Zaterdag zijn Peter en de kinderen op bezoek geweest. Xander is zaterdag ook 7 jaar geworden. Toen ik de nacht van vrijdag op zaterdag niet kon slapen heb ik even moeten terugdenken aan 7 jaar geleden. Toen waren we wachtende op de komst van Xander. Wat was het spannend: na 9 maanden ontdekken hoe weeën nu eigenlijk aanvoelen, samen met Peter en de vroedvrouw zoeken naar methoden om ze op te vangen, uiteindelijk toch kiezen voor een epidurale verdoving en dan onder de morgen te weten mogen komen dat het een jongen is. Het was allemaal zo wonderlijk, zo speciaal. Ondertussen zijn we 7 jaar verder, nog twee gewone bevallingen en nog een zoontje en dochtertje rijker, en zijn we nu in afwachting van onze tweeling. Waar we aanvankelijk dachten dat we het nu stilaan wel kenden, het zwanger zijn, het bevallen en alles wat daarbij komt kijken, moet ik nu toegeven dat het weer even spannend was en is als toen die eerste keer bij Xander. Wel spannend op een andere manier. Omdat we van in het begin wisten dat het om een één-eiige tweeling gaat die dan nog eens volledig samen zitten, wat echt wel uitzonderlijk blijkt te zijn, kwamen we ook onmiddellijk in de onzekerheid terecht. Omdat het zo uitzonderlijk is, zijn er ook wel wat risico' s aan verbonden waardoor er veel meer controles dienden te gebeuren en we dus ook om de 14 dagen naar Leuven moesten komen. Hierdoor vind ik, hebben we minder van de zwangerschap kunnen genieten. Na elke controle waren we even gerust maar na een paar dagen kwamen weer de vragen: is alles nog in orde? zullen er problemen komen? hoe zal het allemaal verder gaan, ... ? We zijn sinds gisteren 30 weken en voor de artsen hier is dat blijkbaar al een hele prestatie. Maar we doen nog even verder, als het kan nog 2 tot 3 weken. Dan moeten ze geboren worden omdat dit statistisch gezien de periode is (32 à 33 weken) waarin de kindjes de beste kansen hebben. Na die periode ziet men blijkbaar meer problemen optreden met de navelstrengen en soms zware complicaties. De geboorte zal via keizersnede zijn omdat ook hier te veel risico's zijn voor een gewone bevalling. Ook dat is nieuw voor mij. Hoe zal dat allemaal verlopen? Zal ik umpie en tumpie mogen zien of worden ze direct meegenomen? Zullen ze nog beademend moeten worden of hebben de inspuitingen die ik gekregen heb voor de longrijping hun werk gedaan en kunnen ze zelfstandig ademen? Wat met de borstvoeding? Kindjes van 32à33 weken hebben vaak nog geen echte slikreflex en moeten daarom hun voeding via een sonde krijgen. Hoe zal ikzelf nadien recupereren? Ik merk bij mezelf dat ik me nu stilaan ook psychisch meer en meer begin voor te bereiden op de komst van umpie en tumpie. Het heeft lang, vrij ver van ons af gestaan (we wisten ook niet of we het allemaal wel zouden halen) maar sinds ik in het ziekenhuis lig, ben ik veel meer met die vragen bezig en het zijn er veel hoor. Het voordeel van hier in het ziekenhuis te zijn, is dat je je vragen onmiddellijk kan stellen. Ik moet zeggen dat ze hier ook hun tijd nemen om er deftig op de antwoorden. Uiteraard kunnen zij niet op alles een glashelder antwoord geven omdat veel zal afhangen van hoe umpie en tumpie zijn na de geboorte. Maar daar waar het kan, doen ze echt de moeite. Peter en ik krijgen ook nog een rondleiding op de neonatale intensieve zorgenafdeling, waar umpie en tumpie de eerste dagen zullen liggen. We krijgen dan ook de kans om een kinderarts te spreken en al onze vragen te stellen. We wachten verder af.
