...Because Saan says so! Visioenen van chocopotten met vikinghelmen.
22-10-2008
Herfstvakantieeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!
Het ongewoon
luchtje dat rond dit berichtje hangt is de unieke mélange van houtvuur (dat ik
heb leren aanmaken en in leven houden, jawel!), een week lang ongewassen
uitwisselingsstudente, sparhars, berkhars, tractordampen, regen, Fredes
rugpijnstillers, houtsplijtersmeersel, kaarsvet en eland.
Zolas eerder
vermeld bestond mijn herstvakantie uit ballingschap naar Godvergeten Vlek Op De
Kaart, Fjågesund, Telemark, Noorwegen met mijn gastbroertje Georg, mijn
gastvader Frede en de gasthond Max. Tegen alle verwachtingen in viel dit niet
zo hard tegen als de meesten (inclusief mezelf) gedacht zouden hebben. Op het
programma stond het familiekampioenschap Stoere Ventendingen: bomen vellen,
brandhout kappen, kampvuur uit fjord-drijfsels bouwen, toilet in het tuinhuisje
(dat bijna net zo groot als de hele hut is, trouwens), geen elektriciteit,
verwarmen met houtvuur, bijlichten met kaarsjes, zelf koken, (YES!) elandenjacht
en (voor de echt wanhopigen) bad in een ijskoud fjord.
We kwamen s
avonds aanna een korte stop bij farmor (aka. Fredes Mama) die ons van
appeltaart, brood, de reservesleutel van de blokhut (die wij dus waren
vergeten) en de Noorse specialiteit vleeskoekjes voorzagin het pikkedonker
(Noren behandelen straatverlichting als versiering voor grootsteden). Omdat de
hut aan het strand en in de schaduw van een vochtig bosje ligt, was het binnen
dus niet enkel donker, maar ook nog eens een gezellige twee graden Celsius. Ter
plekke werden Georg en ik al doende aangeleerd hoe men een haardvuur aanmaakt,
terwijl Frede meer gedroogd brandhout ging halen. Nadat we dat hadden uitgevist
(oké, nadat Georg zich daarmee bezighield en ik alle kaarsen aanstak zodat we
tenminste zouden kunnen zien of we een tweede- of derdegraadsbrandwond hadden
opgelopen als er iets vreselijk mis ging) moesten we nog kveldsmat eten (in mijn geval: zwarte salami op brood) en de
dekbedden van schone overtrekken voorzien. Daarna speelden we Yathzee tot het
warm genoeg was om te gaan slapen.
De volgende
dag verzamelden Georg en Frede fjord-hout (aangespoeld brandbaar spul,
waaronder een door een bever omgeknaagde berkenstam) terwijl ik vrijwilligdere
om op het vuur te passen en notities over te schrijven in de juiste schriftjes.
s Avonds vuur (volgens mij wordt pyromanie niet als een probleem gezien in dit
land) en pindas met meer Yathzee.
De dag erna,
regen. Ik op vuurwacht terwijl ik verder notas overschreef, wat me ook met de
plicht van afwassen opzadelde en maakte dat ik middag (avondeten, dus) moest bereidden. Frede en Georg gebruikten
de laatste benzine in de kettingzaag om een berk te vellen. Na de spagetthi
meer Yathzee.
De derde dag
(dit begint lichtelijk op een bijbelverhaal te lijken, ik weet het) moesten we
echt wel verder werken aan die bomen.Met dat bomenkappen werd dde hulp ingeroepen van Fredes neef Nils, die
(nadat wij de benzine hadden bijgevuld en het ding nog steeds niet aan de praat
hadden gekregen) voor ons de veiligheid van de motorzaag haalde (hé, hoe lang
zit dàt ding daar al?) en met behulp van dat en allerlei andere mysterieuze
gereedschappen twee edelsparren tegen de grond werkte.Terwijl de jongens kapten en zaagden begon ik
in het Noors te lezen en doorliep wederom de afwas-middag-dril. Daarna meer Yathzee.
De vierde
dag was grotendeels identiek aan de derde, minus Nils, kettingzaagproblemen en
de spin die de vorige avond in mijn bed was gekropen.
Op vrijdag
waren we getuigen van de terugkeer van Nils, die zijn tractor en
tractor-geopereerde houtsplijter mee had genomen. In de krant was er snowboardnieuws.
Deze keer deed Georg de afwas.
Het
vertrouwen dat mensen hier in mijn verantwoordelijkheidsgevoel hebben is
grenzenloos tot op het beangstigende af. Niet alleen laat men mij alleen met
vuur en lucifers in een brandbaar houten blokhutje (overdag haardvuur en s
nachts mijn kaarsje) en maakt niemand zich er zorgen om als ze mij carte
blanche hebben gegeven met als recept voor middag
poederpakje van de dag, aardappels en wat je in de voorraadkast vindt, maar
ze installeren ook nog eens een contraptie voor de voordeur, bedoeld om
loodzware houtblokken in twee of meer brandklare stukjes te persen tegen een
opstaand, vlijmscherp mes van, laat ons zeggen, veertig centimeter lang met
behulp van een bewegend, verbrijzelend sterk, stalen plaatje van een paar
centimeter dik. Dan zetten ze het jongste, meest puberaal wezen in een straal
van drie kilometer (lees: 13-jarige Georg, om verwarring te voorkomen) aan
dat mes met de opdracht zijn vingers niet tussen de houtblokken en de machine
te zetten. (Als dit lichtjes te dramatisch begint te worden, laat iemand anders
verder lezen en je de rest van de paragraaf met minder adjectieven vertellen.)
Als derde stap zetten ze oorbeschermers op deze jongen zijn oren en mijn
MP3-spelers oortelefoontjes in de mijne. Vervolgens krijgt nachtblinde ik de
opdracht om dit werktuig te opereren terwijl mijn gastvader de laatste stukjes
boom gaat afzagen, Nils terug naar huis is gewandeld en Max de Verschrikkelijke
vrolijk tussen de twee werkstations dartelt en achter vallende houtsblokken aan
rent. Deze scene houdt zich een uur of twee, drie aan, terwijl het langzaam
donkerder wordt, iedereen meer en meer honger krijgt en ik het gestadig
moeilijker begin te vinden om te zien waar Georgs bruine sweater eindigt en het
roestige lemmet zich bevindt. Dan zijn we klaar en gaan we met zn allen naar
binnen voor het avondeten, Yathzee en vroeg te gaan slapen, omdat we de
volgende dag vroeg uit de veren moeten om met een geweerd door het bos te gaan
lopen.
Op zaterdag
voor dag (niet dauw, rond deze tijd van het jaar iswaar de blokhut isalles
namelijk van vijf uur in de namiddag tot elf uur s ochtends NAT) uit de veren
met wat hulp van de GSM. Broertjelief wekken, naar beneden gaan, boterhammetje bringebærsyltetøy naar binnen werken en
constateren dat we de dag ervoor een nieuwe pot hadden moeten kopen. Drie
glazen melk drinken, het lege pak aan Max geven, die het buiten vakkundig ging
demonteren. Boterhammetje voor s middags smeren. Daarop volgde de eerste
handeling van de dag die me ertoe dwong enige hersenactiviteit op te wekken:
schoenen vinden. Frede biedt na enige gefaalde pogingen een paar laarzen aan
die vijf minuten later van Georg blijken te zijn. Ik heb ondertussen drie paar
sokken van dun naar dik aangetrokken en de laarzen aangetrokken. Georg en ik
gooien het op een akkoordje: ik zijn laarzen als hij verlost wordt van het
mysterie hoe vul ik een fles met water als ik noch een kraan noch een trechter
heb. Ik slaag erin de fles gevuld te krijgen zonder de keuken te inonderen en
akke-akke-tuut-tuut, weg zijn wij.
