Deze week mocht Obe helpen met zus Hannelien de valies maken. Ze mocht blijven slapen op school...Enja, alles moest mee, ook de WCzak (ze was 't woord toiletzak vergeten...) en liefst vanal had ze Obe in de valies gestopt... Op school aangekomen met de valies en Obe waren er plots veel kindjes rond ons. Wat was al die aandacht toch leuk, je ziet Obeke zo genieten en in z'n sas zijn op zo'n moment. Kindjes rond hem doen hem echt wel veel deugd. Dan naar de 6de klas van Bo. Ja, ook daar weer alleen maar enthousiaste kids rond ons maar niet te geloven uit de ganse groep wees Obeke plots zomaar zijn zus aan...En fier dat we waren, ook vriendinnetje S. die geregeld langs komt om hem wat maniertjes te leren herkende hij... Ondertussen hebben we Obe leren fietsen (alléé laten we vooruit en achteruit bewegen zeggen) met de houten driewieler...Oh wat is dat tof... Weer een nieuwigheidje die hij onder de knie krijgt. Zo wordt de wereld steeds een stukje groter voor de kleine man. Ongetwijfeld wordt hij hierbij aangemoedigd door de zussen en broer. Nog steeds laat Obe alles op zich afkomen en is hij voor de minste dingen enthousiast te krijgen. Plezier maken, gekke bekken trekken zijn een echte gave... Toch zijn er nog moeilijke momentjes zoals bij het slapen gaan. Dan geldt de wet van de sterkste en luidste roeper... dan kan hij wel eens luidkeels brullen alhoewel hij bijna omvalt van de slaap... Je nabijheid helpt wel maar af en toe slaat hij al eens het luidkeels protest over en valt dan al eens stil in slaap. We blijven hopen... Het eten was een leerproces. Obe kauwt te weinig op z'n eten (mémésmekken noemen de kids het) met een moeilijke vertering tot gevolg... Nu mixen we z'n maaltijden terug en alles komt goed. Het doet deugd Obe met zoveel smaak te zien eten, we hebben nu 2 smullers in huis (Wiebe). Alleen z'n hoofdhuid baart ons een beetje zorgen. De plekjes blijven actief op z'n hoofdje, steeds opnieuw komen er nieuwe plekjes en nieuwe zweertjes bij. We weten hier niet meer wat gesmeerd...Gelukkig mogen we op 9 mei naar het Tropisch Instituut, daar zullen ze ons wel kunnen helpen denken we. Ondertussen hebben we de tondeuze terug boven gehaald. Eerst werd de paps onderhanden genomen en daar keek Obe zo naar van: aja, dat is 't lot van het mannen haar. En toen hij aan de beurt was kwam er geen brul meer aan te pas zoals de vorige keer. De plekjes hebben we super kort geschoren waardoor de zalf nog beter aangebracht kan worden (je weet nooit...) Deze week mocht Obe mee naar de opendeurdag van de dansschool, enja het ritme sloeg weeral toe. Op en neer gaand met het poepke en klappend in de handen...Een leuk zicht. Deze week mocht Obe dan ook voor de eerste keer naar onze schatten van dagmama's J. & G. Zoals verwacht was het afscheid een pijnlijk momentje maar alles verliep vlot. De kindjes zijn leuke speelmakkers maar vooral steekt hij veel op van anderen. Het slapengaan was zoals thuis een beetje moeilijk maar... hij vond het leuk (net als z'n peter...) Nadoen is de max voor ons Obe. Terwijl je praat en in je haar krabt zie je plots Obe ook in z'n haar krabben... 't Is soms een spiegeltje aan tafel maar gekke bekken trekken en zoenen daar is ie de beste in.Telefoontje spelen is ook leuk maar auto, tube zalf of TVbakje, alles kan als telefoon dienen. Alleen is het gesprek moeilijk verstaanbaar. Toch deelt hij soms moeilijk de aandacht, dan schreeuwt hij luid MAMAAAAMAMAAAA na elkaar zodat broer nog zussen een gesprek kunnen hebben met mama. De laatste tijd at hij bijna z'n mama helemaal op maar zo stilletjes aan durft hij al eens alleen achter de hoek gaan...We leren allemaal bij en Obe stapt flink mee aan de hand als we eens in de garage iets moeten halen. De wereld wordt steeds een stukje groter. Er waren weer veel eerste keer dingen voor Obe... We blijven hem met z'n allen prikkelen en stimuleren we houden jullie op de hoogte... Groetjes...de warkopkes
Het gaat allemaal stilletjes aan z'n gangetje met upjes en downtjes.
