Ziezo, ben net toegekomen aan de refuge van Zubiri en dacht "het wordt eens tijd om de weblog bij te werken". Ondertussen lijkt er al zoveel gebeurd, ik zal beginnen bij het begin. De nacht voor mijn vertrek leek onwezelijk, een gevecht met vijf honden en net op het moment dat er een op mij afkwam schoot ik wakker, de wekker riep me uiteindelijk op en het leek of dit alles iemand anders overkwam. Ware het niet dat er een schitterend uitwuifcomite klaarstond. Merci Nadine en Katleen, en mama en papa ook natuurlijk. Heb me dan in de tgv naast een knappe Amerikaan mogen zetten: "do I help you with your bag?" "No, thank you very much, I wanna do it myself, the next weeks... oh you go to Compostela..." en voor ne mens het goed en wel beseft was ik in Brussel. Mocht de trein niet een beetje reizen zijn; in Brussel was het overstappen geblazen wegens een technisch mankement en dan naar Parijs. In de metro van Montparnasse zag ik twee torenhoge blonde kopjes met oranje jas, rugzak met stokken en tja, dus twee hollandse pelgrims. De reis kon echt beginnen. In Montparnasse was het veel te druk dus mijn neus even buitengestoken : Parijs, de zon, zalig, maar andere oorden wachtten. In de metro lacht een meisje heel vriendelijk, een andere jongen vraagt of ik wil zitten. Ik weet niet waar ik het heb. Is dat het pelgrimsbestaan? En dan hup naar Bayonne, ik zoef Frankrijk door en bedenk dat door la douce France stappen toch ook wel iets heeft. Ondertussen lees ik het nieuwe boek van Marc Desmet (voor de liefhebbers: een aanrader· In Bayonne kom ik aan de telefooncel de sympathieke canadese Suzanne tegen en voor ik het goed en wel besef ben ik in Saint Jean bij des amis de Saint Jacques met aan mijn ene arm de italiaanse Claudio en aan de andere de nederlandse Nardy. We overnachten samen in le chemin de l'etoile en de volgende dag samen op pad. En de camino is prachtig oogstrelend en zo afwisselend¡ Overnacht in de refuge d'Orisson en dat is beter dan eender welk viersterrenhotel. s Avonds kom ik nog Hugo en Myriam tegen, een antwerps koppel, t is te zeggen Hugo lijkt weggewandeld uit een bijbels tafereel en Myriam is zijn ezel: Hij is vertrokken op 11 mei vanuit de Lange Winkelstraat. Beziens heeft hij wel¡ "Je bent de tweede Vlaming die ik tegenkom" Zijn Frans is niet zo best en ik vraag me af hoe hij dat in Frankrijk geklaard heeft en die man moest zijn hart luchten. Om half tien heb ik hem op zijn liefste antwerps ne goeie nacht gewenst en nadat zijn lieve Myriañ dat al balkend ook gedaan had, ben ik onder de wol gekropen voor mijn nachtrust. Buiten het feit dat links van mij de canadese Micheline en rechts van mij de Franse Philippe bomen aan het doorzagen waren. Ondertussen heb ik mijn lesje wel geleerd: oorstoppen in de bovenste regionen van de rugzak en chapeau aan alle mannen en vrouwen die jarenlang naast zo'n partner de slaap kunnen vatten. Gisteren dan naar Roncesvalles. In het bgein heb ik een gevecht geleverd met de wind en ben aan de waslijn van mijn rugzak een kous kwijtgespeeld ( Karolien, als ge ergens nog een Falcke maat 35 38 rechtse voet vindt, liefst in het donkerblauw, dan drinken we er bij onze creme glace nog een vino tinto bij· Dit is nog niets in vergelijking met de canadese Micheline; die haar bagage is niet toegekomen. Ondertussen kan ze er al een beetje mee lachen en plagen we er haar mee wat ze binnenkort met twee rugzakken gaat doen. Ze voelde zich een echte sans domicile fixe, ocharme. De laatste uren had ik mijn companen ingeruild voor de eenzaamheid. Onderweg kom ik nog wel de italiaanse Matteo tegen, die wandelde precies uit een reclame van Timberland, piekfijn in orde opgetrokken kousen propere schoenen, tot ineens die plas die hij niet gezien had, tot aan zijn enkels zonk hij erin weg, we proesten het uit van het lachen en hij trakteert mij en zichzelf op een heerlijk italiaans snoepje. Dan uren alleen gestapt. Ik wist niet of iedereen voor of achter mij liep en eigenlijk kon het me niet geven. Tot ineens het klooster van Roncesvalles opduikt. prachtig¡ Ah ja,plots wordt ik in het bos opgeschrikt door twee mountainbikers "oolaa, buen caminooo" hup en weg zijn ze. Ach ja... Jammer dat sommigen zo'n haast hebben. Lekkere macaroni gegeten met kaas (jawel, lieve Peru vriendinnen het heeft me gesmaakt· en dan vandaag gestapt tot hier in Zubiri. Onderweg aan de babbel geraakt met Bertrand, een canadese oud leraar, een schat van een man met een leven om u tegen te zeggen. De ontñoetingen zijn hier inderdaad niet toevallig; heel raar: De zon schijnt volop, onderweg genoten van het afwisselende landschap. Enfin, ik ga me nu eens onder de douche zetten, mijn kleren wassen en dan bekomen. Het pelgrimsleven is mooi en wie er nog aan zou twijfelen: als je dit wil doen, stel het niet uit, maar doe en ga¡ Een lieve pelgriñsgroet vanop de camino en tot binnen enkele dagen¡
"Komaan, allez, nen blog, dat moet ge doen!" en het is dus vooral door het enthousiasme van An en Koen, de Regenboog-computer-experts, dat deze blog er gekomen is. Op speciaal verzoek: An, een foto van mijn uitzet voor de komende weken (ik verwacht binnenkort wel een foto van jullie knappe kersverse zoon, hé) en Koen (geniet ondertussen maar volop van de Turkse zon): test.
