Gisteravond gaan eten in restaurant "The Three Bears". Heel lekker, maar toch een probleempje gehad bij het bestellen van een bier. De dienster dacht dat ik een grapje wou maken. Ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan maar er is uiteraard een verschil tussen een "bear" (NL = beer) en een "beer" (NL = bier). Klaarblijkelijk is mijn intonatie niet zo goed en ja op deze plaats kan dat natuurlijk voor de nodige verwarring zorgen. Toch maar beter water blijven drinken Deze morgen voor de 3de en laatste keer Yellowstone NP doorgereden. Het was berekoud: -2°C. Ik wou speciaal langs het oosten naar de zuidelijke uitgang rijden. Dat was een beetje omweg, maar toch de moeite waard. Ik reed een heel eind langs de Yellowstone River en op de plaats waar die door een diepe Canyon stroomt, vond ik het antwoord op de vraag die mij al enkele dagen door het hoofd ging: "Waarom zijn er zoveel dode bomen in Yellowstone?". In 1988 is er een immense bosbrand geweest, waarbij meer dan 1/3 van het park in vlammen opging. De duizenden dode bomen zijn nog steeds de stille getuigen van die ramp. Wil je er meer over weten, kijk dan hier: https://en.wikipedia.org/wiki/Yellowstone_fires_of_1988 Bij het verlaten van het NP, kom je dadelijk in een ander park terecht: "Grand Teton NP". Eigenaardig dat ineens de plantengroei veranderd. Je krijgt nu naast naaldbomen, ook loofbomen te zien. Sommige van die bomen zijn al in herfstmodus. Gele en oranje kleuren maken het landschap enig mooi. Verder zie je bergen (+4000m) met restanten van sneeuw en het Jackson Lake. Het stadje Jackson is een heus skioord, maar ook in de zomer druk bezocht. Ik rij verder lang een Scenic Byway (mooie panorama's) en eindig vandaag in Pocatello (Idaho) bij +32°C!
Yellowstone NP is qua oppervlakte ruw geschat vergelijkbaar met Vlaanderen. Behalve vijf toegangswegen, heb je in het park nog twee grote lussen. Vandaag deed ik de noordelijke lus (220km). Yellowstone is eigenlijk één grote (slapende) vulkaan. De sporen die we er vandaag nog van terugvinden, situeren zich voor- namelijk aan de westelijke kant. Op meerdere plaatsen vind je geisers, modderpotten, warmwaterbronnen, enz. Geisers ontstaan doordat er water in contact komt met de kolkende lava in de ondergrond. De plaatsen waar er heet water naar boven komt, zijn zorgvuldig afgeschermd. In het verleden is het meermaals gebeurd dat iemand een pad verliet en dit met zijn leven of verschrik- kelijke brandwonden moest bekopen. Maar Yellowstone heeft ook een rijk dierenrijk: bizons, herten, elanden, zwarte beren en grizzly's, wolven, enz. Alles wordt in het werk gesteld om een confrontatie met een beer te vermijden. Een beer kan je maar beter niet vertrouwen! In deze tijd van het jaar ziet het park er minder groen uit, dan ik mij voorgesteld had. Dat komt omdat het hier in de zomer haast nooit regent. Soms is het water dat uit de ondergrond komt giftig en niet alle planten zijn hier tegen bestand. Morgen doe ik (een stuk van) de zuidelijke lus. Ik passeer het Yellowstone Lake en hoop daar foto's van een eland (Moose) te kunnen maken. Een raar dier, lijkt op een hert, maar kan zwemmen en duiken en makkelijk één minuut onder water blijven. Na enkele uren zal ik het park dan definitief verlaten via de zuidelijke uitgang.
And now something completely different ... Yellowstone
Zonder hotel geboekt te hebben, deze ochtend vertrokken naar Yellowstone. 325 miles later kom ik in West Yellowstone aan. Ik stop aan enkele lodges / hotels en val bijna achterover van de prijs die ze vragen. Uiteindelijk begeef ik mij naar het Visitor Center en vraag of ze mij kunnen helpen. En jawel hoor, na een belletje, verwacht men mij in het Madison Hotel, een soort jeugdhotel. Ik krijg de keuze tussen een gemeenschappelijke of een aparte kamer. Ik kies toch maar voor het laatste. Een gezellig kamertje helemaal in retro en volledig in hout afgewerkt. Ik had hier graag 3 nachten gebleven, maar dat gaat helaas niet. Het hotel is in het weekend volgeboekt. Snel bagage achtergelaten en "action please". Het dorpje paalt tegen de westelijke ingang van het NP. Deze ingang ligt op het grondgebied van de staat Montana. Na enkele miles kom ik in de staat Wyoming. Het gaat bijna onmiddellijk naar de klassieker "The Old Faithfull", een geiser die op bijna voorspelbare tijd tot uitbarsting komt. Met een beetje vertraging zie ik, dat hij het kokende water meters hoog de lucht in spuwt. Onderweg tref ik nog andere geisers aan. Uit de meeste komt zwaveldamp (stinkt naar rotte eieren) en het is niet aangeraden om lang in de walm te blijven staan. Af en toe wordt er gestopt voor fotos van dieren. De buit is herten en bizons. Morgen ga ik zeker een wandeling maken. Op mijn vraag welke trail een aanrader is, drukt de vrouwelijke parkwachter mij op het hart om er niet alleen op uit te trekken. Sluit je aan bij een groepje van 2 à 3 personen, zegt ze. Ik zie het al gebeuren, zo twee taterende wijven achter mij. Ik kan even goed in mijn bed blijven liggen, de kans dat er dan een beer of een wolf langs komt is precies even groot: nihil. Enfin, we vinden er wel wat op.
