Het lijkt nog onwezenlijk, maar deze middag zijn we aangekomen in Compostela¡ Wat een gevoel¡ De kilometers slonken weg en iedereen leek vandaag wat trager te stappen, om er nog volop van te genieten¡ Ondertussen zijn we stilaan toerist aan het worden, maar dat is niet evident. Langs de ene kant het gevoel dat er nog te stappen valt en langs de andere kant ben ik ook wel blij dat ik er ben. Hier in Santiago is het nog volop medepelgrims ontmoeten, morgen naar de pelgrimsmis en dan nog wat nagenieten. Het is hier best een gezellige stad.
De tocht is gestapt en het was fantastisch¡ De ongelooflijke steun van het thuisfront, van jullie allen, de drie schatten van vriendinnen die speciaal kwamen meestappen, de kracht en het vertrouwen die ik gekregen heb: het was zo goed¡ Wat een geluk dat alles zo goed verliep: altijd ben ik vriendelijke mensen tegengekomen, op het goede moment de beste hulp en opvang gekregen,...
Hartelijk bedankt voor jullie steun¡¡¡
Maandag nemen we de bus naar Antwerpen waar we dinsdagnamiddag toekomen. Tot binnenkort met foto's en alle verhalen¡ Een dikke kus vanuit Santiago¡¡¡
Paul, geniet van je feest morgen¡ In gedachten feest ik mee¡ Zuster Brigida, van de week kwam ik een groep belgische pelgrims tegen waaronder Lieve De Lentdecker. Ze is van Grembergen en vroeg veel groeten over te maken aan de Zusters van Grembergen en heeft gezegd dat ze hen zeker eens komt bezoeken in Zwijndrecht.
Wat een leven hebben wij hier toch¡ Daarnet heeft de lieve franse Francoise een soepeke voor mij gekookt en buiten is het in het zonneke een gezellige boel. Jaja Karolien en Liesbet, de caminovrienden komen elkaar opnieuw tegen¡ Ons Duits koppel is hier, Franciska, Francoise, de deen Santiago en dan is het samen koken en lachen en onderweg elkaar opwachten aan elke bar. Liesbet, Karolien is ons italiaans drietal tegengekomen, maar ze stellen het niet opperbest: Carlo heeft een tendinitis en heeft heel veel pijn en Lorenzo neemt de bus... en Jezus weet ik niet. Francoise is hier - la jeunesse in topvorm natuurlijk¡ k Heb haar al gezegd dat ik volgend jaar de Stevenson wil stappen; ze organiseert die volgend jaar met haar groep studenten waarschijnlijk in de paasvakantie. Sara is vergeven van de vlooien en voelde zich de voorbije dagen ziek: hopelijk zien we elkaar terug in Santiago. Hugo heeft gebeld en is een dag achter met zijn Myriam.
De voorbije dagen hebben we prachtige tochten achter de rug. Het weer is opperbest om te stappen en de natuur is adembenemend mooi. Er zijn wel veel meer pelgrims op de camino gekomen die alleen de laatste 100 km willen stappen. Vanmorgen wou ik ze laten passeren, maar dan stond ik waarschijnlijk nu nog aan het vertrekpunt. Ons Neleke heeft een rustdag ingelast en dat wil zeggen dat er al voor de albergue en de was gezorgd was: wat een luxe¡ Tja, en nu is het in rechte lijn naar Compostela. Heel raar te weten dat als alles goed verloopt we daar vrijdag zullen toekomen. Morgen is het nog een tocht van 29 km, donderdag 19 km en vrijdag 22 km. Hopelijk verloopt alles piccobello.
