Het lijkt nog onwezenlijk, maar deze middag zijn we aangekomen in Compostela¡ Wat een gevoel¡ De kilometers slonken weg en iedereen leek vandaag wat trager te stappen, om er nog volop van te genieten¡ Ondertussen zijn we stilaan toerist aan het worden, maar dat is niet evident. Langs de ene kant het gevoel dat er nog te stappen valt en langs de andere kant ben ik ook wel blij dat ik er ben. Hier in Santiago is het nog volop medepelgrims ontmoeten, morgen naar de pelgrimsmis en dan nog wat nagenieten. Het is hier best een gezellige stad.
De tocht is gestapt en het was fantastisch¡ De ongelooflijke steun van het thuisfront, van jullie allen, de drie schatten van vriendinnen die speciaal kwamen meestappen, de kracht en het vertrouwen die ik gekregen heb: het was zo goed¡ Wat een geluk dat alles zo goed verliep: altijd ben ik vriendelijke mensen tegengekomen, op het goede moment de beste hulp en opvang gekregen,...
Hartelijk bedankt voor jullie steun¡¡¡
Maandag nemen we de bus naar Antwerpen waar we dinsdagnamiddag toekomen. Tot binnenkort met foto's en alle verhalen¡ Een dikke kus vanuit Santiago¡¡¡
Paul, geniet van je feest morgen¡ In gedachten feest ik mee¡ Zuster Brigida, van de week kwam ik een groep belgische pelgrims tegen waaronder Lieve De Lentdecker. Ze is van Grembergen en vroeg veel groeten over te maken aan de Zusters van Grembergen en heeft gezegd dat ze hen zeker eens komt bezoeken in Zwijndrecht.
Wat een leven hebben wij hier toch¡ Daarnet heeft de lieve franse Francoise een soepeke voor mij gekookt en buiten is het in het zonneke een gezellige boel. Jaja Karolien en Liesbet, de caminovrienden komen elkaar opnieuw tegen¡ Ons Duits koppel is hier, Franciska, Francoise, de deen Santiago en dan is het samen koken en lachen en onderweg elkaar opwachten aan elke bar. Liesbet, Karolien is ons italiaans drietal tegengekomen, maar ze stellen het niet opperbest: Carlo heeft een tendinitis en heeft heel veel pijn en Lorenzo neemt de bus... en Jezus weet ik niet. Francoise is hier - la jeunesse in topvorm natuurlijk¡ k Heb haar al gezegd dat ik volgend jaar de Stevenson wil stappen; ze organiseert die volgend jaar met haar groep studenten waarschijnlijk in de paasvakantie. Sara is vergeven van de vlooien en voelde zich de voorbije dagen ziek: hopelijk zien we elkaar terug in Santiago. Hugo heeft gebeld en is een dag achter met zijn Myriam.
De voorbije dagen hebben we prachtige tochten achter de rug. Het weer is opperbest om te stappen en de natuur is adembenemend mooi. Er zijn wel veel meer pelgrims op de camino gekomen die alleen de laatste 100 km willen stappen. Vanmorgen wou ik ze laten passeren, maar dan stond ik waarschijnlijk nu nog aan het vertrekpunt. Ons Neleke heeft een rustdag ingelast en dat wil zeggen dat er al voor de albergue en de was gezorgd was: wat een luxe¡ Tja, en nu is het in rechte lijn naar Compostela. Heel raar te weten dat als alles goed verloopt we daar vrijdag zullen toekomen. Morgen is het nog een tocht van 29 km, donderdag 19 km en vrijdag 22 km. Hopelijk verloopt alles piccobello.