Ja het is zover: mijn eerste hamburger is binnen. Nood doet eten! Vanmorgen met het openbaar vervoer naar het centrum van SLC. Eerst een bus tot aan het Murray Central Station en vervolgens verder met de Trax. De Trax is eigenlijk een trein, die van zodra ze het echte centrum van SLC bereikt, veranderd in een brave stadstram. Net zoals in LA is er hier een Sightseeing bus. In 90 minuten krijg je een goed overzicht van de belangrijkste bezienswaardig- heden. Temple Square is een deel dat volledig geweid is aan de Mormonen of "The Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints" om volledig te zijn. Van hieruit wordt de hele (Mormoonse) wereld bestuurd. zijn visitor centers, tempels, een bibliotheek, monumenten, het Lion House, enz. We krijgen het Capitool te zien en dan gaat het nog hogerop langs de University of Utah, Research & Development wijk, het voetbalstadion, Fort Douglas Museum. Wist je dat de University of Utah de eerste E-mail in de wereld (ontwikkelde en) verstuurd heeft? Op het hoogste punt stopt de chauffeur enige tijd. Vanaf hier zie je in de verte het Salt Lake: een immens meer met een zoutgehalte van 28%. Aan de andere kant zie je het hooggebergte met toppen van boven de 3000m. In 2002 organiseerde SLC de Olympische Winterspelen. Nadien gaat het weer naar beneden en passeren we enkele winkelwijken zoals het Gateway en het City Creek Center. Na de bustrip heb ik al wat honger en dorst. Ik haal een gedetailleerder stadsmap van het centrum in het Visit Salt Lake Information Center. Mijn oog valt dadelijk op een brouwerij met pub. Ze serveren er ook nog lekker eten. Na enige tijd merk ik dat dit wel "the place to be" is, want er stroomt heel wat volk toe. Zelfs een orthodox priester in vol ornaat stapt zonder schroom binnen. Op de stadsmap, teken ik een route uit die ik al wandelend zal afleggen. Wat later stap ik de Family History Library binnen. Hier kan je genealogische (stamboom) gegevens nakijken. Van de ene behulpzame dame gaat het naar een andere. Uiteindelijk beland ik op het 3de verdiep (=Europa), waar een grote zaal vol PC's opgesteld staat. Na enige uitleg krijg ik de kans om mijn vader en grootvader op te zoeken. En ja hoor, ze worden teruggevonden. Enkel gegevens van overleden personen worden getoond. Van levende personen zie je wel het bestaan, maar zelfs de naam is verborgen. "Amazing", op deze wijze kan je dus familieleden, die uit je leven verdwenen zijn, opsporen en dit wereldwijd! Ik werk verder mijn stadswandeling af, rust nog wat uit in een mooi onderhouden parkje en verlaat als een tevreden man SLC.
Deze ochtend vertrokken naar Salt Lake City. Hier is de temperatuur een heel stuk aangenamer: 25 à 26°C. Salt Lake City (SLC) is de grootste stad en eveneens de hoofdstad van Utah. Maar weet u ook wat de hoofdstad van Californië is? a) Los Angeles b) San Francisco c) Sacramento Het antwoord is te vinden aan het eind van deze blog. SLC ligt in het NW van Utah en is ook bekend als thuishaven van de Mormonen. Voor mij is het een tamelijk onbekende stad, maar daar gaan we morgen verandering inbrengen. Ik logeer in het Baymont Inn & Suites, iets meer dan 4km buiten het centrum. Toen ik de kamer binnenkwam, kon ik een wauw niet onderdrukken. Het lijkt wel een suite! Er is wel geen Wifi beschikbaar, gevolg van een kortsluiting waardoor de internet server in onbruik raakte. Omdat het vandaag Labor Day is, kan het euvel pas morgen hersteld worden. We laten het niet aan ons hart komen. Straks ga ik nog wat op verkenning uit. In het slechtste geval wordt het vanavond een (eerste) hamburger. Antwoord: Los Angeles en San Francisco zijn een heel stuk groter en bekender, maar toch is Sacramento de hoofdstad van Califnornië.
