anders op dan meteen met de wandeling te starten, eigenlijk een combinatie van twee trails: Queens en Navayo. Ze staat genoteerd als "Our most popular trail", "Moderate" en is ongeveer 3 mi lang. Onderweg heel wat "Hoodoos" gezien. Hoodoos is de naam die gegeven wordt aan de rotsformaties, meestal langwerpig en samengesteld uit verschillende tinten: wit-grijs-geel-oranje-rood. Met de zon op deze kunstwerken geeft dit een betoverend effect. Het krioelt hier overigens van spurtende eekhoorns, niet groter dan een kleine vuist. Na de middag nam ik de Shuttle en begaf mij naar het verst, bereikbare punt: Bryce Point. Er stond een bordje, dat ontmoetingen met zwarte beer en bergleeuw mogelijk, maar zeldzaam zijn. De raad die men geeft was wel opmerkelijk, die ging van "Stay Calm" tot "Fight Back" ... Ik was er klaar voor, dus nam ik het risico en koos voor een rustige trail door het bos, ver van alle drukte. Hier kon je echt nog van de stilte genieten. Luisteren naar het geluid van de stilte! Je vindt hier ook sporen van bosbrand terug. Statistisch zou er één keer om de 14 jaar een grote brand, veroorzaakt door blikseminslag, voorkomen. Omdat ik er echt nog niet genoeg van had, sloot ik af met een wandeling langs de Rim (= rand van de Canyon) naar "Inspiration Point", onderweg genietend van de prachtige panorama's. Het was nu wel een stuk drukker geworden. Met de Shuttle terug naar de wagen. Net op tijd: zon weg, opstekende wind, dreigende, donkere wolken en enkele regendruppels. Na er iets meer dan 8 uur vertoeft te hebben, verliet ik het NP.
PS: Gisteravond nog een mooie spreuk gezien: "Life is too short to be anything but happy".
Vandaag was het een reisdag. Bij het buitenrijden van Moab nam ik nog enkele beelden van de Colorado rivier. Omdat we ons hier nog altijd op het Colorado hoogplateau bevinden is het een rustig riviertje. Rustpauzes tijdens het rijden probeer ik zo veel als mogelijk te combineren met korte bezoeken. Zo passeer ik Goblin Valley. Dit is een State Park, mijn pas is hier dus niet geldig. Mijn nieuwsgierigheid doet mij mijn portefeuille bovenhalen. Tijdens een korte trail, ontdek ik een hele vallei vol met grote keien die zich bovenop een hoop aarde bevinden. Het geheel doet denken aan paddestoelen, vandaar de bijnaam van het park: Mushrooms Valley. Wat verder doorkruis ik Capitool Reef NP. Dit is een enorm park, van noord naar zuid ongeveer 90 miles. Bovendien heb je voor de meeste wegen een 4x4 en heel wat tijd nodig. Daarom beperk ik mij tot een kort bezoek aan het Visitor Center. Vanaf Torrey volg ik Highway 12 een Scenic Drive. Er wordt heel wat afgeklommen. Het hoogste punt is 9.600 feet (net geen 3.000 meter) boven de zeespiegel. Er zijn prachtige vergezichten en met zijn groene weiden en grazend vee doet het een beetje aan Oostenrijk denken. Na een tijdje daalt het weer en zie ik een pijl richting Bryce Canyon NP. Ik ga gauw een map halen, want ik ben zinnens morgen opnieuw een trail af te werken. Mijn eindpunt voor vandaag ligt precies 25 miles verder: Panguitch. Een historisch dorp waar in de 19de eeuw heel wat werd afgevochten tussen blanken en indianen. Vandaag is het volledig afgestemd op toerisme. Eigenaardig zijn er meer overnachtingsmogelijkheden dan restaurants. Ik zal hier dus 2 nachten verblijven.