Hallo allemaal, vandaag is Obeke er al 2 weken binnen ons gezinnetje...Ongelooflijk, de tijd vliegt zo snel voorbij. 't Is net alsof hij eergisteren aangekomen is. Alles gaat vlotjes. Soms is het nog een beetje puzzelen maar eigenlijk komt alles op tijd en stond klaar... De zussen zijn nog steeds gek op hem...Bo is zijn favoriete kus zus, telkens hij haar ziet tuut hij zijn lippen om een zoen te geven. Dat vindt Bo natuurlijk heeeerlijk...Enja, hij krijgt steeds zijn gevraagde kussen, tegenover ons is ze daarin toch een beetje spaarzamer. Hannelien zou bovenop haar broertje zitten, hij mag niet wijken of ze is er al bij... En Wiebe komt vanachter de hoek als de grote zussen eventjes uit het beeld verdwenen zijn...Gisterenavond toen Obe naar bed ging wou Wiebe hem nog even toe zwaaien en een goede nacht wensen. Maar plots huilde Obe hierbij en Wiebe was daarbij zo aangedaan dat hij meehuilde. Wiebe dacht dat Obe omwille van hem huilde en toen lieten we Wiebe de oorzaak van het verdrietje zien...Ja, de melkfles...Obe had die gezien en huilde om die te krijgen. Nog steeds valt Obe 's avonds met de melkfles in slaap. Op school bij Wiebe kwam een nederlandse stagaire turnles geven en iedereen had gehoord dat ze niet van Belgische afkomst was. Maar van waar dan? Wiebe was van één ding overtuigd, ze was niet van Afrika...Hoezo? Nu slaapt Obe eventjes, overdag slaapt hij een tweetal uurtjes en dan is de batterij terug opgeladen om er flink tegenaan te gaan. Ondertussen staan de "patattekes" op 't fornuis om z'n hongerig maagje te vullen...eten is nog steeds de nummer één in z'n leven. Ja, hij bloeit helemaal open en groeit als kool (vooral in de breedte dan...) Stilletjes aan voelen we de klik met de taal komen, hij begrijpt bepaalde dingen heel goed. Neen is zijn favoriete woordje en z'n hoofdje gaat daar even heftig bij heen en weer. OOk de kip kent hij al en die doet pokpok... Z'n mondje is mo en die toont hij heel fier. Het is niet te schatten hoe Obeke z'n best doet op alle vlakken. Hij kan brabbelen als de beste. (Soms denken we dat hij een Imam in zijn familie had, zo luid en krachtig dat hij brabbelt...) Het weekend begint vanavond, een tijd met de ganse familie samen, dat vindt Obe altijd suuuuper...Wat gaan we nu weer samen beleven... Tot na het weekend voor meer nieuws en enkele foto's...
Ons weekend is bijna achter de rug. Niet te geloven dat Obe hier reeds meer dan een week is...ONGELOOFLIJK. En eerlijk gezegd 't is alsof hij er altijd al deel van uit maakt, van ons leven. Zijn puzzelstukje vult onze puzzel perfect aan... Dit weekend was er een vol " voor de eerste keer" voor Obe. De zussen en broer hebben Obe samen met de mama voor de eerste keer ingewijd op de trampoline. Wat is dat leuk om op handen en knieën heen en weer gewiegd te worden... Een big smile en een schaterlachje waren van de partij, Obe kreeg er niet genoeg van. Ook voor de eerste keer mee op de fiets. Wat was Filiep blij dat het kinderzitje niet paste aan het stuur van mama haar fiets en wel aan het zijne... Zo fier als een gieter reden vader en zoon als eersten van de stoet. Obe wijzend en brabbelend alsof hij de gids was die al lang z'n werk deed. Ondertussen een koekje smullend. Toch is het voor iedereen een beetje wennen met al de fietsers samen. Hannelien en Wiebe fietsen nu ook al zelfstandig en de rij is dus wat langer geworden. Ja en toen viel Wiebe plots, kon Hannelien niet op tijd remmen en was er een kettingbotsing ontstaan voordat iedereen er oog in had. Wiebe gaf als uitleg dat hij geschrokken was van een vlinder op straat die hij niet wou doodrijden en zo was hij gevallen...Na wat wrijven en sussen en een koek (want ja ook onze Wiebe is net als Obe een echt koekjes monster...) kon de fietstocht verder gezet worden. Zaterdagmorgen zijn we met Obeke naar de dokter voor een bloedafname geweest. Het was een pijnlijk moment maar toen de prik voorbij was was alles vergeten en was dokter Anneke terug z'n vriendin. Nu de resultaten afwachten... Obe is nog steeds in volle ontdekkingsfase, Kristoffer Colombus had er geen gelijk aan... M'n bril was deze week aan de beurt. Vingertje op het glas, vingertje onder het glas. Lippen op het glas, tong op het glas, vingertje om het oortje...En maar de brilleglazen oppoetsen...Nu is het nieuwtje eraf, oef. Op naar het volgende avontuur... De speelgoeddozen dienen nu ook als crosskarretje. Door de