Heerlijk rustig opstaan vanochtend... Nu ja, rustig... Met een groep van zo'n 15 vertrekkende trekkers een half uur voordat je eigen wekker afloopt, vergezeld van de rochelende geluiden van hun dragers, konden we moeilijk van 'rustig' spreken.
En toch: alles liep wat langzamer en gemoedelijker. Hoofd onder de koude kraan (later in het hotel van Pokhara wachtte een warme douche), ontbijten met een - naar gewoonte - appel of banaan pannenkoek, en een verzachtende doch soms ook pijnlijke massage van de kuiten door Dorjee.
De schoenen van mama hielden het net lang genoeg vol om het punt van aankomst te bereiken (daar waar we vijf dagen eerder ook waren afgezet). Met z'n vieren in een kleine taxi, bagage op het dak, angstig om de rijstijl en het soms zeer nipte voorsteekgedrag van tegenliggers, maar we overleefden de rit van 40km van Naya Pul naar Pokhara.
De rest van de middag luierden we aan het zwembad van het hotel: boekje lezen, eens opzoeken hoe de tocht naar Everest basecamp er zou uitzien, krant via internet bekijken... Totdat een onweer ons naar de kamer joeg en we de bagage reorganiseerden (het was niet de eerste en zeker niet de laatste keer).
Het was wel een beetje wennen weer aan de drukte rond het zwembad (veel spelende kinderen uit de buurt die een dagje kwamen zwemmen); zeker na vijf dagen 'stilte' en 'aan niets denken'.Â
Dorjee nam ons 's avonds mee naar het restaurantje van een vriend "Sherpa Kitchen". Heel gezellig ingericht en vooral fantastische soep (meer hutsepot) en gebakken noedels met kip. We aten al vaak hetzelfde, maar toch is het elke keer net iets anders. En tot nog toe altijd lekker (behalve die keer dat de tomatensoep bijna bloem-pap was). Vooral het Tibetaans brood ga ik thuis missen!
We dalen af vanuit Ghandruk naar de Modi Khola en trekken zo via
Birethanti terug naar Nayapul.
Hier wacht de chauffeur ons op voor een
transfer naar Pokhara waar het gezellige hotel Barahi, een warme douche en een
fris drankje klaar staan. We nemen afscheid van het lokale team van dragers.
Wakker worden van vogelgeluiden... de koekoek herkenden we, tientallen andere kwetterende lokroepen niet. Maar alles klonk opgewekt en vrolijk. Onze stijve benen (vooral kuiten en billen) en stramme spieren stemden ons iets minder blij...
We waren de avond ervoor gewaarschuwd "If the weather is clear, I will wake you up for the view". Aangezien de vogels en niet Dorjee ons wekten, wisten we genoeg. In een dichte mist ontwaarden we met veel moeite het topje van de Annapurna South. Het moet machtig zijn als je de bergen in hun volle glorie kan aanschouwen, maar wij waren al dolgelukkig met wat we zagen en de vriendschap van de mensen om ons heen...
Het zou een gemakkelijke tocht worden vandaag. Een vijftal uur wandelen, soms trappen dan weer plat. Met een stop aan het Gurung museum in Gandruk (klein maar best interessant) en een lunch met zicht op de snelstromende rivier. Tot aan Birethani, vlakbij onze vertrekplaats. "Zou" want alles veranderde toen de schoenen van mama het een voor een begaven en door onze bekwame gids moesten opgelapt worden. Gelukkig bedachten we dat we verband bij hadden (in onze "orange rescue bag" van 1,5kg waarmee Dorjee rondsjouwde omdat hij 'm te zwaar vond voor ons) en in een mum van tijd was mama geholpen. De foto's spreken voor zich Het stappen ging wat moeizamer, de zolen flapten af en toe de foute richting uit en het verband verschoof wel eens. Maar mama haalde het einddorp met vlag en wimpel en al gauw sprak iedereen over "strong mom".
Tijdens onze tocht vandaag merkten we veel gelijkenissen met Sapa, het bergdorp in het noorden van Vietnam. Terrasbouw, waterbuffels, houten hutjes (en soms ook wel stenen huizen), vriendelijke mensen en kindjes die blij zijn met chocolade. Onze energie repen werden ook door onze drager Pemba gesmaakt. Hij verdiende ze zeker, met onze twee "medium" zware zakken op zijn rug.
