Hier zijn we weer. We voelen ons vandaag alweer een stukje beter. De beweeglijkheid begint toe te nemen en ik begin te genieten van mijn herwonnen vrijheid. Heb gedoucht ... heerlijk om onder die warme stralen te staan. Opnieuw veel bedrijvigheid. Bezoek van kiné, assistent en vroedvrouwen. Tussendoor afkolven en eens tot bij de kindjes gaan. Geen bezoek vandaag maar ik vind dit niet erg, want voel bij mezelf dat ik wat extra rust kan gebruiken dus ik neem de tijd voor een middagdutje. 's Avonds ga ik nog eens langs bij Minne en Laurine. Laurine ligt te "zonnekloppen" onder de lamp en Minne ligt rustig te slapen. Net op het moment dat ik de vraag willen stellen wanneer ik ze eens zal mogen vastnemen, stelt de verpleegkundige van Minne voor of ik Minne graag even op schoot wil nemen. Mijn geluk kan niet meer op. Ik mag haar pampertje ververversen, temperatuur nemen en haar zuurstofsaturatiemetertje van voetje veranderen. Er wordt een gemakkelijke stoel bijgehaald, een knus dekentje en Minne wordt me in de armen gegeven. Haar oogjes gaan open. Een klein, slap wezentje ligt me aan te gapen. Of ze me echt ziet, denk ik niet. Ik denk dat dit nog wat vroeg is. Het geeft in ieder geval een fantastisch gevoel. Meer dan een half uur kan ik genieten van één van onze kleine wondertjes. Dan begin ik wat pijn te voelen en moet er ook weer afgekolfd worden dus keer ik terug naar de afdeling. Uiteraard niet zonder eerst ook nog eens bij Laurine te zijn langsgeweest. Daar krijg ik het fantastische voorstel om later op de avond nog terug te komen en een eerste keer te mogen kangaroeën met haar. Kangaroeën is lekker knuffelen met het kindje door middel van huid-huid contact. Tegen 21u keer ik terug naar de neonatologie om mijn kangaroesessie met Laurine aan te vangen nadat ik ook bij haar pamper en saturatiemetertje heb vervangen. Het kangaroeën is zowaar nog heerlijker dan het gewoon op schoot nemen. Een uur lang ligt ze heel dicht bij mij en genieten we van elkaar. Bij het afsluiten van de sessie zegt de verpleegkundige dat ik gelijk wanneer mag bellen en vragen of het past om te kangaroeën. Ik besluit meteen om zaterdagmorgen terug te gaan. Zaterdag is een drukke dag. Na het kangaroeën met Laurine spreek ik af pas 's avonds te kangaroeën met Minne want Peter en de kindjes komen op bezoek en dan moet de aandacht en tijd verdeeld worden. Peter is samen met de kinderen met de trein naar Leuven gekomen. Voor onze jongens voelt dit zowaar als een echte schoolreis aan. Onze twee treinfreaks kunnen een uur lang meerijden op hun favoriete vervoermiddel. Eens bij mij op de kamer aangekomen willen ze onmiddellijk hun zusjes zien. Dit kan echter nog niet want er is nog geen bezoekuur. Hun geduld wordt nog even op de proef gesteld. Bij Peter beginnen de voorbije weken nu ook wat te wegen. De vermoeidheid slaat toe en er piept verkoudheid om het hoekje. Hij legt zich een uurtje te slapen terwijl ik met de kinderen spelletjes speel en een beetje televisie kijk. Ondertussen bereid ik hen ook voor op het feit dat ze straks, om naar de zusjes te mogen gaan kijken, wel een speciale groene schort moeten aandoen en een maskertje voor de mond moeten doen. Als ik hen verduidelijk dat dit zo is zoals bij de dokters op televisie, zien ze dit wel zitten. Om 16:40u zakken we dan af naar de neonato. De schorten en maskertjes worden zonder pruttelen aangedaan en er wordt ook stevig handjes gewassen. De zusjes mogen echt niet ziek worden van ons bezoek, want ze zijn nog te klein om zelf tegen de bacteriën en virussen te vechten. Onze 3 spruiten stappen trots door de middengang van de afdeling. Het is echt mooi om zien zo met hun schorten en maskers (we hebben er spijtig genoeg te laat aan gedacht ook hier een foto van te nemen). En dan is het moment aangebroken. We gaan eerst langs bij Laurine. Zij