Valerie, wat de honden betreft: ik durf het bijna niet schrijven maar ik ben er nog maar twee onvriendelijke tegengekomen. De ene kwam recht op mij afgestormd en die heb ik nogal onvriendelijk wandelen gestuurd, de andere viel vanmorgen twee fietsers aan, ben even blijven wachten en gelukkig nam de hond niet verder de camino. Geniet alvast van je verjaardag¡ Een dikke proficiat¡¡
Veel zonnige groeten uit Palas de Rei en tot een van de dagen¡
Wat hebben we de voorbije dagen prachtige tochten achter de rug: de bergen, zalig en zo mooi¡ Eergisteren zijn we van Ponferrada naar Pereje gestapt, in de voormiddag met constant regen dus dat betekende dat we er volle vaart in gezet hebben. Rond Villafranca hebben we waarschijnlijk een alternatieve route genomen met heel wat kilometers om, maar het was de moeite waard. In Pereje zijn we heel vriendelijk ontvangen in de parochiale herberg. Gisteren dan naar O Cebreiro: het was alsof we in de zoo aan het wandelen waren, Aan het eerste hotel stonden de bussen al klaar met "pelgrims" met frisgestreken hemden, heel de weg babbel, babbel en t strafste moest nog komen, ze begonnen onderweg prompt foto's van ons te nemen, alsof we een of andere bezienswaardigheid waren. De kunst is dan om te blijven glimlachen en dat hebben Karolien en ik ook gedaan, tot we in O Cebreiro toekwamen. Een attente britse dame komt naar ons toe op het moment dat we de kerk aan het bezoeken zijn en zegt dat we ons moesten haasten want de herberg ligt bijna vol. Hup, wij ernaartoe en de dame aan de balie schrijft onderaan een blad onze namen op. Karolien zegt om te lachen nog "zie, wij gaan de laatsten zijn", haar woorden waren nog niet koud, Voor Nele die onderweg was wilden wij alvast een plaatsje reserveren. Niets van dat. "Completos¡", "ja maar, er zijn nog zoveel pelgrims op komst" "Dan moeten die maar buiten slapen of nog 5 km verder stappen". Na een tocht voor de meesten van 30 km en de kou die zelfs overdag niet aangenaam was viel onze mond open van verbazing. Heel O Cebreiro leek commercie en toerisme,zo jammer. Maar ons Nele was op komst en dat was het belangrijkste. Nadat we mekaar in de armen gevlogen waren hebben we met de hulp van onze spaanse vriendin Montserrat (die de hospitaliero aan de babbel hield) Nele binnengesmokkeld, de kussens uit de zetels gehaald en zo toch een goed bed geinstalleerd. Geen gediscussieer, geen geklaag, goed geslapen en vandaag fris op stap. Vanmorgen Karolien uitgewuifd (hopelijk ben je goed thuisgeraakt en geniet je met je beentjes omhoog van een dagje vakantie) en Nele is met haar frisse benen de camino vanmorgen overgevlogen. Nu zijn we in Triacastela (de toeristen zijn ineens verdwenen, wat een geluk¡) en al genoten van een lekkere paella en creme glace. Nele zit te bakken in de zon. Morgen zijn we terug op stap. De kilometers slinken ineens snel, Santiago komt in zicht.