Vol
enthousiasme en goede bedoelingen komen we een uur te laat aan.
Communicatiefoutje. De eerste ronde jacht gemist, maar niet getreurd, we mogen
drijven bij de volgende ronde, gezien de consensus van de eerste ingen elg (geen eland) is. Drijver
zijn lijkt verdacht leuk: je mag rondhossen en je magnee, MOETde longen uit
je lijf roepen en brullen. Even later blijkt dat je er echter ook enig
evenwichtsgevoel en uithoudingsvermogen voor moet bezitten. Bij gebrek aan
woordenschat en adem voor mijn voetjes doen pijhijn! en is het nog
véhéééér? puf ik dus in drie kwartier aan het staartje van de groep de halve
berg op. En hoewel de rest meer dan genoeg lawaai maakt en mijn periodieke
kreetjes van bijna-vallen er ook mogen wezen, blijven de elanden AWOL. Gezien
het koud en vroeg en herfstvakantie is, geef ik de beestjes niet volledig
ongelijk.
We rijden
verder (hoewel men schijnbaar geen jachtvergunning moet hebben, is het illegaal
om te jagen als je geen toestemming hebt van de eigenaar van het stuk bos waar
je je in bevindt) naar iemand anders land. De jeugd (drie kindjes, dus)
opteert deze keer voor post. De uitwisselingsstudente met het beleefd gezegd
simplistische Noors krijgt de opdracht hem te volgen en geen lawaai te maken.
De jongens staan wild van een post met wat ik na een tijdje doorheb een toren (tårn) te zijn. Blijkt dat de gastzus
zonder bosmanoevreertalenten naar het midden van een stuk veen moet. Soppend en
springend en uiteindelijk met vochtige broekspijpen houden we halt bij een
vogelkijktorentje zonder dak, in de schaduw van een spar. Nadat de man met het
geweer naar boven is geklommen, doe ik dat dus ook. Het verschil tussen hem en
mij is voornamelijk dat hij om zeven uur s ochtends op een zaterdag niet denkt
dat een blauwe jeans een perfecte keuze is voor een dagje jacht, en in de
plaats een boskleurige jagersbroek aanheeft: ik heb een pracht van een groene,
hopelijk-geen-algen vlek op mijn linkerknie, hij schijnbaar niet.
Een uurtje
in een boom zitten in de wind en de ochtendkou valt mee, eigenlijk. Goed, de
bedoeling was om de oogjes open te houden voor elanden, maar na zon tien
minuten intensief koekeloeren gaf ik me gewonnen en redefiniëerde mijn doel van
de dag van dampend elandenlijk verkrijgen naar dagje apengapen naar de
Noorse bossen. Niet alleen was dit lichtjes realistischer voor geweer-loze
mij, maar nadat de drijvers verschenen en we moesten toegeven dat we ingen elg hadden, was ik één van de
weinigendrijvershond-voor-een-dag Max was de anderedie het gevoel had dat het
niet erg zou zijn mocht de dag zo verder gaan.
Terug met
beide voetjes op de nogal onzekere grond begint een tweede jagerTorin het
Frans tegen mij te praten. Blijkt dat de kerel nog in Wallonnië heeft gewoond
en schrijnt te denkten dat ik beter Frans dan Noors kan. Theorethisch gezien
heeft hij gelijk, ware het niet dat ik maar drie talen kan
balancerenNederlands denken, Noors communiceren en Engels om de vertaling van
woorden naar Noors uit te vissenzonder dat er iets vreselijk fout loopt.
Gevolg: ik begrijp de man wel, maar kan plots niet het simpelste antwoord in
het Frans genereren. Mijn Noors gespreks-IQ wordt een tandje teruggezet terwijl
ik mentaal begin te hyperventileren dat ik être toch wel zou moeten kunnen vervoegen. Maar mijn onkunde wordt me
vergeven (Dank u, dank u, huilde het
wanhopige meisje inwendig.) en we trekken terug naar de auto.
Onderweg net
geen kettingbotsing als er doodleuk een eland opduikt. Het beestje, geschrokken
van de autos, loopt halsoverkop in de richting van het veen dat wij zojuist
verlaten hebben. Korte discussie bij de jagers: er achteraan, of lunchen?
Blijkbaar zegt de meerderheid dat het om een jong kalf ging. De (on)geschreven
wet is dat we enkel volwassen, klein/oud/zwak/ziek en bij voorkeur mannelijk
elandenvlees op tafel zullen brengen, dus trekken we relatief onbezorgd verder.
Eenmaal een picnicplaats geselecteerd is, komen er plots bijlen en lucifers uit
rugzakken. Fredes neef heeft een grote, rode bijl en zijn zoontje een zwart,
functioneel kindermodel. Wij eten appels en boterhammetjes terwijl de rest
worstjes enjawelkoekenpannen op stokjes prikken. Die koekenpannen worden met
spek gevuld. terwijl de ergste honger gestild wordt met geroosterde worstjes in
aardappel-pannenkoek-toestanden met ketchup kijken Frede, Georg en ik toe,
lichtjes geïntimideerd door zoveel niet-bokes met kaas.
Volgende
stop: Tors land en bos. Ik mag met hem meegaan en hij placeert ons in het
zonnetje, relatief droog, onder een set spanningskabels, op een plek met een
geweldig uitzicht. De kabels zoemen lichtjes, wat maakt dat ik veilig mijn
Ixusje kan bovenhalen en mij daar een halfuurtje mee kan amuseren terwijl het
warme zonnetje mijn jeans droogstraalt. Ingen
elg. Tegen dan is het halfvijf. Volgens de planning het punt waar we naar
huis zouden gaan en eten. Maar gezien we na drie keer een goed uur jagen, lunch
en ettelijke liters benzine aan heen-en-weer rijden nog steeds niet bij
dampend elandenlijk zaten, gingen we het nog één keertje ergens anders
proberen. Deze keer zat ik opnieuw bij Tor, relatief dicht bij de autoweg, met
uitzicht op de fjord. Voor de fotos, check de link naar het picasa-album. Ingen elg. Even wachten op de jongens
bij de wegsplitsing (nog twee à drie fotos) en dan naar huis. Thuis maakten de
jongens nog eens het avondeten terwijl ik de strips uit de krant van vrijdag
knipte en me avroeg of mijn Belgisch broertje wist of Burton een goed merk voor
snowboards is. Rendiervlees op het avondeten (jammie, trouwens) en daarna
Yathzee en naar bed.
De laatste
dag was het opruimen geblazen. Ik mocht alleen de rest van de bedden (de
overige drie) dekken met de schizofrene Noorse dekbedden. Terwijl Frede het
huis schoondweilde, werd ik bevolen het hyttebok
in te vullen, in het Nederlands dan. Daarna begonnen we de vlucht uit Fjågesund.