Na de culturele en geschiedkundige dag van gisteren was het vandaag terug tijd voor een sportieve dag. Om precies 8u lokale tijd kon ik aan de "Angels Landing Trail" beginnen. Het eerste deel gaat gestaag naar boven met een stukje tegen de 10% aan. Vervolgens een deel om terug op adem te komen. Maar de laatste 800 meter zijn wel zeer spectaculair: via smalle paden en kettingen klauteren waarbij je al je lichaamsdelen gebruikt om op de top te geraken. Niet voor angsthazen, want links of rechts loert een diepe afgrond. Profiel van de wandeling: eentje uit de categorie "Strenuous", 4u (exact wat ik erover gedaan heb), 9 km, 455m hoogteverschil. Ik moet nog vermelden dat er zich op de terugweg een aantal keren een opstopping voordeed met tegenliggers. De regel dat diegene die naar beneden komt voorrang moet verlenen aan diegene die naar boven gaat kennen ze hier klaarblijkelijk niet. Beneden nam ik eerst een middagpauze. Vervolgens met de shuttle naar een verder gelegen halte ("Temple of Sinawava"), waar ik nog een makkelijke trail deed langs de Virgin rivier. Kwestie van de spieren wat los te gooien. Op een gegeven ogenblik kan je enkel nog verder, als je de rivier doorwaad (ongeveer 25 à 35 cm diep). Natte voeten had ik er niet voor over en dus keerde ik maar terug. Ik vond nog even de tijd om de eekhoorns te leren poseren: zie fotos. In totaal bracht ik iets meer dan 8 uur door in Zion NP. Intussen is mijn reis precies halfweg. Tijd om een tussenbalans op te maken. Wat de Amerikanen betreft zijn er zowel positieve als negatieve punten. Wat opvalt is dat ze over het algemeen zeer luidruchtig zijn. Het lijkt er wel op dat de kinderen hier eerst leren roepen en dan pas leren praten. Sommigen zijn in dat eerste stadium gebleven. Ook "Time is Money" wordt nogal letterlijk opgevat. Een voorbeeld: er is een snelheidsbeperking van 55 mi/h. Rij je 53, dan wordt je gegarandeerd binnen de kortste keren voorbijgestoken. Dat viel trouwens vandaag op de wandelingen ook op. Nochtans is het morgen vrijaf (Labor Day) en moet er niet gewerkt worden Positief is dan weer hun beleefdheid. In een restaurant wordt er ettelijke keren geïnformeerd of je maaltijd smaakt. De "Thanks" en de "Your welcome" zijn niet te tellen. Oh ja, bijna vergeten: de stand in de Miles - Fotos is 2493 - 1301.
Gisterenavond Patrick in de "jail" (zie foto), gelukkig maar voor even Hop, alweer naar de volgende bestemming: Zion NP. De afslag naar Bryce Canyon reed ik voorbij net op het ogenblik van de zonsopgang. Ik keek die richting uit, zag een dik pak wolken hangen en maakte mij de bedenking: "Och arme, de mensen die er nu staan hebben niks; geen zonsopgang en Patrick is er ook al niet te zien". Het rijden ging vrij vlot zodat ik al vroeg in Zion toekwam. Aan één van de eerste rustpunten, zag ik een aantal mensen druk wijzen naar één van de bergtoppen. Ik stopte en onmiddellijk vertelden ze mij dat er twee Bighorns op de top stonden. Ik had mijn fotoapparaat bij de hand, zoemde in en ja waarachtig wat een toeval. Vlug nam ik een paar foto's. Bighorns zijn familie van het schaap en zijn zeer schuw. Aan het Visitor Center gekomen, wist ik niet wat ik zag: mensen, mensen en mensen. Big Bussines hier! Ik denk dat er 2 factoren een rol speelden: weekend en Zion Canyon mag je enkel in met de shuttlebus, dus iedereen moest hier wel zijn wagen achterlaten. Ik had alle tijd om informatie in te winnen. Uiteindelijk besliste ik om morgen de "Angels Landing Trail" te maken en vervolgens met de shuttle alle Overlook punten mee te nemen. Springdale is het dorp dat aansluit bij het park. Ook hier een drukte van jewelste. 20 mi verder kom ik door Hurricane. Zouden ze hier het slecht weer uitgevonden hebben? Er was een dorpsfeest aan de gang: "17th Peach Days". Ik parkeerde de wagen en liep langs de diverse standjes, maar geen perziken te zien. Of toch, helemaal aan het eind een standje dat de welgekende Elberta variëteit aan de man bracht. Ergens zag ik ook hoe een oude smid zijn ambacht aan enkele jongeren stond over te brengen. Elders kon dan weer met messen naar een houtblok gegooid worden. Nog ergens anders waren vrouwen aan het kantklossen, enz. Ik besloot om het Hurricane Pioneer Museum een bezoekje te brengen. Een oud vrouwtje, vertelde hoe in 1906 11 families het dorp hebben gesticht. In die tijd was net het Hurricane kanaal af en dat bracht water en welvaart naar deze woestijnplaats. Een van de pioniers kwam op het idee om perziken te telen en ziedaar de link met het dorpsfestival. In St. George blijf ik twee nachten. En nu naar bed, want om de drukte te ontlopen, wil ik morgen zo vroeg als mogelijk in het park zijn.
Ik vertrok reeds vroeg, want ik wou de zon zien opkomen in Bryce Canyon. "The place to be" was Sunrise Point. Het was fris: zo'n 7 à 8°C. Er stonden reeds een 30-tal mensen. Helaas was er aan het firmament, precies waar de zon zou opkomen een dik wolkendek. Dat zou dus niets worden. Pas na enkele minuten merkte ik dat veel blikken mijn richting uitgingen. Terwijl iedereen een fleece of jas aan had, stond ik daar in een T-shirt met korte mouwen. Ik had klaarblijkelijk meer belangstelling, dan de opkomende zon. Enfin, ze zijn dus niet voor niets zo vroeg opgestaan en wie weet wordt "Sunrise Point" niet omgedoopt naar "Patrick's Point" Er zat dus niets anders op dan meteen met de wandeling te starten, eigenlijk een combinatie van twee trails: Queens en Navayo. Ze staat genoteerd als "Our most popular trail", "Moderate" en is ongeveer 3 mi lang. Onderweg heel wat "Hoodoos" gezien. Hoodoos is de naam die gegeven wordt aan de rotsformaties, meestal langwerpig en samengesteld uit verschillende tinten: wit-grijs-geel-oranje-rood. Met de zon op deze kunstwerken geeft dit een betoverend effect. Het krioelt hier overigens van spurtende eekhoorns, niet groter dan een kleine vuist. Na de middag nam ik de Shuttle en begaf mij naar het verst, bereikbare punt: Bryce Point. Er stond een bordje, dat ontmoetingen met zwarte beer en bergleeuw mogelijk, maar zeldzaam zijn. De raad die men geeft was wel opmerkelijk, die ging van "Stay Calm" tot "Fight Back" ... Ik was er klaar voor, dus nam ik het risico en koos voor een rustige trail door het bos, ver van alle drukte. Hier kon je echt nog van de stilte genieten. Luisteren naar het geluid van de stilte! Je vindt hier ook sporen van bosbrand terug. Statistisch zou er één keer om de 14 jaar een grote brand, veroorzaakt door blikseminslag, voorkomen. Omdat ik er echt nog niet genoeg van had, sloot ik af met een wandeling langs de Rim (= rand van de Canyon) naar "Inspiration Point", onderweg genietend van de prachtige panorama's. Het was nu wel een stuk drukker geworden. Met de Shuttle terug naar de wagen. Net op tijd: zon weg, opstekende wind, dreigende, donkere wolken en enkele regendruppels. Na er iets meer dan 8 uur vertoeft te hebben, verliet ik het NP.
