Donderdag 15, vrijdag 16 april en zaterdag 17 april
Dag iedereen,
Even terug een beetje updaten. Eigenlijk is er niet zoveel nieuws onder de zon. Alles blijft gelukkig goed gaan. Umpie en Tumpie blijven goed groeien en bijkomen. Ze bewegen nog steeds ontzettend veel en dit tot groot plezier van de vroedvrouwen en artsen die de monitoring en echo's moeten maken. Soms is het onmogelijk ze goed in beeld te krijgen en menig assistent zijn/haar geduld wordt dan op de proef gesteld. Verder is alles hier rustig. Gisteren vrijdag zijn mama en haar zus nog eens op bezoek geweest en is de buurvrouw op weekend vertrokken. Eigenlijk is het maar een half weekend want ze moet vanavond alweer binnenkomen. Ik heb vandaag dus de kamer voor mij alleen. Dit komt wel goed uit want Peter en de kindjes komen op bezoek. Quinten verjaart vandaag en wordt 5. Een beetje jammer dat we het thuis niet samen kunnen vieren maar net als bij Xander, 14 dagen geleden, zal het zo ook wel lukken hé. Gisteren ook de definitieve datum voor de keizersnede gekregen. Wij weten dus al hoeveel dagen we nog moeten aftellen. Peter en ik houden er echter aan om de datum nog voor onszelf te houden. Dat houdt bij jullie de spanning er nog even in :). Wees gerust ... als het zover is, zullen jullie er van horen. Voor de nieuwsgierigen die zich echt niet kunnen houden en nu dagelijks gaan proberen mij te contacteren ... je mag proberen maar ik kan jullie nu al zeggen dat ik nog een aantal onderzoeken moet ondergaan en ik dus niet zo gemakkelijk meer mijn telefoon zal kunnen beantwoorden. Dus het niet beantwoorden van mijn telefoon of mails wil niet zeggen dat het zover is.
Na twee dagen zonder internet, lukt het nu blijkbaar weer wel om een berichtje te noteren. Ik kan op dit moment wel mijn mails niet lezen. Zal morgen eens proberen onderhoren wat het probleem zou kunnen zijn. Tot hier toe ging dit prima. Gisteren, dinsdag, weer een dagje van monitoring en echo. In de namiddag bezoek van 5 collega's. Het was zeer leuk. Het doet echt deugd om weer eens vertrouwde gezichten te zien. Ze hadden ook een zeer leuk kado bij, een puzzel van 1000 stukjes. We zien wel of ik die nog gelegd krijg, want ben ondertussen ook begonnen met mijn borduurwerkje. De echo was weer tiptop. Iedereen duimt hier mee voor de laatste dagen want de keizersnede zal volgende week gebeuren.
Met de nieuwe buurvrouw klikt het zeer goed. We babbelen veel en hebben ook al wat afgelachen. Ik ben misschien niet de meest geschikte persoon om dit te zeggen (vanuit mijn job) maar hier loopt een studente rond die wij het "stresskippetje" noemen. Ze bedoelt het heel goed en is heel vriendelijk maar ze heeft de neiging om mensen op stang te jagen. 's Morgens om 8 uur, we zijn dan wel al wakker maar liggen meestal nog wat te doezelen, vliegt ze hier binnen met haar karretje. Super opgewekt, zo van ... joehoe ... hier zijn we weer ... ik ben al meer dan twee uur wakker ... 't is voor jullie nu ook wel tijd. Ik zal hierna even een gesprek noteren als ze binnenkomt (S staat voor studente, A ben ik) S: Goeie morgen. Ik kom even de parameters nemen. Hier is de thermometer (ik lig ondertussen nog in mijn bed en heb de tijd niet om op de rand te komen zitten). JA .... het duurt precies weer lang vandaag ... hij heeft er precies geen zin in. A: Je kan misschien ondertussen mijn bloeddruk al nemen? S: OK. En dan volgt de reeks van vragen die we hier elke morgen moeten beantwoorden: - Heeft u ergens pijn? - Bent u misselijk? - Heb u last van bloedverlies? - Last van harde buiken? - Naar