Valerie, wat de honden betreft: ik durf het bijna niet schrijven maar ik ben er nog maar twee onvriendelijke tegengekomen. De ene kwam recht op mij afgestormd en die heb ik nogal onvriendelijk wandelen gestuurd, de andere viel vanmorgen twee fietsers aan, ben even blijven wachten en gelukkig nam de hond niet verder de camino. Geniet alvast van je verjaardag¡ Een dikke proficiat¡¡
Veel zonnige groeten uit Palas de Rei en tot een van de dagen¡
Wat hebben we de voorbije dagen prachtige tochten achter de rug: de bergen, zalig en zo mooi¡ Eergisteren zijn we van Ponferrada naar Pereje gestapt, in de voormiddag met constant regen dus dat betekende dat we er volle vaart in gezet hebben. Rond Villafranca hebben we waarschijnlijk een alternatieve route genomen met heel wat kilometers om, maar het was de moeite waard. In Pereje zijn we heel vriendelijk ontvangen in de parochiale herberg. Gisteren dan naar O Cebreiro: het was alsof we in de zoo aan het wandelen waren, Aan het eerste hotel stonden de bussen al klaar met "pelgrims" met frisgestreken hemden, heel de weg babbel, babbel en t strafste moest nog komen, ze begonnen onderweg prompt foto's van ons te nemen, alsof we een of andere bezienswaardigheid waren. De kunst is dan om te blijven glimlachen en dat hebben Karolien en ik ook gedaan, tot we in O Cebreiro toekwamen. Een attente britse dame komt naar ons toe op het moment dat we de kerk aan het bezoeken zijn en zegt dat we ons moesten haasten want de herberg ligt bijna vol. Hup, wij ernaartoe en de dame aan de balie schrijft onderaan een blad onze namen op. Karolien zegt om te lachen nog "zie, wij gaan de laatsten zijn", haar woorden waren nog niet koud, Voor Nele die onderweg was wilden wij alvast een plaatsje reserveren. Niets van dat. "Completos¡", "ja maar, er zijn nog zoveel pelgrims op komst" "Dan moeten die maar buiten slapen of nog 5 km verder stappen". Na een tocht voor de meesten van 30 km en de kou die zelfs overdag niet aangenaam was viel onze mond open van verbazing. Heel O Cebreiro leek commercie en toerisme,zo jammer. Maar ons Nele was op komst en dat was het belangrijkste. Nadat we mekaar in de armen gevlogen waren hebben we met de hulp van onze spaanse vriendin Montserrat (die de hospitaliero aan de babbel hield) Nele binnengesmokkeld, de kussens uit de zetels gehaald en zo toch een goed bed geinstalleerd. Geen gediscussieer, geen geklaag, goed geslapen en vandaag fris op stap. Vanmorgen Karolien uitgewuifd (hopelijk ben je goed thuisgeraakt en geniet je met je beentjes omhoog van een dagje vakantie) en Nele is met haar frisse benen de camino vanmorgen overgevlogen. Nu zijn we in Triacastela (de toeristen zijn ineens verdwenen, wat een geluk¡) en al genoten van een lekkere paella en creme glace. Nele zit te bakken in de zon. Morgen zijn we terug op stap. De kilometers slinken ineens snel, Santiago komt in zicht.
Eerst en vooral: An en Wim een dikke proficiat met jullie prachtzoon Gilles¡¡¡
Wat is er ondertussen weeral veel gebeurd¡ De lieve brugse Frida van de refugio in Hospital de Orbigo had omwille van mijn vlooien toch liever dat we in het "cachot" sliepen in de refugio: dat betekende dus een kamer van twee op het einde van de gang¡ En da's hier geen straf, dat is van t beste dat ze je kunnen geven. Wij zijn al lachend in t slaap gevallen zonder snurkers en zonder oorstoppen¡ Nu ja die vlooien, heel wat pelgrims lopen ermee rond en doen het af als muggebeten ach ja. Het is raar en buiten enkele plekjes op mijn rug en onderarmen heb ik er geen last van. Ze lijken te komen en gaan, ik zie wel, er zijn veel ergere dingen dan dat. Van ons lieve Frida hebben we dan afscheid moeten nemen en eergisteren zijn we dan over Astorga naar Murios de Rechivaldo gestapt. En wat heb ik meegemaakt: ongelooflijk¡ In Astorga liepen we als bezeten pelgrims door de asbestversperring (er stond geen andere weg aangeduid) en kwamen zo op het hoofdplein en er was daar een gezellige pizzeria die ons in het oog sprong. Karolien en ik hadden gauw beslist en bestelden een overheerlijke pizza. Ik draai me om en wie zie ik enkele meters van mij: Micheline¡ Mijn lieve gekke stapvriendin die ik weken geleden jammer genoeg was kwijtgespeeld. Heel het plein