Het afval werd gedeponeerd in één van de containers bedoeld voor de
hutjestoeristen, en dan was het zo georganiseerd dat we ons middagmaal zouden
gebruiken ter huize van Mama Fjågesund. Daar aangekomen werden we eerst
getrakteert op rømmegrøtt (roompap)
en daarna op notencake. In Noorwegen hebben ze het geweldig compromis gesloten
om, als ze noten gebruiken, gebruik te maken van heel fijn gemaalde noten,
zodat je net zo goed hagelslag in je cake zou kunnen strooien. Beiden waren
superb. Er werd nog wat verder gebabbeld over koetjes en kalfjes, terwijl eerst
Georg en dan ik naar het toilet gingen. Na een weekje zonder was het wel even
wennen om geen frisse bries over je blote billetjes te voelen gaan wanneer je
jezelf op de pot placeerde. Terwijl
Frede Max en zijn eerstgeboren zoon ging zoeken, bleef ik achter met farmor, die zich geweldig zorgen maakte
over mijn continentale sokken, die niet van wol waren, en niet thuisgebreid,
zoals meer dan dertig procent van alle sokken die ik hier al gezien heb. Sinds
de laatste keer dat ik haar gezien had (mijn eerste hyttetur dus), had ze speciaal voor mij een paar Noorse sokken
gebreid: met de hand, van wol, en met het streepjespatroon van de Noorse vlag.
Wederom: fotos op picasa. Daarna stopten we even bij een andere bloedverwant
van Frede, waar de vaders verwikkeld raakten in een historische discussie die
uiteindelijk meermaals met Wikipedia moest bedaard worden. De zoon des huizes
luisterde naar onze jachtproblemen en trots zijn vangst van de dag toonde. Hij
jaagt op klein wild, vooral småfugl,
en had twee dode duiven verkregen met één schot. Ééntje had blijkbaar een zwak
hart. Daarna tsjoek-tsjoekten we terug
naar Stange, waar we uitpakten, kveldsmat aten en eindelijk een douche konden
nemen.
Ik heb in
deze week dus geleerd:
-Hoe verder te borduren op bereidingen die denken
volledig te zijn na toevoeging van X dl bronwater in de letterlijkste betekenis
van het woord en Y minuten koken
-Hoe een vuur aan te maken
-Hoe mijn tanden poesten met een bekertje water
in de plaats van een kraan
-Hoe afwassen zonder kraan
-Hoe een houtsplijter te gebruiken
-Dat ik genoeg Noors kan om 85% van een Noors
boek te begrijpen nadat ik het uit heb.
Oh, juist,
nog een paar compleet niet ingewerkte nieuwtjes.
Max en ik
hebben beide wat water bij de wijn gedaan en zijn min of meer vriendjes nu.
Groentensoep
met veel dobbelsteen-grote stukjes (Yatzy-terninger)
aardappel, worst en brocolli is niet enkel lekker, maar stilt snel grote
honger.
Mijn
totnogtoe lievelingschocolade is Daim. Mijn lievelingsijsje heet Big Deal.
Ik heb meer
keukentalenten dan Yathzee-talenten.
Ik heb van
de hele week mijn vingers NIET verbrand.
Het Noorse
woord voor hout is ved, maar dat
spreek je uit als vee.
We zijn één
keer tegengehouden op de weg omdat er asfaltarbeid plaatsvond en we niet verder
konden/mochten rijden.
Dit
berichtje werd grotendeels met de hand geschreven in de achterkant van mijn
Noors notitieboek (een ringschrift, ik kan het uitscheuren!) in de hut.
Ik zit nu al
aan mijn derde balpen hier in Noorwegen, en mijn vierde tippex-roller.
Nog steeds
geen sneeuw waar ik zit.
De auto van
mijn gastfamilie is een aftandse Ford Galaxy waar je bij praktisch elke
mechanische handeling het truukje moet kennen. Maar hij heeft ook
gatverwarming, en dat is een zwaar ondergeappreciëerde luxe.
Hey, Ingeborg!
Alles wat
mij is toegestuurd is dus goed aangekomen, inclusief de dingen die ik niet echt
nodig had.
Kaartjes zal
ik sturen zodra ik er vindt, maar alles gaat goed met me.
De drie
dagen voor het posten van dit bericht zat ik in Frederiksstad op
biologie-excursie. Ik heb daar Zweden gezien vanuit zee, visjes en krabben
gevangen, fotos genomen (met wat geluk edit ik dit berichtje later met een
link naar de fotos) en enkele biologische fenomenen gezien. We hebben er ook
alle gevaren van mosselen eten geleerd, zelfgevangen vis gerookt en pollak
gegeten. Een zeer lekker visje als je hem in een pan gooit met wat boter, in
een jasje van bloem, peper en zout. Het was ook Meretes verjaardag. Ze is nu
dus officieel volwassen. Gratulerer. We hebben onze visjes
ingedeeld in de juiste families enzo, en mijn favoriet was de zeekomkommer,
omdat die het schattigst was. Jammer
genoeg stierf hij ook in gevangenschap.
Zo, dat was
ongeveer alles (5 paginas O.o;;;;;). Tot de volgende.
Ik ben terug (Joehoeeee!) en leef nog (Joehoeeeeeeee-er!). Ik heb het vorige bericht nog niet vertaald (Eeeeh, sorry daarvoor trouwens) en ben dat eigenlijk voorlopig niet van plan omdat ik mijn (eveneens onvertaald) reisverslagje van mijn herfstvakantie wil intikken en het net op smijten. Terwijl ik daar aan verderwerk (of slaap en met vriendseltjes mij amuseer, het verschil merken jullie toch niet) presenteer ik jullie graag met de foto's van mijn weekje Telemark.
I'm back (Yaaaaay!) and still alive (Yaaaaaaaay-er!). I haven't translated the last message (erm, sorry for that, by the way) en am not planning on doing so any time soon because I want to type in my (equally untranslated) travel report of my autumn break and throw it on the net. While I work on that (or sleep and hang out with my friendlies, you'll never know the difference anyway) I present you with pleasure the pictures of my week in Telemark.
Oké, dit ben ik nog eens! Kent iedereen mij nog? Nee? Dat verwachtte ik ook niet. :)
Zit nu al een tijdje in Noorwegen (52 dagen om exact te zijn) en het wordt hoog tijd dat ik eens vertel wat er nu eigenlijk gebeurt is na het jacuzzi-hotel.
Als welkomstgeschenkje kreeg ik van mijn gastmama een mascotte die je niet door de straten van Noorwegen ziet lopen (wat ik verbazend zou hebben gevonden, maar kom): mijn glazen ijsbeertje. Mijn ruil hiervoor was Belgische chocolade voor iedereen behalve Frede, die Belgisch bier kreeg en daar zeer gelukkig mee was. De speculaaspasta delen we. Kort nadat ik alles geïnstalleerd had bleek dat mijn storste lillebror Nikolai het paswoord voor de WiFi heeft meegenomen naar de States. Ik kan dus niet op het internet met mijn laptop en tekstjes tikken op een Noorse QWERTY is, zacht gezegd, flirten met chaos. Vandaar dus weinig tot geen updates. Sorry voor hen die daardoor dachten dat ik te ver naar boven was gewandeld en van de aarbol was gevallen.
