Indringend. Misschien is dat woord wel alles-omschrijvend, alles-omvattend. Geen idee of het opgaat voor de hele reis, maar vandaag alleszins.
Indringend, omdat de levensstijl zo verschillend is. Het is niet dat de tijd is blijven stilstaan, maar toch. Behalve duizenden brommerkes, hebben de mensen niet zo veel. Of het lijkt toch zo. Al glimlachen hun ogen. En kindjes spelen verstoppertje met me achter hun paraplu... Want het regent hier. Blijkbaar is het extreem weer voor deze tijd van het jaar en hebben we pech dat er vorige week een cycloon passeerde. Maar onze gids is op alles voorbereid en tovert poncho's tevoorschijn. Onze gids is super: spreekt voortreffelijk Engels, weet ongelooflijk veel en is ontzettend vriendelijk.
Indringend... hoe gedreven het boeddhisme hier beleefd wordt. Hoe vol verwachting gebeden wordt bij Boeddha. Hoe vol verwachting jonge novicen naar ons kijken terwijl ze hun bedelpot voor zich houden. Ik weet dat dit hier traditie is, en toch krijg ik een knoop in mijn maag...
Indringer... Zo voelde ik me in het klooster waar we toekeken hoe de monniken hun lunch kregen. Hoewel ze het ongetwijfeld gewoon zijn, leek het alsof ik de grens van hun waardigheid overschreed.
Dat het weer extremer wordt, zien we in de eerste plaats aan de tijdelijke huizen langs de high way. Door de regenval in augustus zijn veel mensen verplicht naar de hoger gelegen weg moeten verhuizen, weg van de modder en zand dat hun woningen en velden overspoelden. Rijstvelden werden meren... we worden er stil van...
Voelen dat we leven, doen we ook in de hobbelende koetsjes rond de tempels, kloosters en pagodes van Ava. We laten onze 'driver' opleven door een warme trui te schenken: het event van de dag! En om te laten zien dat we leven, doen we gek op de houten brug van U-bein...
Alles is relatief. En met een beetje verbeelding en een vleugje optimisme is het leven veel aangenamer. Vandaag nog meer dan anders. Gietende regen en geen directe beterschap op komst, maar we moesten hier eens wonen in die gammele hutjes... Hobbelende wegen, speciaal niet geëgaliseerd omdat hobbelen de vertering ten goede komt. En wij thuis maar klagen over de E313 als er een putje in zit...
Maar ondanks de regen en de hobbels, is de weg naar het noordoosten prachtig. Met een beetje verbeelding en de zon in gedachten, zien we een geweldig knap landschap... Watervalletjes met bruinig kolkend water, een soort loofwoud met ontstellend mooie grote groene bladeren (waarvan ik leerde dat het teakbomen zijn), een kronkelende highway (de weg loopt naar boven) en op tijd een stop met lekkere koffie en dragon fruit...
Verbeelding gebruiken we ook bij de waterval bij het stadje Pwyng oo lin. Verbeelding om te bedenken hoe gezellig het terrein zou zijn als de zon schijnt, met stalletjes om te winkelen. (De regen zorgt voor onze portemonnee, zoveel is zeker.) Verbeelding hebben we niet nodig om de kracht van het water in te schatten. Wat we mogen bewonderen is fenomenaal! Veel meer water dan anders stroomt naar beneden, zich een weg zoekend langs boomwortels en zelfs langs de trappen en bruggetjes waar normaal gezien de toeristen op wandelen...
Alles is relatief, maar als je doorweekt een Chinese tempel in de heuvels van Myanmar bezoekt en nog doorweekter en op haast levensgevaarlijke wijze orchideeën en opgezette vlinders gaat bekijken, heb je meer dan een gezonde portie verbeelding en optimisme nodig om te blijven lachen...
Gelukkig hebben wij een fantastische groep en een geweldige gids, en worden er in de bus (kerst)liedjes gezongen om de sfeer er in te houden... Gebruik even je verbeelding en denk bij de tierlantijntjes die de bus opfrissen wat kerstversiering bij, en je weet dat we de moed erin houden!
PS voor de ingewijden: mijn verbeelding kon geen (kerst)ballen meer aan, nu ik weet dat die dienden om - succesvol - de vering van de bus te verbeteren
Ontbijt in het hotel.Na het ontbijt rijden we naar de vroegere
koningsstad Amarapura. Bezoek aan het Mahagandayon klooster, bekend als het
grootste boeddhistische learning Centre in Mandalay waar leerlingen het
dagelijks leven van de monniken leren. Bezoek aan de langste teakhouten brug
van de wereld, de U-Bein brug, 1.6km (volgens de meeste gidsen 1,2km).. De U
Bein Bridge is vernoemd naar de burgemeester van Amarapura, nadat koning
Bodawpaya zijn hoofdstad er verhuisde. De brug verbindt Amarapura met een
eiland in het midden van Lake Taungthaman. Het meer droogt in de winter op. Deze
lange houten brug is gebouwd in 1849 en is dus meer dan 150 jaar oud. Ze werd
gebouwd met oude planken en houten stijlen die afkomstig zijn van de verlaten
huizen en het paleis in Sagaing en Inwa. Op 9 punten waren er ophaalbruggen
waardoor boten naar de rivier Ayeyarwady konden passeren. Terug naar Mandalay.
Overnachting in Mandalay Hill Resort
Hotel.