wieletjes eronder gaat hij vlot vooruit de living rond alleen werkt het sturen nog niet zo goed. De lach rond de lipjes vertelt genoeg. En af en toe is Obeke dan zooooo moe en moet hij toch een dutje doen. De auto's van broer zijn z'n lievelingsspeeltjes enja de zussen zijn sinds Obeke hier is....ook autofanaten geworden. Het muziekale en ritmische komt boven water bij Obe. Wanneer een liedje gezongen wordt dan klakt hij met z'n tong en knippert met de vingers al zwaaiend met z'n armen. Al wiegend met het achterste...Goddelijk om te aanschouwen en onder stimulans van broer of zus... Ook in het bad stampt hij ritmisch met de voetjes... Het slapengaan gaat nog steeds vlotjes en de nachten worden minder en minder onderbroken. Allemaal zijn we verschrikkelijk fier op Obe, zoals ons Boke zegt: je kan er uren naar kijken... De verdrietjes van Obe worden minder en minder. De reden tot verdriet en traantjes worden eigen aan z'n leeftijd en leventje. Het troosten gaat vlotjes en een knuffel doet wonderen. Aan knuffels, zoenen en samen zitten heeft Obeke een grote nood. Je voelt dat hij een inhaalbeweging aan het maken hierin. Midden in het spel komt hij eventjes op de schoot en dan is Obeke terug weg. Schattig zoals z'n zussen zeggen... Het eten gaat nog steeds vlotjes. Bloemkool, broccoli, vis, ei, kip, ALLES is lekker. Alleen kaas is een beetje glibberig en is minder goed. Maar rijsttaartjes zijn de favoriet...Fruit gaat ook vlotjes binnen. Alle nieuwe smaken zijn welkom... Nu is het stilletjes in huis, ongelooflijk. Een gelukzalig gevoel na een gelukzalig weekend...
Tot later. Cathy, Filiep, Bo, Hannelien, Wiebe en Boke.
hallo, Hier nog een berichtje, ja Ons Obe gaat snel vooruit. Alle nieuwe dingen slorpt hij gretig op. Zo weet hij dat achter de voordeur een andere wereld is en dat mensen langs daar binnenkomen en ook weggaan. Vooral het weggaan blijkt leuk want dan zwaait ie er haast zijn handje af met DADA als commentaar. Het verversingskussen is ook altijd leuk, broek af, poepke verversen...En steevast het comentaar van Obe KAKA? Ja en meestal heeft hij gelijk. Eten is nog steeds een leuke bezigheid. Ananas was lekker, aardbeien vond hij een beetje zuur maar ook 't eten waard. Het bad is ook nog leuk...maar wanneer grote luchtbellen van tussen zijn billen ontsnappen (rarara...) dan kijkt hij met grote verbaasde ogen alsof het bad zal vergaan. Vandaag was de ballon zijn uitverkoren speelgoedje, hij kroop rond met het kleine uiteinde tussen de tanden en de ballon bedekte zijn snoetje... Dat was fantastisch. Nog leuker is wanneer je achter hem aankruipt, dat is fantastisch en dan schatert hij het ganse huis samen maar wie zou er dan het eerste moe zijn denk je... Deze morgen heeft hij voor de eerste keer een ferme "dagtuk" gedaan van 3 uur. Obe heeft het moeilijk om z'n nestje te vinden en om tot rust te komen. Ja wat wilt een mens met al die nieuwe prikkels, waarschijnlijk komt ie eens tot rust wanneer hij het eens allemaal gezien heeft en onder de knie heeft...Hoop ik. De boswandeling deze middag was leuk. Broer Wiebe en zus Hannelien zouden ervoor vechten om met de buggy te mogen rijden. Alhoewel met al dat slijk en boomwortels was 't af en toe buggy in nesten. Als het maar niet te lang duurt voor Obe. Dat gewaggel in de buggy is niet z'n favoriete bezigheid. Dan hoor je gekende stemmen achter je en zie je die persoon niet...dat is toch raar en ondertussen ga je vooruit. Ongelooflijk, maar soms wordt hij dan bang. Liever met beide (knieën) voeten op de grond denkt Obe. De auto is dan weer leuk dan zit je in een verhoogde stoel aan een venstertje en dan zwaai je maar naar de mensen en auto's. Vanavond is hij meegegaan naar de schoenwinkel met pépé (peter)D., enja hij vindt z'n schoenen wel leuk. Vooral om tegen z'n stoel te schoppen. Wie weet stapt hij binnnkort alleen rond, dat zou nog een stap vooruit zijn voor hem. Dan zal de wereld opengaan en van een andere hoogte alles bekeken worden. Morgen gaat Filiep naar Brussel samen met Wiebe om het visum van Obe te veranderen in de officiële papieren...Alhoewel Obe sinds 26 februari wettelijk onze zoon is heeft hij nog steeds een Ethiopisch paspoort. Hierdoor kunnen allerhande zaken nog niet in orde gezet worden zoals ziekenbond,...Hopelijk lukt het in enen keer, want de papiermolen tot nu toe met de adoptie was nogal met haken en ogen...Let's pray to the lord zouden we zeggen...