Vandaag om 5u45 uit de veren. Nog geen uur later sta ik aan het Visitor Center van Arches NP. Helaas openen ze maar om 7u30. Geen map dus. Dat is niet echt een probleem, want ik ken de trail bijna uit het hoofd. Het is nog wel een 1/2 uurtje rijden tot de trealhead van Devils Garden. Onderweg probeer ik nog een paar kiekjes te schieten van de zonsopgang. Aan de parking merk ik, dat er nog vroege vogels zijn. Ik bind mijn wandelschoenen aan en naast mij is er een oude man, ongeveer mijn leeftijd dus , morrelend aan't checken of zijn auto wel goed afgesloten is. Het is duidelijk dat hij wat treuzelt, op zoek naar een stapmaat. Nou, dat zal ik dan NIET zijn. Ik heb geen zin om de hele weg vrouw- en schoonmoederverhalen of "I am probably the most unlucky man of the whole USA" aan te horen. Daarvoor is de dag te mooi. Is het u al opgevallen, dat er veel engelen en duivels voorkomen in de NP? De trail eindigt op een needle: Dark Angel. Ik heb deze trail uitgekozen, omdat op de 12km de meeste boogformaties voorkomen en ik moet zeggen, ik kom niet bedrogen uit. Ze hebben allemaal een naam: Tunnel Arch, Pine Tree Arch, Landscape Arch, Double O Arch, enz. Na de wandeling keer ik terug naar het Visitor Center. Onderweg stop ik aan bijna alle viewpoints. Hier en daar zijn er nog bogen te zien. Ongelooflijk tot wat de natuur allemaal in staat is. Ik stop aan het Visitor Center en vraag aan een vriendelijke ranger alsnog een map. Ik sluit mijn parkbezoek af met een video. In het hotel neem ik een verfrissende douche. Ik loop nog wat rond in het stadje, want morgen is het "on the road again".
Een snipperdag: naar Moab met bezoek aan Canyonlands NP
Deze morgen, was ik de laatste die vertrok vanuit het motel in Blanding. Dat had twee redenen. Er stond niet veel op het programma en dus eens uitslapen (tot 8u30). Bovendien beschikten ze hier over een super Wifi ontvangst en daar moest ik dus eens van kunnen profiteren. Om 10u15 geraakte ik dan toch eindelijk weg. Het ging nu in een rustig tempo naar Canyonlands NP. Onderweg, zie ik van ver de rood-blauw-witte pinklichten van de politie. Bij het passeren, zie ik dat er drie jongeren staande werden gehouden. Een jongen hooguit een jaar of achttien wordt gefouilleerd. In de USA mag je al autorijden vanaf je 16. Sex beschouwen ze hier als gevaarlijker dan autorijden. Ik neem de eerste toegangsweg naar Canyonlands NP. Er blijven 34 miles tot aan het Visitor Center. Omdat de weg doodloopt op de Colorado rivier, zit er niets anders op dan dezelfde weg terug te nemen. Ik kom aan in Moab omstreeks 15u. Alvorens in te checken, ga ik nog gauw iets eten. Ik bestel een "Buffalo chicken wrap". Ja watte, had er een paard gestaan ik had er wel kunnen overspringen, zo gepeperd. Gelukkig had ik er een bier (mijn eerste in de USA) bij besteld. Ik heb al gemerkt dat als je een drankje besteld er automatisch een glas water met ijs bij krijgt. Bestel je water, dan krijg je dat glas ijswater er niet bij Morgen wordt het alweer een drukke dag met bezoek aan Arches NP.
Gallup, Navajo, Canyon de Chelly en Monument Valley
Omdat het gisteren zo'n drukke dag was, komt dit verslag met enkele uren vertraging. Gallup is een goede lokatie voor de rondtrekkende reiziger (zoals ik). Je pikt er een beetje het gevoel van de oude Route 66 dagen. De brandstof is er super goedkoop, dit dank zij het feit dat New Mexico een State is waar olie ontgonnen wordt. Navajo Nation is een autonoom land. Het beslaat een stuk van Arizona en New Mexico (+ een klein stukje Utah). Het is dus een land in een land. Het land heeft zijn eigen regering met president en eigen wetten. Er wordt veel aandacht besteedt aan opvoeding en diabetes schijnt één van de grootste problemen te zijn. De Navajo (spreek uit [navaho]) indianen zijn met meer dan 300.000. Een groot deel ervan woont en leeft verspreid buiten de steden in meestal houten huizen. In Gallup kwam ik een Motel tegen, waar je in wigwams kon logeren. De blanken zijn er verzot op om een nachtje in zo'n tent te kunnen doorbrengen. Zo zie je maar wat een multiculturele maatschappij kan meebrengen. Na mijn vertrek uit Gallup, begeef ik mij eerst naar Chinle. Hier bezoek ik de Canyon de Chelly. Eerst doe ik de South Rim Drive per wagen om vervolgens een trail, die helemaal tot aan de bodem van de kloof gaat, eindigend op de White House: een historisch overblijfsel van de "Natives" (= andere benaming voor indianen), te maken. Het is inmiddels al diep in de namiddag en ik haast mij via Kayenta naar Monument Valley. Onderweg maak ik een echte zondvloed mee en de bewolking blijft min of meer hangen, waardoor ik het moet stellen met fotos waar zon op ontbreekt. Met de wagen riskeer ik toch de Scenic Drive. Het aangegeven maximum van 15 Mi/h is zeker niet overdreven. Een 4x4 is hier geen overdreven luxe. Na het bezoek moet ik nog naar Blanding, waar ik toekom in het donker.