PS: Gisteravond nog een mooie spreuk gezien: "Life is too short to be anything but happy".
Vandaag was het een reisdag. Bij het buitenrijden van Moab nam ik nog enkele beelden van de Colorado rivier. Omdat we ons hier nog altijd op het Colorado hoogplateau bevinden is het een rustig riviertje. Rustpauzes tijdens het rijden probeer ik zo veel als mogelijk te combineren met korte bezoeken. Zo passeer ik Goblin Valley. Dit is een State Park, mijn pas is hier dus niet geldig. Mijn nieuwsgierigheid doet mij mijn portefeuille bovenhalen. Tijdens een korte trail, ontdek ik een hele vallei vol met grote keien die zich bovenop een hoop aarde bevinden. Het geheel doet denken aan paddestoelen, vandaar de bijnaam van het park: Mushrooms Valley. Wat verder doorkruis ik Capitool Reef NP. Dit is een enorm park, van noord naar zuid ongeveer 90 miles. Bovendien heb je voor de meeste wegen een 4x4 en heel wat tijd nodig. Daarom beperk ik mij tot een kort bezoek aan het Visitor Center. Vanaf Torrey volg ik Highway 12 een Scenic Drive. Er wordt heel wat afgeklommen. Het hoogste punt is 9.600 feet (net geen 3.000 meter) boven de zeespiegel. Er zijn prachtige vergezichten en met zijn groene weiden en grazend vee doet het een beetje aan Oostenrijk denken. Na een tijdje daalt het weer en zie ik een pijl richting Bryce Canyon NP. Ik ga gauw een map halen, want ik ben zinnens morgen opnieuw een trail af te werken. Mijn eindpunt voor vandaag ligt precies 25 miles verder: Panguitch. Een historisch dorp waar in de 19de eeuw heel wat werd afgevochten tussen blanken en indianen. Vandaag is het volledig afgestemd op toerisme. Eigenaardig zijn er meer overnachtingsmogelijkheden dan restaurants. Ik zal hier dus 2 nachten verblijven.
Vandaag om 5u45 uit de veren. Nog geen uur later sta ik aan het Visitor Center van Arches NP. Helaas openen ze maar om 7u30. Geen map dus. Dat is niet echt een probleem, want ik ken de trail bijna uit het hoofd. Het is nog wel een 1/2 uurtje rijden tot de trealhead van Devils Garden. Onderweg probeer ik nog een paar kiekjes te schieten van de zonsopgang. Aan de parking merk ik, dat er nog vroege vogels zijn. Ik bind mijn wandelschoenen aan en naast mij is er een oude man, ongeveer mijn leeftijd dus , morrelend aan't checken of zijn auto wel goed afgesloten is. Het is duidelijk dat hij wat treuzelt, op zoek naar een stapmaat. Nou, dat zal ik dan NIET zijn. Ik heb geen zin om de hele weg vrouw- en schoonmoederverhalen of "I am probably the most unlucky man of the whole USA" aan te horen. Daarvoor is de dag te mooi. Is het u al opgevallen, dat er veel engelen en duivels voorkomen in de NP? De trail eindigt op een needle: Dark Angel. Ik heb deze trail uitgekozen, omdat op de 12km de meeste boogformaties voorkomen en ik moet zeggen, ik kom niet bedrogen uit. Ze hebben allemaal een naam: Tunnel Arch, Pine Tree Arch, Landscape Arch, Double O Arch, enz. Na de wandeling keer ik terug naar het Visitor Center. Onderweg stop ik aan bijna alle viewpoints. Hier en daar zijn er nog bogen te zien. Ongelooflijk tot wat de natuur allemaal in staat is. Ik stop aan het Visitor Center en vraag aan een vriendelijke ranger alsnog een map. Ik sluit mijn parkbezoek af met een video. In het hotel neem ik een verfrissende douche. Ik loop nog wat rond in het stadje, want morgen is het "on the road again".