het toilet kunnen gaan? Ondertussen heeft ze mijn bloeddrukwaarde die 95 over 56 mmHg blijkt te zijn. S: 9 ... dat is toch laag hé Dan gaat ze naar de buurvrouw die hetzelfde ritueel moet ondergaan. Ondertussen brengen ze ook het ontbijt dat ik niet in bed opeet maar aan tafel. Ik moet dus even de tijd nemen om mezelf uit bed te rollen (eerst naar zijlig gaan en dan rechtduwen :anders geraak ik er niet goed uit). Vaak is dit ook even pijnlijk in de liezen en er ontsnapt mij een "au" uit de mond. Onmiddellijk reactie van S S: Heeft u pijn ? Heeft u dat dikwijls? Hoeveel is die pijn op een schaal van 0 tot 10? Ik relativeer en leg uit dat dit normaal is wanneer ik uit bed kom en dat dit te maken heeft met de bekkeninstabiliteit. S is tijdelijk gerustgesteld. Ze verdwijnt van de kamer en geeft mij en de buurvrouw de kans om te ontbijten. Na 30 minuten (mijn ontbijt was juist binnen), staat ze daar terug. S: Aha ... u heeft gedaan met eten ... dan zal ik u aan de monitor leggen. A : Ik zou mij eerst willen wassen, dan kan ondertussen mijn eten nog wat zakken. S: Waarom ... bent u misselijk? Heeft u daar veel last van? (ik begin het stilletjes te krijgen ... als ze van alles zo een drama gaat maken!) Ik had een beetje zin om iets te zeggen maar kon mij op tijd inhouden) (ik dacht bij mezelf: als jij met zo'n dikke buik zou zitten, waarbij het eten zowiezo al niet meer zo gemakkelijk zakt omdat de babies in de weg zitten, en je zou dan onmiddellijk na een maaltijd in je bed moeten gaan liggen, in halve zithouding, ... je zou van minder zuuroprispingen krijgen) Ik leg weerom uit dat dit geen probleem is maar dat ik anders gewoon last krijg van zuuroprispingen en ga naar de badkamer. Na ongeveer 20 minuten wil ik de badkamerdeur opendoen en zeggen tegen de buurvrouw dat ik ons "stresskippetje" dan maar zal bellen, zodat ze me aan de monitor kan leggen. Dit was echter niet meer nodig want ik steek de deur van de badkamer nog maar open en ze stond me al op te wachten. Achteraf vertelde de buurvrouw dat ze al eens een keer was komen kijken toen ik nog op de badkamer was. Kijk ... je kan vol goede bedoelingen zitten maar van zo'n mensen word ik zenuwachtig. Ik weet ook wel dat ze moeten rondkomen met hun werk maar dan moet ze haar werk misschien anders plannen? Ik ben nu geen slak hé maar heb nu wel wat meer tijd nodig om alles rond te krijgen (het bewegen gaat wat trager). Al bij al hebben de buurvrouw en ik er achteraf wel om moeten lachen.
Vandaag woensdag, is Peter deze namiddag langsgeweest en hebben we een rondleiding gekregen op de neonatale intensieve zorgen. We hebben info gekregen over de manier van werken, wat we moeten doen als we op bezoek willen komen, hoe de kindjes worden opgevolgd, wie we allemaal kunnen aanspreken met onze vragen, wat we moeten voorzien aan materiaal, hoe het in zijn werk zal gaan met de borstvoeding, ... We hebben ook een kindje gezien van een 1850g. Het zijn echt wel kleine puitekes hoor. Normaal mogen de kindjes op 2,4 kg naar huis. Er is echter wel een mogelijkheid als de kindjes sterk genoeg zijn en geen echte "intensieve" verzorging meer nodig hebben, dat ze kunnen overgebracht worden naar Sint-Niklaas en eventueel daar nog een tijdje in de couveuze liggen. Dit is langs één kant wel een opluchting omdat het wel praktischer zou zijn (we moeten dan niet elke dag de rit naar Leuven doen om bij de kindjes te zijn en om voedingen te brengen). Ik ga me echter geen illusies maken en er een datum of week op stellen. We zien wel als de kindjes er zijn.
