...Because Saan says so! Visioenen van chocopotten met vikinghelmen.
09-01-2009
Now these points of data make a beautiful line~
Het verslagje is afgeraakt tegen halftwaalf 's avonds. Het was half een tegen dat het afgeprint in mijn boekentasje zat, maar dat was nog steeds mijn vroegst-in-bed van de week.
Verder heb ik een nieuw jasje gescoord in de solden. Het past, het is niet feloranje en het reikt tot onder mijn derrière, dus de wind kruipt niet langer mijn rug op in de vroege ochtend. en ik heb een sjaaltje (3-4 cm breed, 7+ m lang) gemaakt van een schattig bolletje (ca. 95 m) wol van regenboogkleurige schaapjes gemaakt met mijn vingertjes. Het ding was al grotesk lang toen ik merkte dat het een beetje uit de hand begon te lopen, maar ik wist niet hoe je het afwerkte. Maar kom, hij is warm en kleurig en zacht.
Voor degenen die kaartjes terug willen sturen: doe dat alstublieft niet. >.< Dan voel ik me verplicht om er nog één te sturen en dan komt er nooit een einde aan.
Verduidelijking op mijn triomfantelijkheid in de vorige post: ik ben dan wel afgevallen, maar ben in de verste verte geen maatje achtentwintig geworden. Mocht iemand zich zorgen maken om de restanten van mijn mentale stabiliteit.
Lichamelijk ben ik nu bekaf van het te laat gaan slapen, kerstvakantiejetlag en het meisje-zijn dat alleen erger wordt na je twaalfde. Mijn hoofd voelt aan alsof ik recht tegen de muur ben aangelopen sinds ik met mijn bolletje tegen Mari's bolletje ben geknotst in gym, maar gelukkig is die pijnlijke plek niet opgezwollen of zo'n aantrekkelijk paars geworden.
The report got finished by half past eleven in the evening. It was half past twelve by the time it was tucked into my schoolbag, but still my earliest-in-bed of the week.
Moving on, I scored a new jacket during January sales. It fits, isn't fluorescent orange and it reaches past my backside, so the wind's no longer crawling up my back in the wee hours of the morning. And I have a scarf-lette (3-4 cm wide, 8.40 m long) made from a cute little ball (95 m) of rainbow colored sheep with my fingers. The thing was grotesquely long by the time I noticed it was getting a little out of hand, but I didn't know how to finish it. Then again, it's warm, colorful and soft.
For those who want to send post cards back: please don't. >.< I'll feel obliged to send one back and there just won't come an end to it.
Clarification of the last message: I might have lost weight, but I haven't in the slightest become a size 28 Belgian. just in case anyone was wondering about my mental stability.
Physically, I'm dead-tired from going to bed too late, christmas-holiday-jetlag and the girl-being that only gets worse after you're twelve. My head feels like I walked into a wall since my noodle collided with Mari's noodle during gym, but luckily it didn't swell or turn that attractive kind of purple.
Ik ga aannemen dat de meesten dit nieuws reeds ontvangen hebben, maar er nog een paar arme zielen het nog niet door hebben: Supervrouw woont in Noorwegen (neen, zo groot is mijn ego nu ook weer niet). Margunn (=vriendseltje) wou mij een kerstkadootje vinden, dus vroeg ze op de fameuze peperkoekenavond wat ik wou hebben. Ik had nu niet bepaald een verlanglijstje opgemaakt, dus (voor het grootste deel om te lachen) antwoorde ik 'Vrede op aarde en het wachtwoord voor het draadloos internet'. Onder het motto 'U vraagt, wij draaien' stond ze op 23/24 december aan de voordeur met van haar een pakje (bleek later een knuffel-lollifant te zijn, die van nu af aan mijn muze is voor deze periodieke communicatiespasmen van mij) en van de oudste gastbroer in de States een papiertje met daarop een haast magische reeks tekens die ik niet ga publiceren op het internet. Voor degenen die zich nu zorgen maken over hoe ik ben opgevoed, het eerste dat ik deed met mijn nieuwgevonden technologie was een danku naar Nikolai sturen en daarna Margunn haar kadootje geven.
Verder nieuws dat niemand interesseert: ik heb wederom kaartjes verstuurt, zo'n vier in totaal, waarvan ik weet dat er al drie zijn aangekomen. Ergens in mijn kamer (Memo aan mezelf: RUIM OP! NU!) bevinden er zich nog vier, samen met de steeds duurder wordende postzegels naar België. Ik heb nog niet besloten naar wie ik die zal versturen, maar ergens in mijn Hedgrentas (denk ik) zit mijn adreslijst met adressen van hen die er nog geen gehad hebben.
Kerstmis en Nieuwjaar waren keitof! Ik heb meegespeeld in het kerktoneel, nog nooit zoveel pakjes gezien (ik kreeg: chocolade, chocolade, stripalbum, pantoffels, cd, knuffellolifant en een dagpas naar Trysil, en ik was degene met de *minste* kadootjes) of gegeven (chocolade, bier, jungle speed, T-shirt, kookboek en één ding dat ik morgen zal moeten geven wegens geen idee waar de begunstigde woont) en nog nooit op de eerste schooldag van het nieuwe jaar (voor iedereen behalve laatstejaarsstudenten die geen tentamens hebben gemist zoals daar zijn ik) officieel geen restjes feestdag-eten meer over gehad.