heeft het geweten¡ Wat waren wij content mekaar terug te zien¡ En de dame met wie ze nu op stap was had onlangs nog met Bernard gestapt. Ongelooflijk toch¡ Astorga is prachtig maar wij zijn verder gegaan tot in Murias de Rechivaldo. We waren daar helemaal alleen in de herberg¡ De sleutel bij een lieve dame gaan ophalen en heel de refugio voor ons alleen. En dan gisteren op stap naar Manjarin, over het Cruz de Ferro¡ Ik leg mijn steen daar neer en wat verschijnt er voor 5 seconden aan de hemel. een regenboog¡ Allez, hup nog enkele kilometers naar het geplande Manjarin. Blijkbaar weet heel de camino dat en wij wisten het niet, maar die herberg is van het heel heel heel sobere soort. Enkele mannen die menen te leven volgens de Tempeliers runnen de zaak. Kan jullie verzekerenn dat het even geen lachertje was daar te arriveren na een dag zwaar stappen en verwacht een goed douchke te kunnen nemen. Niets van dat: geen water geen electriciteit, alleen enkele "tempeliers" waarvan er een zei als we toekwamen dat hij op zoek was naar een vrouw. Tja, mocht er een heks of druide langskomen,... Wij voelden er in elk geval niet veel voor om de rest van onze dagen daar door te brengen. Vannacht bij het naar het toilet gaan wel van een prachtige sterrenhemel genoten en vanmorgen van een prachtige zonsopgang en nu zijn we aangekomen in Ponferrada. Het was een zware tocht (zeker als we dachten dat we er bijna waren en een vriendelijke Spanjaard ons zei dat het zeker nog 6 km was) maar de ontvangst was hier koninklijk en dat maakt heel veel goed. Hier zijn ook de drie Italiaanse levensgenieters (die ons prompt aanboden om mee te eten), de Claudio van in Saint Jean, de Amerikaanse Sara en dus een heel fijn weerzien. De zon schijnt hier volop, buiten en in ons hart en we sturen ze van harte naar jullie door¡ Veel caminogroeten¡ Ly Mieng en Herbert, een heel dikke kus aan Anna-Sophia en Elina (het is hier precies Zwitserland in Ponferrada) en Nele en Arnout ook een heel dikke kus aan Hadewich en Goedele¡¡¡ Zuster Brigida, wil je Zuster Theresia een heel gelukkige verjaardag van me wensen Rita, ook een heel gelukkige verjaardag voor Anny¡ Van Karolien: voor Kaat en Dirk en Emiel een heel goede reis en ook een heel gelukkige verjaardag voor Emiel Paul, k heb je mail ontvangen, bedankt¡
Wat gaat de tijd hier toch vlug¡ Karolien is ondertussen goed en wel toegekomen. De vriendelijke hospitaliero Arthur van El Burgo Ranero vroeg me of hij s avonds mee naar het station moest "maar nee, dat is niet nodig", maar om 21u zei hij kordaat "ik ga met je mee" en eigenlijk was ik daar wel heel blij om want het station was godverlaten en ondertussen hebben we nog een goede babbel gedaan. En wie kwam daar aan met een stralende glimlach, ons Karolien. Dan vlug naar de refugio s want om 22u is het hier consequent stilte en licht uit en deur dicht. De volgende dag op stap en Karolien heeft haar vuurdoop al gehad, wind en wind en wind en op het einde ook regen¡ Bij het aankomen in Mansilla de las Mulas hebben we dan onze astronauten space ijs opengedaan. En wij maar lachen en wij dachten dat dat astronauten ijs in contact met lucht koud zou worden, maar niets van dat. Veel plezier en veel beziens hebben we er wel mee gehad. s Avonds zijn we dan gaan eten met Philippe en Annick, de twee schatten van mensen die de volgende dag in Leon stopten. En dan gisteren zijn we over Leon naar El Virgen del Camino gestapt. Een vrij lange tocht, door een stad stappen is altijd dubbel. Een mijlpaal maar ook eindeloos in en uit stappen. Vandaag zijn we toegekomen in het paradijs in Hospital del Orbigo, we hebben het hier weer getroffen met een brugse hospitaliero, een schat van een madam en de refugio is prachtig¡¡¡ En mochten we wat zon kunnen doorsturen dan zouden we dat ook wel doen. De echte hitte is weg, maar het is aangenaam. Het grote aantal pelgrims is ook geminderd en dat is best wel aangenaam stappen. Nog 269 km te stappen, mijn een oog lonkt stilaan naar Compostela, mijn ander oog vertelt dan ook van het einde van deze droom. Maar het is goed zo. de dagen gaan open en dicht en zijn rijk en mooi¡ Lieve groeten aan jullie allen, dank voor jullie steun, de deugddoende boodschappen, de briefjes, sms-en...¡¡¡¡