We bereikten tegen een uur of half vier onze lodge voor de nacht en genoten samen met gids en drager van een fris Everest biertje (mama) en een koude cola (overal in Nepal echte, dus ik helemaal blij). Dorjee begon onze mopjes steeds beter te begrijpen en Pemba toverde voortdurend een brede smile op zijn gezicht. Na een korte wandeling door het dorpje (waar niks te zien was) werd er - met zicht op de rivier - heerlijke, plaatselijk gevangen vis geserveerd, met echt lekkere frietjes en een portie mixed noodles.
Al is de trekking morgen pas officieel te einde, we kunnen nu al besluiten dat het sublieme dagen waren waar we nog heel lang van zullen nagenieten!
Wakker worden van vogelgeluiden... de koekoek herkenden we, tientallen andere kwetterende lokroepen niet. Maar alles klonk opgewekt en vrolijk. Onze stijve benen (vooral kuiten en billen) en stramme spieren stemden ons iets minder blij...
We waren de avond ervoor gewaarschuwd "If the weather is clear, I will wake you up for the view". Aangezien de vogels en niet Dorjee ons wekten, wisten we genoeg. In een dichte mist ontwaarden we met veel moeite het topje van de Annapurna South. Het moet machtig zijn als je de bergen in hun volle glorie kan aanschouwen, maar wij waren al dolgelukkig met wat we zagen en de vriendschap van de mensen om ons heen...
Het zou een gemakkelijke tocht worden vandaag. Een vijftal uur wandelen, soms trappen dan weer plat. Met een stop aan het Gurung museum in Gandruk (klein maar best interessant) en een lunch met zicht op de snelstromende rivier. Tot aan Birethani, vlakbij onze vertrekplaats. "Zou" want alles veranderde toen de schoenen van mama het een voor een begaven en door onze bekwame gids moesten opgelapt worden. Gelukkig bedachten we dat we verband bij hadden (in onze "orange rescue bag" van 1,5kg waarmee Dorjee rondsjouwde omdat hij 'm te zwaar vond voor ons) en in een mum van tijd was mama geholpen. De foto's spreken voor zich Het stappen ging wat moeizamer, de zolen flapten af en toe de foute richting uit en het verband verschoof wel eens. Maar mama haalde het einddorp met vlag en wimpel en al gauw sprak iedereen over "strong mom".
Tijdens onze tocht vandaag merkten we veel gelijkenissen met Sapa, het bergdorp in het noorden van Vietnam. Terrasbouw, waterbuffels, houten hutjes (en soms ook wel stenen huizen), vriendelijke mensen en kindjes die blij zijn met chocolade. Onze energie repen werden ook door onze drager Pemba gesmaakt. Hij verdiende ze zeker, met onze twee "medium" zware zakken op zijn rug.
We bereikten tegen een uur of half vier onze lodge voor de nacht en genoten samen met gids en drager van een fris Everest biertje (mama) en een koude cola (overal in Nepal echte, dus ik helemaal blij). Dorjee begon onze mopjes steeds beter te begrijpen en Pemba toverde voortdurend een brede smile op zijn gezicht. Na een korte wandeling door het dorpje (waar niks te zien was) werd er - met zicht op de rivier - heerlijke, plaatselijk gevangen vis geserveerd, met echt lekkere frietjes en een portie mixed noodles.
Al is de trekking morgen pas officieel te einde, we kunnen nu al besluiten dat het sublieme dagen waren waar we nog heel lang van zullen nagenieten!
Net voor zonsopgang bereikten we de top van Poon. We hadden het met glans gehaald! Dorjee was niet alleen een uitstekende gids, maar hij bleek ook een knappe fotograaf. Met alle mogelijke camera's en vanuit alle mogelijke hoeken werden we op de gevoelige plaat vastgelegd.
Jammer alleen van de dichte mist, want op foto's van Pasang en Dorjee zagen de bergen met eeuwige sneeuw er fantastisch uit. Misschien voor een volgende keer? Nu waren we vooral blij dat we eerder al een mountain flight hadden genomen zodat we een idee hadden van wat er achter de mist te zien was.
Een heerlijke, straffe black tea later (in sommige lodges of restaurantjes kregen we ook van die slappe afkooksels) vatten we de tocht naar beneden weer aan.
