Wat hebben we de voorbije dagen prachtige tochten achter de rug: de bergen, zalig en zo mooi¡
Eergisteren zijn we van Ponferrada naar Pereje gestapt, in de voormiddag met constant regen dus dat betekende dat we er volle vaart in gezet hebben.  Rond Villafranca hebben we waarschijnlijk een alternatieve route genomen met heel wat kilometers om, maar het was de moeite waard.  In Pereje zijn we heel vriendelijk ontvangen in de parochiale herberg.  Gisteren dan naar O Cebreiro: het was alsof we in de zoo aan het wandelen waren,  Aan het eerste hotel stonden de bussen al klaar met "pelgrims" met frisgestreken hemden, heel de weg babbel, babbel en t strafste moest nog komen, ze begonnen onderweg prompt foto's van ons te nemen, alsof we een of andere bezienswaardigheid waren.  De kunst is dan om te blijven glimlachen en dat hebben Karolien en ik ook gedaan, tot we in O Cebreiro toekwamen.  Een attente britse dame komt naar ons toe op het moment dat we de kerk aan het bezoeken zijn en zegt dat we ons moesten haasten want de herberg ligt bijna vol.  Hup, wij ernaartoe en de dame aan de balie schrijft onderaan een blad onze namen op.  Karolien zegt om te lachen nog "zie, wij gaan de laatsten zijn", haar woorden waren nog niet koud,  Voor Nele die onderweg was wilden wij alvast een plaatsje reserveren.  Niets van dat.  "Completos¡", "ja maar, er zijn nog zoveel pelgrims op komst"  "Dan moeten die maar buiten slapen of nog 5 km verder stappen".  Na een tocht voor de meesten van 30 km en de kou die zelfs overdag niet aangenaam was viel onze mond open van verbazing.  Heel O Cebreiro leek commercie en toerisme,zo jammer.  Maar ons Nele was op komst en dat was het belangrijkste.  Nadat we mekaar in de armen gevlogen waren hebben we met de hulp van onze spaanse vriendin Montserrat (die de hospitaliero aan de babbel hield) Nele binnengesmokkeld, de kussens uit de zetels gehaald en zo toch een goed bed geinstalleerd.  Geen gediscussieer, geen geklaag, goed geslapen en vandaag fris op stap.  Vanmorgen Karolien uitgewuifd (hopelijk ben je goed thuisgeraakt en geniet je met je beentjes omhoog van een dagje vakantie) en Nele is met haar frisse benen de camino vanmorgen overgevlogen.  Nu zijn we in Triacastela (de toeristen zijn ineens verdwenen, wat een geluk¡) en al genoten van een lekkere paella en creme glace.  Nele zit te bakken in de zon.  Morgen zijn we terug op stap.  De kilometers slinken ineens snel, Santiago komt in zicht.

Veel zonnige groeten en tot een van de dagen¡