Een snipperdag: naar Moab met bezoek aan Canyonlands NP
Deze morgen, was ik de laatste die vertrok vanuit het motel in Blanding. Dat had twee redenen. Er stond niet veel op het programma en dus eens uitslapen (tot 8u30). Bovendien beschikten ze hier over een super Wifi ontvangst en daar moest ik dus eens van kunnen profiteren. Om 10u15 geraakte ik dan toch eindelijk weg. Het ging nu in een rustig tempo naar Canyonlands NP. Onderweg, zie ik van ver de rood-blauw-witte pinklichten van de politie. Bij het passeren, zie ik dat er drie jongeren staande werden gehouden. Een jongen hooguit een jaar of achttien wordt gefouilleerd. In de USA mag je al autorijden vanaf je 16. Sex beschouwen ze hier als gevaarlijker dan autorijden. Ik neem de eerste toegangsweg naar Canyonlands NP. Er blijven 34 miles tot aan het Visitor Center. Omdat de weg doodloopt op de Colorado rivier, zit er niets anders op dan dezelfde weg terug te nemen. Ik kom aan in Moab omstreeks 15u. Alvorens in te checken, ga ik nog gauw iets eten. Ik bestel een "Buffalo chicken wrap". Ja watte, had er een paard gestaan ik had er wel kunnen overspringen, zo gepeperd. Gelukkig had ik er een bier (mijn eerste in de USA) bij besteld. Ik heb al gemerkt dat als je een drankje besteld er automatisch een glas water met ijs bij krijgt. Bestel je water, dan krijg je dat glas ijswater er niet bij Morgen wordt het alweer een drukke dag met bezoek aan Arches NP.
Gallup, Navajo, Canyon de Chelly en Monument Valley
Omdat het gisteren zo'n drukke dag was, komt dit verslag met enkele uren vertraging. Gallup is een goede lokatie voor de rondtrekkende reiziger (zoals ik). Je pikt er een beetje het gevoel van de oude Route 66 dagen. De brandstof is er super goedkoop, dit dank zij het feit dat New Mexico een State is waar olie ontgonnen wordt. Navajo Nation is een autonoom land. Het beslaat een stuk van Arizona en New Mexico (+ een klein stukje Utah). Het is dus een land in een land. Het land heeft zijn eigen regering met president en eigen wetten. Er wordt veel aandacht besteedt aan opvoeding en diabetes schijnt één van de grootste problemen te zijn. De Navajo (spreek uit [navaho]) indianen zijn met meer dan 300.000. Een groot deel ervan woont en leeft verspreid buiten de steden in meestal houten huizen. In Gallup kwam ik een Motel tegen, waar je in wigwams kon logeren. De blanken zijn er verzot op om een nachtje in zo'n tent te kunnen doorbrengen. Zo zie je maar wat een multiculturele maatschappij kan meebrengen. Na mijn vertrek uit Gallup, begeef ik mij eerst naar Chinle. Hier bezoek ik de Canyon de Chelly. Eerst doe ik de South Rim Drive per wagen om vervolgens een trail, die helemaal tot aan de bodem van de kloof gaat, eindigend op de White House: een historisch overblijfsel van de "Natives" (= andere benaming voor indianen), te maken. Het is inmiddels al diep in de namiddag en ik haast mij via Kayenta naar Monument Valley. Onderweg maak ik een echte zondvloed mee en de bewolking blijft min of meer hangen, waardoor ik het moet stellen met fotos waar zon op ontbreekt. Met de wagen riskeer ik toch de Scenic Drive. Het aangegeven maximum van 15 Mi/h is zeker niet overdreven. Een 4x4 is hier geen overdreven luxe. Na het bezoek moet ik nog naar Blanding, waar ik toekom in het donker.
Alvorens het motel te verlaten, eet ik spek met eieren om terug wat op krachten te komen na de stevige wandeling van gisteren. Als ik vertrek staat nog altijd Radio Grand Canyon op. Niet zomaar een bandje dat altijd opnieuw wordt afgespeeld, maar een gevarieerd programma met alle weetjes. Dat doet mij plots denken aan de plaatjes in het park, waarop gevraagd wordt om de (wilde) dieren, vooral de eekhoorns (squirrels), niet te voederen. Ergens staat ook uitgelegd waarom: de eekhoorns zouden te dik worden. Vervolgens zouden de bergleeuwen, die verzot zijn op eekhoorns, ook hun jachtterrein durven te verplaatsen. Stel je voor leeuwen die eruit zien alsof ze hun hele leven in een McDonalds doorgebracht hebben ... geen zicht. Tot Flagstaff blijft het zeer groen. Onderweg zelf skistations gezien: 2000m met bergtoppen tot 4000m. In Flagstaff neem ik de I-40, een highway met een splinternieuw wegdek, dat mij ertoe aanzet om de cruise control eens uit te proberen. Kijk moeder, zonder voeten! In Holbrook verlaat ik de highway om via het zuiden Petrified Forest NP binnen te rijden. Speciaal aan dit park is dat je overal versteende, ja zelfs gekristaliseerde boomstammen ziet. Een bewijs dat er in de woestijn ooit ook bomen gegroeid hebben. De ranger aan de ingang drukt mij op het hart om niets mee te nemen uit het park. Ik antwoord dat ik alleen maar fotos en "good memories" zal meenemen. Glimlachend, wenst hij mij "a nice day". Het park gaat naadloos over in Painted Desert. Hier lijken de rotsen wel onder handen genomen geweest door een schilder: horizontale lagen in diverse tinten: rood, bruin, grijs, zwart en wit wisselen elkaar af. Met de zon geeft dit een toverachtig effect. Uiteindelijk beland ik op mijn einddoel voor vandaag: Gallup. Alleen het regent hier fiks. In de Walmart doe ik mijn voorraad in: fruit, wandelkoeken en water. Dan op zoek naar mijn motel: 1300 East Historic Highway 66. Jawel, DE route 66! Je ziet hier het ene motel, naast het andere. Vraag en aanbod. En als het aanbod vodoende groot is, dan zijn het malse prijsjes. Morgen: "Patrick bij de indianen".
