Hier zijn we weer. Nog steeds is alles OK. Vrijdag nog een echo gehad. Een beperkte weliswaar. Enkel naar de doorbloeding van de belangrijkste bloedvaten en navelstreng gekeken. Alles is in orde. Vrijdagnamiddag een derde bezoeker gehad. Een collega. 't Was leuk om wat te kunnen bijbabbelen.
Zaterdag vonden umpie en tumpie dat ze genoeg hadden van al die monitoring. Gevolg, ze lagen niet stil, schopten in het rond en dus ook maar moeilijk een goede weergave van de harttoontjes te krijgen. Zaterdagmiddag is er zich zelfs eentje gaan verstoppen. We vonden geen tweede harttoon. De dokter is er aan te pas moeten komen om de posities van de kindjes via echo te bepalen waarna we dan de plaatsen kenden om de harttonen te vinden. In de namiddag is Peter langsgeweest met de kinderen. Het was een blij weerzien, ook al was het wat onwenning de eerste minuten (vooral voor Yade). Xander had een fantastisch knutselwerk meegebracht. Ze hebben in de klas een grote wolk gemaakt en onder aan de wolk hangen elf slingers. Eén slinger voor elk kindje van de klas. Onderaan de slinger hangt een kleine tekening van elke kind. Het is een kleurrijk iets en hangt nu op aan een haakje recht voor mijn bed, zodat ik er steeds naar kijk. Quinten had ook geknutseld maar was zijn kadootje vergeten. Dat is dan voor volgende zaterdag. We hebben bijgepraat over school en over hoe het nu loopt thuis zonder mama. Het gaat allemaal heel goed. Door met de kinderen bezig te zijn en ook omdat de kinderen ervan profiteren om mijn aandacht op te vragen als ze bij mij zijn, zijn de gesprekken met Peter op dat moment beperkt. Dit is meestal ook zo bij onze telefoongesprekken. Daarom bellen Peter en ik meestal later op de avond nog eens met elkaar om dan ongestoord met elkaar te kunnen praten.
Vandaag zondag, zijn we 29 weken. We zijn al één week verder. Het was een rustige dag vandaag. Veel gelezen. Mijn eerste boek is bijna uit. Nog een 20-tal bladzijden. Misschien dat ik het straks nog wel uitlees. Het is een echte aanrader. Titel: Het verloren symbool. (Het is het laatste boek van Dan Brown, de schrijver van het Bernini-mysterie en de Da Vinci Code. ) Het is zéér spannend! We hebben vandaag ook pannenkoeken gekregen. De vroedvrouwen hier hebben deze op de afdeling gebakken. Het heeft gesmaakt. Verder heb ik deze namiddag wat bijgeslapen want ben de voorbije nacht wakker geschoten door iets dat viel op het verdiep boven ons. Ik kon niet direct de slaap terug vatten. Vanavond is de volgende bezoeker langsgeweest. Dus als je Peter en de kinderen meetelt was dit nummer 8. Het was Veerle van het Belcantogezelschap. We hebben bijgepraat over de stand van zaken voor onze volgende produktie. Ik kan misschien nu al een beetje reclame beginnen maken. We spelen "het Witte Paard" of voor hen die in de operette-wereld thuis zijn "Im weissen Rössl. (Als er flyers zijn stuur ik deze wel rond.) Er zijn binnen onze produktie grootse dingen op til. Om jullie allemaal wat nieuwsgieriger te maken ... vanaf maandag tot donderdag... kijken naar "Wat een leven" om 18:45u. op VT4. Misschien zal zich hier al een tipje van de sluier oplichten en indien dit niet zo zou zijn, zal je er zeker nog van horen de eerste week van april. Ik lanceer meteen een nieuw spelletje: Wie kan vóór 6 april achterhalen wat die grootse dingen zullen zijn? En mensen van het Belcanto mogen uiteraard NIET aan dit spel meedoen en als zij hierover worden aangesproken door anderen mogen zij niets zeggen. Ik houd jullie op de hoogte of er iemand iets kan achterhalen. Een prijs heb ik nog niet bedacht, daar zal ik eens werk van maken.