Het was wennen vanmorgen; Liesbet is naar huis vertrokken en Karolien komt vanavond dus was het opnieuw een dagje alleen stappen. En het regende. Nu ik mag daarover niet klagen want eigenlijk heb ik hier al het beste weer gehad dat ik had durven dromen om te stappen. De weg was niet bijzonder mooi, van Sahagun naar El Burgo Ranero, naast de grote baan en aan de oorspronkelijk weg waren ze aan het werken. Stilaan op weg naar Leon. Maar het was eenvoudig stappen, plat¡ Onderweg heb ik moeten lachen met een koppel, mijnheer voorop met een gezwinde pas en zijn echtgenote 10 meter achter hem. Elk bankje dat ze zag wou ze stoppen " je ne peux plus, je ne peux plus respirer" en hij maar roepen "allez, marches". Ocharme die vrouw. Bij het passeren heb ik haar maar zo vriendelijk mogelijk goeiedag gezegd en ze keek me aan met een blik van "laat hem maar doen, ik doe alsof ik het niet hoor". Eigenlijk wel grappig hier wie je allemaal tegenkomt. Gisteren zijn we ook een Belg tegengekomen, Joost, hij is 24 mei vertrokken uit Leuven. Zijn ogen gaven licht van geluk. "Ik mag er niet aan denken hoe ik op 1 oktober mijn eenzame computerjob terug moet opnemen..." "Joost, 1 oktober is nog ver van hier, geniet ervan¡" Oh ja, wat de vlooien betreft, ik ben blijkbaar niet de enige en gisteren moest ik in de apotheek geen half woord zeggen, mijn mouw opstropen was genoeg en dat wonderzalfje van de vriendelijke apothekeres heeft zijn werk al gedaan. Nog iets strafs van gisteren. De albergue lag naast de kerk en Liesbet en ik gingen nog een wandeling maken en vrij vlug zijn we in de mis beland. Raad eens welke lezing... "Als je op weg gaat, neem dan niets mee..." Ik vond dat zo ongelooflijk. En vandaag kwam ik hier toe en was aan de particuliere herberg op zoek naar mijn gids om de refugio municipal te zoeken. "Annick¡", het was Philippe die 200 meter verder stond en me de weg wees. Zeg nog maar dat het toeval niet bestaat. Het is hier goed, ga nu een douchke nemen, mijne was doen en wat rusten om vanavond Karolien op te wachten. Ze brengt astronauten ijs mee uit Washington, zal dat smaken¡ Veel lieve caminogroeten en tot binnenkort¡
Voorzichtig durf ik schrijven dat ik halverwege ben, want de weg is lang en je weet maar nooit. Maar vandaag heb ik voor de eerste keer de kilometerstand in de andere richting kunnen lezen, t is te zeggen nog 369 km te gaan en al 395 km gestapt. We hebben onszelf daarvoor getracteerd op een lekkere creme glace in Calzadilla de la Cueza. Nu zijn we toegekomen in Terradillos de Templarios. Het was een lange tocht vandaag van ongeveer 27 km, maar het stappen ging vlot. Sint Jakob en de zon waren ons weer heel gunstig gezind: een zuchtje wind, niet al te warm, we hadden het niet beter kunnen bestellen. Gisteren verbleven we in Carrion de los Condes bij de Clarissen. Een leuke refugio. s Avonds zijn we naar het gebed van de Zusters geweest en dat was best wel indrukwekkend. Ondertussen heb ik er nog enkele vrienden bijgekregen en deze keer zijn het er geen al te leuke. De Franse Francoise zei vanmiddag dat het een beestje is dat pelgrims die buiten slapen binnen brengen en doorgeven aan andere pelgrims, maar deze avond zegt mijn verstand me dat het waarschijnlijk wel vlooien zijn. Dus morgen naar de apotheek in Sahagun en naar t schijnt ben ik er dan met een zalfje na twee dagen vanaf. Jullie moeten dus geen schrik krijgen als jullie mij eind september terug zien. Voor de rest blijft het leven hier prachtig: de camino is elk kwartier anders en blijft verbazend mooi, de ontmoetingen en gesprekken zijn deugddoend en rijk en de kleine ongemakken lijken dan zo onbenullig. Morgen gaan we dus naar Sahagun, stilaan op weg naar Leon. Zonnige caminogroeten¡ Rita, wens je Mia van me nog een gelukkige verjaardag¡ (met een dag retard, sorry) en voor 4 september: Ingrid, viert ze goed¡ An en Wim, ik blijf volop duimen¡¡¡