Vandaag is het de vierde dag dat ons Obe thuis is. Voor de eerste keer ging hij mee de zussen en broer uitzwaaien aan de schoolpoort. Vooral de andere kinderen waren interessant. Ook het doktersbezoek viel goed mee. Alle dingen zijn verschrikkelijk interessant, de stetoscoop, de verlichting, de lintmeter,... Ook de weegschaal verdiende een dikke smile. Obe weegt 8.8kg en is nu 77.5cm groot. Een stevig mannetje... Hij is reuze blij steeds de zussen, broer of papa terug te zien. Elk belgerinkel dat Obe hoort doet hem denken aan de telefoon, dus algelijk wat Obe vast heeft wordt aan z'n oor gehouden, dit kan een stuk appel tot z'n tube zalf zijn. Brabbelen kan hij als de beste en het meest verstaanbare woord dat hij zegt op z'n verversingskussen is kaka. Enja, meestal is het juist...Op dat moment is niemand te vinden, zussen en broer laten dit hoofdstuk liever over. We zetten nog enkele foto's op de blog die we genomen hebben op de reis. Veel kijk plezier...
O, wat ben ik blij mama is terug met dat heel erg klein ventje. :- T'is z'on schaaaaaaaaaattig ventje. Hij kan al lopen aan de vinger. Hij lacht zich dood.(Kietels) Obe eet alles en nog wat. Hij kan ook heel goed kaka , mama en Baba (papa in ethiopisch) zeggen. Maar zijn lievelings bezigheid is knuffellen en zoentjes geven. T'is toch z'on schattje Ik zou hem voor geen geld willen missen. Hij slaapt goed en drinkt ook goed dus ja. Maar als hij weent dan moet ik ook gaan wenen. Omdat dat zo schattig is en triestig is om te zien. Bij het vliegveld dan was het lastig maar toch spannend. Het duurde wel erg lang. VELE GROETJES VAN BO Het was een kort berichtje Maar een schattig berichtje.
Het was nog een zware dag in Addis. Het afscheid van het Amba weeshuis was voor alle koppels uit onze groep zeer zwaar. Obe vond het niet leuk opgepakt en geknuffeld te worden door de grotere kinderen. Hij wou alleen maar bij zijn mama blijven en Marfa. Het was moeilijk, tenslotte was het afscheid voor de andere kinderen van de geadopteerde kindjes enorm belangrijk. Alle verzorgsters kwamen nog een zoen en knuffel geven. Maar het meest hartverscheurende was toen de grootsten je zo droevig aankeken met ogen van waarom ik niet. Een klein meisje sloot zich af met haar blik en houding en zat in een hoekje op een stoeltje. Het is een aanblik en moment om nooit te vergeten. Asafa is het hoofd van het weeshuis. Bij haar mocten we de papieren afhalen met het verhaal over Obe. De overhandiging gebeurde op een zakelijke manier en koel. Paspoort, adoptiepapieren, contacten, visum mooi op een hoopje. Het deed haar duidelijk niets. Voor ons was het dus te harder. Nanog een traantje en een aai over de bolletjes en zwaaien vertrokken we. Misschien tot later, Amba. We zullen zien wat Obes wens hierin zal zijn in zijn toekomst. Eén ding staat vast, zomaar uit eigen interesse zal ik waarscijnlijk nooit terug gaan. Het is Obes voorrecht dit ooit te willen doen. In de namiddag hebben we nog wat leuke aandenkens gevonden, Obe nog een badje gegeven en ons reisklaar gemaakt. Tof, een oude toyotacamionetten volgepakt met grote valiezen op het dak met oranje touwen, net een filmpje. Enja, we vertrokken om 18u en kwamen in één keer zonder stilvallen op de luchthaven aan. De laatste blik op de overvolle voetpaden in de hoofdstad. Een meisje van ongeveer 6 jaar die speelt met een zusje op haar rug gebonden in een plastiekzak, bedelende mensen met en zonder kleren...Het staat in ons hoofd gegrift voor altijd. Dan maar aanschuiven aan de checkinn, duidelijk zien Ethiopiers dingen die wij niet zien...Er was een man die voortdurend palen en linten verzette, in een soort sudoku waar wij kriskras moesten doorrijden met onze kar vol valiezen. Maar duidelijk deden wij dit niet op de juiste manier...was hij nogal gepikkeerd. Wij hadden er de leute in