ligt onder de lamp en heeft een "cool" zonnebrilletje op om haar oogjes te beschermen tegen de stralen. Verwonderd staan ze alledrie naar hun zusje te kijken. Quinten ziet als eerste dat haar voetje beweegt. Ze schuiven allemaal nog een beetje dichter. Xander merkt op dat het toch wel een "klein wezentje" is en Yade ziet dat zus ook een tuutje heeft. Na een 10 minuutjes gaan we langs bij Minne. Ook zij ligt nu onder de lamp wat maakt dat de broers en zus niet het volledige gezichtje zien, maar dat lijken ze niet zo erg te vinden. Ze vinden de "zonnebrilletjes" best grappig. Als afscheid krijgen Xander, Quinten en Yade elke een grote en kleine spuit om in bad mee te spelen en Yade krijgt ook een minipampertje voor haar pop. De schorten worden uitgedaan en de maskertjes meegenomen als souvenir. Ik vermoed dat deze maandag mee naar school zullen gaan om hun verhaal van de zusjes wat meer kleur te geven. Wanneer we op het punt staan iets te gaan eten in de cafetaria, komen we Koen en Kristel tegen. Kristel is meter van Minne. Zij trekken mee naar de cafetaria waar we dan tijdens het eten wat kunnen bijbabbelen. Als Peter en de kinderen weer naar huis zijn, ga ik met Koen en Kristel tijdens het laatste bezoekuur nog even langs bij Minne en Laurine. Na het afscheid van Koen en Kristel en na kolfbeurt trek ik een laatste keer naar de zusjes. Nu om met Minne te kangaroeën. Ook zij trekt haar oogjes open wanneer ze op me wordt gelegd en lijkt wel te zoeken naar mijn gezicht terwijl ik tegen haar praat. Het duurt even voor ze comfortabel ligt (dat wroeten en stampen is voor mij herkenbaar van in de buik) maar uiteindelijk wordt ze toch rustig en valt ze in slaap. Om 22:30u. keer ik moe maar gelukkig terug naar mijn eigen bed waar ik mijn nachtrust aanvang. Morgen is er weer een dag en ik wil van zoveel mogelijke momenten gebruik maken om bij de meisjes te zijn.
Een kleine samenvatting van deze 2 dagen. Kort gezegd komt het erop neer dat ik weer ritme moet zoeken in de verschillende activiteiten. De voormiddagen zijn druk. Op woensdag wordt ik in bed gewassen, op donderdag mag ik reeds mezelf aan de lavabo wassen. Dit lukt vrij goed al is het beweging geen evidentie (als ik wandel, voel ik me een vrouwtje van 100 ... ik stap voorovergebogen omdat de wondnaad anders teveel tegentrekt). Op woensdag gaat de epidurale er al uit en dus één "ketting" minder. Op donderdag verdwijnen infuus en blaassonde. Joepi ... ik ben weer "ongebonden". Tussen de verzorging en de bezoeken van de assistenten springt ook de kinésiste binnen om reeds met de eerste oefeningen te starten. Ja Ja ... men laat hier geen tijd verloren gaan. Woensdagavond komen nonkel Koen en tante Lien op bezoek. Tante Lien is meter van Laurine, dus we gaan even een kijkje nemen naar de kindjes (ik ga wel nog mee in de rolstoel). Daar waar ik me 4 weken geleden verzette tegen een rolstoelrit, laat ik het me nu welgevallen. Grote afstanden stappen is er echt nog niet bij. Er worden foto's genomen (zie bijlage). Zowel Minne als Laurine doen het nu reeds zonder ademhalingsondersteuning en ze hebben een tuutje gekregen omdat er blijkbaar toch wel wat zuigreflex aanwezig is en men wil dit aanhouden zodat er kan gestimuleerd worden om later naar borstvoeding over te schakelen. Voorlopig is hier echter nog geen sprake. Op donderdag wordt wel met sondevoeding (afgekolfde moedermelk) gestart. Donderdagnamiddag komt oma op bezoek en ook zij is nieuwsgierig om Minne en Laurine in het echt te zien, dus zakken we tijdens het bezoekuur op neonato even af naar beneden. Tegen de avond komt er nog een collega binnengesprongen. Zij moest in Leuven zijn en nog afzakken naar Brussel, dus had even tijd. Daarna is Marc van het Belcanto langsgeweest. Tussen al die activiteiten en bezoeken door, probeer ik te rusten en af te kolven.