Gisteren was het Pasen. Even naar huis gebeld om te horen of de kinderen blij waren met wat de klokken gebracht hebben. Het bleek voor alledrie een schot in de roos. In de namiddag onverwachts bezoek van mijn jongste broer en zijn vriendin. Het heeft de namiddag sneller doen passeren. 's Avonds naar een DVD van Toon Hermans gekeken. Die man is echt fantastisch. Hij heeft zo een nuchtere kijk op de dingen en kan door simpele grapjes en eenvoudige liedjes zo "to the point" komen. Het helpt mij om dingen te relativeren en mij ook te doen inzien dat we ons leven zelf moeten leven en niet laten leven door ons werk, andere activiteiten die hebben, ... . Dat we tijd moeten nemen en moeten genieten van kleine, eenvoudige dingen en er wat meer bij moeten stilstaan.
Vandaag zal het een rustige dag worden, denk ik. Heb nu al één monitoring achter de rug ... nog 2 tegaan. Tot hier toe weerom alles in orde. Mijn buurvrouw is nog steeds hier. Ze zou gisteren naar huis hebben mogen gaan maar heeft in de voormiddag weer een pijnopstoot gekregen en dus moest ze blijven. Het is nu weer beter en mogelijks mag ze vandaag naar huis. We zien wel ... al verlang ik stilletjes naar nog eens de kamer voor mij alleen te hebben. Je hebt dan meer bewegingsruimte, zet het raam open wanneer je wil en voelt je ook niet teveel als er bezoek voor de ander is.
Goed, dat was het zo een beetje. Als ik het allemaal nalees, is dit berichtje een hele boterham maar ja ... het moet niet altijd luchtig zijn niewaar?
We zijn nu in de maand van de waarheid. Deze maand zullen we umpie en tumpie te zien krijgen in levenden lijve. Het wordt spannend. Gisteren een, zoals gewoonlijk, rustige dag. 's Avonds nog twee bezoekers over de vloer. Marc van Belcanto en Kathleen, een collega. Het doet toch wel deugd om wat te kunnen bijpraten en even niet met een boek, een kruiswoordraadsel of de computer bezig te zijn.
Vandaag, vrijdag, een ,naar mijn "verblijfsnormen", drukkere dag. 3 maal monitoring en een echo. Ik heb tweemaal "geskyped" of hoe zeg je dat, met de collega's. Ik word nog een echte computerfanaat. Een klein berichtje voor Monique nu: bij deze wil ik wel eens een interne bijscholing geven over skypen, bloggen maken en filmen monteren (dat is iets waar ik me de komende dagen mee ga bezig houden nl. het verwerken van je eigen gefilmde videomateriaal op de computer.) Je ziet ... voor zo'n dingen is een verblijf in het ziekenhuis, als je niet ziek bent natuurlijk, een uitgelezen moment.
Mama en haar zus zijn op bezoek geweest en ook twee vriendinnen uit het middelbaar. Umpie en Tumpie hebben hun eerste knuffeltjes gekregen. Toen ze kwamen zeggen dat ze me zouden komen halen voor de echo was er even hilariteit. Men had genoteerd dat ik in bed naar beneden moest ... ja tarara ... dat zie je van hier. Ik stelde voor om te voet te gaan ... had ik meteen mijn wandelingetje voor vandaag. Het is dan de "gulden middenweg" geworden en ben ik in de rolstoel naar beneden gegaan. Amai wat voel je je dan een duts zeg. Goed wetende dat je zelf kan stappen (het is echt niet zo ver) en je dan moeten laten voeren ... . Even voelde ik de neiging opkomen om zoals de paus vanuit mijn rolstoel handjes te gaan wuiven naar iedereen maar ze nemen hier altijd routes langs de kelder en als ik naar de muren zou beginnen zwaaien zouden ze misschien met mij naar een andere afdeling rijden.