Op maandag begon school, met ik enkel in het bezit van een Bic vulpotlood en Atlantis gelbalpen. De leerlingenbegleidster leek echter lichtjes helderziend te zijn en had elke uitwisselingsstudent (ik zit op school met Nut (uitspraak 'nat') en Aleena ('alina') uit Thailand) een schriftje gegeven. Vandaag heb ik daar de laatste restjes witruimte in opgevuld met Biologie. Mijn lessenrooster was oorspronkelijk: Noors-Geschiedenis-Religie-Engelse Literatuur-Sociale Wiskunde-LO-Biologie-Fysica en 1 uurtje klassenstime. Voor zij die hierin geïnteresseerd zouden zijn: dit gaf mij een dertig-uren week van zes uur per dag volle bak travakken, aangezien mijn klassenstime (lees: computeren onder toezicht) werd vervangen door 'Noors voor Uitwisselingsstudenten'. Aangezien Fysica verderging op de leerstof waar ik vorig jaar op gebuisd was en ik het al niet snap in Nederlands werd Fysica hardhandig mijn lessenrooster uit geschopt en ingeruild voor 'fritime': Woensdag tussen halftwaalf en twee zit ik dus meestal op mijn laptopje (en Skype), evenals vrijdag tussen halftwaalf en halfdrie.
Maandag heb ik in de plaats van Noors Noors Als Tweede Taal, zo dat ik tenminste iets versta van de les. In de eerste les echt noors begonnen we met een Deense tekst te lezen. Ik snap het ook niet helemaal.
Op school maakte ik enkele friendseltjes (en van de meeste kon ik de namen nog onthouden ook). Deze friendseltjes houden het momenteel nog altijd uit met het hyperactief Belgisch botsballetje dat op de meest inopportune momenten vragen stelt in de trent van 'Waar heeft Terge (llk. Bio, we spreken ze hier aan met hun voornaam) het over?' en dan moeten uitleggen dat het om parasieten ging die de handelingen van mieren controleren om ze zelfmoord te doen plegen. Drie ervan nemen ofwel 's morgens ofwel 's avonds ofwel altijd mijn bus, de andere zitten altijd bij mij in de les (behalve tijdens wiskunde, waar mijn leerkracht ook Terge is, die nu officieel de coolste leekracht wiskunde is die ik ooit heb gehad).
'S morgens sta ik vrijwillig op, kleed mij aan, neem de badkamer voor een tiental minuutjes over en ga ik naar beneden. Daar help ik de tafel zetten, maak mijn lunchpakket, bid samen met de rest van het gezin, eet ontbijt, zie ik na één boterham dat ik dringend naar de bushalte moet spurten en mis ik hopelijk de eerste bus niet, want dan kan ik rustig een tiental minuutjes wakker worden met uitzicht op Mjøsa. Dat is 'het meertje' dat nonkel L. had opgemerkt. De kerk staat een halve kilometer van het strand. Ik zeg strand omdat het monster van een meer zo'n honderd kilometer lang is, driekwart van de westgrens van Hedmark (mijn provincie) beslaat en eigenlijk de grootste insjø van Noorwegen is. 'S zondags moet dit kortjakje enkel naar de kerk als deze zich in de achtertuin kerk van Stange bevindt. Ik heb in de afgelopen twee maand meer bessen en fruit gegeten (het feit dat dit in muffins, confituur en onder vanillesaus was is irrelevant) dan de meeste chronische blaasontstekingslijders in een jaar naar binnen werken, en ze zijn nog niet op. @~@ Ohw, en de vraag naar Luikse wafels wordt hier herhaaldelijk gesteld. Kan iemand effe een receptje daarvoor doormailen?
Postkaartjes: ze komen zodra ik de rest van mijn paperasserij heb weggewerkt. 'K ga straks naar de bank voor een rekeningnummer waarmee ik mijn buskaart (die ik daar dan onmiddellijk maar ook ga aanvragen, nu ik EINDELIJK mijn persoonsnummer heb) kan betalen.
Het eerste weekend na mijn YFU-kamp gingen we naar de hytte (een blokhutje zonder stromend water, electriciteit, telefoon of badkamer) waar ik mijn volgende week (jeej, herfstvakantie!) zal doorbrengen. Daar ben ik enkele familieleden van Frede tegen het lijf gelopen en heb ik geleerd hoe je rijstpap op z'n Noors eet (met boter, suiker en kaneel, gloeiend heet). Het ligt vlak aan een meer, waar mijn twee broertjes gezwind indoken. Harald vloog er tamelijk snel terug uit, ook, aangezien het zelfs in de late zomer niet echt warm is. In de buurt ervan ging Gudrun gordijnstof kopen, waar ik mijn praktisch enige niet-levensnoodzakelijke aankoop heb gedaan: borduurspullen. Dat projectje zal waarschijnlijk volgende week worden afgewerkt. Wat volgende week nog zal gebeuren (volgens mijn gastouders): ik zal leren vissen (wacht, wat?), hout kappen (euhm?), vis schoonmaken (stop met lachen) en (dit vind IK dan weer grappig) Max zal leren op elanden jagen. Mijn gastvader gaat er twee schieten in zijn bos, zegt hij. Als Max meegaat vermoed ik (en mijn gastbroertjes gaan akkoord) dat hij vooral voor dag en dauw een hele lange wandeling gaat maken met een geweer in zijn handen, maar ik probeer zijn fantasie nog niet direct aan stukken te slaan.
Mijn spullen zijn op tijd aangekomen voor de klasfoto (die ik zal proberen in te scannen en uploaden wanneer hij aankomt) en pasfoto's (die te laat gaan aankomen, waarschijnlijk). Mijn russ-outfit is ook besteld.
Er was ook nog een keitoffe pizza-avond in Hamar (de dichtstbijzijnde stad met meer dan één klerenwinkel) voor YFU-studenten in Oppland en Hedmark, gevolgd door de seksukerstref: een weekendje met alle YFU-studenten in Noorwegen. Daar heb ik geleerd om te improviseren wanneer de begeleiding verwacht dat je kookt zonder recept, een minimum aan ervaring en maar een klein deel van alle ingrediënten die je zou willen hebben. Probeer eens: room, kaas, groene pesto, zout, peper, fijngehakte ajuin en mais. Als ik de vegetariërs mag geloven (behalve Andrina, die mij niet vertrouwde en niet wou proeven) is het een eetbaar recept voor spagetthisaus. Héél even overwogen we om er wat vergruizelde paprikachips in te gooien, maar de begeleiding kwam binnen met andere smaakmakers. Voor foto's, zie mijn facebook.
Dus: veel vriendjes, nog geen heimwee, nog steeds in leven, alles begint stilletjesaan in de plooi te vallen en gelukkige verjaardag, mama!
Nog altijd geen update. Verontschuldigingen aangeboden in de vorm van FOTOOOOOO'S!!! Still no update. Apologies offered in the schape of PICTUUUUUUURES!!!!
Okay, due to unforseen circumstances, I was unable to write this weekend: -My notes for biology -My physics report -A decent update on my first week with my host family
Please receive in apology for this: -One philosophical entry on Norwegianness
Note before: 1) Read previous post 2) I'm writing this in English because I feel that I will sound like an insincere dimwit if I do it in Dutch or Norwegian.