Hier zijn we weer na een paar dagen stilte. Ondertussen zullen de meesten onder jullie het nieuws nu wel vernomen hebben. Voor wie het toch nog niet zou weten: dinsdag 20 april zijn umpie en tumpie geboren en worden ze nu officieel Minne en Laurine genoemd. Ja Ja ... het was een hele belevenis. Eigenlijk was alles gepland voor woensdag 21 april. Ik stond als eerste op lijst voor woensdagvoormiddag. Alles was geregeld voor de kinderen thuis en Peter had school verwittigd dat hij die dag niet kon komen lesgeven want dat hij in Leuven moest zijn. We dachten dus dat alles in orde was en dat we er klaar voor waren. Maar zoals al uit de monitoring en echo's bleek hadden die twee daarbinnen soms echt al een eigen willetje en vonden ze dus ook nu, dat ze beter zelf het tijdstip van de geboorte konden plannen. Hierna volgt een korte schets van het scenario: Maandag 19 april: de monitoring in de namiddag is goed, verloopt naar umpie en tumpienormen zeer rustig. Alleen bij het afsluiten krijg ik een serieuze "harde buik". Hij stond dus op papier en werd uiteraard door de prof. opgemerkt. Gevolg: Prof en gevolg op bezoek om te zeggen dat ze die harde buik hadden opgemerkt en dat ze dat toch wel goed wilden opvolgen. Als er nog kwamen, moest ik het onmiddellijk zeggen tegen de vroedvrouwen. OK, zo gezegd, zo gedaan. Die namiddag en avond geen harde buiken meer zoals die ene. Dus ik nog wat rondgewandeld, veel gebabbeld met de buurvrouw, nog wat genaaid, geskyped met Peter en de kinderen en met Veerle van Belcanto. Nog even de dagplanning voor de dinsdag overlopen ... Wat moet ik allemaal nog inpakken? Wat ga ik allemaal nog doen? en dan om 23u gaan slapen. Wakker gelegen tot ongeveer 23u45 en toch gemerkt dat ik vrij regelmatig harde buiken kreeg maar zeker niet zo intens als die ene in de namiddag. Toch in slaap gevallen maar om 2u30 wakker. Harde buiken blijven frequent komen en lijken nu toch ook intenser te worden. Ik wacht af maar begin uiteindelijk toch te timen hoeveel tijd er tussen zit. Tegen 4u begin ik me toch wel wat zorgen te maken. Ze komen ondertussen om de 2 minuten en de intensiteit neemt zeker niet af. Ik begin ook te denken aan de gevolgen voor umpie en tumpie. Misschien toch wel even de vroedvrouw waarschuwen en vragen of ik even aan de monitor mag. Ik dus aan de monitor. Ra Ra wat dacht je ... er was er weer eentje niet te vinden ... dus assistent erbij gehaald om via echo umpie en tumpie te lokaliseren. Harttoontjes waren goed maar hij maakt zich toch wel zorgen over die, voor mij nog harde buiken, hij noemt het nu wel weeën. Ik vraag naar mogelijke scenario's. Scenario 1: We wachten af en kijken wat er verder gebeurd (had in de namiddag nog een spuit met longrijping gehad en dit zou ook aanleiding kunnen geven tot weeën maar dan zou het wel terug stilvallen). Scenario 2: We wachten nog even af maar merken dat het niet stilvalt ... dan wordt de keizersnede met een dag vervroegd. Ondertussen is het 4:30u en krijg ik de raad om een dafalgan te nemen tegen de opkomende lage rugpijn en toch te proberen nog wat te slapen. Om 6:30u lig ik nog te koekeloeren en valt het zeker niet stil, in tegendeel, de rugpijn wordt heviger maar zeker niet ondraaglijk. Toch maar weer naar de vroedvrouw en weer aan de monitor. Assistent wordt weerom opgeroepen en komt vrij vlug tot de conclussie dat het dus niet zal stilvallen en dat hij mij onmiddellijk mee naar het bevallingskwartier wil meenemen. (hier in Leuven hebben ze op het bevalllingskwartier 2 operatiezalen). Ik heb nog net de tijd om Peter te bellen met de boodschap dat hij nadat hij de kinderen heeft afgezet in school en crèche, hij naar Leuven moet komen want dat de keizersnede wordt vervroegd. Meteen zeg ik ook dat de kans klein is dat hij de geboorte van umpie en tumpie zal meemaken omdat ze mij eerst willen nemen. We spreken af dat hij voorzichtig is onderweg (het is natuurlijk knal spitsuur) en dat ik wel zal zien wanneer hij toekomt. Eens ik ben aangekomen op het bevalllingskwartier (het is nu ongeveer 7:30u- 7:45u) gaat alles vrij snel aan mij voorbij. Nog eens aan de monitor, Proffen met gevolg komen nog eens langs om via echo de positie van umpie en tumpie te bepalen (hier wordt gezien dat de baby rechts het diepste ligt en dus eerst zal geboren worden), anesthesiste komt nog een kijkje nemen en nog een beetje uitleg geven over de verdoving. Ondertussen moet ik een walgelijk drankje nemen met maagprotectie in, krijg ik een infuus en een fantastisch ouderwets operatieschortje. Ik