tot hij mijne valies in het snot kreeg...Wie het laatste lacht het beste lacht natuurlijk....Ik moest de valies anders dichtdoen en inbinden of Nocheckinn... Ja,...als ze het in hun hoofd hebben dan zit het niet in hun gat zouden we hier zeggen, dat is duidelijk ginder...ook het geval. Daarna naar de douane, alles af, helemaal gefouillerd worden. Obe begon te krijsen en hysterisch te worden. Het was net alsof hij het besefte weg te gaan van zijn geboorteland. Het pijnlijk. Eenmaal op het vliegtuig snikte Obe zichzelf in slaap voor 8 uur namekaar. Gelukkig, eerlijk gezegd ik zou er geld voor gegeven hebben en een kruisteken voor gemaakt hebben. Alle kindjes van de groep stelden het goed op de reis. Het vliegtuig eten was niet te vreten, warme rijstpap met appels, wat yoghurt, een harde muesli reep, ja hallo...die nederlanders van KLM weten duidelijk niet wat goeie keuken is. Er waren veel kindjes mee, ik denk zo'n 20tal in het totaal. De rest moest doorreizen naar Amerika, help die waren nog een dag langer onderweg. De laatste vliegreis van Schiphol naar Brussel was er teveel aan voor Obe. Terug een gevecht...En dan zit je daar op een zitje in den vlieger te zweten. In Brussel is alles vlot verlopen. De aankomst was heel emotioneel, enkele vrienden, de kindjes en m'n ventje, Marfa en familie. Het deed deugd, terug in Belgenland.Traantjes, een lach een knuffel, een zoen, het deed eugd. Obe wist niet wat hem overkwam, hij wou me niet meer loslaten. Een beetje bang de wereld inkijkend. De terugweg was een avontuur, De eerste keer in een grote auto, de eerste keer in een autostoeltje... Thuis gekomen was na een paar uur het ijs gebroken, de drie speelkameraden Wiebe, Bo en Hannelien lieten hem alle hoeken vande living zien. Alles is speelgoed en het ontdekken waard. Vol nieuwsgierigheid wordt alles ontdekt. Maar het liefst nog een potje en een lepel en het bad. Ja, de badkamer is z'n favoriete terrein. Ja, een dweil is wel het minste wat je nadien kunt gebruiken... 's Avonds hebben we hem kennis laten maken met de Belgische kost : friet met biefstuk. Wel, Obe zei geen neen... Nog een warm badje, een flesje en snurkend viel hij in slaap. Om 5u werd hij nog een keer wakker om te checken of we er wel waren en sliep hij terug tot 7u. Het ontbijt was een nieuwigheid, boterham met cocoduo van Hannelien...Een lekkere banaan, een beetje yoghurt, hij eet alles even smakelijk op. Dan terug een beetje spelen en dan een dutje... Spelen en eten...wat wil je meer. Het is een goed gevoel terug thuis te zijn en alle zekerheden terug bij je te hebben. De reis moet nog een beetje verteerd worden, het heeft ons gevormd. De reis is achter de rug, nu start ons leventje in België. We kruisen de vingers om er samen het beste van te maken en samen een leuk leven op te bouwen vol zonneschijn en af en toe wat regen...
Gedichtje voor Obe : Jij bent zoals jij bent, jij bent zoals je lacht, jij bent zoals jij straalt, maar vanaf nu hoor je bij ons allemaal, want nu je bij ons bent, zullen wij brood voor je halen om je te sterken op je verdere reis. maar nu hoor je bij ons
hallo allemaal, je gelooft het niet maar het net werkt...
ik herneem het verhaal een beetje...
dinsdag zijn we een weverij gaan bezoeken. Het is een project waar
vrouwen die kapot gewerkt zijn, ons zeggen, een soort van alternatief
werk krijgen. Hier sleuren de vrouwen en jonge meisjes immense bundels
takken en eucalyptus struiken naar de tad als aanmaakhout...De houding
die ze daarvoor aannemen is bijna dezelfde als de ezeltjes die hier ook
geen leven hebben. Hun rug is daarbij zo gebogen dat hun handen bijna
aan de grond komen...Op een 30 jaar zijn die vrouwen kapot. Rond die
weverij is een schooltje een maalderij, een touristisch attractie, maar
welkom terug in de tijd van de industriele revolutie ...bij ons.