Eerst en vooral: An en Wim een dikke proficiat met jullie prachtzoon Gilles¡¡¡
Wat is er ondertussen weeral veel gebeurd¡ De lieve brugse Frida van de refugio in Hospital de Orbigo had omwille van mijn vlooien toch liever dat we in het "cachot" sliepen in de refugio: dat betekende dus een kamer van twee op het einde van de gang¡ En da's hier geen straf, dat is van t beste dat ze je kunnen geven. Wij zijn al lachend in t slaap gevallen zonder snurkers en zonder oorstoppen¡ Nu ja die vlooien, heel wat pelgrims lopen ermee rond en doen het af als muggebeten ach ja. Het is raar en buiten enkele plekjes op mijn rug en onderarmen heb ik er geen last van. Ze lijken te komen en gaan, ik zie wel, er zijn veel ergere dingen dan dat. Van ons lieve Frida hebben we dan afscheid moeten nemen en eergisteren zijn we dan over Astorga naar Murios de Rechivaldo gestapt. En wat heb ik meegemaakt: ongelooflijk¡ In Astorga liepen we als bezeten pelgrims door de asbestversperring (er stond geen andere weg aangeduid) en kwamen zo op het hoofdplein en er was daar een gezellige pizzeria die ons in het oog sprong. Karolien en ik hadden gauw beslist en bestelden een overheerlijke pizza. Ik draai me om en wie zie ik enkele meters van mij: Micheline¡ Mijn lieve gekke stapvriendin die ik weken geleden jammer genoeg was kwijtgespeeld. Heel het plein heeft het geweten¡ Wat waren wij content mekaar terug te zien¡ En de dame met wie ze nu op stap was had onlangs nog met Bernard gestapt. Ongelooflijk toch¡ Astorga is prachtig maar wij zijn verder gegaan tot in Murias de Rechivaldo. We waren daar helemaal alleen in de herberg¡ De sleutel bij een lieve dame gaan ophalen en heel de refugio voor ons alleen. En dan gisteren op stap naar Manjarin, over het Cruz de Ferro¡ Ik leg mijn steen daar neer en wat verschijnt er voor 5 seconden aan de hemel. een regenboog¡ Allez, hup nog enkele kilometers naar het geplande Manjarin. Blijkbaar weet heel de camino dat en wij wisten het niet, maar die herberg is van het heel heel heel sobere soort. Enkele mannen die menen te leven volgens de Tempeliers runnen de zaak. Kan jullie verzekerenn dat het even geen lachertje was daar te arriveren na een dag zwaar stappen en verwacht een goed douchke te kunnen nemen. Niets van dat: geen water geen electriciteit, alleen enkele "tempeliers" waarvan er een zei als we toekwamen dat hij op zoek was naar een vrouw. Tja, mocht er een heks of druide langskomen,... Wij voelden er in elk geval niet veel voor om de rest van onze dagen daar door te brengen. Vannacht bij het naar het toilet gaan wel van een prachtige sterrenhemel genoten en vanmorgen van een prachtige zonsopgang en nu zijn we aangekomen in Ponferrada. Het was een zware tocht (zeker als we dachten dat we er bijna waren en een vriendelijke Spanjaard ons zei dat het zeker nog 6 km was) maar de ontvangst was hier koninklijk en dat maakt heel veel goed. Hier zijn ook de drie Italiaanse levensgenieters (die ons prompt aanboden om mee te eten), de Claudio van in Saint Jean, de Amerikaanse Sara en dus een heel fijn weerzien. De zon schijnt hier volop, buiten en in ons hart en we sturen ze van harte naar jullie door¡ Veel caminogroeten¡ Ly Mieng en Herbert, een heel dikke kus aan Anna-Sophia en Elina (het is hier precies Zwitserland in Ponferrada) en Nele en Arnout ook een heel dikke kus aan Hadewich en Goedele¡¡¡ Zuster Brigida, wil je Zuster Theresia een heel gelukkige verjaardag van me wensen Rita, ook een heel gelukkige verjaardag voor Anny¡ Van Karolien: voor Kaat en Dirk en Emiel een heel goede reis en ook een heel gelukkige verjaardag voor Emiel Paul, k heb je mail ontvangen, bedankt¡