mag nog even naar het toilet en mag dan te voet naar de operatiezaal wandelen. Daar aangekomen volgen ook hier de handelingen elkaar snel op. Plaats nemen op de tafel, benen meten voor die "sexy" anti-trombosekousen, plaatsen van de epidurale katheter, plaatsen van de blaassonde, testen of de epidurale al werkt (ondertussen valt het mij op dat het toch altijd zo koud is op die OK's) en een vroedvrouw komt vragen wat de namen zijn voor de kindjes en in welke volgorde ze moeten gegeven worden. Ik kan nog een laatste blik werpen op mijn buikje en dan worden de steriele doeken geplaatst en blijkt iedereen er klaar voor te zijn. Om 8:49u is het grote moment dan aangebroken. Minne wordt geboren en slaakt een eerste kreetje. Een kleine minuut later is ook Laurine daar die zich iets steviger laat horen. De Prof komt even over het doek kijken en zegt: "Dit zal je nog veel horen". Ik antwoord: " geen probleem, ik vind het nu zelfs fantastisch om te horen". Er wordt één kindje aan mij getoond maar ik weet niet wie en heb op dat moment ook niet de reflex het te vragen. Terwijl de kindjes worden onderzocht en behandeld, wordt ook bij mij de ingreep afgesloten. Hoewel er was gezegd dat ik de kindjes nog zou mogen zien in de couveuze voor hun vertrek naar de afdeling, lijkt dit niet te lukken. De kinderartsen zijn met de kindjes reeds naar de neonatale afdeling vertrokken. We zullen dus nog wat geduld moeten hebben. Ik ga in afwachting naar de recovery-ruimte om te bekomen en om 10u15u. arriveert Peter daar. Ik heb ondertussen wel foto's gekregen van onze meisjes en kan hem die dus onmiddellijk tonen. Peter is, net als ik, dolgelukkig.
Tegen 13:30u mogen we naar de kamer op materniteit maar kunnen we nog niet bij onze kindjes langsgaan. Er is een dringende opname geweest en men is nog volop bezig het kindje te stabiliseren. Aangezien dat kindje bij Laurine in de box ligt, mogen we er dus nog niet bij. Tegen 16u lukt het uiteindelijk wel. Op neonatologie krijgen we te horen dat ze het beiden wel goed doen. Minne weegt 1940g en Laurine 1800g. Ze krijgen beiden nog ondersteuning voor de ademhaling maar ademen wel zelf. Als je ze daar zo ziet liggen, oogt het toch allemaal zeer "fragile". Toch is het wonderbaarlijk om te zien dat, hoe klein ze ook nog zijn, alles erop en eraan zit. Allebei liggen ze vrij rustig te slapen. Dit heeft ook wel een beetje te maken met het feit dat ze nog onder invloed zijn van wat slaapmedicatie. Ze zijn beiden even geïntubeerd geweest (= buisje in de luchtpijp gebracht) om medicatie rechtstreeks in de longen te kunnen aanbrengen. We mogen met onze handen in de couveuze (na ze eerst ontsmet te hebben). Dit is echter niet makkelijk. Ik zit in een speciale zetel op wielen omdat een gewone rolstoel nog niet lukt (omwille van comfort en pijn). Hierdoor heb je toch maar een beperkte bewegingsruimte. Wat kleine "aaitjes" over hun bolletje is het enige wat kan. We wensen ze slaapwel en tot morgen en gaan weer naar de kamer waar we samen verder kunnen bekomen en de eerste telefoontjes doen naar meters, peters, nonkels en tantes (oma en bomma en bompa waren reeds verwittigd). Tegen de avond vertrekt Peter naar huis en neem ik de tijd om naar oma te bellen. Xander, Quinten en Yade blijven daar slapen en weten wel dat de kindjes al geboren zijn maar ze weten nog niet of het nu broertjes of zusjes zijn. Xander komt als eerste aan de telefoon en onmiddellijk krijg ik de vraag of het broertjes zijn of zusjes. Ik vertel hem dat het zusjes zijn en vertel ook de namen. "Minne" klinkt hem wat onbekend in de oren maar "Laurine" ziet hij wel zitten. "Laurine Hebb" zegt hij en onmiddellijk wordt de telefoon doorgegeven aan Quinten. Van oma verneem ik achteraf dat Xanders gezichtje één zonnetje was. Bij Quinten heeft het allemaal meer tijd nodig om door te dringen. Hij komt wel aan de telefoon en luistert maar er komt weinig reactie. Yade wil niet aan de telefoon. Nog voor we het gesprek afsluiten, wil Quinten dan toch nog iets vragen aan mama en zegt "Ik wil de babietjes zien". Ik vertel hem dat als hij op bezoek komt zaterdag, we naar de zusjes gaan kijken en dat papa foto's heeft waar hij nu al de zusjes op kan zien. Het lijkt hem gerust te stellen. Ik begin nu ook stilaan moe te worden (ben tenslotte al wakker van om 2:30u.) en probeer de slaap te vatten. Goede nachtrust is belangrijk maar lang slapen zal er niet inzitten want de melkproduktie moet op gang gebracht worden en dus moet er regelmatig (ongeveer om de 3 uur) afgekolfd worden.