Zo ... dat was het alweer. Morgen de start van een nieuwe week met meer spannende verhalen (hum, hum, ...) en wie weet ... nog meer spelletjes ...! Vele groetjes,
Hier zijn we eindelijk weer. Daar gaat mijn mooie doelstelling al ... dagelijks een berichtje noteren is hier blijkbaar toch niet zo evident. Tijd genoeg en zin genoeg maar de technologie laat het soms afweten. Woensdagavond geen verbinding met het netwerk en donderdag heel de dag een probleem met de server. Nu ja ... op dit moment lukt het wel dus ga ik mij haasten voor er hier weer problemen optreden.
Even opnieuw de draad oppikken ... woensdag ... geen speciale meldingen. Op controle geweest bij de Prof., echo gehad, alles weerom in orde. Umpie en Tumpie zoals wij ze thuis noemen (Bianca en Peggy voor de collega's of Kengi en Keano) wegen nu allebei rond de 1200 g. Ze groeien en ontwikkelen goed en gelijk. Even misschien een verduidelijking voor de niet-collega's onder jullie. Mijn lieve collega's op school en met name één ervan, heeft de namen Peggy en Bianca geïntroduceerd voor de twins. Omdat we niet weten welk geslacht de kindjes hebben ( en we willen het ook niet weten ... we hebben geduld en zullen het binnen een paar weken wel zien) heb ik er de namen Kengi en Keano tegenover geplaatst. Enfin, hoe je ze ook wil noemen .. ze doen het goed. Met mij gaat ook alles goed. De overgang van zeer actief bezig zijn naar zitten, liggen en eten en af te toe een kleine wandeling is wel groot en mijn lichaam begint een beetje te protesteren. Ik krijg last van dikke voeten, van de darmen, een zere rug en een zere poep. Zoals iedereen wel weet, kunnen veel van die dingen opgelost geraken door veel drinken, fruit eten en bewegen - wisselhouding. Kreeg ik nu gisteren net te horen dat ik niet meer zoveel mag gaan wandelen. Ik mag nog 1 maal per dag uit mijn kamer (uitgezonderd om te gaan douchen) en dit liefst tussen twee monitoringen door. Valt dat even tegen zeg. Ondertussen is er ook kiné opgestart --> goed voor de dikke voeten en ook voor mijn bekken want ik blijk nu toch ook een beetje last te hebben van bekkeninstabiliteit. De rest proberen we aan te pakken met wisselhouding en de nodige dossissen movicol. Zij die mij wat beter kennen weten dat fruit niet zo mijn ding is. Opgepast ... ik drink hier wel elke morgen mijn sinaasappelsapje. Op hoop van zegen.
De dagen worden hier gevuld met eten, monitoring, wat prutsen op de computer, lezen, telefoneren, SMS-sen en af en toe dus een wandelingetje. Er begint stilaan een systeem in te komen. Mijn buurvrouw is sinds gisterenavond naar het verloskwartier. Lig dus op dit moment alleen. Ben nieuwsgierig wanneer zich een nieuwe buur zal aanbieden. Ooh ... ik zou het bijna vergeten maar gisteren werd de "saaie" dag onderbroken door een spannend evenement. De koning is hier een nieuw labo of zoiets komen openen en is op 20 meter van mijn raam uit en in zijn auto gestapt. Spannend hé :) Ik heb ondertussen ook mijn eerste bezoekers gehad. Woensdag een ex-collega die nu hier in Leuven werkt en gisteren een vriendin die hier in het ziekenhuis werkt. Ik maak er voor mezelf een spelletje van ... wie zal de volgende zijn? (moet ik mij nu zorgen maken als ik hier al spelletjes over begin te maken ????)