Vandaag zijn we aangekomen in Fromista en het was zalig stappen¡ Het was niet al te warm, een fris briesje en deze namiddag hebben we Sint-Jakob daarvoor bedankt, want het kan hier snikheet zijn en dan is het andere koek om de hele dag te stappen. Wie de bus neemt tussen Burgos en Leon heeft toch echt wel ongelijk. Vanmorgen zijn we voor zonsopgang vertrokken en de hele dag genoten: van het opkomen van de zon, het landschap dat zo mooi is, van een heerlijke picknick onderweg, van de orchideeën langs de kant¡¡¡ Het aantal pelgrims is ondertussen ook verminderd wat wel aangenamer stappen is. Morgen trekken we voort naar Carrion de los Condes. Lieve broer en voor alle onderwijzers en schoolgangers: een goede start voor morgen¡ Zonnige pelgrimsgroeten¡
Ik schreef jullie al dat de refugio in Burgos zo goed was. s Namiddags werd afgeroepen dat iedereen die dat nodig vond welkom was bij de "paramedics", ik daarheen. Niet dat het zo hoognodig was en ik was er ook van overtuigd dat als er mensen met serieuzere problemen waren ik wel de benen zou nemen, maar dat was niet zo. Een Amerikaanse dame met een collectie blijnen-bleinen? om u tegen te zeggen, enkele Fransen met kleine blijnen-bleinen en een Zweedse dame. We hebben elkaars leed met gebulder bestudeerd, maar het beste moest nog komen. Al dagen liep ik met stekende pijn aan m'n rechtervoet en kreeg ik daar een massage¡¡¡ Samen met de Zweedse dame heb ik aan de masseur gevraagd of hij geen zin had om mee te stappen, we zouden dan elke avond voor hem koken, maar dat zag hij toch echt niet zitten. Jammer. De pijn in mijn voet is weg en nu zijn de blijnen-bleinen ervoor in de plaats gekomen. Maar totnutoe horen jullie mij daarover niet klagen. Gisterenmorgen werd ik dan gewekt door leuke muziek, "voyage, voyage,..." Wat heb ik genoten¡ Liesbet kwam tegen half negen, negen uur, dus het was een relaxte pelgrimsochtend. Een uur lang heb ik liggen genieten van die melodietjes. En dan hup naar de Calle de Madrid waar Liesbet met haar blitse huurauto kwam aangevlogen. Samen een desayuno genoten en dan op pad. Burgos uit was een lachertje (in vergelijking met het binnenkomen toch) en wij maar babbel, babbel, lach, lach¡ Liesbet met al haar fantastische reisverhalen en ik met mijn belevenissen. Gisteren hebben we dan een gewellig onderdak gevonden in Hornillos del Camino en vandaag op pad naar Castrojeriz. En ze mogen ervan zeggen wat ze willen, de weg tussen Burgos en Leon is totnutoe prachtig¡ We gaan nu boodschappen doen, lekker eten koken en dan morgen op pad voor een wat langere tocht naar Fromista¡ Een lieve zonnige groet en tot binnenkort¡
Ik ben toegekomen in Burgos¡ Maar amai, vandaag: het was afzien. Ik denk dat ik om en bij de 28 km gestapt heb en het was warm, heel warm. Toen ik aan de rand van Burgos in een baancafe van het ergste soort de weg ging vragen, zei de lieve dame aan de bar "Burgos, dat is 2 km". Dat dat een beetje te optimistisch was, vreesde ik al, maar aan de weg leek geen einde te komen. Grote magazijnen, flatgebouwen,... Ik heb de tijd proberen doden met rekensommetjes in mijn hoofd, spaanse woorden vanop de etalages onthouden enz. Nu ben ik hier in de refugio en ik moet zeggen, dat is hier niet slecht, beter nog het is hier heel goed. De refugio is drie weken open en ruikt nog naar nieuw. Onder mij slapen belgen van Brussel. De lieve dame heeft me haar lindethee gegeven zodat ik hopelijk vannacht een oog dichtdoe. Slapen in een bed dat niet het mijne is, aiaiai... Ik dacht dat dat wel ging beteren, hopelijk komt dat nog. Bij de vorige mail was ik in Belorado net toen het daar feest was. Hadden jullie vliegen moeten zijn¡ Een schietkraam, een draaimolen en een optreden van een middeleeuwse versie van Queen en heel Belorado op het plein. Ik mocht niet dromen dat de electriciteit daar om 22u zou uitvallen, maar de oordopjes waren weeral heel handig. En dan gisteren naar San Juan de Ortega. Hugo (van Myriam) had me al gezegd dat ik de indruk zou hebben dat ik de hele dag op de Kalmthoutse heide aan het wandelen was en hij had overschot van gelijk. De kerk daar is ook prachtig¡ Liesbet is nu onderweg en stapt vanaf morgen mee¡ Ik kijk er al naar uit om haar hier op te wachten¡ Een nieuw hoofdstuk in mijn pelgrimsverhaal. Zonnige pelgrimsgroeten en ik kan het niet genoeg zeggen "dank voor jullie lieve bemoedigingen¡ Ze zijn de duwen in mijn rug¡"
