zaterdag 10 april, zondag 11 april en maandag 12 april
Dag Iedereen,
Vandaag zijn we hier 3 weken. Het langste stuk is gepasseerd. We zijn nu 31 weken en 1 dag ver. Zaterdag zijn Peter en de kinderen langsgeweest. Het is altijd een blij weerzien maar je voelt dat het voor de kinderen ook snel voldoende is. In het begin willen ze allemaal veel vertellen maar na een tijdje beginnen ze zich te vervelen ondanks de spelletjes die ze bijhebben. Het is ook wel te begrijpen. Hier kan en mag niet veel. Er is hier eigenlijk niets voorzien voor de kinderen. Ze kunnen wat rondjes lopen op het terras buiten en wat naar televisie kijken, maar daar blijft het meestal bij. Terwijl Peter en de kinderen hier nog waren, kreeg ik een nieuwe buurvrouw. Het is iemand die hier ook al een tijdje ligt maar die niet meer overweg kon met haar andere buurvrouw en gevraagd had om te mogen verhuizen. Ze valt wel mee. Ze is 26 jaar en zwanger van haar eerste kindje. Ze is afkomstig van Antwerpen. Ze moet in het ziekenhuis blijven omdat er problemen zijn met het hartje van het kindje. De hartslag is veel te laag en via medicatie, die zij via infuus krijgt, hoopt men het ritme wat te kunnen opdrijven. Ondanks dat, weet ze nu al dat vrij vlug na de geboorte het kindje een pacemaker moet krijgen. Als je dát verhaal hoort, dan mogen wij echt niet klagen. OK we zitten met een risicozwangerschap, die nauwgezet moet opgevolgd, maar voorlopig, en hopelijk blijft dat zo, is het bij risico gebleven en zijn er nog geen problemen opgetreden (even hout vasthouden). We (de buurvrouw en ik) hebben zaterdagavond nog lang gebabbeld. Ze kon hier in het begin ook haar draai niet vinden. Ondanks haar infuus heeft ze veel bewegingsvrijheid, met het gevolg dat ze meer niet dan wel op de kamer is. Vergeleken met haar, ben ik dan een echte huismus (kamermus past hier beter). Ik doe nog wel mijn wandelingetje maar de fysiek begint nu ook parten te spelen. Het buikje wordt groter en ik heb nog steeds last van die bekkeninstabiliteit. De pijn heeft zich nu verplaatst naar de liesstreek met het gevolg dat ik echt loop te waggelen. (Ik voel me net Mama Duck). Ook merk ik dat ik sneller buiten adem ben en dus wat sneller een pauze moet inlassen en even gaan zitten. Nu ja, ... ook dit zal wel weer voorbij gaan niewaar! Gisteren, zondag, was een rustige dag. Een beetje bijgeslapen overdag, wat gespeeld met het spelletje dat ik van Koen heb gekregen en ik ben begonnen aan mijn borduurwerkje. Tussendoor de nodige tijd uittrekken voor de monitoring die niet zo vlot verliep. We kregen steeds maar 1 hartslag je horen en je moet er uiteraard twee verschillende hebben. Na wat zoeken is het dan toch gelukt maar het gevolg was natuurlijk dat ik weer meer dan een uur aan dat spel heb gelegen. (Amai mijne rug). Vandaag zal het ook een rustige dag worden. Ik verwacht geen bezoek, dus kan ik verder borduren of nog wat op de computer bezig zijn. Ze zijn daarnet ook komen zeggen dat Peter en ik woensdagnamiddag uitleg krijgen van de kinderarts en een rondleiding op neonatologie (waar de kindjes na de geboorte terecht zullen komen). Ik ben nieuwsgierig en heb mijn lijstje met vragen al klaar.
Zo, dat was het alweer. Tot de volgende en vele groetjes,
Hier zijn we weer. Het is alweer een paar dagen geleden. Na de vrij drukke dinsdag, was woensdag zeer rustig en valt er eigenlijk niet veel speciaals te melden. Het begint misschien een beetje saai te klinken maar ook op donderdag alles rustig. De monitoringen gaan goed. Het lijkt wel alsof umpie en tumpie er aan beginnen wennen. Donderdagnamiddag bezoek van mijn schoonmama en schoonzus. De middag is snel voorbij gegaan. Donderdagavond mocht mijn buurvrouw naar huis. De pijn is onder controle. Zijzelf heeft er geen goed oog op en vreest hier zeer snel terug te staan. We zien wel. De nacht van donderdag op vrijdag vrij goed geslapen. Het is toch wel een verschil hoor, alleen op een kamer of met twee.
