Een aanraking…

Het dijkpad is nauwelijks zichtbaar tussen het rossig opgeschoten gras. De geluiden, soms schril van één of andere vogel die voor me wegvliegt, dringen scherp tot me door. Verder is de stilte alom. Eén grote, grijze, mistige lappendeken die mij omvat.

Bomen, rondom het afdalende pad verspreid, dragen gelaten hun door sneeuw beladen takken en zenden een vreemde ritsel doorheen de verlaten omgeving.

 Ik bemerk dat het huis alsmaar kleiner wordt. Slechts het rode pannendak met de violette in lood gevatte ramen blijven duidelijk zichtbaar. Het krakende geluid van de onder mijn voeten bevroren sneeuw, dringt zangerig en in afgemeten ritme door de uitgestorvenheid. Voorbij de eerste meander ontplooit het landschap zich tot één glinsterende uitgestrekte witheid.

Ik kijk om. Het huis is enkel nog een donkere stip in het onmetelijk egale van lichtgevend wit. Ik blijf staan, draai rond mijn as zodat ik een totaalbeeld krijg van wat zich rondom mij bevindt: het pad met de omzoming van gras, de bomen langs de oever. Ik volg de wattenwolken van mijn adem en besef dat ik leef. Eigenlijk beseffen we dat haast nooit, denk ik. We lopen rond, we kijken, observeren, zingen, lachen, huilen, maar écht beseffen is er nooit bij. Tenminste, niet vaak genoeg.

Ik beëindig het afdalende pad en kom in een soort kom terecht, bezijden omzoomd door hoge bomen en sprokkelige heesters. Hier voel ik de wind met een vluchtige aanraking van aangezicht en ledematen over me heenglijden en zacht zoemend uitsterven in het woud, verderop.

Even blijf ik roerloos staan, voel me klein en nietig in deze desolaatheid, zuig elk minuscuul geluid in me op. Duidelijk voel ik de hand die de mijne zoekt en lichtjes drukt, zoals Zij drukte in dat laatste uur van afscheid voor Zij aan de grote overstap begon.

 En ik volg, zonder Haar los te laten. De wind in de bomen fluistert Haar naam.

(c) Patricia De Landtsheer - auteur.