Zaterdag 13 september 2008. (verjaardag dood van Ploefke, mijn lieve, kleine hond)

(geschreven op 6 sept. 2008 om 21 u. ’s avonds en toegevoegd aan ‘Liefdesbrieven creatief schrijven – ergens blinkt voor hem een sterretje)

Lieve Ploef,

Een jaar ben je er nu niet meer. Om exact te zijn, 13 sept. 2007 om 8.30 ’s morgens, je kopje op mijn knie, blies je letterlijk en figuurlijk je laatste zucht uit. Je ging zo licht als een veertje, je oogjes gebroken, je bijna zestien jaren van onvoorwaardelijke trouw als een – voor even nog – warme klomp aan mijn been gekluisterd.

En toen, plots, was je er niet meer, of toch…

Ik luisterde, mijn oor op je borst…

Ik heb mijn tranen toen op je poot gelegd en werd daar in die ongemakkelijke houding, half weggedoken onder de tafel, hond met jou.

Je lieve poot, waarmee je soms aan mijn been krabde, of vroeg om een plas te doen, gleed omlaag, bleef daar liggen.

Ik heb je toen opgepakt, je in de zetel gelegd, en je toegedekt als een kind. Het moést zo. En niemand mocht er om lachen.

Achteraf hebben we je in een kistje gelegd dat mijn man nog vlug voor je timmerde. Helemaal zoals het hoort. Het moést weer zo. En niemand…

Samen hebben we je achter in de tuin begraven. Weet je dat nog?

Ja, je weet het, ik voel dat je het weet.

Je met witte keitjes bedekte plaatsje in de boomgaard, bij de moerbeiboom waaronder enkele kippen scharrelen, licht op in het late zonlicht van deze vreemde septemberavond.

Ik hang de was op en neurie ondertussen het lied dat ik altijd zing als ik langs de stroom naar Vlassenbroek fiets:

Ploefke ikke en gij

We zijn er geren bij

We hebben gene schrik

Van de grote stouterik

Ploefke ikke en gij

We zijn er geren bij

We zullen na de noen

Nog een toereke doen

Je loopt altijd voor me uit, klein en zwart, je buikje rond en zwaar van de kankercellen die je lever verteren, je op en neer wippende flapoortjes als twee kleine vliegtuigvleugels dansend in de wind.

Je was en bent nog steeds de liefste hond die iemand zich wensen kan. Eigenwijs, nukkig soms, toehappend als iets niet ‘in je kraam paste’, maar oneindig trouw en echt.

Daarom deze brief aan jou, ginds in de hondenhemel als die al mag bestaan.

Is het toegelaten dat ik het vandaag zo moeilijk heb? Dat ik zo triest ben om je afwezigheid? Dat ik je voel tot in de engste hoek van mijn lijf. Zou het iets te maken hebben met dat ‘hond worden met jou’ en de tijd die terugkeert en zich wentelt in de herinnering aan een ogenblik, een intens moment dat als een afdruk op netvlies achterblijft?

Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik aan je denk, je mis, je nog eens in mijn armen zou willen nemen en je een lieve zoen geven.

Laat me maar met je meestappen tot waar de horizon geen horizon meer is maar een baken, een warm beschuttend nest waar we beiden in wegkruipen en ons met de met sterren bezaaide hemel laten toedekken.

Dag Ploef…

Pasen!!!