Ik ben hier vandaag blijkbaar de enige op de afdeling die op internet geraakt, dus we zullen er maar van profiteren om nog eens wat nieuws onder de zon te brengen. En de zon schijnt niewaar? De voorbije twee dagen echt kunnen genieten van het zonnetje hier op ons terras. Heb zelfs een beetje kleur in het gezicht gekregen. Das natuurlijk niet moeilijk als ge der anders al gelijk een melkfles uitziet. Gisteren nog bezoek gekregen van een vriendin en haar dochtertje. Vandaag geen bezoek maar dat was misschien nogal best, want zowel voor mij als voor de buurvrouw is er heel wat medisch en paramedisch volk over de vloer geweest. Ik heb vandaag een heerlijke massage gekregen van de kinésiste. Ze had me dat vorige week beloofd. Zij komt 2 maal in de week en normaal doet ze dan oefeningen om de bloedcirculatie te bevorderen. Vandaag was het dus wat anders. Het was zaaaaaaaalig. De monitoringen gingen afwisselend goed en moeilijk. Umpie en Tumpie bewegen nog steeds zeer veel (wat goed is uiteraard) maar daardoor is het soms moeilijk te achterhalen hoe ze liggen en waar ze juist de "knoppen" van de monitor moeten plaatsen. Ze hebben ook veel de "hik" maar dat is goed want dan oefenen ze hun middenrif en dit is goed als voorbereiding op het zelfstandig ademen en op het slikken.
Omdat de datum voor de keizersnede nu vastligt merk ik dat ik me psychisch ook meer en meer begin voor te bereiden op het hele gebeuren. De gevoelens die nu door me gaan zijn heel dubbel. Langs de ene kant kijk ik er enorm naar uit om Umpie en Tumpie in het echt te zien (vasthouden zal er de eerste dagen waarschijnlijk nog niet inzitten), ze te leren kennen en ze hun definitieve naam te mogen geven, zodat we van die kabouternaampjes of tv-figuurnamen kunnen afstappen. Anderzijds is er toch ook wel wat angst voor het onbekende. Hoe zal de keizersnede gaan, Hoelang zal ik moeten recupereren? Hoe zullen de kindjes zijn ? Zullen ze al iets zelfstandig kunnen of niet? Zal de voeding vlot verlopen? Wat hangt er nog boven ons hoofd ?... Heel veel vragen waarop we het antwoord maar dag per dag zullen krijgen en waarbij we er steeds rekening mee zullen moeten houden dat er na een stap vooruit ook soms eentje achteruit volgt. Ik merk ook dat ik zo af en toe al een beetje probeer afscheid te nemen van mijn buikje. Dit is niet makkelijk want ik zou de kindjes graag nog wat langer bij mij houden. Toch ben ik iets meer bewust aan het genieten van het geschop en gewemel binnenin. Beseffend dat dit de laatste dagen zijn dat ik dit alles kàn voelen, want voor diegenen die nog zouden twijfelen ... dit is echt wel mijn laatste zwangerschap. Hoe graag ik ook altijd zwanger ben geweest en hoe graag ik ook kindjes zie. 5 kindjes is genoeg. Ons huisje is nu volledig ingenomen en ook in de auto is geen plaatsje meer vrij.
Zo... dat was het voorlopig weer. Misschien tot morgen of overmorgen, Vele groetjes,