Een beetje misleidende titel. Ik vertrok wel uit het motel met zonsopgang, zodat ik mijn trail kon starten omstreeks 7u. Bergaf is niet echt mijn ding. De wandelstokken kwamen dus goed van pas. Onderweg moest ik even opzij om een groepje bereden muildieren (= kruising tussen mannelijke ezel en vrouwelijk paard) te laten paseren. Na ongeveer 3 uur kwam ik aan het 3-Mile Resthouse. Ik besloot dat dit mijn eindpunt zou zijn. Na een rustpauze en aanvullen van de watervoorraad, vertrok ik weer naar boven. Gelukkig schoof er af en toe een wolk voor de zon. Om precies 13u was ik terug bij het startpunt: Bright Angel Trailhead. Profile: 6 uur onderweg, 6 miles (= 9,6 km), 650m hoogteverschil, temperatuur bij start 10°C (2.085m hoogte), temperatuur bij keerpunt +- 30°C (1.440m), categorie difficult. Dit is geen wandeling voor doetjes. Een beetje conditie (klaarblijkelijk had ik die nog net genoeg), regelmatig drinken en eten, af en toe rusten (tijd voor fotos van het landschap en de eekhoorns). Een ranger vertelde dat er jaarlijks 250 mensen zodanig in de problemen geraken, dat evacuatie met helicopter noodzakelijk is. Enkelen schoten er zelfs hun hachje bij in! Na de wandeling deed ik een welverdiend tukje. De bedoeling was enkele fotos van de zonsondergang te maken. Naar het schijnt is het begin van die andere grote trail (South Kaibab) daarvoor een erg geschikte plaats. 220m lager heb je het Ooh-Aah punt en daar zou het nog mooier zijn. Ik vroeg mij af wat die naam wel kon betekenen en vond niets anders dan volgende uitleg: ga je naar beneden dan gaat het van "Ooh, hoe mooi", keer je terug dan is het van "Aah, mijn voeten/benen" Omdat er alsmaar meer wolken werden gevormd, de wind opstak en de zon zich nog nauwelijks liet zien, hield ik het voor bekeken. Ik bleef in het park eten en in het terugrijden, werd het toch nog mooi. Kans verkeken, er komen er nog. Precies op zonsondergang arriveerde ik in het motel. Morgen gaat het onvoorzien naar Gallup, net over de grens met Arizona in New Mexico.
Vandaag op enkele minuten tijd twee palindromen tegengekomen, resp. 9999 en 10001 verschenen op de mileteller (?). Onderweg een heel stuk door Navajo gebied gereden. Plots zag ik een plakaat "Little Colorado River" met een afslag. Even verder een kotje met een gekostumeerde (net een parkranger) indiaanse erin. De toegang was gratis, maar ik mocht altijd een vrijwillige bijdrage doen ... Dit was een voorsmaakje van wat ik straks te zien zou krijgen. Een enorme diepe kloof, met heel diep enkele sporen van (bruinrood) water. Vlug enkele fotos en dan weer verder. Een beetje later een reklamebord voor bezoek aan de Grand Canyon per vliegtuig. Er stond in grote letters "You only live once", een beetje dubbelzinnig vond ik. Misschien is dat ook wel een goede ondertitel voor mijn reis! Bij de oostelijke toegang tot het Grand Canyon National Park werd opnieuw gestopt. Ik toonde mijn parkenpas en mijn paspoort en er verscheen een glimlach bij de oudere, vrouwelijke ranger. "Ah, you are from Belgium. I can give you the information in French or German, if you prefer". "No thanks ma-am, I am a dutch speaking civilian.". Ze legde mij vriendelijk de gekregen folders uit en vertelde dat Desert View, het eerste viewpoint een kleine mile verder was. Zo ging het van viewpoint naar viewpoint tot ik aan het Visitor Center aanbeland was. Ik schakelde over op de gratis shuttle bussen om de rest van het park te bezoeken. Het park is enorm uitgestrekt en heeft zelfs een eigen treinstation en helihaven. Ik vond ook de nodige informatie voor een geschikte trail. Mijn keuze viel op "Bright Angel". Er zijn drie levels: - 5km, 340m hoogteverschil, 2 à 4 uur, moderate - 10km, 645m hoogteverschil, 4 à 6 uur, difficult - 14,5km, 925m hoogteverschil 6 à 9 uur, very difficult. Hoe ver we geraakt zijn, krijg je morgen te horen. Nog één ding: het vertrek is op 2.085 meter hoogte, waar je een aangename temperatuur (25°C) hebt. Hoe dieper je gaat hoe heter het wordt. Dat wordt een uitdaging! Het motel waar ik logeer heeft de naam Grand Canyon Inn. Vergis je niet, het bevindt zich op 29 miles van het Visitor Center. Vlakbij naar Amerikaanse normen.