Vrijdag weerom een rustige dag. Er is geen nieuwe buurvrouw komen opdagen. Ik ben nieuwsgierig hoe lang ik van mijn tijdelijk grotere vrijheid kan genieten. De monitoringen waren prima en bij de echocontrole ook alles prima. Ik heb kennis gemaakt met de prof die de keizersnede zal doen. Ziet er een toffe madam uit. Ook zij is zeer tevreden met de gang van zaken. Beide kindjes liggen in hoofdligging. Baby 2, zoals zij dat hier zeggen (= de baby die links ligt) ligt al vrij diep. Ze vond het op zich wel jammer dat het geen gewone bevalling kon zijn, want de kindjes liggen perfect. Maar we hebben het nu al zo ver geschopt, dat we geen risico's gaan nemen en er problemen zouden kunnen optreden tijdens de bevalling (voornamelijk met de navelstrengen). We blijven dus bij de keizersnede. De kindjes zijn nog even gecontroleerd op gewicht en zouden nu beiden rond de 1700 g wegen. 's Avonds zijn mama, Koen en Karolien (mijn jongste broer en schoonzus) nog langsgeweest en ook Koen en Kristel (een neef van Peter en zijn vrouw). Ikzelf heb een leuk spel gekregen dat ik alleen kan spelen en ook een borduurwerkje. Ja, ja, ... dat hadden jullie van mij misschien niet verwacht maar ik doe dat graag, borduren (allé 't is te zeggen, het gaat alleen om kruisjessteek hé). Alleen moet je er tijd voor hebben en doorheen het schooljaar is dat vrij moeilijk. Maar nu is dit geen probleem. Ik hoop het nog te kunnen afwerken tegen dat Umpie en Tumpie naar huis komen, zodat ik het op de kinderkamer kan hangen. Umpie en Tumpie hebben ook hun eerste tuutje gekregen.
De skype werkt nu ook thuis. Aanvankelijk waren er problemen met de camera. Eens die opgelost waren, vormde de micro een probleem. Steven, de jongste broer van Peter heeft het nu allemaal opgelost en we hebben al een keer of twee kunnen skypen met de kinderen. Zij vinden het best wel grappig om mama te zien op scherm en met haar te kunnen babbelen. Vooral de micro (Steven heeft tijdelijk een echte micro geïnstalleerd die hij gebruikt in zijn zanggroepje) zorgt voor de nodige pret. Quinten denkt dat het een lolly is en steekt hem bijna in zijn mond als hij iets wil zeggen. Xander heeft door dat zoiets ook gebruikt wordt om te zingen en steekt bijgevolg een heel lied af waar ik niets van versta, maar waarvan hij denkt dat het in het engels is. Ons Yade doet nog het meest normaal van allemaal. Deze namiddag komen ze terug op bezoek, het zal leuk zijn ze weer eens te zien en te kunnen knuffelen.
Vandaag was een speciale dag. Toen ik deze morgen opstond, leek het een verschrikkelijke dag te worden. Ik voelde mij nog ontzettend moe. Had weer niet veel geslapen en had eigenlijk nergens zin in. Zo'n echte baaldag. De voormiddag ging dan ook niet goed vooruit. Maar wat eruit zag als een "triestige" dag is helemaal anders uitgedraaid. Er zijn in totaal 7 bezoekers geweest. Marleen (een collega), Belleke en Tim, de vroegere eigenaars van de creche waar onze kinderen geweest zijn (Xander en Quinten), nu nog gaan (Yade) en zullen gaan (Umpie en Tumpie) en Liesbet en Nina (huidige eigenares en medewerker van de creche) die Arne (het zoontje van Liesbet) en ons Yade bijhadden. Dat was een echte verrassing. Tussendoor heb ik ook nog een stukje meegepikt van de persconferentie van het Belcantogezelschap (via skype) en ben ik nog naar de echo geweest.