Nog enkele persoonlijke berichten: Peter en Veerle, ik ben benieuwd¡¡¡ Christel, van harte proficiat met je verjaardag¡ We gaan onze goede tradities in het najaar alle eer aandoen he¡ Nele en Arnout: zaterdag stap ik voor jullie¡ Van harte proficiat met jullie huwelijksverjaardag en een goede verhuis en natuurlijk een dikke kus aan Hadewich en Goedele (mocht de keuken toch geschilderd moeten worden, hou dan maar een deeltje tegoed) Bert en Sylvie, een heel fijn doopfeest voor jullie Imre zondag¡ En alvast voor 1 september: Kirsten, wens je mama een dikke proficiat van me¡ Rita, wens Cecile en Etienne van mij een dikke proficiat met hun huwelijksverjaardag¡ Ann en Steven, en An en Wim :hoe gaat he met jullie?¡ Aftellen¡
Gisteren zijn we toegekomen in Santo Domingo de la Calzada, een tocht van 17 km en zowaar een halve dag vakantie genomen. Het was wel wat in strijd met mijn pelgrimsgeweten maar na 12 nachten bijna niet geslapen te hebben, hebben Micheline en ik beslist om er een luxe dag en nacht van te maken, we gingen overnachten in een hotel/hostal... Eerst hebben we ons geamuseerd om alle hotels te verkennen in Santo Domingo en dan toch beslist om het goedkoopste hostal te nemen. Op zich een zalige luxe, slapen tussen propere lakens, een badkamer, stilte,... Maar mijn nachtrust is er helaas niet beter van geworden. Micheline helemaal niet, die was om 1u al klaarwakker, heeft haar rugzak al gepakt, een douche genomen om half twee en is uit pure verveling zelfs de bloemen van het hostal beginnen soigneren. Maar niet geklaagd, ik heb echt wel genoten van dat nachtje luxe. Vandaag 23 km op weg naar Belorado, rustig aan, met veel stops onderweg. Vanmorgen was het fris en dus zalig om te stappen en om 12u was het opeens stralend weer en dus veel te warm voor een pelgrim die dan nog 14 km voor de boeg heeft. De laatste 8 km was een weg in rechte lijn in de volle zon en ik heb echt gedacht onderweg " als ik dat verschillende uren doe, dan gaan mijn gedachten met mij op de loop". Micheline ben ik onderweg kwijtgespeeld (by the way haar bagage is teruggevonden en ze is de koning te rijk), Hugo is haar nog tegengekomen en ze is in het vorige dorp gebleven en nu ben ik hier in Belorado dus, dat volop feest aan het vieren is. Hugo en Myriam zijn hier ook en Philippe en Annick ook, de pelgrimsvrienden van het eerste uur, alsof we elkaar niet uit het oog mogen verliezen. Bij elk vertrek zeggen we nu "au revoir" want ergens weten we dat we elkaar elke keer weer tegenkomen. Het is soms wel eigenaardig hier. Zoals ik hier daarnet toekwam en eigenlijk niet goed wist waar te overnachten, kom ik "toevallig" de zwisterse hospitaliera tegen die bloemen aan het plukken was en we geraakten aan de babbel... Morgen nog een zware etappe voor de boeg om dan donderdag in Burgos aan te komen. Dank jullie wel voor jullie lieve mails en berichten¡ Dat is zo fijn¡ Een lieve pelgrimsgroet vanop de prachtige camino¡
Het was vandaag weeral een nieuwe zonnige zalige pelgrimsdag¡ Ben nu toegekomen in Azofra. Genoten van de landschappen en van het goeie leven hier. De refuge is zalig, kamers van twee personen, wat een luxe¡ Ga me nog even in de zon zetten en dan beentjes onder tafel voor een lekker pelgrimsmenu, Zonnige pelgrimsgroeten¡ ps Hoe doen de belgen het op de olympische spelen?
Vandaag was het een zalige stapdag (ik vrees dan weer dat het morgen afzien wordt) en ik ben nu toegekomen in Los Arcos bij Koen en Annie, de twee belgische hospitalieros. Wat een zalige koninklijke ontvangst in het Antwaerps. Het was als thuiskomen¡ Ik krijg hier vijf sterrenbehandeling. een apart rustig slaapdeel, speciale service voor de belgen. Het zal me goed doen want slapen heb ik hier nog niet al te veel gedaan. En goed nieuws van Myriam. Die is teruggevonden. Hugo heeft een bericht achtergelaten dat men in Puente de la Reina met alle goeie wil en caminokracht gezocht heeft en voila, ook gevonden. Daarnet hebben Annick en Philippe een ezel horen voorbijkomen, we denken dat het onze antwerpse vrienden waren. Let·s hope¡ Daarnet lekkere spaanse patatjes gegeten met de spaanse vrienden en sevens nog boodschappen doen voor morgen. Het wordt een ferme dag, ga proberen 30 km te stappen (anders zijn het er maar 19 en ik heb er m·n zinnen wat opgezet om volgende woensdag in Burgos te zijn). Lieve pelgrimsgroet met veel zon¡