Heerlijk, helder weer vandaag. Om 7u30 stipt vertrekt de boot. Het eerste gedeelte gaat rustig omdat er een ondiepe, versmalling genomen wordt. Eenmaal op Lake Powell/Colorado River, wordt er een versnelling hoger geschakeld. Ook wat fotos betreft, wordt een tandje bijgestoken. Het éné beeld al mooier dan het andere. Wat een kleurenschakeringen. Lake Powell is naast een Nationaal Park, ook een recreatieoord. Boten van alle afmetingen en watermotoren halen hier hun hart op. Je ziet ook enkele leuke beaches en zelf een wilde camping. Na een paar uur zwenkt de boot een canyon in en al zigzaggend varen we tussen de rotsen. Op enkele plaatsen zo smal dat een luide toeter om een mogelijke tegenligger te waarschuwen noodzaak is. Uiteindelijk wordt er aangelegd en gaat iedereen van boord. Er volgt nu een trail van ongeveer 1 1/4 mile, waarna het hoogtepunt van de tour wordt bereikt: Rainbow Bridge. Een immense hoge boog met een voor de indianen spirituele achtergrond. Twee rangers houden een oogje in het zeil om te voorkomen dat toeristen onder de boog door gaan en zo het geloof schenden. Als iedereen voldaan is met fotos nemen, wordt er teruggekeerd naar de aanlegsteiger. Onderweg doet de boot nog even Dangling Rope aan, een plaats met shops die volledig gebouwd is op vlotters. Er is ook een werkplaats voor mensen met bootpech. Toeristen kunnen er nog gauw enkele dollars kwijt aan souvenirs, ice-cream, ... Na de cruise breng ik nog een bezoekje aan Page. Ik merk nu dat ik mij een paar dagen geleden vergist heb. Deze keer vond ik 9! kerken, allemaal netjes naast mekaar. Wat een concurrentie! Morgen "on the road again" naar de Grand Canyon. Ik verblijf twee nachten in het Grand Canyon Inn and Motel in Valle. Oh ja, de stand Miles - Fotos is nu 905 - 557!
Deze ochtend voor het eerst een American Breakfast genuttigd: koude hard gekookte eieren, brood dat alleen geroosterd eetbaar is, konfituur uit een doosje en kamillethee in isomobeker. De cereals met melk heb ik links gelaten. De temperatuur was door de regen en de bewolking heel wat gedaald: 21°C. Ideaal voor Antelope Canyon. Aan de ingang van het reservaat toch maar eerst gepolst of er vandaag niet nog meer regen (gevaar voor flashfloods) op komst was. "No sir, the rain will comming down around Page. Not here", antwoordde de Indiaanse kassierster. Nou, daar kunnen onze weermannen en -vrouwen nog een puntje aan zuigen, want gelijk had ze. Verderop kon gereserveerd worden voor de tour door de canyon. Aan tafel zaten een aantal Navayo indianen. Aan hun uiterlijk te zien, kenden sommigen duidelijk de weg naar McDonald's. Om 11u werden de mensen in groepen van 12 à 14 ingedeeld. De chauffeur van elke groep stelde zich voor en de mensen klommen aan boord van een pick-up met banken. Wat dan volgde tart elke verbeelding, het oerinstinct van de indianen kwam klaarblijkelijk naar boven want de pick-ups stoven de brede canyon door alsof de duivel op hun hielen zat. Op het eind versmalde de canyon tot mansbreedte. Tijd om te voet verder te trekken. Onder deskundige begeleiding van onze gids-chauffeur werden we doorheen de canyon geleid. Intussen werden honderden kiekjes geschoten van de diverse rotsvormen. Zonder flash krijg je het beste effect. Na het bezoek aan het droge gedeelte van de canyon, reed ik naar het lower gedeelte (met water). Ik maakte er een korte trail, want in de verte hoorde en zag ik dat er onweer op komst was. Als een echte stormy rider trachtte ik nog enkele fotos van de bliksem te maken. In de Walmart kocht ik nog wat proviand en vulde opnieuw 3 gallons aan mijn watervoorraad toe. De dag werd besloten met een reservatie voor een halve dagtocht op Lake Powell. Morgen dus vroeg uit de veren want de boot vertrekt om 7u30.
Doordat ik geen goede overnachting vond in de buurt van Zion NP, ben ik vandaag doorgereden naar Page (276 Miles). Daar verblijf ik 3 nachten. Op het programma staan een boottocht op Lake Powell en de wandeling doorheen Antelope Canyon. Ik vertrok deze ochtend vroeg uit Harrah's, Las Vegas. Dat had als voordeel dat het uitchecken zeer vlot verliep. Na enige tijd ruilde ik Nevada voor Arizona. Het landschap werd bergachtiger met groene vlaktes. In Hurricane (Utah) verliet ik de I-15 en van daaraf wisselde mijn GPS verschillende keren van uur. Raar fenomeen! Dat kwam omdat ik mij op de grens van twee staten bevond: Arizona ligt in de Pacific tijdszone, terwijl Utah Mountain time volgt. Page is een leuk stadje. Er staan vier kerken naast mekaar. Allemaal geloven ze in dezelfde god, maar er is toch een verschil! 's Avonds buiten gaan eten in een Texas BBQ. Om een nootje zitten ze hier niet verlegen: op tafel stond een ganse emmer pindanoten. Er speelde een Country and Western orkestje. Gelukkig was ik er net op tijd weg, want er stak een heuse storm op. Laat ons hopen dat het even snel voorbij is als het gekomen is!