Wat gaat de tijd hier toch vlug¡ Karolien is ondertussen goed en wel toegekomen. De vriendelijke hospitaliero Arthur van El Burgo Ranero vroeg me of hij s avonds mee naar het station moest "maar nee, dat is niet nodig", maar om 21u zei hij kordaat "ik ga met je mee" en eigenlijk was ik daar wel heel blij om want het station was godverlaten en ondertussen hebben we nog een goede babbel gedaan. En wie kwam daar aan met een stralende glimlach, ons Karolien. Dan vlug naar de refugio s want om 22u is het hier consequent stilte en licht uit en deur dicht. De volgende dag op stap en Karolien heeft haar vuurdoop al gehad, wind en wind en wind en op het einde ook regen¡ Bij het aankomen in Mansilla de las Mulas hebben we dan onze astronauten space ijs opengedaan. En wij maar lachen en wij dachten dat dat astronauten ijs in contact met lucht koud zou worden, maar niets van dat. Veel plezier en veel beziens hebben we er wel mee gehad. s Avonds zijn we dan gaan eten met Philippe en Annick, de twee schatten van mensen die de volgende dag in Leon stopten. En dan gisteren zijn we over Leon naar El Virgen del Camino gestapt. Een vrij lange tocht, door een stad stappen is altijd dubbel. Een mijlpaal maar ook eindeloos in en uit stappen. Vandaag zijn we toegekomen in het paradijs in Hospital del Orbigo, we hebben het hier weer getroffen met een brugse hospitaliero, een schat van een madam en de refugio is prachtig¡¡¡ En mochten we wat zon kunnen doorsturen dan zouden we dat ook wel doen. De echte hitte is weg, maar het is aangenaam. Het grote aantal pelgrims is ook geminderd en dat is best wel aangenaam stappen. Nog 269 km te stappen, mijn een oog lonkt stilaan naar Compostela, mijn ander oog vertelt dan ook van het einde van deze droom. Maar het is goed zo. de dagen gaan open en dicht en zijn rijk en mooi¡ Lieve groeten aan jullie allen, dank voor jullie steun, de deugddoende boodschappen, de briefjes, sms-en...¡¡¡¡
Het was wennen vanmorgen; Liesbet is naar huis vertrokken en Karolien komt vanavond dus was het opnieuw een dagje alleen stappen. En het regende. Nu ik mag daarover niet klagen want eigenlijk heb ik hier al het beste weer gehad dat ik had durven dromen om te stappen. De weg was niet bijzonder mooi, van Sahagun naar El Burgo Ranero, naast de grote baan en aan de oorspronkelijk weg waren ze aan het werken. Stilaan op weg naar Leon. Maar het was eenvoudig stappen, plat¡ Onderweg heb ik moeten lachen met een koppel, mijnheer voorop met een gezwinde pas en zijn echtgenote 10 meter achter hem. Elk bankje dat ze zag wou ze stoppen " je ne peux plus, je ne peux plus respirer" en hij maar roepen "allez, marches". Ocharme die vrouw. Bij het passeren heb ik haar maar zo vriendelijk mogelijk goeiedag gezegd en ze keek me aan met een blik van "laat hem maar doen, ik doe alsof ik het niet hoor". Eigenlijk wel grappig hier wie je allemaal tegenkomt. Gisteren zijn we ook een Belg tegengekomen, Joost, hij is 24 mei vertrokken uit Leuven. Zijn ogen gaven licht van geluk. "Ik mag er niet aan denken hoe ik op 1 oktober mijn eenzame computerjob terug moet opnemen..." "Joost, 1 oktober is nog ver van hier, geniet ervan¡" Oh ja, wat de vlooien betreft, ik ben blijkbaar niet de enige en gisteren moest ik in de apotheek geen half woord zeggen, mijn mouw opstropen was genoeg en dat wonderzalfje van de vriendelijke apothekeres heeft zijn werk al gedaan. Nog iets strafs van gisteren. De albergue lag naast de kerk en Liesbet en ik gingen nog een wandeling maken en vrij vlug zijn we in de mis beland. Raad eens welke lezing... "Als je op weg gaat, neem dan niets mee..." Ik vond dat zo ongelooflijk. En vandaag kwam ik hier toe en was aan de particuliere herberg op zoek naar mijn gids om de refugio municipal te zoeken. "Annick¡", het was Philippe die 200 meter verder stond en me de weg wees. Zeg nog maar dat het toeval niet bestaat. Het is hier goed, ga nu een douchke nemen, mijne was doen en wat rusten om vanavond Karolien op te wachten. Ze brengt astronauten ijs mee uit Washington, zal dat smaken¡ Veel lieve caminogroeten en tot binnenkort¡