Ben nu in Estella na een dag een beetje sterven. Vanmorgen ben ik opgestaan met pijn in mijn benen en enkels en ik dacht gisteren nog " de machinerie is er klaar voor" maar dat was wat te hoogmóedig, bij elke stap was het wat sterven. In het laatste dorpje bleek de refuge dicht te zijn. Dus nog vier kilometer verder. In totaal was het 26 km vandaag, niet wereldschokkend, maar vannacht heeft een man boven me in het stapelbed nachtmerries van het ergste soort gehad met geroep voor heel de refuge erbij. Ocharme. Enfin, geen plek hier voor geklaag. En als ik kon stuurde ik wat zon door. Ik geraakte vanmorgen niet in gang en daardoor te laat vertrokken en daardoor veel te veel zon moeten trotseren...Voor de rest is het leven hier fantastisch. Net een lekkere combinatie gegeten van spaghetti met sla en gebakken aardappelen en vis en het was goed en dat dan nog in heel leuk gezelschap. En dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn is gisteren gebleken. Bernard, onze canadese vriend was gisteren aan het einde van zijn latijn. Hij ging een dag rust nemen. Met pijn in het hart dacht ik afscheid genomen te hebben van mijn pelgrimsvrienden van het eerste uur. Maar wie kwam gisteren avond laat toe in de albergue? Jaja, die Bernard. Onderweg had hij een karretje gevonden en er zijn bagage op geladen en zo naar Obanos (bij Puente de la Reina) gekomen. Wij hadden gisteren dat karretje onderweg zien liggen bij een afdaling en nog staan lachen wie er eerst beneden zou zijn als we dat gebruikten, het karretje of wijzelf en zie... Vandaag dan Philippe en Annick de andere pelgriñsvrienden van het eerste uur teruggevonden; dat kan toch allemaal geen toeval zijn. Onderweg is het zalig, mooie landschappen en fijne gesprekken en ook best wel wat alleen stappen. Eergisteren heb ik me nog een kriek gelachen met de gekke Canadese Micheline. In Pamplona zie ik haar voor me stappen en het was tijd om eens wat lekkers tussen onze tanden te steken. Wij een chique panaderia binnen (dat wisten we niet als we binnenkwamen natuurlijk) en daar als twee clochards tussen al die opgetutte dames onze bocadillo con jamon zitten opsmullen. Morgen hoop in Los Arcos toe te komen in de Albergue die door de Belgische hospitalieros wordt verzorgd. Nog enkele persoonlijk berichten en dan bedtijd¡ Oh ja, wie thuis een kaars brandt, doe dat aub ook voor Hugo (de antwerpenaar met de ezel). Vanmorgen ben ik hem tegengekomen en vannacht is zijn ezel gestolen. Vreselijk voor hem, hij is al zolang onderweg en zo je camino moeten stopzetten is toch vreselijk. Hartelijk dank voor jullie lieve steun, vriendschap en aanmoedigingen¡ Jullie kunnen niet geloven wat een deugd dat doet¡ Onderweg denk ik veel aan jullie¡ Een lieve groet vanop de camino¡ Nog enkele persoonlijke berichten. Peter, wil je Hilde bedanken voor haar lieve sms, geef haar een dikke kus van mij. Rita, wil ja Maria Staes een heel gelukkige verjaardag wensen¡ Isabel en Francis, 24 augustus brandt de kaars voor jullie schat Laura Gelukkige verjaardag aan Greet en Maddie van De Regenboog en voor Rita Paternoster. An en Wim, ik duim mee en ben zo benieuwd voor jullie knappe zoon¡
Ziezo, ben net toegekomen aan de refuge van Zubiri en dacht "het wordt eens tijd om de weblog bij te werken". Ondertussen lijkt er al zoveel gebeurd, ik zal beginnen bij het begin. De nacht voor mijn vertrek leek onwezelijk, een gevecht met vijf honden en net op het moment dat er een op mij afkwam schoot ik wakker, de wekker riep me uiteindelijk op en het leek of dit alles iemand anders overkwam. Ware het niet dat er een schitterend uitwuifcomite klaarstond. Merci Nadine en Katleen, en mama en papa ook natuurlijk. Heb me dan in de tgv naast een knappe Amerikaan mogen zetten: "do I help you with your bag?" "No, thank you very much, I wanna do it myself, the next weeks... oh you go to Compostela..." en voor ne mens het goed en wel beseft was ik in Brussel. Mocht de trein niet een beetje reizen zijn; in Brussel was het overstappen geblazen wegens een technisch mankement en dan naar Parijs. In de metro van Montparnasse zag ik twee torenhoge blonde kopjes met oranje jas, rugzak met stokken en tja, dus twee hollandse pelgrims. De reis kon echt beginnen. In Montparnasse