Wat betreft de persconferentie ... er zijn er misschien nog wel een paar die het zich herinneren, maar ik heb een aantal dagen geleden melding gemaakt van een grote gebeurtenis in het Belcanto. Ik heb er toen een spelletje van gemaakt en gevraagd wie vóór 6 april zou kunnen raden waar het over ging en dan een tip meegegeven. Er heeft echter niemand op de vraag geantwoord en aangezien de persconferentie nu achter de rug is, kan en mag ik het nu wel vertellen. Zoals eerder vermeld, spelen we dit jaar "Het witte paard" of "Im weissen Rössl". De grote verrassing is dat we Koen Crucke himself bereid hebben gevonden om de mannelijke hoofdrol op zich te nemen. We hadden dit nooit durven dromen, maar het is dus gelukt. Ikzelf heb wegens de reden u allen bekend, nog niet het genoegen gehad met Koen zelf te spreken maar dat zal er in de toekomst wel van komen. Deze middag hebben we via de skype even naar elkaar gezwaaid. Wie dit berichtje vandaag of morgen nog leest, moet zeker naar het journaal kijken op TV Oost. Er is ons beloofd dat ze het vandaag nog in het nieuws zouden brengen. Mensen die thuis een krant nemen ... als er van dit gebeuren melding wordt gemaakt (klinkt chique niewaar) zouden jullie dit dan eventueel voor mij willen uitknippen en bewaren? Bij deze wil ik ook nog wat reclame maken. Wie Koen en uiteraard het Belcantogezelschap aan het werk wil zien, moet komen kijken naar één van onze voorstellingen in de stadschouwburg van Sint-Niklaas. We spelen op volgende data: 9, 10, 30 en 31 oktober en 1 november 2010. Voor meer info en kaarten kan je terecht via de website: www.belcantogezelschap.net of op het telefoonnummer 03/776.49.55. Het is een echte aanrader. Ook als je niets van operette kent of denkt dat dit echt niets voor jou is ... deze is het proberen waard. Er zit veel humor in en bevat vele mooie en meeslepende melodieën.
OK tot zover de reclame. Misschien nog even komen tot waar wie hier eigenlijk voor zijn ... umpie en tumpie. Weer een echo gekregen vandaag. Alles was weerom in orde. Het was een beperkte echo (enkel controle van bloedvaten en bloeddoorstroming), maar alles zag er goed uit. We doen dus weer nog even verder. Vrijdag is de volgende echo.
Zo ... dat was het voor vandaag. Daar waar ik even een dipje had deze voormiddag, ben ik er nu weer helemaal bovenop en zien we nog 2 tot 3 weken hier, weer zitten.
Een opmerkzame lezer heeft mij er attent op gemaakt dat ik in mijn agenda aangegeven had dat ik vandaag een echo kreeg. Dit klopt niet. De echo is voor morgen. Ik was een beetje mis in mijn dagen en data. (Ja ... of wel is dat zwangerschapsdementie ... echt waar dat bestaat echt, ofwel is het omdat alle dagen hier zo op elkaar lijken dat ik niet goed niet meer mee ben met de kalender. We laten het in het midden) Dank aan de opmerkzame lezer die tevens deze middag met haar gezin ook op bezoek is geweest. Het was weerom een aangename afwisseling en de namiddag is zeer snel vooruit gegaan. Nogmaals dank voor het bezoekje.
Zaterdag zijn Peter en de kinderen op bezoek geweest. Xander is zaterdag ook 7 jaar geworden. Toen ik de nacht van vrijdag op zaterdag niet kon slapen heb ik even moeten terugdenken aan 7 jaar geleden. Toen waren we wachtende op de komst van Xander. Wat was het spannend: na 9 maanden ontdekken hoe weeën nu eigenlijk aanvoelen, samen met Peter en de vroedvrouw zoeken naar methoden om ze op te vangen, uiteindelijk toch kiezen voor een epidurale verdoving en dan onder de morgen te weten mogen komen dat het een jongen is. Het was allemaal zo wonderlijk, zo speciaal. Ondertussen zijn we 7 jaar verder, nog twee gewone bevallingen en nog een zoontje en dochtertje rijker, en zijn we nu in afwachting van onze tweeling. Waar we aanvankelijk dachten dat we het nu stilaan wel kenden, het zwanger zijn, het bevallen en alles wat daarbij komt kijken, moet ik nu toegeven dat het weer even spannend was en is als toen die eerste keer bij Xander. Wel spannend op een andere manier. Omdat we van in het begin wisten dat het om een één-eiige tweeling gaat die dan nog eens volledig samen zitten, wat echt wel uitzonderlijk blijkt te zijn, kwamen we ook onmiddellijk in de onzekerheid terecht. Omdat