Deze week mocht Obe helpen met zus Hannelien de valies maken. Ze mocht blijven slapen op school...Enja, alles moest mee, ook de WCzak (ze was 't woord toiletzak vergeten...) en liefst vanal had ze Obe in de valies gestopt... Op school aangekomen met de valies en Obe waren er plots veel kindjes rond ons. Wat was al die aandacht toch leuk, je ziet Obeke zo genieten en in z'n sas zijn op zo'n moment. Kindjes rond hem doen hem echt wel veel deugd. Dan naar de 6de klas van Bo. Ja, ook daar weer alleen maar enthousiaste kids rond ons maar niet te geloven uit de ganse groep wees Obeke plots zomaar zijn zus aan...En fier dat we waren, ook vriendinnetje S. die geregeld langs komt om hem wat maniertjes te leren herkende hij... Ondertussen hebben we Obe leren fietsen (alléé laten we vooruit en achteruit bewegen zeggen) met de houten driewieler...Oh wat is dat tof... Weer een nieuwigheidje die hij onder de knie krijgt. Zo wordt de wereld steeds een stukje groter voor de kleine man. Ongetwijfeld wordt hij hierbij aangemoedigd door de zussen en broer. Nog steeds laat Obe alles op zich afkomen en is hij voor de minste dingen enthousiast te krijgen. Plezier maken, gekke bekken trekken zijn een echte gave... Toch zijn er nog moeilijke momentjes zoals bij het slapen gaan. Dan geldt de wet van de sterkste en luidste roeper... dan kan hij wel eens luidkeels brullen alhoewel hij bijna omvalt van de slaap... Je nabijheid helpt wel maar af en toe slaat hij al eens het luidkeels protest over en valt dan al eens stil in slaap. We blijven hopen... Het eten was een leerproces. Obe kauwt te weinig op z'n eten (mémésmekken noemen de kids het) met een moeilijke vertering tot gevolg... Nu mixen we z'n maaltijden terug en alles komt goed. Het doet deugd Obe met zoveel smaak te zien eten, we hebben nu 2 smullers in huis (Wiebe). Alleen z'n hoofdhuid baart ons een beetje zorgen. De plekjes blijven actief op z'n hoofdje, steeds opnieuw komen er nieuwe plekjes en nieuwe zweertjes bij. We weten hier niet meer wat gesmeerd...Gelukkig mogen we op 9 mei naar het Tropisch Instituut, daar zullen ze ons wel kunnen helpen denken we. Ondertussen hebben we de tondeuze terug boven gehaald. Eerst werd de paps onderhanden genomen en daar keek Obe zo naar van: aja, dat is 't lot van het mannen haar. En toen hij aan de beurt was kwam er geen brul meer aan te pas zoals de vorige keer. De plekjes hebben we super kort geschoren waardoor de zalf nog beter aangebracht kan worden (je weet nooit...) Deze week mocht Obe mee naar de opendeurdag van de dansschool, enja het ritme sloeg weeral toe. Op en neer gaand met het poepke en klappend in de handen...Een leuk zicht. Deze week mocht Obe dan ook voor de eerste keer naar onze schatten van dagmama's J. & G. Zoals verwacht was het afscheid een pijnlijk momentje maar alles verliep vlot. De kindjes zijn leuke speelmakkers maar vooral steekt hij veel op van anderen. Het slapengaan was zoals thuis een beetje moeilijk maar... hij vond het leuk (net als z'n peter...) Nadoen is de max voor ons Obe. Terwijl je praat en in je haar krabt zie je plots Obe ook in z'n haar krabben... 't Is soms een spiegeltje aan tafel maar gekke bekken trekken en zoenen daar is ie de beste in.Telefoontje spelen is ook leuk maar auto, tube zalf of TVbakje, alles kan als telefoon dienen. Alleen is het gesprek moeilijk verstaanbaar. Toch deelt hij soms moeilijk de aandacht, dan schreeuwt hij luid MAMAAAAMAMAAAA na elkaar zodat broer nog zussen een gesprek kunnen hebben met mama. De laatste tijd at hij bijna z'n mama helemaal op maar zo stilletjes aan durft hij al eens alleen achter de hoek gaan...We leren allemaal bij en Obe stapt flink mee aan de hand als we eens in de garage iets moeten halen. De wereld wordt steeds een stukje groter. Er waren weer veel eerste keer dingen voor Obe... We blijven hem met z'n allen prikkelen en stimuleren we houden jullie op de hoogte... Groetjes...de warkopkes
Het gaat allemaal stilletjes aan z'n gangetje met upjes en downtjes.