Voorzichtig durf ik schrijven dat ik halverwege ben, want de weg is lang en je weet maar nooit. Maar vandaag heb ik voor de eerste keer de kilometerstand in de andere richting kunnen lezen, t is te zeggen nog 369 km te gaan en al 395 km gestapt. We hebben onszelf daarvoor getracteerd op een lekkere creme glace in Calzadilla de la Cueza. Nu zijn we toegekomen in Terradillos de Templarios. Het was een lange tocht vandaag van ongeveer 27 km, maar het stappen ging vlot. Sint Jakob en de zon waren ons weer heel gunstig gezind: een zuchtje wind, niet al te warm, we hadden het niet beter kunnen bestellen. Gisteren verbleven we in Carrion de los Condes bij de Clarissen. Een leuke refugio. s Avonds zijn we naar het gebed van de Zusters geweest en dat was best wel indrukwekkend. Ondertussen heb ik er nog enkele vrienden bijgekregen en deze keer zijn het er geen al te leuke. De Franse Francoise zei vanmiddag dat het een beestje is dat pelgrims die buiten slapen binnen brengen en doorgeven aan andere pelgrims, maar deze avond zegt mijn verstand me dat het waarschijnlijk wel vlooien zijn. Dus morgen naar de apotheek in Sahagun en naar t schijnt ben ik er dan met een zalfje na twee dagen vanaf. Jullie moeten dus geen schrik krijgen als jullie mij eind september terug zien. Voor de rest blijft het leven hier prachtig: de camino is elk kwartier anders en blijft verbazend mooi, de ontmoetingen en gesprekken zijn deugddoend en rijk en de kleine ongemakken lijken dan zo onbenullig. Morgen gaan we dus naar Sahagun, stilaan op weg naar Leon. Zonnige caminogroeten¡ Rita, wens je Mia van me nog een gelukkige verjaardag¡ (met een dag retard, sorry) en voor 4 september: Ingrid, viert ze goed¡ An en Wim, ik blijf volop duimen¡¡¡
Vandaag zijn we aangekomen in Fromista en het was zalig stappen¡ Het was niet al te warm, een fris briesje en deze namiddag hebben we Sint-Jakob daarvoor bedankt, want het kan hier snikheet zijn en dan is het andere koek om de hele dag te stappen. Wie de bus neemt tussen Burgos en Leon heeft toch echt wel ongelijk. Vanmorgen zijn we voor zonsopgang vertrokken en de hele dag genoten: van het opkomen van de zon, het landschap dat zo mooi is, van een heerlijke picknick onderweg, van de orchideeën langs de kant¡¡¡ Het aantal pelgrims is ondertussen ook verminderd wat wel aangenamer stappen is. Morgen trekken we voort naar Carrion de los Condes. Lieve broer en voor alle onderwijzers en schoolgangers: een goede start voor morgen¡ Zonnige pelgrimsgroeten¡
Ik schreef jullie al dat de refugio in Burgos zo goed was. s Namiddags werd afgeroepen dat iedereen die dat nodig vond welkom was bij de "paramedics", ik daarheen. Niet dat het zo hoognodig was en ik was er ook van overtuigd dat als er mensen met serieuzere problemen waren ik wel de benen zou nemen, maar dat was niet zo. Een Amerikaanse dame met een collectie blijnen-bleinen? om u tegen te zeggen, enkele Fransen met kleine blijnen-bleinen en een Zweedse dame. We hebben elkaars leed met gebulder bestudeerd, maar het beste moest nog komen. Al dagen liep ik met stekende pijn aan m'n rechtervoet en kreeg ik daar een massage¡¡¡ Samen met de Zweedse dame heb ik aan de masseur gevraagd of hij geen zin had om mee