het zo uitzonderlijk is, zijn er ook wel wat risico' s aan verbonden waardoor er veel meer controles dienden te gebeuren en we dus ook om de 14 dagen naar Leuven moesten komen. Hierdoor vind ik, hebben we minder van de zwangerschap kunnen genieten. Na elke controle waren we even gerust maar na een paar dagen kwamen weer de vragen: is alles nog in orde? zullen er problemen komen? hoe zal het allemaal verder gaan, ... ? We zijn sinds gisteren 30 weken en voor de artsen hier is dat blijkbaar al een hele prestatie. Maar we doen nog even verder, als het kan nog 2 tot 3 weken. Dan moeten ze geboren worden omdat dit statistisch gezien de periode is (32 à 33 weken) waarin de kindjes de beste kansen hebben. Na die periode ziet men blijkbaar meer problemen optreden met de navelstrengen en soms zware complicaties. De geboorte zal via keizersnede zijn omdat ook hier te veel risico's zijn voor een gewone bevalling. Ook dat is nieuw voor mij. Hoe zal dat allemaal verlopen? Zal ik umpie en tumpie mogen zien of worden ze direct meegenomen? Zullen ze nog beademend moeten worden of hebben de inspuitingen die ik gekregen heb voor de longrijping hun werk gedaan en kunnen ze zelfstandig ademen? Wat met de borstvoeding? Kindjes van 32à33 weken hebben vaak nog geen echte slikreflex en moeten daarom hun voeding via een sonde krijgen. Hoe zal ikzelf nadien recupereren? Ik merk bij mezelf dat ik me nu stilaan ook psychisch meer en meer begin voor te bereiden op de komst van umpie en tumpie. Het heeft lang, vrij ver van ons af gestaan (we wisten ook niet of we het allemaal wel zouden halen) maar sinds ik in het ziekenhuis lig, ben ik veel meer met die vragen bezig en het zijn er veel hoor. Het voordeel van hier in het ziekenhuis te zijn, is dat je je vragen onmiddellijk kan stellen. Ik moet zeggen dat ze hier ook hun tijd nemen om er deftig op de antwoorden. Uiteraard kunnen zij niet op alles een glashelder antwoord geven omdat veel zal afhangen van hoe umpie en tumpie zijn na de geboorte. Maar daar waar het kan, doen ze echt de moeite. Peter en ik krijgen ook nog een rondleiding op de neonatale intensieve zorgenafdeling, waar umpie en tumpie de eerste dagen zullen liggen. We krijgen dan ook de kans om een kinderarts te spreken en al onze vragen te stellen. We wachten verder af.
Gisteren was het Pasen. Even naar huis gebeld om te horen of de kinderen blij waren met wat de klokken gebracht hebben. Het bleek voor alledrie een schot in de roos. In de namiddag onverwachts bezoek van mijn jongste broer en zijn vriendin. Het heeft de namiddag sneller doen passeren. 's Avonds naar een DVD van Toon Hermans gekeken. Die man is echt fantastisch. Hij heeft zo een nuchtere kijk op de dingen en kan door simpele grapjes en eenvoudige liedjes zo "to the point" komen. Het helpt mij om dingen te relativeren en mij ook te doen inzien dat we ons leven zelf moeten leven en niet laten leven door ons werk, andere activiteiten die hebben, ... . Dat we tijd moeten nemen en moeten genieten van kleine, eenvoudige dingen en er wat meer bij moeten stilstaan.
Vandaag zal het een rustige dag worden, denk ik. Heb nu al één monitoring achter de rug ... nog 2 tegaan. Tot hier toe weerom alles in orde. Mijn buurvrouw is nog steeds hier. Ze zou gisteren naar huis hebben mogen gaan maar heeft in de voormiddag weer een pijnopstoot gekregen en dus moest ze blijven. Het is nu weer beter en mogelijks mag ze vandaag naar huis. We zien wel ... al verlang ik stilletjes naar nog eens de kamer voor mij alleen te hebben. Je hebt dan meer bewegingsruimte, zet het raam open wanneer je wil en voelt je ook niet teveel als er bezoek voor de ander is.
Goed, dat was het zo een beetje. Als ik het allemaal nalees, is dit berichtje een hele boterham maar ja ... het moet niet altijd luchtig zijn niewaar?
We zijn nu in de maand van de waarheid. Deze maand zullen we umpie en tumpie te zien krijgen in levenden lijve. Het wordt spannend. Gisteren een, zoals gewoonlijk, rustige dag. 's Avonds nog twee bezoekers over de vloer. Marc van Belcanto en Kathleen, een collega. Het doet toch wel deugd om wat te kunnen bijpraten en even niet met een boek, een kruiswoordraadsel of de computer bezig te zijn.