Maar het leven op straat is echt een straatleven daarrond...kinderen
leven in de goot, het is een schok en het went niet. Mensen metkleren,
mensen zonder kleren, de armoede is verschrikkelijk.Wij lopen steeds
met ons hoofd op bij ons, hier leeft alles opde grond. Het is soms ook
moeilijk mens en grond te onderscheiden. Mensen leven in een zak, onder
een hoopje stenen tussen struiken, overal zie je mensen...overal. Het
heeft een enorme impact op je gevoelens, ik ben hier super emotioneel.
Het weegt enorm.Maar het mooie is, hoe hard ze het ook hebben toch
proberen hard hun best te doen. Ondanks l het vuil lopen hier toch nog
mensen vuil op te halen. Ze doen toch zo hun best...Ook zie
hardwerkende schoenpoetsersn carwassra zeld een almoes geven aan
anderen. Dat is wel mooi.
Je gelooft het niet maar weer viel de lada taxi stil...je kunt niet
geloven hoe handig de chauffeurs zijn. Als die bij ons zouden komen
werken amai...die kloppen, stampen wrijven op alles tot ie weer start.
Hun koffer zit ook een arsenaal aan reserve stukken...Later bezochten
we een project waar 25 aidskinderen verzorgd worden door een vlaamse
priester. Een paar verzorgsters nemen de touwtjes daar in hand. De
aidsremmers worden voorzien dooreen amerikaanse arts. Een klein
hemeltje voor de kinderen. Het heet dan ook Little Heaven. De poppen en
snoep waren een verademing die we meehadden en ze zongen en dansten
voor ons..
Maar 's avonds begon de ellende, de elektriciteit wordt in droog
seizoen per gedeelte van de stad gerantsoeneerd. Dus geen elektriciteit
van 's morgens tot 's avonds...Maar om 19u is het pek donker en dus ook
op de kamer. De telefoon werkte niet ook dat net lag plat...Je kunt het
je niet voorstellen.
Flesjes maken, Obe verversen,...in de donker.Maar we overleefden
het.Maar het gevoel dat je er bij hebt afgesneden te zijn gaat tot op
de bodem. Je voelt je niet meer veilig...Maar hier gaat 't leven voort.
Gisteren zijn we gaan shoppen, ja Bo en Hannelien, gaan shoppen...Tof
he...We hebben leuke hebbeedingetjes gevonden. Maar het vraagt veel
energie, je moet tekens afbieden en ondertussen komen er voortdurend
bedelen. Maar als je aan iemad een birr geeft springen er 5 vanachter
den auto...ge zou ervan gaan lopen. En Obe bloeit open...hij is een
prachtig kereltje en past volledig binnen ons gezin.Hij geniet van
alles, begint vste voeding te proeven.
De eerste dagen waren geen gemak. Hij wou alleen melk uit zijn flesje
uit het amba weeshuis. Het was moeilijk, het was ook het laatste wat
hij meekreeg vandaar. Nu drinkt hij uit een ander flesje en eet al een
beetje vaste voeding. Hij proeft van alles, net als onze wiebe...
Hij stapt aan de vinger op de kamer en is gek van het bad...maar dan is
het dweilen erna. Ja, gisteren kakte hij lekker het bad
vol,...herkennen we dat niet een beetje Bo en Hannelien...
De nacht viel goed mee, Obe komt af en toe wakker om te checken of mam er nog is...Maar dat gaat vlug over.
Vandaag gaan we nog wat stappen, om 10u gaan we naar het amba. Daar
krijgen we het volledige dossier mee van Obe. Obe vindt het niet meer
leuk in het amba. De tweededag vond hij het nog leuk er terug te zijn,
gepakt te worden en gewiegd. Gisteren weende hijmde ganse amba samen
aar hoehet vandag zal zijn...het zal nogeen zwaar moment worden. Je kan
het de andere kindjes niet ontnemem afcheid te nemen vam Yellow...
ook die andere kindjes achter te laten. Gisteren was er een klein
meisje een liedje aan het zingen terwijl zer haar popje vol overgave
troostte.
We zullen het wel doorstaan maar ik wist niet dat er zo veel emotie kan opborrelen in een mens.
Daarna gaan we nog wat shoppen om een kaart en boek.
Vanavond vertrekken we om 18u lokale tijd naar de vieghaven. Ik heb een
beetje schrik voor de terugreis. Het zal een beproeving op zich worden
Obe 12u op schoot te houden en drie keer te landen en op te stijgen...
Hij heeft echt bewegingsruimt nodig en met twee een stoel delen...Ik
hou m'n hartje vast...