was het veel te druk dus mijn neus even buitengestoken : Parijs, de zon, zalig, maar andere oorden wachtten. In de metro lacht een meisje heel vriendelijk, een andere jongen vraagt of ik wil zitten. Ik weet niet waar ik het heb. Is dat het pelgrimsbestaan? En dan hup naar Bayonne, ik zoef Frankrijk door en bedenk dat door la douce France stappen toch ook wel iets heeft. Ondertussen lees ik het nieuwe boek van Marc Desmet (voor de liefhebbers: een aanrader· In Bayonne kom ik aan de telefooncel de sympathieke canadese Suzanne tegen en voor ik het goed en wel besef ben ik in Saint Jean bij des amis de Saint Jacques met aan mijn ene arm de italiaanse Claudio en aan de andere de nederlandse Nardy. We overnachten samen in le chemin de l'etoile en de volgende dag samen op pad. En de camino is prachtig oogstrelend en zo afwisselend¡ Overnacht in de refuge d'Orisson en dat is beter dan eender welk viersterrenhotel. s Avonds kom ik nog Hugo en Myriam tegen, een antwerps koppel, t is te zeggen Hugo lijkt weggewandeld uit een bijbels tafereel en Myriam is zijn ezel: Hij is vertrokken op 11 mei vanuit de Lange Winkelstraat. Beziens heeft hij wel¡ "Je bent de tweede Vlaming die ik tegenkom" Zijn Frans is niet zo best en ik vraag me af hoe hij dat in Frankrijk geklaard heeft en die man moest zijn hart luchten. Om half tien heb ik hem op zijn liefste antwerps ne goeie nacht gewenst en nadat zijn lieve Myriañ dat al balkend ook gedaan had, ben ik onder de wol gekropen voor mijn nachtrust. Buiten het feit dat links van mij de canadese Micheline en rechts van mij de Franse Philippe bomen aan het doorzagen waren. Ondertussen heb ik mijn lesje wel geleerd: oorstoppen in de bovenste regionen van de rugzak en chapeau aan alle mannen en vrouwen die jarenlang naast zo'n partner de slaap kunnen vatten. Gisteren dan naar Roncesvalles. In het bgein heb ik een gevecht geleverd met de wind en ben aan de waslijn van mijn rugzak een kous kwijtgespeeld ( Karolien, als ge ergens nog een Falcke maat 35 38 rechtse voet vindt, liefst in het donkerblauw, dan drinken we er bij onze creme glace nog een vino tinto bij· Dit is nog niets in vergelijking met de canadese Micheline; die haar bagage is niet toegekomen. Ondertussen kan ze er al een beetje mee lachen en plagen we er haar mee wat ze binnenkort met twee rugzakken gaat doen. Ze voelde zich een echte sans domicile fixe, ocharme. De laatste uren had ik mijn companen ingeruild voor de eenzaamheid. Onderweg kom ik nog wel de italiaanse Matteo tegen, die wandelde precies uit een reclame van Timberland, piekfijn in orde opgetrokken kousen propere schoenen, tot ineens die plas die hij niet gezien had, tot aan zijn enkels zonk hij erin weg, we proesten het uit van het lachen en hij trakteert mij en zichzelf op een heerlijk italiaans snoepje. Dan uren alleen gestapt. Ik wist niet of iedereen voor of achter mij liep en eigenlijk kon het me niet geven. Tot ineens het klooster van Roncesvalles opduikt. prachtig¡ Ah ja,plots wordt ik in het bos opgeschrikt door twee mountainbikers "oolaa, buen caminooo" hup en weg zijn ze. Ach ja... Jammer dat sommigen zo'n haast hebben. Lekkere macaroni gegeten met kaas (jawel, lieve Peru vriendinnen het heeft me gesmaakt· en dan vandaag gestapt tot hier in Zubiri. Onderweg aan de babbel geraakt met Bertrand, een canadese oud leraar, een schat van een man met een leven om u tegen te zeggen. De ontñoetingen zijn hier inderdaad niet toevallig; heel raar: De zon schijnt volop, onderweg genoten van het afwisselende landschap. Enfin, ik ga me nu eens onder de douche zetten, mijn kleren wassen en dan bekomen. Het pelgrimsleven is mooi en wie er nog aan zou twijfelen: als je dit wil doen, stel het niet uit, maar doe en ga¡ Een lieve pelgriñsgroet vanop de camino en tot binnen enkele dagen¡
"Komaan, allez, nen blog, dat moet ge doen!" en het is dus vooral door het enthousiasme van An en Koen, de Regenboog-computer-experts, dat deze blog er gekomen is. Op speciaal verzoek: An, een foto van mijn uitzet voor de komende weken (ik verwacht binnenkort wel een foto van jullie knappe kersverse zoon, hé) en Koen (geniet ondertussen maar volop van de Turkse zon): test.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