Vandaag, vrijdag, een ,naar mijn "verblijfsnormen", drukkere dag. 3 maal monitoring en een echo. Ik heb tweemaal "geskyped" of hoe zeg je dat, met de collega's. Ik word nog een echte computerfanaat. Een klein berichtje voor Monique nu: bij deze wil ik wel eens een interne bijscholing geven over skypen, bloggen maken en filmen monteren (dat is iets waar ik me de komende dagen mee ga bezig houden nl. het verwerken van je eigen gefilmde videomateriaal op de computer.) Je ziet ... voor zo'n dingen is een verblijf in het ziekenhuis, als je niet ziek bent natuurlijk, een uitgelezen moment.
Mama en haar zus zijn op bezoek geweest en ook twee vriendinnen uit het middelbaar. Umpie en Tumpie hebben hun eerste knuffeltjes gekregen. Toen ze kwamen zeggen dat ze me zouden komen halen voor de echo was er even hilariteit. Men had genoteerd dat ik in bed naar beneden moest ... ja tarara ... dat zie je van hier. Ik stelde voor om te voet te gaan ... had ik meteen mijn wandelingetje voor vandaag. Het is dan de "gulden middenweg" geworden en ben ik in de rolstoel naar beneden gegaan. Amai wat voel je je dan een duts zeg. Goed wetende dat je zelf kan stappen (het is echt niet zo ver) en je dan moeten laten voeren ... . Even voelde ik de neiging opkomen om zoals de paus vanuit mijn rolstoel handjes te gaan wuiven naar iedereen maar ze nemen hier altijd routes langs de kelder en als ik naar de muren zou beginnen zwaaien zouden ze misschien met mij naar een andere afdeling rijden.
De echo was weer goed. Bloeddoorstroming overal OK en het gewicht is ook naar wens: eentje weegt een kleine 1400g de andere een 1600g (dat wordt vast en zeker ons dikkertje). Ze blijven goed groeien. Omdat de hoofdjes allebei vrij laag zitten, hebben ze stevig om mijn buik moeten duwen en dat was niet zo aangenaam. Ik voel het nu nog steeds en ik voel ook dat mijn buik geprikkeld is, want er staat serieus wat spanning op. Bijgevolg heb ik gevraagd om de monitoring vanavond later te doen zodat umpie en tumpie en mijn buik even kunnen bekomen.
Morgen komen Peter en de kindjes weer op bezoek. Ik kijk er naar uit. Tot zover dit journaal en tot morgen of overmorgen. Voor de mensen die vakantie hebben ... een prettige vakantie. Voor de anderen veel werkplezier en voor iedereen alvast een leuk paasweekend gewenst. Vele groetjes,
Even weer de stand van zaken doorgeven. Ik heb een nieuwe buurvrouw gekregen. Het is nog een jong iemand, afkomstig uit Oekraïne maar spreekt zeer goed nederlands. Zij is ongeveer 6 maand zwanger en heeft last van de nieren en dus veel pijn. Deze nacht hebben we allebei weinig geslapen. Zij had veel pijn en moest om de 2 uur naar het toilet. Doordat er regelmatig iemand kwam kijken voor haar pijn en omdat ze hier van die piepende infuusstaanders hebben (zij heeft een infuus met vocht en pijnstillling) werd ik ook steeds wakker. Nu ja, we zullen de slaap wel inhalen zeker. Misschien straks een middagdutje doen. Gisteren weer naar de echo geweest. Men was het bijna vergeten. Het heeft me weeral doen inzien dat je als patiënt toch wel mondig moet zijn. Als je zelf niet wat de boel opvolgt, kan ik me goed voorstellen dat het soms in het honderd loopt. Het resultaat van de echo was weerom goed. Het was een beperkte echo: enkel kijken naar de bloedvaten en doorbloeding in de hoofdjes, buikjes en hartjes van umpie en tumpie en van hun navelstrengen. De resultaten waren zeer goed. Ze hebben weer al hun punten gekregen. Het zullen echte strevertjes worden. Een bevallingsdatum werd nog niet vastgelegd (zal nog wat tevroeg zijn) maar de kans zit erin dat de keizersnede niet door mijn behandelende prof wordt gedaan. Hij gaat een paar weken met vakantie ... naar Australië ... kon ik maar mee. Daar zou ik toch ooit nog graag eens komen. Maar met 5 kinderen zal dat moeilijk worden, denk ik en wachten tot we op pensioen zijn is misschien ook geen optie want ja ... we zullen allemaal langer moeten blijven werken (ge ziet ... ik volg de actualiteit hé!) en eens op pensioen wil ons lichaam misschien niet meer mee. Enfin soit, de Prof. verdient zijn vakantie zeker en vast. Het is een schitterend persoon. Zeer open, professioneel, kan om met humor en zeer belangrijk ... kan luisteren en neemt tijd voor zijn patiënten. In die zin vind ik het wel jammer dat hij de keizersnede misschien niet zal doen maar ja ... bij een gewone bevalling heb je soms ook je eigen gynaecoloog niet, dus we maken er geen drama van.