I have been in Norway for nearly two weeks now, and although I couldn't say anything more intelligent than 'I speak no Norwegian' or 'Polar bears eat meat' in Norwegian, I do have developed a first impression.
Norway, as seen from my current point of view and experience, seems a bit contradictive.
For starters: -It is a country with unequaled equality among people. For example: my host father announced that, while bigger cities, like Oslo, were having trouble with immigrants and racism was on the rise there, it would be no problem in the tiny town where we are living, or even in the slightly bigger town twenty kilometres north. Part of this, he said, was that there were no immigrants in both of them, and that I didn't look different. I did not bring a counter, but there are at least one dozen people in my school alone who obviously have got more than one ancestor that didn't burst forth from the loins of a lusty viking, and more than a few of them I doubt strongly I will see in my host dad's church. Other example: while I was checking my e-mail in school, after lessons were over, a girl came over to me--and in true Norwegian spirit, I'll let you wonder if she was white, black, brown, yellow, purple or orange with green polka dots--and very carefully asked if I was a first year student in Norwegian. She seemed quite sure that I was too old to be one, but I'd dropped out of nowhere a week earlier, together with all the other first year students, and I seemed quite enamoured with my newfound ability to peruse the internet while slurping chocolate milk at school. She was very careful not to suggest I could be different from all other students in my failure should I truly be eighteen and still in what would be fourth year in Belgium. After asking her if she could repeat her question in English, she did. I might point out that I was wearing the YFU Flanders hoodie I bought before leaving, the one with the huge picture of all things definitely not Norwegian in bright blue and purple on the back, and a logo with YFU in BIG PURPLE LETTER on the front. I had to disappoint her by saying I wasn't, and apologised for it. -Racism, crime and poverty are among the lowest in world. See next point as to why the latter is so. -When it discovered that a liquid gold mine was just a few miles into the ocean, it took some pretty smart decisions, such as distribution of the profits and setting up a generous trust fund for when it would run out. A lot of the money was invested in things like medical insurance for all and several generous gifts to countries who needed it more. -Half of the population owns a cabin on top of their current state of residence, and less than twenty percent of the population rents their current place of residence. -Their monarchs are social, down-to-earth people, loved by most, if not all, of their subjects. -Children learn how to be independent and responsible from early on. -The majority of all teens in their last year of secondary education strive to limit all of their stupidity, vandalism and criminal impulses for that year to the days from the first until the seventeenth of May, and wear coveralls and silly hats in a certain kind of way to warn people that they're likely to not think and spray innocent bystanders with water pistols. Most of those coveralls and hats are bright red. My classmates think it would be cool if I joined them in this, and--seeing as they're not threatening with excommunication or physical bodily harm while doing so--I'm seriously considering it. -The coastline is magnificent, as is the sheer amount of unspoiled nature inside the country. -You have cell phone reception in places where the nearest school, hospital, police station or friefighter is twenty-five kilometres away. -ICT is widely imbedded into the school system. -Public transport is widely available. -People are polite. -Roads are not congested beyond belief while there are road works going on. -They are perfectly able to blast through five metres to several dozen kilometres of pure bedrock to put in a tunnel that will make it easier for cars (nothing else, though) to go from point A to point B, if there's a mountain inbetween. If rock is still visible, it will look neat. If no rock is visible, it will look urban, possibly with some murals inside, but practically no grafitti. -Winter sports are so available that they've hosted the Winter Olympics twice. -Light pollution is minimal for an industrialised country. -Culture is widely available, architecture celebrating culture is almost certainly exquisite to the point of bringing anyone who knows something about it to spontaneous brain-orgasm at the sight of it. Museums are to be found everywhere, including in the aforementioned towns who shun other government-funded buildings, even if they are offering medical assistance.
And yet...
Norway seems to feel inferior quite easily.
-If a student excels during class, other students feel intimidated. If, when pressed, a student who is less good at the subject has to perform a similar task after the excelling one, they will stammer and blush, even if only three other students will notice, one of which doesn't even speak Norwegian. -If anything about Norway is different from another country, any Norwegian is quick to point out that it is better that way, from their point of view, or that they like it that way, without suggesting that the other country is in any way lesser. -If they print a picture of a Belgian waffle and a Norwegian waffle on a billboard at a gas station, the Norwegian waffle will have trouble fitting into the rectangle, and have an enticing dollop of jam in the middle of it. The Belgian one will fit into the single corner not filled by the round, Norwegian one, not have any decoration whatsoever, and still have room to spare. The Belgian waffle, however, will be in the foreground and in focus, while the Norwegian one will be in the back, unfocused and looking as though it's hiding behind the Belgian one. -They're quick to point out that they are really a small player on global scale even if, oh, they're responsible for a lot of the oil used in Europe, are (as I said before) more than a little rich and frequently appear in the 'Bestest Countries Worldwide' top five. -People use the phrase 'ikke sant?' (Litt: 'Not true?') A LOT at the end of their sentences, meaning they're constantly asking you if you agree with them, if they aren't talking complete nonsense and/or if their facts are correct. -Patriottism is insanely widespread. You'll find little (paper or toy) Norwegian flags in practically every store and in a lot of supermarkets' biweekly magazines announcing the discounts and specials. A lot of cars emphasise their Norwegianness not only with the token formula of [Flag, N, Norwegian Licence Plate], but also stick a big, fat, obnoxious N on the right side of their trunk. The Norwegian Church is called that worldwide. Plans for the national holiday and the three weeks before it (ie. the start of May) start being made in August of the year before. -There are actual laws stating who may/must hang out the Norwegian flag at all times and when the mere mortals may do so, specifying the dates and time of day as to when this is allowed. So far, I'm presuming it's either to keep the die-hard patriots from becoming completely addicted to their own country, or to keep the other flags from feeling like the Norwegian one is getting more attention than they are.
voor ik hier haatmails ontvang voor enige of alle berichten die ik al dan niet in de toekomst op dit blog ga smijten, zou ik graag één ding verduidelijken.
Wij leven op Aarde, waar het menselijk ras een wonderbaarlijke verscheidenheid aan kleuren en culturen heeft. Dat is de REALITEIT. Dit op merken is niet noodzakelijk een daad van racisme of xenofobie. De schrijfster van dit blog zal er opmerkingen en commentaren over maken, zonder bedoeling of voornemen om deze minderwaardig, gevaarlijk, schandalig, dom en/of enige andere gemene termen waar je aan kan denken te laten schijnen.
Dank voor uw aandacht.
Note:
Before I start receiving hate mail for any and all entries on this blog that might or might not appear in the future, I would just like to clarify one thing.
We live on Earth, where the human race has a wonderful variety of colors and cultures. That is REALITY. Remarking upon those is not neccesarily an act of racism or xenophobia. The author of this blog will remark and comment upon them, without meaning or intention of suggesting them inferior, dangerous, scandalous, dumb and/or any other mean names you can think of.
De WiFi in het huis van mijn gastouders heeft een verborgen paswoord. Iedereen weet waar het zit, maar jammer genoeg zit het in het brein van mijn gastbroer Nikolai, die momenteel in de VS zit. En ik ben vergeten om een fatsoenlijk bericht voor te bereiden om hier te zetten terwijl ik de WiFi op school gebruik.
