Ons weekend is bijna achter de rug. Niet te geloven dat Obe hier reeds meer dan een week is...ONGELOOFLIJK. En eerlijk gezegd 't is alsof hij er altijd al deel van uit maakt, van ons leven. Zijn puzzelstukje vult onze puzzel perfect aan... Dit weekend was er een vol " voor de eerste keer" voor Obe. De zussen en broer hebben Obe samen met de mama voor de eerste keer ingewijd op de trampoline. Wat is dat leuk om op handen en knieën heen en weer gewiegd te worden... Een big smile en een schaterlachje waren van de partij, Obe kreeg er niet genoeg van. Ook voor de eerste keer mee op de fiets. Wat was Filiep blij dat het kinderzitje niet paste aan het stuur van mama haar fiets en wel aan het zijne... Zo fier als een gieter reden vader en zoon als eersten van de stoet. Obe wijzend en brabbelend alsof hij de gids was die al lang z'n werk deed. Ondertussen een koekje smullend. Toch is het voor iedereen een beetje wennen met al de fietsers samen. Hannelien en Wiebe fietsen nu ook al zelfstandig en de rij is dus wat langer geworden. Ja en toen viel Wiebe plots, kon Hannelien niet op tijd remmen en was er een kettingbotsing ontstaan voordat iedereen er oog in had. Wiebe gaf als uitleg dat hij geschrokken was van een vlinder op straat die hij niet wou doodrijden en zo was hij gevallen...Na wat wrijven en sussen en een koek (want ja ook onze Wiebe is net als Obe een echt koekjes monster...) kon de fietstocht verder gezet worden. Zaterdagmorgen zijn we met Obeke naar de dokter voor een bloedafname geweest. Het was een pijnlijk moment maar toen de prik voorbij was was alles vergeten en was dokter Anneke terug z'n vriendin. Nu de resultaten afwachten... Obe is nog steeds in volle ontdekkingsfase, Kristoffer Colombus had er geen gelijk aan... M'n bril was deze week aan de beurt. Vingertje op het glas, vingertje onder het glas. Lippen op het glas, tong op het glas, vingertje om het oortje...En maar de brilleglazen oppoetsen...Nu is het nieuwtje eraf, oef. Op naar het volgende avontuur... De speelgoeddozen dienen nu ook als crosskarretje. Door de wieletjes eronder gaat hij vlot vooruit de living rond alleen werkt het sturen nog niet zo goed. De lach rond de lipjes vertelt genoeg. En af en toe is Obeke dan zooooo moe en moet hij toch een dutje doen. De auto's van broer zijn z'n lievelingsspeeltjes enja de zussen zijn sinds Obeke hier is....ook autofanaten geworden. Het muziekale en ritmische komt boven water bij Obe. Wanneer een liedje gezongen wordt dan klakt hij met z'n tong en knippert met de vingers al zwaaiend met z'n armen. Al wiegend met het achterste...Goddelijk om te aanschouwen en onder stimulans van broer of zus... Ook in het bad stampt hij ritmisch met de voetjes... Het slapengaan gaat nog steeds vlotjes en de nachten worden minder en minder onderbroken. Allemaal zijn we verschrikkelijk fier op Obe, zoals ons Boke zegt: je kan er uren naar kijken... De verdrietjes van Obe worden minder en minder. De reden tot verdriet en traantjes worden eigen aan z'n leeftijd en leventje. Het troosten gaat vlotjes en een knuffel doet wonderen. Aan knuffels, zoenen en samen zitten heeft Obeke een grote nood. Je voelt dat hij een inhaalbeweging aan het maken hierin. Midden in het spel komt hij eventjes op de schoot en dan is Obeke terug weg. Schattig zoals z'n zussen zeggen... Het eten gaat nog steeds vlotjes. Bloemkool, broccoli, vis, ei, kip, ALLES is lekker. Alleen kaas is een beetje glibberig en is minder goed. Maar rijsttaartjes zijn de favoriet...Fruit gaat ook vlotjes binnen. Alle nieuwe smaken zijn welkom... Nu is het stilletjes in huis, ongelooflijk. Een gelukzalig gevoel na een gelukzalig weekend...