Ik ga jullie nu laten.
Ik ben blij eventjes wat te kunnen pennen naar jullie toe. Marfa doet
jullie allemaat heee veel groetjes, ze is hier helemaal haarzelf. Ook
in morsen met koffie en zo...
Bo, Hannelien en Wiebe en Flipke, we zijn bijna terug samen he. Het is
een moeilijke tijd geweest zo afgescheurd te zijn van jullie. We hebben
er allemaal voor gekozen maar het was zwaar. Ik mis jullie hier heeeeel
erg.
Iedereen bedankt voor de leuke berichtjes en steuntjes op het web.
Het was leuk dit nu allemal te kunnen lezen Merci. Ik heb er steun aan.
Tot binnekort,
morgen op deze tijd....
ik mag er niet aan denken of de tranen komen op...
groetjes aan iedereen.
Vannavond heb ik Cathy aan de lijn gekregen, en eingelijk wil ze niets liever dan snel naar huis komen. De accomodatie is ermbarmelijk, (tot hetgeen ze ons hebben gezegd); Cathy zit reeds de ganse dag zonder elektriciteit, en mailen lukt ook amper. Obe heeft geen koorts meer, en was op het moment van het gesprek rond 7.45 u reeds aan het slapen. Vandaag zijn ze op uitstap geweest naar een weverij, waar het er allemaal heel primitief aan toe ging, schreinend om te zien. Wat er morgen op het programma staat wist Cathy nog niet.
Idd, overmorgen vatten ze de terugreis aan, alhoewel ze nog niet juist weten wanneer ze zullen vertrekken. zoals jullie wel weten hadden Cathy en Marfa hulpgoederen meegenomen, wel een deel daarvan hebben ze gegeven aan een tehuis waar aidskinderen worden opgevangen. Ik wil bij deze reeds iedereen bedanken voor de vele hulp die wordt aangeboden, voor de vele reacties (ook uit onverwachte hoek) Vrijdagmorgen is de reis misschien achter de rug, maar dan begint het pas; hoe zal Obe reageren op de vele prikkels die zijn donkere pretoogjes zullen moeten verwerken; zullen wij sterk genoeg zijn om hem te kunnen opvangen, draagt hij sporen mee van zijn korte leven in Ethiopië,... . Vele vragen die op tijd een antwoord zullen vinden.
Ik heb gehoord dat de elektriciteit is uit gevallen? Wat is dat toch jammer? Ik had nog zo gehoopt dat je nog een berichtje zou sturen. Ik denk nu juist aan dat liedje van clouso: Maar dan wel een beetje anders: "Mama als ik jou zie ben ik niet meer bij te sturen. Mama die mometen moeten kort zijijijijijijijn. En wat vind je er van ? Ik weet dat het messchien wel wat rara klinkt maar het is toch niet mis? Vindt ik dan toch Mama als ik jou zie ga ik je omhelzen tot je plat bent,OK? O,mama je weet niet hoeveel ik je mis maar zoals er in de titel staat we zijn aan het aftellen,OK?
Is dat duidelijk genoeg? Ik kan niet groter!! Donderdag avond vertrek je terug naar BELGIË. En dat moet dan wel heeeeel erg ambetand worden. Want als OBEKE niet graag op je schoot zit wat wordt dat dan in het vliegtuig? Ik wens je alvast een goeie reis met veeeeel rust!!!!!!! En vrede aan het vliegtuig. Maar mama ik heb nog een probleemje????? Maar dat is als je terug komt of toch niet??? Ik weet het niet. Maar ik ga het je vertellen maar niemand mag dit weten. OK????????? OK,hier komt hij: .v eklis si leeh gre dnatebam ne tad tkaam jim leeh gre soobiiiiii Je moet het omdraaien en werkt je hoofd ook nog eens. Want dat is BINNENKORT heel erg belangrijk!!!!