The WiFi at my host parents' house has got a hidden password. Everyone knows where they keep it, but sadly enough, they keep it in my host brother Nikolai's brain, which is currently in the US. And I forgot to prepare a decent post to put up while I'm using the WiFi at school. >>;;
Oké, mensen, ben dus gisteren veilig en wel aangekomen in Oslo met ons aller Katleeeeeeeentje. Daar stonden op ons te wachten: Mari van YFU Norge, Maria van Rusland en Nico van Hongarije. Nadat ik daar mijn laatste euros door het machientje gehaald en er kronen voor terug gekregen had, zijn we in de taxi gesprongen en zijn we in noordelijke richting gereden voor anderhalf uur. Het was elf, twaalf uur toen we aankwamen en boterhammen kregen en het was halfeen voor ik mijn Nederlandse kamergenote naar de klok deed kijken en zich realiseren dat het al zo laat was.
Ik heb geen idee waar in Noorwegen we nu zijn, maar ik kan mijn moeder zeggen dat het hotel buiten een jacuzzi heeft staan, een ping-pong hal heeft en gratis wifi in de lobby, waar ik nu zit te typen. Sterven van de pest gaat er dus nog niet in zitten.
Vandaag hebben we al YFU Norway en Norwegian Life als levenslessen gehad, van ver naar bruine kaas gekeken bij het ontbijt, zelf ons boterhammetjes moeten maken voor de middag en het in boterhampapier moeten rollen en Language I gekregen. Ik kan nu min of meer lezen in het Noors en als het echt moet geslachten herkennen. Tellen, het alfabet aframmelen en mijn 'handige woordjes' kan ik mits spieken in mijn rommelboek ook. De Duitse meisjes hebben mij en Katleen er al van geïnformeerd dat snel Vlaams klinkt als een gemuteerd bastaardkind van het Duits en het Noors. Ik ben nog altijd niet zeker of dat een compliment was, eigenlijk...
Okay people, so I arrived safely in Oslo last night, together with our dearest Katleeeeeeeeen. There, we found waiting for us: Mari of YFU Norway, Maria from Russia and Nico from Hungaria. After putting my last euros through the machine and getting kroner for them, we jumped into the taxi and headed north for the following hour and half. It was eleven, twelve o'clock by the time we arrived and got sandwiches and it was half past twelve by the time I made my Dutch roommate look at the clock and realise it was that late already.
Ik have no idea where in Norway we are now, but I can tell my mother that the hotel has a jacuzzi outside, a ping-pong hall and free wifi in the lobby, where I'm sitting now. Dying of plague won't be in it for a while yet.
Today we already got [i]YFU Norway[/i] and [i]Norwegian Life[/i] as life lessons, looked at the brown cheese from a distance at breakfast, made our own sandwiches and wrap them in sandwichpaper and got [i]Language I[/i]. I can now more or less read Norwegian and--if I really have to--recognise genders. Counting, rambling off the alphabet and my 'handy phrases' I can, too, provided I'm allowed to peek into my mess-book. The German girls have informed me and Katleen already that rapid Flemish sounds like a mutated bastard child of German and Norwegian. I'm still not sure if that was a compliment, come to think of it...
Oké, dus vandaag heb ik een e-mail gekregen waarin stond dat ik mijn tijdelijk gastgezin niet ga moeten dwingen om nog een paragraaf toe te voegen aan de uitleg van hun gezinssituatie: ik heb een permanent gastgezin!
Ik kreeg de e-mail 15 minuten voor ik naar mijn afscheidsfeestje (dat trouwens geweldig was) vertrok. Het e-mail adres dat erop stond was echter nog steeds dat van Eli, dus ik moest naar Lien, Godin Aller Panikerende Outbound YFU Studenten, bellen en naar het correcte e-mail adres vragen en informeren naar YFU T-shirten met een embleem dat groter is als 5 centimeter en op een duidelijkere plaats staat als mijn linkerschouder. Beide problemen werden opgelost: ik kreeg het juiste adres en de T-shirten komen morgen aan (de gebraden vogels vliegen in m'n mondje, oh, ja). Om dat te compenseren: we waren de pannenkoeken voor mijn feestje vergeten en mijn Noors geld is mysterieus eventjes verdwenen.
Mijn nieuw gastgezin isssss.... *drumroffel*
Frede (53) gastvader en priester. Ik kan nu al veel Belgen horen gniffelen, ook al zit ik achter mijn computerscherm, dus zeg ik ze nu alvast dat ze ermee moeten ophouden en en zich volwassen beginnen gedragen: ze zitten nu op de unief en hebben geen slecht karma nodig. Gudrun, gastmoeder en advocate voor de plaatselijke kerkgemeenschap en Duitse. Drie kleine broertjes (oh, yes, ik ben eens de oudste!): Nikolai (17) die in de States zit op uitwisseling, Georg (13) wiens naam niet op een E eindigt, tenzij er een typfout in mijn e-mail van YFU stond en Harald (11) die even oud is als mijn jongste neefje.
Oh, en ik heb nog steeds de foto op Inges fototoestel nodig/wil nog steeds de foto op Inges fototoestel!
... Da's al dat ik vanavond te zeggen heb, vrees ik. Buiten het feit dat ik een nieuw notitieboekje heb gekocht en er mijn project in heb gezet.
Okay, got an e-mail today saying my temporary host family won't have to add another paragraph to the explanation of their family situation: I got a permanent host family!
I got the e-mail from YFU 15 minutes before I left for my goodbye-party (which rocked, by the way). The e-mail on it was still Eli's, so I had to call Lien, Goddess of Panicking Outbound YFU Students, to ask for the correct one and inform for YFU T-shirts with an emblem that isn't less than two inches across and is located somewhere not my left shoulder. Both problems got solved: I got the right address and there will be a new design of T-shirt arriving tomorrow (instant gratification, much?). To make up for it: we forgot to bring pancakes and up until now my Norwegian money is AWOL.
New host family issss.... *drum roll*
Frede (53), host father and priest. I can hear a lot of Belgian people snickering even from behind my computer screen, so I'm telling them now to stop it and grow up, since they're in college now and don't need any bad karma. Gudrun (47), host mother and attorney/lawyer for the local church community and has the German nationality. Three little brothers (Oh, yes, I'm the oldest one for a change!): Nikolai (17) who is in the US on exchange, Georg (13) whose name doesn't have an E, unless there was a typo in my YFU e-mail and Harald (11) who is as old as my youngest male cousin. There's also a dog called Max, but I don't know his age. My family's lived in Belgium for a while (oooooh!) and has been living in Norway for the last eleven years.
Oh, and I still need/want the picture on Inge's camera!!!
... All I have to say tonight, I'm afraid. Except that I bought a new notebook and put my project in it.
Check out Zero Punctuation for your weekly dose of game review, fast-paced talking and profanity.
List number two, because my time management is getting a little bit much out of control for the moment. I should play less computergames. And urgently clear out my room. ... Maybe after this message.
First item. YAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAY!
Second item. Right. Clarification of first item: I have now got a (temporary) host family in Norway.