Weer aan de lodge verorberden we een stevig ontbijt en tegen 8u15 waren we alweer op stap. Het werd een prachtige dag door de jungle:
sprookjesbos-achtige met elkaar vergroeide bomen, met dik mos bedekte boomtakken, felgroen gebladerte, rododendrons in alle mogelijke kleuren, een recital van zingende vogels, klaterende watervallen, heerlijk ruikend bos, en als kers op de taart: een prachtige langoer aap en een waterbuffel die wel heel dicht kwam.
We hebben inmiddels volgens onze gids naar schatting zo'n 60.000 treden gedaan, op en af. Heel wat meer dus dan de 3.000 die we gedacht hadden. Maar we zijn niet klein te krijgen!! Zeker niet met de massage van de kuiten door Dorjee...
In Tadapani waar we normaal gezien zouden overnachten, besloten we nog een paar uur verder te wandelen. We belandden in een kleine lodge, waar we de enige gasten waren. Een sympathieke familie zorgde er voor ons: lekker eten, een kachel die ontzettend veel warmte gaf, een ok kamer en boven al, een super warme douche.
Een korte dag die start met een afdaling. We dwarsen enkele zijvalleien
en komen op een kam die naar Ghandruk leidt.
Ghandruk is een uitgestrekt
en groot Gurung-dorp dat bijna 300 families heeft. De huisjes liggen in een
uniek decor van zorgvuldig aangelegde terrasvelden en het is aangenaam rondkuieren
in de kleine steegjes. Hier huist ook het Annapurna Conservation Area
Project-center waar je een inzicht krijgt in de cultuur en natuur van de regio.
In alle vroegte klimmen we naar Poon Hill (3210m). Een klim van
ongeveer een uurtje die ons op een uniek uitzichtspunt brengt. De zonsopgang
boven de Himalaya is iets wat elke Nepal-reiziger bijblijft. Vanop de heuveltop
hebben we zicht op Dhaulagiri (8167m), Annapurna I (8091m), Hiunchuli, Annapurna
South, Tukuche en een hele resem andere besneeuwde toppen.
Na de afdaling wacht
een stevig ontbijt en wandelen we verder naar het plaatsje Tadapani (2710m).
Het traject vandaag gaat behoorlijk op en neer. We klimmen eerst langzaam naar
een hoogte van ongeveer 3200m en dalen dan via een soms modderige afdaling
richting Deorali (3090m). Via Gurung Hill zetten we de afdaling verder langs
een kolkende rivier en enkele mooie watervallen.
De dag wordt besloten met een
stevige klim naar Tadapani van waaruit de zichten op Annapurna South en
Machapuchare weer schitterend zijn. Ong. 5 u wandelen.
Wakker worden met zicht op Annapurna South en onder een stralend blauwe hemel met zalig schijnend zonnetje... Wat kan een mens zich nog meer wensen?! Het ontbijt bestond uit pancakes met appel. Erg lekker!
Vandaag stond de klim naar Ghorepani op het programma. We dachten dat we van het trappenlopen vanaf waren, maar niets was minder waar. Waarschijnlijk hebben we vandaag nog een keer 3000 trappen gedaan. Slowly, slowly om geleidelijk aan te wennen aan de hoogte. Het wandelen werd afgewisseld met af en toe een fotostop, even rusten of iets drinken. Dorjee gaf een perfect tempo aan!
De gidsen waren fantastisch. Geregeld vroegen ze of alles goed ging, ze boden spontaan aan om foto's te nemen (Dorjee is helemaal weg van de camera van mama) en ze antwoordden op al onze vragen.
De tocht leidde ons door een dicht woud. Bijna jungle soms. Heel erg knap. De vergroeide bomen, het klaterende water soms in de diepte dan weer vlak naast ons, de oerwoudgeluiden,... Hiervoor deden we het! Fantastisch gewoon!
Onderweg moesten we soms plek maken voor zwaarbeladen muilezels, waterbuffels of schapen. Zonder uitzondering met een bel omgebonden. En die bellen varieerden in grootte van minuscuul klein tot haast groter dan de kop van het beest.
De lunch genoten we met zicht op het groen en de bergen. Al zijn de menu's overal quasi identiek, het eten is echt lekker en met veel zorg bereid. Voorlopig hebben we ook nog geen enkel maag-darm probleem. Misschien is dat ook te wijten aan het feit dat we in Kathmandu en Pokhara een "fond" gelegd hebben met cocktails zoals de screw driver en een mojito...
Na de lunch was het nog een korte tocht naar Ghorepani, gelegen op 2720m. Iets gemakkelijker langs een wandelpad, maar even mooi en adembenemend als in de voormiddag.