Onverwacht heb ik een nieuw recept voor gebakken banaan uitgevonden. Dat gaat zo. Koop enkele halfrijpe bananen. Leg ze in de koffer van je wagen en rij door Death Valley. Heerlijk ontbijt, want na een nachtje waren ze nog steeds warm. De moordende tocht heeft zijn sporen achtergelaten. Ik vertrek pas omstreeks 10u30. Ondanks het vele water toch een lichte hoofdpijn (neen, geen kater, heb hier trouwens nog geen druppel bier of alcohol gedronken). Joepie! Bij het verlaten van het hotel, stel ik vast dat het vandaag maar 39°C is (later op de dag wordt het toch nog 45°). Het gaat vandaag naar Hoover Dam. Ik tik Boulder in de GPS in, rij uit de parking en merk dat het ding plots 674 miles aangeeft. Oh-oh, "This cann't be right". Ik tik opnieuw in, maar deze keer "Boulder City". 29 miles, dat trekt er al meer op. Zo zie je maar dat je een GPS verstandig moet gebruiken. Onderweg stop ik even aan het Lake Mead Visitor Center. Er start juist een film over het recreatiecentrum. De film is licht religieus (Mormoons?) getint, maar de getoonde beelden zijn prachtig. Lake Mead is het grootste meer dat door toedoen van de mens ontstond. Dit was in 1931 door de aanbouw van Hoover Dam. Hoover Dam is een immens project waaraan 7.000 mensen gewerkt hebben, 7 dagen op 7, 365 dagen per jaar. De dam was af in 1936, 2 jaar vroeger dan gepland. Dank zij het bouwwerk worden 7 staten van water voorzien. Zonder dam zou Las Vegas nooit bestaan hebben. De dam ligt pal op de grens tussen Nevada en Arizona. De toegang is superstreng. Eerst een autocontrole onderweg. Voor de ingang van het Visitor Center een controle, vergelijkbaar met die op de luchthavens. Toeval of niet, niet één islamiet te zien. Omdat ik een zakmesje in mijn rugzak had, werd ik teruggestuurd. Nadat ik het mesje in de wagen gelegd had, lukte een 2de poging wel. De gidsen brengen op een luchtige en grappige manier hun verhaal. Linsey (een van de gidsen) verteld dat we geluk hebben: "This year has one of the coollest summers ever being.". Haha, flauw. Nog iets raars: de Colorado rivier ontspringt in de Rocky Mountains, heeft op dit punt ongeveer zijn maximum volume en eindigt als een flauw riviertje in de Golf Van Mexico. Na het bezoek keer ik terug naar Las Vegas. Och ja, daar heb ik het nog niet over gehad. Gisterenavond heb ik een beetje rondgedwaald in de stad. Gezien wat ik moet zien. Glitter en gokken is mijn ding niet. Bovendien is het hier immens druk. Ik ga vanavond maar eens vroeg naar bed, want "Tomorrow is another day".
De nacht is niet echt goed verlopen. Mijn buur is toegekomen om halfdrie en vond het klaarblijkelijk nog te vroeg om te gaan slapen. TV tot 5 uur 's ochtends. Ben dan maar opgestaan, neen niet om weerwraak te nemen! Those things happens in a Motel! Vandaag een lange rit (500 Miles of een slordige 800 Km) voor de boeg. Het gaat naar Las Vegas, maar met een ommetje via Death Valley. Ik vertrek stip om 7u. Het eerste stukje gaat snel, dan door de Mountains en uiteindelijk oneindig lang door de woestijn tot in Ridgecrest. Tussendoor een bedenking. Onderweg moest ik stoppen, om dringend te wateren. Weet er iemand of dit hier beschouwd wordt als natuurbeschadiging? Enfin, als ze daar een stukje woestijn minder hebben nu, dan is dat mijn schuld. In Redgecrest tank ik nog wat bij. Omdat het nog te vroeg is om te eten, neem ik een koffie. Allee, dat dacht ik toch: het was pure suiker. Om de koffie te smaken moest ik heel hard mijn best doen, hoor! Onderweg neem ik nog enkele fotos, oa van een woestijnhond. Achteraf bekijk ik de foto: maar waar is die hond gebleven. Ik kan hem maar niet vinden. Foto naar de vuilbak. Veel dieren ga je hier niet vinden. Toch heb ik nog een overstekende kangoeroerat gezien. In Stovepipe Wells koop ik mijn parkenpas "America is beautyful", eet een Death Valley salad, drink een liter water en zet mijn tocht verder. De teperatuur begint aardig op te lopen 46°C. Echt omstandigheden om "Road to hell" van CHris Rea te horen! Ondertussen heel, veel drinken. Uiteindelijk sneuvelen er drie persoonlijke dagrecords: - heetste dag: tot 50° - laagste punt: tot 87 meter onder de zeespiegel (Badwater Creek) - meeste gedronken: 10 liter. Zelfs in mijn beste Munchener Oktoberfeste dagen is dat laatste mij nooit gelukt. Oh ja, nog iets. Voor het eerst in mijn leven vond ik een graadmeter voor te weinig drinken. In de restroom van Furnace Creek hing een plaatje waarbij je de kleur van je urine kan vergelijken met de toestand van uitdroging (zie foto). Handig hoor, maar als dit klopt drink ik eigenlijk te weinig Guinness in België. Genoeg gezeikt nu. Om 19u kom ik aan in Las Vegas. Ik moet enkele keren rondrijden want vind niet onmiddelijk de inrit van de parking van het Harah's hotel. Nadien merk ik dat er in metershoge licht "Entrance" aangeduid staat. De vermoeidheid zal ook een rolgespeeld hebben zeker ... Stand fotos - Miles = 190 - 521. Werk aan de winkel!