Ondertussen begint thuis ook alles een beetje in gereedheid te raken. De kamer voor Xander en Quinten is bijna klaar. Deze week is de verfploeg langsgeweest (de ouders van Peter) en morgen gaat Peter parketlaminaat leggen. Als dat gedaan is, kunnen de meubels erin. En als ik weer thuis ben, kan de inhoud van de kleerkast verhuizen en het speelgoed en kunnen de jongens daar gaan slapen. Ze kijken er echt naar uit.
Zo, tot hier ons verslag, vele groetjes en tot het volgende ...
zaterdag 10 april, zondag 11 april en maandag 12 april
Dag Iedereen,
Vandaag zijn we hier 3 weken. Het langste stuk is gepasseerd. We zijn nu 31 weken en 1 dag ver. Zaterdag zijn Peter en de kinderen langsgeweest. Het is altijd een blij weerzien maar je voelt dat het voor de kinderen ook snel voldoende is. In het begin willen ze allemaal veel vertellen maar na een tijdje beginnen ze zich te vervelen ondanks de spelletjes die ze bijhebben. Het is ook wel te begrijpen. Hier kan en mag niet veel. Er is hier eigenlijk niets voorzien voor de kinderen. Ze kunnen wat rondjes lopen op het terras buiten en wat naar televisie kijken, maar daar blijft het meestal bij. Terwijl Peter en de kinderen hier nog waren, kreeg ik een nieuwe buurvrouw. Het is iemand die hier ook al een tijdje ligt maar die niet meer overweg kon met haar andere buurvrouw en gevraagd had om te mogen verhuizen. Ze valt wel mee. Ze is 26 jaar en zwanger van haar eerste kindje. Ze is afkomstig van Antwerpen. Ze moet in het ziekenhuis blijven omdat er problemen zijn met het hartje van het kindje. De hartslag is veel te laag en via medicatie, die zij via infuus krijgt, hoopt men het ritme wat te kunnen opdrijven. Ondanks dat, weet ze nu al dat vrij vlug na de geboorte het kindje een pacemaker moet krijgen. Als je dát verhaal hoort, dan mogen wij echt niet klagen. OK we zitten met een risicozwangerschap, die nauwgezet moet opgevolgd, maar voorlopig, en hopelijk blijft dat zo, is het bij risico gebleven en zijn er nog geen problemen opgetreden (even hout vasthouden). We (de buurvrouw en ik) hebben zaterdagavond nog lang gebabbeld. Ze kon hier in het begin ook haar draai niet vinden. Ondanks haar infuus heeft ze veel bewegingsvrijheid, met het gevolg dat ze meer niet dan wel op de kamer is. Vergeleken met haar, ben ik dan een echte huismus (kamermus past hier beter). Ik doe nog wel mijn wandelingetje maar de fysiek begint nu ook parten te spelen. Het buikje wordt groter en ik heb nog steeds last van die bekkeninstabiliteit. De pijn heeft zich nu verplaatst naar de liesstreek met het gevolg dat ik echt loop te waggelen. (Ik voel me net Mama Duck). Ook merk ik dat ik sneller buiten adem ben en dus wat sneller een pauze moet inlassen en even gaan zitten. Nu ja, ... ook dit zal wel weer voorbij gaan niewaar! Gisteren, zondag, was een rustige dag. Een beetje bijgeslapen overdag, wat gespeeld met het spelletje dat ik van Koen heb gekregen en ik ben begonnen aan mijn borduurwerkje. Tussendoor de nodige tijd uittrekken voor de monitoring die niet zo vlot verliep. We kregen steeds maar 1 hartslag je horen en je moet er uiteraard twee verschillende hebben. Na wat zoeken is het dan toch gelukt maar het gevolg was natuurlijk dat ik weer meer dan een uur aan dat spel heb gelegen. (Amai mijne rug). Vandaag zal het ook een rustige dag worden. Ik verwacht geen bezoek, dus kan ik verder borduren of nog wat op de computer bezig zijn. Ze zijn daarnet ook komen zeggen dat Peter en ik woensdagnamiddag uitleg krijgen van de kinderarts en een rondleiding op neonatologie (waar de kindjes na de geboorte terecht zullen komen). Ik ben nieuwsgierig en heb mijn lijstje met vragen al klaar.
Zo, dat was het alweer. Tot de volgende en vele groetjes,