Ondertussen waren we ook 'one big happy family'. De bloemen met bloempotten er nog aan vlogen geregeld over en weer, niemand werd gespaard, en we lachten heel wat af. Er werden ook heel wat plannen gesmeed. Zo hebben Kris en ik bedacht om volgend jaar samen naar het basecamp van de Everest te trekken. Of naar de Kalapata, een rotsachtige berg vanwaar je een schitterend zicht op de Everest zou hebben. Volgens onze gidsen zou mama ook een deel van die tocht gerust kunnen meedoen (om haar dan halverwege voor een paar dagen in een Boedhistisch klooster onder te brengen als wij verder wandelen). Ze gaat er nog eens over denken, maar wil liever naar een andere bestemming met Lieve...
De lodge waar we vanavond verblijven, is vrij groot, opnieuw met kamers met eigen badkamer en toilet (mama happy) en met een kachel die tegen een uur of vier werd aangestoken en waar trekkers, gidsen en dragen gezellig rond verzamelen.
Het zal een vroege avond worden, want morgenochtend wordt de wekker om 4u30 gezet en starten we aan de klim naar Poon Hill om 5u zodat we op tijd zijn voor de zonsopgang. Laten ons hopen dat we het halen!
Tegen acht uur vanmorgen (wat uiteindelijk bijna negen uur werd) werden we opgepikt door onze gids Dorjee. Het busje bracht ons naar het vertrekpunt van de trekking via het Peace Plaza hotel waar we Kris en haar gids Pasang ophaalden, een sympathieke, zeer sportieve en super toffe madam. Haar doel was Annapurna base camp en de eerste drie dagen liep haar tocht gelijk met de onze.
De klim ging eerst langzaam en geleidelijk omhoog. Er werd heel wat afgelachen en het leek of we mekaar al jaren kenden. De eerste kilometers tot aan de lunch liepen we in de volle zon. 's Middags kwam er bewolking opzetten - wat eigenlijk aangenamer lopen was - en een enkele regendruppel, maar niets om een jas voor aan te trekken. Het laatste stuk betekende een stevige klim van 3000 treden tot aan het dorpje Ulleri.
Het guesthouse waar we verbleven was eigenlijk een 'luxeverblijf'. Tot onze grote vreugde kregen we een kamer met eigen badkamer en wc. Pure luxe! De aanduiding 'hot' en 'cold' boven de douchekranen was veelbelovend, maar er kwam enkel koud water uit...
We genoten met z'n allen van een lekkere warme maaltijd en kropen niet al te laat ons bed in. De slaapzak bleef nog even ingepakt: vers gewassen lakens en een heerlijk bed wachtten ons op...
Alweer steken we via een hangbrug de rivier over en krijgen dan een
lange trap voorgeschoteld met meer dan 3000 treden. Ieder klimt op zijn eigen
tempo omhoog tot het grote Magar-dorp Ulleri (2080m). Boven het dorp wordt het
pad minder steil en loopt het verder door velden en weiden.
Als beloning zien
we de eerste toppen van o.m. Annapurna South en Hiunchuli. Voorbij Banthanti
wandelen we door loof- en rododendronbossen; steken een tweetal riviertjes over
en doen dan een kleine klim tot Nangathanti (2460m). Van hieruit is het nog een
goed uur stappen tot Ghorepani wat letterlijk paardenwater betekent.
Hier was vroeger een belangrijke stopplaats voor de ezelskaravanen die tussen
Pokhara en Jomsom trokken.
Zullen we het halen in ongeveer 5 6 uur wandelen?
Na een korte transfer naar Nayapul, ontmoeten we de dragers die
ons de komende dagen zullen vergezellen.
We steken de Modi Khola rivier over
langs een hangbrug en wandelen door het dorpje Birethanti langzaam omhoog. Het
is een relatief gemakkelijke dag met slechts 500m hoogteverschil die
voornamelijk tussen kleine gehuchtjes en landbouwterrassen loopt.
Op het einde
volgt een korte klim naar Thikedunga (1500m). We stappen vandaag ongeveer 4 u als alles vlot verloopt.
Het stappen ging wat moeizamer, de zolen flapten af en toe de foute richting uit en het verband verschoof wel eens. Maar mama haalde het einddorp met vlag en wimpel en al gauw sprak iedereen over "strong mom". 