De echo was weer goed. Bloeddoorstroming overal OK en het gewicht is ook naar wens: eentje weegt een kleine 1400g de andere een 1600g (dat wordt vast en zeker ons dikkertje). Ze blijven goed groeien. Omdat de hoofdjes allebei vrij laag zitten, hebben ze stevig om mijn buik moeten duwen en dat was niet zo aangenaam. Ik voel het nu nog steeds en ik voel ook dat mijn buik geprikkeld is, want er staat serieus wat spanning op. Bijgevolg heb ik gevraagd om de monitoring vanavond later te doen zodat umpie en tumpie en mijn buik even kunnen bekomen.
Morgen komen Peter en de kindjes weer op bezoek. Ik kijk er naar uit. Tot zover dit journaal en tot morgen of overmorgen. Voor de mensen die vakantie hebben ... een prettige vakantie. Voor de anderen veel werkplezier en voor iedereen alvast een leuk paasweekend gewenst. Vele groetjes,
Even weer de stand van zaken doorgeven. Ik heb een nieuwe buurvrouw gekregen. Het is nog een jong iemand, afkomstig uit Oekraïne maar spreekt zeer goed nederlands. Zij is ongeveer 6 maand zwanger en heeft last van de nieren en dus veel pijn. Deze nacht hebben we allebei weinig geslapen. Zij had veel pijn en moest om de 2 uur naar het toilet. Doordat er regelmatig iemand kwam kijken voor haar pijn en omdat ze hier van die piepende infuusstaanders hebben (zij heeft een infuus met vocht en pijnstillling) werd ik ook steeds wakker. Nu ja, we zullen de slaap wel inhalen zeker. Misschien straks een middagdutje doen. Gisteren weer naar de echo geweest. Men was het bijna vergeten. Het heeft me weeral doen inzien dat je als patiënt toch wel mondig moet zijn. Als je zelf niet wat de boel opvolgt, kan ik me goed voorstellen dat het soms in het honderd loopt. Het resultaat van de echo was weerom goed. Het was een beperkte echo: enkel kijken naar de bloedvaten en doorbloeding in de hoofdjes, buikjes en hartjes van umpie en tumpie en van hun navelstrengen. De resultaten waren zeer goed. Ze hebben weer al hun punten gekregen. Het zullen echte strevertjes worden. Een bevallingsdatum werd nog niet vastgelegd (zal nog wat tevroeg zijn) maar de kans zit erin dat de keizersnede niet door mijn behandelende prof wordt gedaan. Hij gaat een paar weken met vakantie ... naar Australië ... kon ik maar mee. Daar zou ik toch ooit nog graag eens komen. Maar met 5 kinderen zal dat moeilijk worden, denk ik en wachten tot we op pensioen zijn is misschien ook geen optie want ja ... we zullen allemaal langer moeten blijven werken (ge ziet ... ik volg de actualiteit hé!) en eens op pensioen wil ons lichaam misschien niet meer mee. Enfin soit, de Prof. verdient zijn vakantie zeker en vast. Het is een schitterend persoon. Zeer open, professioneel, kan om met humor en zeer belangrijk ... kan luisteren en neemt tijd voor zijn patiënten. In die zin vind ik het wel jammer dat hij de keizersnede misschien niet zal doen maar ja ... bij een gewone bevalling heb je soms ook je eigen gynaecoloog niet, dus we maken er geen drama van.
Verder gaat hier alles zijn gewone gangetje. Voor vandaag zit er niets speciaals in het programma. Rusten, kruiswoordraadsels oplossen, lezen en deze namiddag misschien een kleine wandeling maken (kwestie van de conditie wat op peil te houden hé).
Weinig nieuws onder de zon. Rustige dag. Mijn boek is uit en ben ondertussen aan een nieuw begonnen: Het Darwin Mysterie. We zullen zien of het even goed is als het andere. De monitoringen waren goed hoewel ze nu steeds langer duren. We zijn vertrokken met 45 minuten en ondertussen is het soms nodig om ze een uur te laten aanliggen. Dit omdat umpie en tumpie hierbinnen een feestje bouwen ofwel aan het vechten zijn. Voorlopig lig ik nog alleen maar morgen zijn er een aantal geplande opnames dus zou het kunnen dat ik weer een buurvrouw krijg. Morgen ook opnieuw een echo. Ik ben benieuwd.
