Gisteren, bij het binnenrijden van de stad Tangermünde, botsten we op elkaar. Dat overkwam ons op al die fietsreizen nog nooit. Door de wind en het verkeer hoorden we elkaar niet, ik bleef staan en Paul reed door, bonk op mij. De blauwe plekken van de netels waren net verdwenen, we hebben er nu verse. 

We staan vandaag voor moeilijke keuzes. Het eerste dilemma is korte of lange broek. Gezien de weer-app max 14 gr geeft, en het gisteren al frisjes was, kiezen we voor de lange. In de loop van de dag is dat soms net iets te warm, maar onze spieren zijn wel blij met deze verwennerij. 

Tweede dilemma : de route gewoon volgen over Stendal, of een afkorting nemen en via de Elbe-radweg tot Bertingen. Tangermünde en Stendal liggen niet ver uit elkaar, maar toch is het een extra 25 km. Dat houdt ons niet zozeer tegen, wel de 15 km onverharde weg na Stendal die door een gewezen Russisch militair gebied gaat. Het is een opeenvolging van keien, grind, zand, betonplaten. En ook al is een klein stukje ervan geklasseerd als 'alte Heerstrase', toch beginnen we er niet aan want we weten ondertussen wat we daar weer kunnen verwachten. 

Dus  nemen we de Elbe-radweg en de eerste 5 km is dat zeker een goede keuze. We rijden over een binnendijk, heel rustig, zien weer een groep witte reigers langs het water en enkele roofvogels over de velden vliegen. Maar dan wijken we af en rijden we door kleine dorpen waar geen lap te beleven valt. Verder langs de baan, druk is het niet want over 10 km rijden ons nauwelijks 5 auto's voorbij. Maar wel eentonig, van de Elbe zien we weinig. Wat een verschil met bvb de Mosel-radweg, die steeds heel dicht bij de rivier blijft. Terug een binnendijk op langs kleine vennen is mooier, er is een groot overstromingsgebied voorzien. 

In Bertingen pikken we weer aan bij de HR, deze volgt een hele tijd de Elbe-radweg. Even iets eten bij een vakantiepark, ik neem de 'hochzeit-suppe', een kruidenbouillon met asperges, wortelen en ei in. Wat dat met een huwelijk te maken heeft mag Joost weten, het is wel lekker. 

Het pont over de Elbe ligt klaar om te vertrekken en wij kunnen nog mee. Het is een recenter en steviger exemplaar dan dat van gisteren, maar goed ook want er staat sterke stroming op de Elbe. We volgen nu wel het jaagpad (weer witte reigers, duidelijk geen zeldzaamheid hier), maar in Schartau is dit onderbroken. Er is een omleiding aangeduid voor de fietsers, ze brengt ons met wat draaien en keren naar het Elbe-Havelkanaal. Goed dat de HR hier samenviel met een officiële route anders hadden we het zelf mogen uitzoeken. Ter hoogte van het sluizen-complex is het wel zoeken welke kant van het kanaal we moeten volgen, niet eenvoudig want het roadbook, met schaal 1/150000, is niet erg duidelijk. We geraken er met vereende krachten wel uit. 

Maar dan dilemma 3 : rijden we over Magdeburg of niet? Het is een grote en naar het schijnt zeer mooie stad, vooral het oude centrum moet de moeite waard zijn. Maar wel 45 km extra, eerst nog even langs de Elbe gevolgd door een passage door het voorstedelijk geïndustrialiseerde gebied om op de markt te komen, en dan terug door drukke stadswijken. En alhoewel ik er op uit was de 'maagdeburger bollen' te zien (herinner ik me nog van de lessen fysica), slaan we deze stad toch over. Ik verzoen me met de belofte dat een volgende buskestrip deze richting uit zal gaan, we zien hier vaak mooie camperplaatsen dicht bij de steden, dus dat gaat zeker lukken. 

Maar dan blijkt dat Paul de track van de alternatieve route niet heeft opgeladen. Met de summiere beschrijving in het roadbook wordt dat een zoektocht. En er zit weer een groot stuk bosweg in. Dus dilemma 4 : volgen we de beschrijving of zoeken we zelf onze weg? Het wordt het laatste, na wat speurwerk merken we dat we, na het aquaduct over de Elbe, gewoon het Weser-Elbekanaal kunnen volgen waar de HR 12 km verder ook op uitkomt. Wel de juiste kant vinden, daarvoor moeten we een tunnel onder het kanaal door, wel griezelig! 

En zo rijden we dan kilometers lang over het degelijke grindpad langs dit kanaal. Heel rustig, maar niets te zien. Ter hoogte van Meitzendorf zien we de groene streep van de track op de gps verschijnen, we zitten dus juist. Nog 11 km dit kanaal volgen, tegen wind, 6 bruggen moeten we onderdoor en dan kunnen we afslaan. Maar 500 m voor die afslag is het jaagpad onderbroken, er is geen doorkomen aan. We zien dat meerdere fietsers dit voorhadden want vinden een spoor over de berm naar het lagerliggende pad. Paul gaat verkennen, verder geraken we daar ook niet, tenzij we de sporen oversteken en via een smalle trap de brug op klauteren. Dilemma 5 : hangen we de waaghals uit, of keren we braafjes terug? Wees gerust kindjes, mama en papa zijn heel braaf 5 km terug gereden tot een plaats waar we het jaagpad af konden (terwijl we nog stonden te overleggen reed een trein voorbij, juiste beslissing genomen). Daar staat niets aangeduid van deze afsluiting, het had ons 10 km kunnen besparen. 

Nu moeten we helemaal zelf de weg zoeken. De gps en Google Maps helpen wat. Langs een drukke weg geraken we ook in Haldensleben. Eerst nog een mooi fietspad, maar dan moeten we de rijweg op. Ik beleef hier enkele zeer bange momenten : de wagens scheren ons rakelings aan hoge snelheid (geen snelheidslimiet hier) voorbij. Gelukkig blijft een grote vrachtwagen enkele minuten achter ons rijden tot hij plaats heeft om ons met een grote boog te passeren. Wat ben ik blij als we kunnen afslaan en even later iets dat voor fietspad doorgaat kunnen oprijden. 

Het hotel is snel gevonden, nog één kamer vrij, er wordt nog 

een kussen bij gelegd alsook het dagelijkse snoepje, en na 88 km is deze moeilijke en gevaarlijke hindernissenrit voorbij. 

Trip : 88 km ; 284 hm. 

Terugweg : 229 km ; 1023 hm. 

Totaal : 1282 km ; 7687 hm.