Family situation's a wee bit complicated: host brother Jakob (17) is staying abroad (Japan), host sister and -brother Ingvild (10) and Paal (13) stay with us every weekend out of two (or possibly three), host sister Live (17, twin sister of Jakob) lives permanently in Arendal for her studies, with host mother Eli (47). Host mother Eli will come live with host father Anders (50), host brother Jonas (19) and me (18,5) in Oslo every other week. Somewhere in all that, four dogs are frolicking happily, namely the Whippets Lotta and Celine (2,5, Live's dogs), English Setter Luna (4,5) and Borzoi Lilya (3,5). And in Arendal, there is a cat of which I do not know the name.
Third item. I have finished my summer job and have learned a lot. For one, a NN is a 'persoonsnummer' in the Netherlands, and the structure of a NN in Denmark is more or less the same as it is in Belgium. Some people are still nomads and cannot leave anything in the country they found it in, including their money and spouse. Also, I am now convinced that Heist-Op-Den-Berg has no idea what the electronical ID is supposed to be for. Oh, well, more important stuff: I made friendlies. Marit is a student Psychology who passed her first year on the first try (so good job, Marit) and conducted heavily philosophical discussions with me while we were enjoying free chocolate milk. And I met Jarno. Who is Jarno, you might wonder? Jarno is an exchange student, who will be spending the following school year in Norway, repeating his last year of secondary education. He's been in Norway since the first of August (the lucky b...ird) and is there thanks to AFS, which sent another six boys and zero girls. YFU sent Kathleen and me. Muahahahaha. ...Yes, I asked his e-mail and his blog will be added to the Wall of Fame as soon as I stop getting distracted from my e-mail-writing by trivial stuff, like my dog which honestly REALLY needed a bath.
Fourth item. I have been on holiday to Germany and have done practically nothing there. I have sat outside, quietly reading, doing cross-stitch embroidery and messing about with a laptop without an internet connection. I have taken small walks, now and again, together with my trusty camera. I have drunk a lot of spezi (because spezi is yum and that's the end of it). I have eaten one ICE CREAM (because ice cream and holidays go hand in hand and Belgium has nothing resembling mint-chocolate-chips). I have been, after more than an hour of playing, beaten gloriously at chess with XL-chess pieces. I have beaten, after less than fifteen minutes of playing, my youngest female cousin (who didn't really know the rules) at simplified Nine Men's Morris with XL-discs. And, finally, I have (imagine here, for a moment, a beatific, golden light and a choir of angels, with the Lord Almighty in the middle, playing the bass) hiking shoes that fit and somehow are not four sizes too large on me. And that's how I found out that my non-waterproof camera has a setting for underwater and can take up to 10 pictures in close succession with only one press of the button.
Fifth item. I want to do something with my friends before I leave Belgium. If I fail to grab a hold of them all, I shall have to resort to spontaneous, late-at-night phone calls until everyone goes to the evening show of a film among the lines of Kung Fu Panda. Rawr.
Sixth item. YIKES! MY BABY EXCHANGE SISTER IS ARRIVING ON FRIDAY AND I'M HOPELESSLY BEHIND ON SCHEDUUUUUUUUUULEEEEEEEEE!!!!
Seventh item. My dog smells nicely of shampoo and anti-tangle spray with starch-scent.
Oké, ik heb dus een lijstje gemaakt om zeker niks te vergeten.
Punt 1. Waarom zijn deze berichtjes zo kort geweest? Ik heb nog niet genoeg beleefd. Of eigenlijk wel, maar toen had ik nog geen blog en ik ben te lui om me ze allemaal te herinneren en uit te typen. Jammuuur.
Punt 2. Waarom is die foto zo klein? Omdat bloggen.be hem klein heeft gemaakt. Alle foto's worden magisch groter als je er op klikkerdeklikt.
Punt 3. Wij hebben LINKS, jawel. Bezoeken is de boodschap, want het zijn stuk voor stuk keinijge individuen. Het webadres van de nakomelingen van Superman vind je onder 'YFU'. 'T is een dekmantel, denk ik. Of dopingmisbruik. Er is geen andere verklaring voor zoveel werk gedaan te krijgen op minder dan een jaar tijd voor zoveel mensen: zij die weggaan, zij die terugkomen, zij die naar hier komen en zij die ergens anders zijn. Nu ik er over nadenk, dat lukt zelfs niet met drugs. Superman kon ook de hele wereld aan.
Punt 4. Nota aan mezelf: zoek uzelf een maagdelijk leeg notitieboekje of werk dat halfafgewerkt project van je af voor je naar Noorwegen vertrekt. Dank u.
Punt 5. Mijn klasgenootjes willen kaartjes. Snail mail kaartjes. Voor alle klasgenootjes (en andere mensen) die dat serieus willen: ik stuur ze graag naar iedereen waar ik ook daadwerkelijk een snail mail *adres* van *heb*. Voorlopig is dat enkel van mijn huisgenoten en familie het geval, dus verwacht ik een e-mail van iedereen die een kaartje wilt.
Punt 6. Als mijn budget voor augustus dreigt op te raken door aankopen van schoolboeken en kaartjes, worden de kaartjes verschoven naar september en oktober. Mijn doel in het leven is nu eenmaal minstens één ijsje te eten op mijn verblijfplaatsen in het buitenland. Ik ben soms met weinig tevreden. XP
Punt 7. Ik heb nog geen gastgezin. (*ween*) YFU Vlaanderen zoekt NOG ALTIJD gastgezinnen en moeten er ongeveer nog een dozijn hebben vòòr 15 augustus (of toch iets in die buurt). Zij die zich geroepen voelen om voor 4 of 11 maand een onbetamelijk vlegel (extra) in huis te nemen, de link naar de website staat helemaal vanonder bij de links. 'Gastgezin' is de link die je zoekt. 'Word nu gastgezin!' staat rechts, dubbel onderstreept. Ik ben soms de behulpzaamheid zelve. :)
Punt 8. Ik krijg er een zusje bij. >.> Een gastzusje, dan. Haar naam is Asuka en ze komt op 8 augustus aan in België. Ze woont in Japan in een streek die ik altijd vergeet. Ze is 11 maanden jonger als ik en volgt blijkbaar iets dat op TSO lijkt. Ze onderbreekt haar schooljaar (in Japan begint dat in het voorjaar) om een jaartje in België te komen school volgen. o.0;;;; Ze wil naar dezelfde school gaan als mijn biologisch zusje. Ik krijg niet uitgelegd dat de eerste graad (waar mijn zusje zit) van de school op Bekaf zit en de tweede en derde graad (waar Asu terecht komt) een kilometer verder, op het Schaluin, zit en de twee elkaar niet tegenkomen. Mama wil haar naar het Damiaan (mijn broer's oude school, TSO) sturen, naar Industriële Wetenschappen, omdat Asuka ingenieur wilt worden en (zoek de leraar tussen mijn ouders) ze zo ook bezig blijft met de leerstof die ze in 2009-2010 moet afwerken. En indien ze toch liever ASO doet, ziet mijn moeder (oké, en ik, die zowel SJCA als SMA heeft geprobeerd) Asuka toch liever naar mijn oude school gaan. Waarom? Omdat het Sancta Mie dan wel marginaal is, maar ze helpen je met hand en tand als het niet lukt. Eerste les over mijn thuisland: wij zijn Belgen en spelen het graag safe.