Verder gaat hier alles zijn gewone gangetje. Voor vandaag zit er niets speciaals in het programma. Rusten, kruiswoordraadsels oplossen, lezen en deze namiddag misschien een kleine wandeling maken (kwestie van de conditie wat op peil te houden hé).
Weinig nieuws onder de zon. Rustige dag. Mijn boek is uit en ben ondertussen aan een nieuw begonnen: Het Darwin Mysterie. We zullen zien of het even goed is als het andere. De monitoringen waren goed hoewel ze nu steeds langer duren. We zijn vertrokken met 45 minuten en ondertussen is het soms nodig om ze een uur te laten aanliggen. Dit omdat umpie en tumpie hierbinnen een feestje bouwen ofwel aan het vechten zijn. Voorlopig lig ik nog alleen maar morgen zijn er een aantal geplande opnames dus zou het kunnen dat ik weer een buurvrouw krijg. Morgen ook opnieuw een echo. Ik ben benieuwd.
Hier zijn we weer. Nog steeds is alles OK. Vrijdag nog een echo gehad. Een beperkte weliswaar. Enkel naar de doorbloeding van de belangrijkste bloedvaten en navelstreng gekeken. Alles is in orde. Vrijdagnamiddag een derde bezoeker gehad. Een collega. 't Was leuk om wat te kunnen bijbabbelen.
Zaterdag vonden umpie en tumpie dat ze genoeg hadden van al die monitoring. Gevolg, ze lagen niet stil, schopten in het rond en dus ook maar moeilijk een goede weergave van de harttoontjes te krijgen. Zaterdagmiddag is er zich zelfs eentje gaan verstoppen. We vonden geen tweede harttoon. De dokter is er aan te pas moeten komen om de posities van de kindjes via echo te bepalen waarna we dan de plaatsen kenden om de harttonen te vinden. In de namiddag is Peter langsgeweest met de kinderen. Het was een blij weerzien, ook al was het wat onwenning de eerste minuten (vooral voor Yade). Xander had een fantastisch knutselwerk meegebracht. Ze hebben in de klas een grote wolk gemaakt en onder aan de wolk hangen elf slingers. Eén slinger voor elk kindje van de klas. Onderaan de slinger hangt een kleine tekening van elke kind. Het is een kleurrijk iets en hangt nu op aan een haakje recht voor mijn bed, zodat ik er steeds naar kijk. Quinten had ook geknutseld maar was zijn kadootje vergeten. Dat is dan voor volgende zaterdag. We hebben bijgepraat over school en over hoe het nu loopt thuis zonder mama. Het gaat allemaal heel goed. Door met de kinderen bezig te zijn en ook omdat de kinderen ervan profiteren om mijn aandacht op te vragen als ze bij mij zijn, zijn de gesprekken met Peter op dat moment beperkt. Dit is meestal ook zo bij onze telefoongesprekken. Daarom bellen Peter en ik meestal later op de avond nog eens met elkaar om dan ongestoord met elkaar te kunnen praten.