Hallo Cathy en Marfa, Hoe is jullie dag vandaag geweest? Wat hebben jullie uitgespookt? Ik heb gelezen op de Blog van Jef en Inge dat de accomodatie hélemaal niet zo goed is als ons werd voorgesteld op de foto's. Blijkbaar is er zelfs geen airco. In ieder geval is er Inge niet te veel van te spreken, maar daar zullen jullie het waarschijnlijk wal al over gehad hebben. ze schreef ook dat het niet zo goed ging met Obe op de terugreis van de daguitstap gisteren. is ons ventje nog wel oké?? en wat staat er morgen op het programma?? vergeet niet de landkaart te kopen en misschien ook enkele cd's. Jef en Inge weten er meer van af. Hier bij ons zijn de nachten weer fris (rond het vriespunt); tegen het einde van de week zouden de vriestemp. verdwenen zijn. Ik ben deze namiddag naar de Utkerkse polders geweest om de rietvegetatie te gaan bekijken (of er nog moet bijgeplant worden of niet) en naar Oostende, naar de kijktoren die nu eindelijk af geraakt. Heb vandaag het adoptieverlof aangevraagd, en naar Mediamarkt gebeld voor de TV, er zal iemand langskomen van Panasonic om een printplaat te vervangen. Ik krijg hier vanuit alle kanten of ik hulp kan gebruiken; wel lief hé. oja, Free is vanavond langsgeweest, hij wilde mijn rug wassen, (ik had gezegd dat jij dat anders deed) maar ik heb wijselijk de boot afgehouden, je weet toch maar nooit hé. Wiebe kan morgenavond mee met Anja naar de knutselles, en daarna gaan we naar Dr. Wrat. Het belooft weer een lange dag te worden. Vanavond hebben ze de pasta met cipolatta opgegeten, d'er was bijna niks meer over. Goed hé, straks gaan ze nog vinden dat ik goed kan koken: dus voor jou de hoogste tijd om terug te keren. Ik heb aan de gasten beloofd dat we jullie morgenavond nog eens gaan opbellen, net voor het slapengaan.
Veel liefs, en kom maar vlug naar huis, ier is het duizend keer beter.
Hoe gaat met jullie ? Mij lievelings vraag natuurlijk. Ik had het vandaag toch erg moeilijk. Op school begonnen ze over jou te praten. En ik storte bijna in tranen uit.. Maar ik heb ze nog kunnen inhouden. We zijn vandaag naar het VTI geweest. En we hebben daar een zaklamp en een sleutelhanger. Die sleutelhanger was met een soort poeder. En hoe is het met OBE? Ik wil je nog iets vragen. Als je terug komt :ga je dan vanachter zitten met OBE op je schoot? Hannelien,wiebe en ik (bo)zitten vanachter. Alseblieft PLEASE!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ik heb een cadeautje voor OBEKE. Het zijn die rammellaartjes. Hij heeft ze nog niet gezien dus... Heb je een foto mee van ons of heeft OBEKE ons al gezien op een foto van de blog? Of van erges anders? O, mama het wordt een saaie week zonder jou. Want zonder jou knuffels ben ik niet veel en je moed die jij me geeft. Papa heeft dat ook maar die zijn een beetje stekkerig(zijn baard).
VELE GROETJES VAN BO &co.
MIJN KENTEKEN
bo xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-jes ILOVE YOU!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Is dat er genoeg?????
het was een beetje een drukke dag en ik vond het niet leuk op school; in de berenhoek was er een spin die rondliep. in de reuzenklas ad de spin wel honderduizend babytjes. ik vond het verhaaltje dat papa heeft verteld over Wiebe en de schat leuk. ik ben nu bezig een spin aan het tekenen van Spiderman. Hebben jullie daar al een spin gezien??. ik vind het jammer dat de spidermanspinnen dood zijn, maar gelukkig heb ik nog een spiderman t-shirt. Is het leuk daar? is er daar proper water genoeg? is er daar eten genoeg? Hoe gaat het met Obe, slaapt hij nog? ik ken een leuke mop, die ik zal vertellen aan jullie en Obe.
Fijn jullie nog es gehoord te hebben; hier aan het thuisfront zijn de kids volop aan het aftellen; ik vermoed dat het nog lastige dagen zullen worden om hen moed te kunnen inspreken. Ik probeer ze bij zoveel mogelijk te betrekken, wat redelijk goed lukt. Het schaatsen was niet zo'n succes, de kids wilden persé naar huis, al moet ik wel zeggen dat Wiebe aardig wat rondjes heeft geschaatst. (hij moest 10 rondjes schaatsen vooraleer hij van et ijs mocht) Onze Bo doet meer dan haar best; ze ruimt af, ze maakt koffie, en is heel begripvol. Voor haar duurt het natuurlijk dubbel zolang. Morgen is het school, we hebben samen de boterhammekes reeds gemaakt, en hun koek en fruit staat ook al klaar. in Bo en Hannelien hun aganda is reeds genoteerd dat ze vrijdag niet naar school zullen gaan. Bo zit er een beetje mee in dat ze op school gaan vragen waar haar mama is, en dat ze daarom gaat moeten wenen. Voor onze Bo is het een ganse beproeving. En Obe, ik ben blij dat hij het zo goed doet. Nu nog afwachten hoe hij het de eerste dagen hier zal vanaf brengen.
Cathy en Marfa, geniet van jullie verblijf ginds, inhoeverre dat het mogelijk is, natuurlijk.
:-