te stappen, we zouden dan elke avond voor hem koken, maar dat zag hij toch echt niet zitten. Jammer. De pijn in mijn voet is weg en nu zijn de blijnen-bleinen ervoor in de plaats gekomen. Maar totnutoe horen jullie mij daarover niet klagen. Gisterenmorgen werd ik dan gewekt door leuke muziek, "voyage, voyage,..." Wat heb ik genoten¡ Liesbet kwam tegen half negen, negen uur, dus het was een relaxte pelgrimsochtend. Een uur lang heb ik liggen genieten van die melodietjes. En dan hup naar de Calle de Madrid waar Liesbet met haar blitse huurauto kwam aangevlogen. Samen een desayuno genoten en dan op pad. Burgos uit was een lachertje (in vergelijking met het binnenkomen toch) en wij maar babbel, babbel, lach, lach¡ Liesbet met al haar fantastische reisverhalen en ik met mijn belevenissen. Gisteren hebben we dan een gewellig onderdak gevonden in Hornillos del Camino en vandaag op pad naar Castrojeriz. En ze mogen ervan zeggen wat ze willen, de weg tussen Burgos en Leon is totnutoe prachtig¡ We gaan nu boodschappen doen, lekker eten koken en dan morgen op pad voor een wat langere tocht naar Fromista¡ Een lieve zonnige groet en tot binnenkort¡
Ik ben toegekomen in Burgos¡ Maar amai, vandaag: het was afzien. Ik denk dat ik om en bij de 28 km gestapt heb en het was warm, heel warm. Toen ik aan de rand van Burgos in een baancafe van het ergste soort de weg ging vragen, zei de lieve dame aan de bar "Burgos, dat is 2 km". Dat dat een beetje te optimistisch was, vreesde ik al, maar aan de weg leek geen einde te komen. Grote magazijnen, flatgebouwen,... Ik heb de tijd proberen doden met rekensommetjes in mijn hoofd, spaanse woorden vanop de etalages onthouden enz. Nu ben ik hier in de refugio en ik moet zeggen, dat is hier niet slecht, beter nog het is hier heel goed. De refugio is drie weken open en ruikt nog naar nieuw. Onder mij slapen belgen van Brussel. De lieve dame heeft me haar lindethee gegeven zodat ik hopelijk vannacht een oog dichtdoe. Slapen in een bed dat niet het mijne is, aiaiai... Ik dacht dat dat wel ging beteren, hopelijk komt dat nog. Bij de vorige mail was ik in Belorado net toen het daar feest was. Hadden jullie vliegen moeten zijn¡ Een schietkraam, een draaimolen en een optreden van een middeleeuwse versie van Queen en heel Belorado op het plein. Ik mocht niet dromen dat de electriciteit daar om 22u zou uitvallen, maar de oordopjes waren weeral heel handig. En dan gisteren naar San Juan de Ortega. Hugo (van Myriam) had me al gezegd dat ik de indruk zou hebben dat ik de hele dag op de Kalmthoutse heide aan het wandelen was en hij had overschot van gelijk. De kerk daar is ook prachtig¡ Liesbet is nu onderweg en stapt vanaf morgen mee¡ Ik kijk er al naar uit om haar hier op te wachten¡ Een nieuw hoofdstuk in mijn pelgrimsverhaal. Zonnige pelgrimsgroeten en ik kan het niet genoeg zeggen "dank voor jullie lieve bemoedigingen¡ Ze zijn de duwen in mijn rug¡"
Nog enkele persoonlijke berichten: Peter en Veerle, ik ben benieuwd¡¡¡ Christel, van harte proficiat met je verjaardag¡ We gaan onze goede tradities in het najaar alle eer aandoen he¡ Nele en Arnout: zaterdag stap ik voor jullie¡ Van harte proficiat met jullie huwelijksverjaardag en een goede verhuis en natuurlijk een dikke kus aan Hadewich en Goedele (mocht de keuken toch geschilderd moeten worden, hou dan maar een deeltje tegoed) Bert en Sylvie, een heel fijn doopfeest voor jullie Imre zondag¡ En alvast voor 1 september: Kirsten, wens je mama een dikke proficiat van me¡ Rita, wens Cecile en Etienne van mij een dikke proficiat met hun huwelijksverjaardag¡ Ann en Steven, en An en Wim :hoe gaat he met jullie?¡ Aftellen¡