Vandaag zondag, zijn we 29 weken. We zijn al één week verder. Het was een rustige dag vandaag. Veel gelezen. Mijn eerste boek is bijna uit. Nog een 20-tal bladzijden. Misschien dat ik het straks nog wel uitlees. Het is een echte aanrader. Titel: Het verloren symbool. (Het is het laatste boek van Dan Brown, de schrijver van het Bernini-mysterie en de Da Vinci Code. ) Het is zéér spannend! We hebben vandaag ook pannenkoeken gekregen. De vroedvrouwen hier hebben deze op de afdeling gebakken. Het heeft gesmaakt. Verder heb ik deze namiddag wat bijgeslapen want ben de voorbije nacht wakker geschoten door iets dat viel op het verdiep boven ons. Ik kon niet direct de slaap terug vatten. Vanavond is de volgende bezoeker langsgeweest. Dus als je Peter en de kinderen meetelt was dit nummer 8. Het was Veerle van het Belcantogezelschap. We hebben bijgepraat over de stand van zaken voor onze volgende produktie. Ik kan misschien nu al een beetje reclame beginnen maken. We spelen "het Witte Paard" of voor hen die in de operette-wereld thuis zijn "Im weissen Rössl. (Als er flyers zijn stuur ik deze wel rond.) Er zijn binnen onze produktie grootse dingen op til. Om jullie allemaal wat nieuwsgieriger te maken ... vanaf maandag tot donderdag... kijken naar "Wat een leven" om 18:45u. op VT4. Misschien zal zich hier al een tipje van de sluier oplichten en indien dit niet zo zou zijn, zal je er zeker nog van horen de eerste week van april. Ik lanceer meteen een nieuw spelletje: Wie kan vóór 6 april achterhalen wat die grootse dingen zullen zijn? En mensen van het Belcanto mogen uiteraard NIET aan dit spel meedoen en als zij hierover worden aangesproken door anderen mogen zij niets zeggen. Ik houd jullie op de hoogte of er iemand iets kan achterhalen. Een prijs heb ik nog niet bedacht, daar zal ik eens werk van maken.
Zo ... dat was het alweer. Morgen de start van een nieuwe week met meer spannende verhalen (hum, hum, ...) en wie weet ... nog meer spelletjes ...! Vele groetjes,
Hier zijn we eindelijk weer. Daar gaat mijn mooie doelstelling al ... dagelijks een berichtje noteren is hier blijkbaar toch niet zo evident. Tijd genoeg en zin genoeg maar de technologie laat het soms afweten. Woensdagavond geen verbinding met het netwerk en donderdag heel de dag een probleem met de server. Nu ja ... op dit moment lukt het wel dus ga ik mij haasten voor er hier weer problemen optreden.
Even opnieuw de draad oppikken ... woensdag ... geen speciale meldingen. Op controle geweest bij de Prof., echo gehad, alles weerom in orde. Umpie en Tumpie zoals wij ze thuis noemen (Bianca en Peggy voor de collega's of Kengi en Keano) wegen nu allebei rond de 1200 g. Ze groeien en ontwikkelen goed en gelijk. Even misschien een verduidelijking voor de niet-collega's onder jullie. Mijn lieve collega's op school en met name één ervan, heeft de namen Peggy en Bianca geïntroduceerd voor de twins. Omdat we niet weten welk geslacht de kindjes hebben ( en we willen het ook niet weten ... we hebben geduld en zullen het binnen een paar weken wel zien) heb ik er de namen Kengi en Keano tegenover geplaatst. Enfin, hoe je ze ook wil noemen .. ze doen het goed. Met mij gaat ook alles goed. De overgang van zeer actief bezig zijn naar zitten, liggen en eten en af te toe een kleine wandeling is wel groot en mijn lichaam begint een beetje te protesteren. Ik krijg last van dikke voeten, van de darmen, een zere rug en een zere poep. Zoals iedereen wel weet, kunnen veel van die dingen opgelost geraken door veel drinken, fruit eten en bewegen - wisselhouding. Kreeg ik nu gisteren net te horen dat ik niet meer zoveel mag gaan wandelen. Ik mag nog 1 maal per dag uit mijn kamer (uitgezonderd om te gaan douchen) en dit liefst tussen twee monitoringen door. Valt dat even tegen zeg. Ondertussen is er ook kiné opgestart --> goed voor de dikke voeten en ook voor mijn bekken want ik blijk nu toch ook een beetje last te hebben van bekkeninstabiliteit. De rest proberen we aan te pakken met wisselhouding en de nodige dossissen movicol. Zij die mij wat beter kennen weten dat fruit niet zo mijn ding is. Opgepast ... ik drink hier wel elke morgen mijn sinaasappelsapje. Op hoop van zegen.
De dagen worden hier gevuld met eten, monitoring, wat prutsen op de computer, lezen, telefoneren, SMS-sen en af en toe dus een wandelingetje. Er begint stilaan een systeem in te komen. Mijn buurvrouw is sinds gisterenavond naar het verloskwartier. Lig dus op dit moment alleen. Ben nieuwsgierig wanneer zich een nieuwe buur zal aanbieden. Ooh ... ik zou het bijna vergeten maar gisteren werd de "saaie" dag onderbroken door een spannend evenement. De koning is hier een nieuw labo of zoiets komen openen en is op 20 meter van mijn raam uit en in zijn auto gestapt. Spannend hé :) Ik heb ondertussen ook mijn eerste bezoekers gehad. Woensdag een ex-collega die nu hier in Leuven werkt en gisteren een vriendin die hier in het ziekenhuis werkt. Ik maak er voor mezelf een spelletje van ... wie zal de volgende zijn? (moet ik mij nu zorgen maken als ik hier al spelletjes over begin te maken ????)