Zo dat was het voorlopig. Deze namiddag krijg ik terug een echo. Als de omstandigheden het toelaten breng ik vanavond verslag uit en anders morgen of overmorgen. Morgen zijn we reeds zaterdag en Peter een de kindjes komen op bezoek. Ik kijk er al naar uit.
Ik wil bij deze ook nog iedereen bedanken voor de vele mailtjes en SMS-jes die Peter en ik mogen ontvangen. Het doet echt deugd dat zoveel mensen aan ons denken en met ons meeleven.
We zijn hier ondertussen iets meer dan 24 uur en beginnen de gang van zaken een beetje te kennen. We zijn opgenomen op afdeling E 430 (gele pijlen) op kamer 3008. Het is een tweepersoonskamer. Mijn buurvrouw valt best mee. Ze is van marokaanse afkomst en het is wel jammer dat ze ondanks haar jonge leeftijd (20 jaar) bijna geen nederlands spreekt en verstaat. Dit zorgt ervoor dat de communicatie zeer beperkt is. Ze sluit zich ook wat af. Doet dikwijls het tussengordijn dicht. Haar mama en echtgenoot spreken wel goed nederlands, dus als zij hier zijn kunnen we wel wat babbelen. Ik heb ondertussen al 4 monitoringen (of hoe zeg je zoiets) achter de rug. Tot hier toe is alles in orde. Nu vrijdag volgt er zeker een echo en mogelijks morgen ook één, maar dat is nog niet zeker. Gisteravond de eerste inspuiting gekregen met medicatie voor de longrijping van de babies. Vanavond volgt de tweede en laatste. Tussen de monitoring en de maaltijden door, lees ik wat en sinds vandaag werkt ook de computer naar behoren en kan ik me dus hiermee amuseren. Ondanks dat, zijn het wel lange dagen maar vanaf morgen komt er nog kiné bij, dus weer wat meer afleiding.
Veel rondwandelen doe ik hier niet, wat ervoor zorgt dat ik niet moe ben en dus ook niet veel slaap heb. Nevenverschijnsel is dat ik door het vele zitten, voornamelijk in bed, pijn aan mijn "achterwerk" krijg. Ik vrees voor doorligwonden als het zo verder gaat. Okee, ik weet wel ... wisselhouding is een goed preventief iets, maar de stoelen zijn hier ook niet fantastisch en liggen in bed geeft aanleiding tot een zere rug en zuuroprispingen. Er is niet veel alternatief dus. Voor de afwisseling ben ik gisterenavond om 20:30u toch een kleine wandeling gaan doen in het ziekenhuis. En natuurlijk, ik had het kunnen denken, is op dat moment de professor langsgeweest. Die zal gedacht hebben ... lap ... ze is hier nog maar pas en is al gaan vliegen. Nu ja, ik ben het aan de verpleegpost gaan vragen of ik nog even kon gaan wandelen en zij hebben gezegd dat het goed was, dus zal ik het mij maar niet teveel aantrekken zeker.
Zo, dat was het ongeveer voor de eerste dagen. In de loop van morgen probeer ik weer een berichtje te posten. PS: Wie graag eens tot op den berg komt (zo zeggen ze dat hier), het is bezoekuur van 15uur tot 20 uur maar misschien toch best op voorhand een seintje om te vermijden dat je hier voor niets staat omdat ik bv. aan de monitor lig of naar de echo ben, of misschien wel weer even ben gaan vliegen (zie hierboven). Vele groetjes,
Welkom op onze blog "ons verblijf in Leuven". Sinds gisteren, maandag 22 maart, zijn we opgenomen in het UZ Gasthuisberg. We zullen hier een tijdje verblijven en om iedereen die het wil, op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen hier, leek het wel leuk dit via een blog te doen. Het is dus mijn "doelstelling" (klinkt nogal hé!) om dagelijks een berichtje op de blog te schrijven. Wie zich geroepen voelt mag uiteraard een antwoordje terugsturen. Wie liever een persoonlijk berichtje achterlaat, kan mij via mijn gewone mail (ann.deblock@kahosl.be) bereiken.
