Hebben huisje 123 en het ziet er geweldig uit. Het is 35 gr als wij aankomen kort na de middag. Willen reserveren in het treinstation maar merken dat het gesloten is. Het restaurant aan de rivier 'Cattle Baron' is helemaal vernieuwd en reserveren daar dan maar. Patrick wil nog een 'game drive' doen maar ik wil eens even tot rust komen en lekker genieten van een boek en de zon.
Hij heeft een mooie foto van een eekhoorn die over straat rechtop loopt en ziet nog olifanten.
Maken na het avondeten nog een vuurtje op onze braai aan ons huisje zodat wij nog wat kunnen praten over deze geweldige reis.
's Morgens 5.30 op, hebben nog tot de middag tijd om in park rond te rijden en dan 5 u naar Johannesburg.
Onderweg nog 1 witte neushoorn, hyena's en een hypo die uit het water komt. Als wij bijna uit het park zijn, zien wij aan een watertje nog olifanten die komen drinken, een perfect einde dus.
Op de terugrit via Waterval Noord, N 4 en N 12 krijgen wij een zeer zwaar onweer, hebben juist niet moeten stoppen maar het scheelde toch niet veel.
Op de luchthaven worden wij dan tegengehouden door een officieel uitziende man die ons vertelt dat wij een stopteken hebben genegeerd en dat wij 500 rand moeten betalen (denken direct aan het verhaal van Dominique en Bernard). Wij zeggen dat wij een vliegtuig moeten halen en geen geld meer hebben en dat hij dan mee naar binnen moet gaan naar de BC. Ineens wordt het 300 rand dan 200 en dan mogen wij verder rijden.
Een goeie vlucht naar Zurich en vervolgens Brussel en zijn weer veilig thuis.
Wij zien veel dieren op de route Satara - Orpen, rhino's - olifants - hippo's en buffalo's en natuurlijk ook giraffen, impala's, zebra's en kudu's.
Volgens het Krüger boek sluit de buitengate van het park om 18.00 h dus ik denk dat het bij de gate van ons volgend verblijf, het Tamboti tentenkamp, dat in het park ligt, wel niet zo'n vaart zal lopen dus blijven zo lang mogelijk doorrijden. Het begint te regenen en het is hier zo droog dat wij moeten stoppen voor een wildebeest dat op de straat uit de plassen aan het drinken is en iets verder zien wij ook 2 schildpadden hetzelfde doen. Uiteindelijk zijn wij pas rond 18.15 aan de gate en die deuren zijn nog open. Na 1 min. komen wij echter een meisje tegen op een brommertje en zij zegt dat ze normaal gezien de gate al om 18.00 u had gesloten dus hebben wij weer even geluk gehad.
Krijgen tent 34 en die ligt redelijk apart aan een uitgedroogde rivier. Het is bijna donker en het ziet er op het eerste zicht goed uit. Gooien wat vlees op de braai en ook nog een lekkere banaan als dessert en kruipen er vroeg in.
Slecht geslapen in de tent, bed eigenlijk veel te klein voor ons 2. De volgende dag is het vanaf 5.30 al heel warm en zien dan ook weinig dieren die dag. Komen om 18.00 u terug binnen en merken dan dat de tent eigenlijk maar iets vies is. Zijn blij dat wij 's morgens kunnen vertrekken naar onze laatste overnachtingsplaats, Skukuza.
Vandaag volop Frans praten want de nieuwe gasten, Bernard en Dominique begrijpen wel Engels maar praten het niet. In het begin gaat het praten een beetje moeizaam maar hebben toch een geweldige tijd met deze 2 leuke mensen van resp. 68 en 72. Voor ze arriveerden bij Muweti zijn ze op straat nog tegenhouden door de 'politie' omdat ze zogezegd te hard reden en hebben 200 rand zo cash moeten betalen.
Ze hebben juist 3 maanden in La Reunion doorgebracht en alvorens naar Frankrijk (Provence) terug te keren, bezoeken ze eerst nog ZA.
Mike vertelt ons nog een reden waarom de zwarten meestal enkel zand voor hun deur hebben (dat ze dagelijks borstelen) en geen tuintje met groen en bloemen. Dat is enkel en alleen om de slangen en schorpioenen beter te zien, wij domme blanken toch.
Tevens stopt hij bij de 'Buffalo Thorn' boom die heel belangrijk is bij veel zwarte gemeenschappen. De takken hebben 2 doorns, een korte en lange, de korte verwijst naar het verleden en de lange naar de toekomst. Je kan volgens hen enkel naar de toekomst kijken als je ook rekening houdt met het verleden. Van deze boom zetten ze ook 2 takken op een graf, als ze bvb het lijk niet gevonden hebben van de persoon die overleden is. Het gaat zelfs zover dat een van de ministers van ZA onlangs een extra zetel had gereserveerd in het vliegtuig met daarop slechts die 2 takjes voor een overleden familielid.
Wij bezoeken met Mike ook nog Phil en Trish, in een prachtig huis aan de Olifants River. Zij is een fotografe en hij is de Engelse Michel Wuyts, hij kende ook veel van de Belgische renners en een mooie stem dat die man had.
Onze dagen bij Mike en Laura zitten erop en nemen met pijn in ons hart afscheid en gaan op weg naar onze laatste trip, het Krüger Park.