Zo dat was het voorlopig. Deze namiddag krijg ik terug een echo. Als de omstandigheden het toelaten breng ik vanavond verslag uit en anders morgen of overmorgen. Morgen zijn we reeds zaterdag en Peter een de kindjes komen op bezoek. Ik kijk er al naar uit.
Ik wil bij deze ook nog iedereen bedanken voor de vele mailtjes en SMS-jes die Peter en ik mogen ontvangen. Het doet echt deugd dat zoveel mensen aan ons denken en met ons meeleven.
We zijn hier ondertussen iets meer dan 24 uur en beginnen de gang van zaken een beetje te kennen. We zijn opgenomen op afdeling E 430 (gele pijlen) op kamer 3008. Het is een tweepersoonskamer. Mijn buurvrouw valt best mee. Ze is van marokaanse afkomst en het is wel jammer dat ze ondanks haar jonge leeftijd (20 jaar) bijna geen nederlands spreekt en verstaat. Dit zorgt ervoor dat de communicatie zeer beperkt is. Ze sluit zich ook wat af. Doet dikwijls het tussengordijn dicht. Haar mama en echtgenoot spreken wel goed nederlands, dus als zij hier zijn kunnen we wel wat babbelen. Ik heb ondertussen al 4 monitoringen (of hoe zeg je zoiets) achter de rug. Tot hier toe is alles in orde. Nu vrijdag volgt er zeker een echo en mogelijks morgen ook één, maar dat is nog niet zeker. Gisteravond de eerste inspuiting gekregen met medicatie voor de longrijping van de babies. Vanavond volgt de tweede en laatste. Tussen de monitoring en de maaltijden door, lees ik wat en sinds vandaag werkt ook de computer naar behoren en kan ik me dus hiermee amuseren. Ondanks dat, zijn het wel lange dagen maar vanaf morgen komt er nog kiné bij, dus weer wat meer afleiding.
Veel rondwandelen doe ik hier niet, wat ervoor zorgt dat ik niet moe ben en dus ook niet veel slaap heb. Nevenverschijnsel is dat ik door het vele zitten, voornamelijk in bed, pijn aan mijn "achterwerk" krijg. Ik vrees voor doorligwonden als het zo verder gaat. Okee, ik weet wel ... wisselhouding is een goed preventief iets, maar de stoelen zijn hier ook niet fantastisch en liggen in bed geeft aanleiding tot een zere rug en zuuroprispingen. Er is niet veel alternatief dus. Voor de afwisseling ben ik gisterenavond om 20:30u toch een kleine wandeling gaan doen in het ziekenhuis. En natuurlijk, ik had het kunnen denken, is op dat moment de professor langsgeweest. Die zal gedacht hebben ... lap ... ze is hier nog maar pas en is al gaan vliegen. Nu ja, ik ben het aan de verpleegpost gaan vragen of ik nog even kon gaan wandelen en zij hebben gezegd dat het goed was, dus zal ik het mij maar niet teveel aantrekken zeker.
Zo, dat was het ongeveer voor de eerste dagen. In de loop van morgen probeer ik weer een berichtje te posten. PS: Wie graag eens tot op den berg komt (zo zeggen ze dat hier), het is bezoekuur van 15uur tot 20 uur maar misschien toch best op voorhand een seintje om te vermijden dat je hier voor niets staat omdat ik bv. aan de monitor lig of naar de echo ben, of misschien wel weer even ben gaan vliegen (zie hierboven). Vele groetjes,
Welkom op onze blog "ons verblijf in Leuven". Sinds gisteren, maandag 22 maart, zijn we opgenomen in het UZ Gasthuisberg. We zullen hier een tijdje verblijven en om iedereen die het wil, op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen hier, leek het wel leuk dit via een blog te doen. Het is dus mijn "doelstelling" (klinkt nogal hé!) om dagelijks een berichtje op de blog te schrijven. Wie zich geroepen voelt mag uiteraard een antwoordje terugsturen. Wie liever een persoonlijk berichtje achterlaat, kan mij via mijn gewone mail (ann.deblock@kahosl.be) bereiken.