Punt 9. Nieuwsflash: ik heb griep en begin morgen aan de eerste vakantiejob in mijn leven. Die vindt plaats in Antwerpen, vlak aan het centraal station en het tekenen van mijn contract is een kwartier vervroegd. Momenteel leef ik dus of Afebryl en adrenaline. De volgende dagen tot weken zullen er dus geen updates zijn. Positiever punt: ik heb eindelijk mijn vluchtinformatie gekregen en vetrek op 13 augustus 's avonds in Brussel samen met Kathleen. In mijn brief uit Noorwegen stond dat we onze YFU T-shirts moesten aandoen. Ik zie niet in hoe donkerblauw ons herkenbaarder gaat maken dan waneer ik mijn felgroene regenjas aandoe, maar kom. Blijkbaar moeten we ook later in Noorwegen zijn: hiervoor moesten we altijd op 12 augustus in Noorwegen zijn. Ik maak me vreemd genoeg nog steeds géén zorgen.
Take care of the little things in life and the big things will take care of themselves.
Okay, so I made a list so as not to forget anything.
First item. Why have these messages been so short? Because I didn't have enough adventures yet. Well, actually, I did, but I didn't have a blog back then, and I'm too lazy to remember and type it all out. Pityyy.
Second item. Why is the picture so small? Because bloggen.be made it smaller. All pictures will magically get big again if you clickety-click on them.
Third item. We've got LINKS, oh yes. Visit them, because each and every one of them belongs to the coolest people in Flander's under the age of 25. The URL to Superman's successors can be found under 'YFU'. It's a cover, I think. Or steroid-abuse. It's all the explanation I can find for getting that much work done in less than a year for so many people: those leaving, those coming back, those coming here and those somewhere else. On second thought, you can't even do it all that with drugs. Superman was a busy guy, too.
Fourth item. Note to me: find yourself a pristinely empty notebook or finish your half-finished project before you leave for Norway. Thanks.
Fifth item. My classmates want cards. Snail mail cards. To all classmates (and other people) who are serious about it: I'll happily send them to everyone of whom I effectively *have* a snail mail *address*. At the moment, that's anyone living with me and blood-relations, so I'll be checking for e-mails containing mail addresses.
Sixth item. If my monetary budget for August is threatening to be consumed by school books and post cards, the cards will be moved to September and October. One of my few realistic goals in life is trying to eat at least one ice cream in every place abroad where I'm staying for a while. Sometimes, I appreciate the small things in life. XP
Seventh item. I still don't have a host family. (T_T) YFU Flanders is STILL looking for host families and still needs about a dozen of them before Agust 15th (or somewhere around that time). Those who feel te need to house (another) rascal for 4 or 11 months, the link to the website is the bottommost link. 'Gastgezin' is the link you're looking for. 'Word nu gastgezin!' is on your right, doubly underlined. Sometimes, I'm sooo helpful.
Eighth item. I'm getting a baby sister. >.> Well, an exchange student baby sister. Her name's Asuka and she's arriving in Belgium on the 8th of August. She lives in Japan in a region that I always forget the name of. She's 11 months younger than me and goes to something reminiscent of Belgian TSO. She's interrupting her school year (it starts in springtime in Japan) to go to school in Belgium for a year. o.0;;;; She wants to go to the same school as my biological sister. It's rather hard to explain how the first two years (where you have my sister) of the school are at Bekaf and the four other years (where Asu would end up) are a kilometer further off, at Schaluin, and the two don't really ever meet each other. Mama wants to send her to the Damiaan Instute (My brother's old school, and mostly TSO), to Industrial Science, because Asuka wants to become an engineer. And because my mom's a teacher and thinks children shouldn't stray too far away from the subjects they still have to finish in 2009-2010. And, if she'd really rather go to ASO, my mom (okay, me, too, and I've tried both SJCA and SMA) would rather Asuka goes to my old school. Why? Because while Sancta Mie might not be the most upper-crusty, big-headed school in town, it has a teaching staff that would practically crawl over broken glass to help when you're having trouble. First lesson on my homeland: we're Belgian and we like to play it safe.
Ninth item. News flash on li'll ol' me: I've got the flu and my first ever summer job is starting tomorrow. The latter is in Antwerp, literally smack-dab next to central station and for some reason, the signing of my contract has been placed fifteen minutes earlier. So for the moment, the two main chemicals in my system are adrenaline and Afebryl. Behold the reason why there will be a suspicious lack of updates for the following days to weeks. On a more upbeat note: I've finally gotten my flight information en am leaving on the evening of August 13th in Brussels, together with Kathleen. In my letter from Norway it told us to wear our TFU T-shirts, so we'd be recognised. Mine is a deep, navy blue, so I'm having trouble seeing how that makes us more recognisable than, for example, my neon green rain coat, but that's probably just me. Apparently, we also have to be in Norway later: previously, our designated time of arrival in boot camp introduction camp was August 12th. And strangely enough, I'm still not worried.
... Yeah, that was about it. ^^ On to making my check list.
Okelidokeli, mensen! Vandaag was het dus officieel wel de allerlaatste schooldag van mijn in één ruk afgewerkt verplicht secundair. Door de algemene fun van dit concept doen we dat volgend jaar nog een keer losjes over (op 23/06/2009). :D Hierbij gevoegd is de laatste groepsfoto van mijn klasje, 6LWe van het Sancta Maria Instituut te Aarschot, voor het schooljaar 2007-2008. Van links naar rechts: Mevrouw De Schutter (titularis), Lode, Stef, Stefanie, Lisa, An, Karolien en Ik. Deze foto werd genomen dankzij mijn camera's zelfontspanner (10 héél korte seconden) en de globale geweldigheid van onze klas.
Vandaag heb ik dus het bericht gekregen dat ik erdoor ben voor mijn laatste jaar secundair. Tenzij ik gekidnapt wordt door aliens houdt niets me dus nog tegen om half Augustus naar Noorwegen te vertrekken met YFU en mijn vliegtuigmaatje Kathleen. Hier komen mijn belevenissen, bedenkingen en gezaag terwijl ik daar zit. Kom geregeld eens terug lezen voor updates!
En voor de nitpikkers die de naam van de blog willen verklaard zien: de bedoeling hier is dat elk berichtje dat ik hier zet verklaart waarom ik die dag niet de hele dag berichtjes heb kunnen typen omdat ik me veel te hard heb geamuseerd.
First Message (This message reaches you in English thanks to: Elly)
Okay, so today I got word that I passed my last year of secondary school.Unless I get kidnapped by aliens, nothing is stopping me anymore from leaving for Norway this August with YFU and my planeal buddy Kathleen. Here, you'll find my adventures, musings and complaints to life in general while I'm there.
To any and all nitpickers wondering about the name of the blog: the idea is that there will only be messages here explaining that there is no decent post today because I had too much of a kick-ass time to spend the entire day trying to compose one.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Gudrun, gastmoeder en advocate voor de plaatselijke kerkgemeenschap en Duitse. Drie kleine broertjes (oh, yes, ik ben eens de oudste!): Nikolai (17) die in de States zit op uitwisseling, Georg (13) wiens naam niet op een E eindigt, tenzij er een typfout in mijn e-mail van YFU stond en Harald (11) die even oud is als mijn jongste neefje. 