Tot later. Cathy, Filiep, Bo, Hannelien, Wiebe en Boke.
hallo, Hier nog een berichtje, ja Ons Obe gaat snel vooruit. Alle nieuwe dingen slorpt hij gretig op. Zo weet hij dat achter de voordeur een andere wereld is en dat mensen langs daar binnenkomen en ook weggaan. Vooral het weggaan blijkt leuk want dan zwaait ie er haast zijn handje af met DADA als commentaar. Het verversingskussen is ook altijd leuk, broek af, poepke verversen...En steevast het comentaar van Obe KAKA? Ja en meestal heeft hij gelijk. Eten is nog steeds een leuke bezigheid. Ananas was lekker, aardbeien vond hij een beetje zuur maar ook 't eten waard. Het bad is ook nog leuk...maar wanneer grote luchtbellen van tussen zijn billen ontsnappen (rarara...) dan kijkt hij met grote verbaasde ogen alsof het bad zal vergaan. Vandaag was de ballon zijn uitverkoren speelgoedje, hij kroop rond met het kleine uiteinde tussen de tanden en de ballon bedekte zijn snoetje... Dat was fantastisch. Nog leuker is wanneer je achter hem aankruipt, dat is fantastisch en dan schatert hij het ganse huis samen maar wie zou er dan het eerste moe zijn denk je... Deze morgen heeft hij voor de eerste keer een ferme "dagtuk" gedaan van 3 uur. Obe heeft het moeilijk om z'n nestje te vinden en om tot rust te komen. Ja wat wilt een mens met al die nieuwe prikkels, waarschijnlijk komt ie eens tot rust wanneer hij het eens allemaal gezien heeft en onder de knie heeft...Hoop ik. De boswandeling deze middag was leuk. Broer Wiebe en zus Hannelien zouden ervoor vechten om met de buggy te mogen rijden. Alhoewel met al dat slijk en boomwortels was 't af en toe buggy in nesten. Als het maar niet te lang duurt voor Obe. Dat gewaggel in de buggy is niet z'n favoriete bezigheid. Dan hoor je gekende stemmen achter je en zie je die persoon niet...dat is toch raar en ondertussen ga je vooruit. Ongelooflijk, maar soms wordt hij dan bang. Liever met beide (knieën) voeten op de grond denkt Obe. De auto is dan weer leuk dan zit je in een verhoogde stoel aan een venstertje en dan zwaai je maar naar de mensen en auto's. Vanavond is hij meegegaan naar de schoenwinkel met pépé (peter)D., enja hij vindt z'n schoenen wel leuk. Vooral om tegen z'n stoel te schoppen. Wie weet stapt hij binnnkort alleen rond, dat zou nog een stap vooruit zijn voor hem. Dan zal de wereld opengaan en van een andere hoogte alles bekeken worden. Morgen gaat Filiep naar Brussel samen met Wiebe om het visum van Obe te veranderen in de officiële papieren...Alhoewel Obe sinds 26 februari wettelijk onze zoon is heeft hij nog steeds een Ethiopisch paspoort. Hierdoor kunnen allerhande zaken nog niet in orde gezet worden zoals ziekenbond,...Hopelijk lukt het in enen keer, want de papiermolen tot nu toe met de adoptie was nogal met haken en ogen...Let's pray to the lord zouden we zeggen...
Vandaag is het de vierde dag dat ons Obe thuis is. Voor de eerste keer ging hij mee de zussen en broer uitzwaaien aan de schoolpoort. Vooral de andere kinderen waren interessant. Ook het doktersbezoek viel goed mee. Alle dingen zijn verschrikkelijk interessant, de stetoscoop, de verlichting, de lintmeter,... Ook de weegschaal verdiende een dikke smile. Obe weegt 8.8kg en is nu 77.5cm groot. Een stevig mannetje... Hij is reuze blij steeds de zussen, broer of papa terug te zien. Elk belgerinkel dat Obe hoort doet hem denken aan de telefoon, dus algelijk wat Obe vast heeft wordt aan z'n oor gehouden, dit kan een stuk appel tot z'n tube zalf zijn. Brabbelen kan hij als de beste en het meest verstaanbare woord dat hij zegt op z'n verversingskussen is kaka. Enja, meestal is het juist...Op dat moment is niemand te vinden, zussen en broer laten dit hoofdstuk liever over. We zetten nog enkele foto's op de blog die we genomen hebben op de reis. Veel kijk plezier...