En nu we het toch over eten hebben. Georg en ik hebben lasagna gemaakt. Ik ben nu zelf geen sterrenkok, maar ik denk dat zelfs de jongste telg in onze familie weet hoe je bechamelsaus maakt en wat het belangrijkste element van die saus is: roeren, op de bodem, tot je arm geen gevoel meer heeft en dan nog tien minuten of tot dat zootje begint te bubbelen. Zo niet Georg, die dat klusje tamelijk laissé-faire probeerde te klaren. Plots weet ik waarom mijn mama steeds een zenuwinzinking nabij is als ik in de nabijheid van de kookplaat kom. Voor de rest ging alles relatief goed. We hadden een klein beetje te weinig tomatensaus en een klein beetje te veel bechamel, en de kaasvariëteit was nu niet bepaald groot (jonge kaas, jonge kaas, anderhalve gram parmezaan) en ik heb vooral via ervaring geleerd/herinnerd dat je GEEN wit t-shirt aandoet als je tomatensaus maakt, maar het eindproduct was eetbaar tot zelfs lekker en de keuken ligt niet totaal in de vernieling.
Verdere dingen over Noorse eetgewoonten die mij verbazen. Drie dagen geleden keek ik in de spiegel en merkte dat, buiten het feit dat mijn haar lang genoeg is om een fatsoenlijke paardenstaart te maken, mijn navel zich merkbaar dichter naar mijn ruggengraat toe bevindt. Ik meende mij ook te herinneren dat ik tot vier maanden terug geen riem nodig had in de broek die ik op dat moment aanhad. Aangezien ik sinds 13 Augustus op gemiddeld vijf maaltijden per dag leef, waarvan minstens één keer per week pizza en vijf keer per week iets in de trend van boller of gesuikerde yoghurt met chocoladebolletjes, en 'vis' aankomt op iets gegratineerd of fishsticks, was ik lichtjes skeptisch over de hypothese 'ik ben afgevallen'. Vandaag was ik echter niet zo gemotiveerd om al te veel op mijn peeseetje te drammen (misschien heb ik last van mijn PMS of ging er een radioactief wolkje over Hedmark, ik weet het niet) en trok ik voor de grap eens naar de weegschaal. Ik had aan: één pyjama, één horloge, één bril, en ondergoed. Totaalgewicht van dat alles: misschien een halve kilogram. De weegschaal lijkt de denken dat ik tussen de vier en de zes kilogram aan gewicht ben verloren sinds ik in Noorwegen kwam. O.o;;;; De enige verklaring die ik hiervoor kan vinden is dat ik op geregelde tijdstippen kleine porties eet en telkens als ik honger krijg minder dan een uur verwijderd ben van de volgende maaltijd.
Weersgewijs zitten we in een stabiel ritme: zo'n -12°C de hele dag, tegenwoordig wat wind. De zon kent twee standen: zonsopgang, van kwart over negen tot halftwee en zonsondergang, van halftwee tot kwart over vier. Daarbuiten is het vooral donker. Ik begin Thor-achtige neigingen te krijgen telkens ik met El Monstro Max ga wandelen met een zaklamp.
Oh, en voor ik het vergeet: GEFELICITEERD MET JE SCHITTERENDE RESULTATEN, ELLY!!!! *gooit confetti*
Morgen school. Mijn huiswerk is niet af, maar het is pas tegen woensdag. Of mogelijk vrijdag. Het komt wel in orde >.>
Ti, ti, ti, ti, ti-de-didieeee...
P.S.: Een gouden 2009 aan iedereen die dit leest.
I'm going to assume that most of you already received this particular news, but a few poor souls still haven't caught on: Superwoman lives in Norway (and, no, my ego is not that big). Margun (=friend) wanted to find me a Christmas present, so she asked me on the infamous gingerbread evening what I wanted. I didn't exactly have a wish list ready, so I answered (for the most part not that seriously) 'Peace on earth and the password for the wireless'. To teach me what 'Be careful what you wish for' means, she was standing on our doorstep a day or two before the birth of Our Lord and Savior with a gift from her (which would later prove to be a heffalump plushie, which is now my muse for these occasional communication spasms I get) and from the oldest host bro in the States a note with on it an almost magical string of signs which I'm not stupid enough to type out on the internet. For those now worrying about where I was raised, the first thing I did with this newfound technology was send a thank-you to the brother in question and then give Margunn her gift.
More news nobody is interested in: ik have once again sent post cards, about four in grand total, of which three have definitely arrived. Somewhere in my room (Memo to self: CLEAN UP THIS MESS IMMEDIATELY!!) there are four more, together with the increasingly expensive stamps to Belgium. I still haven't decided who to send them to, but somewhere in my Hedgren bag (I think) is my address list with everyone who still hasn't gotten one.
Christmas and New Years ROCKED! I played in the church play, never saw that many gifts (I got: chocolate, chocolate, comic album, slipperzzz, cd, plushie heffalump and a day pass to Trysil, me being the one with the *least* presents) or gave that many, either (chocolate, beer, jungle speed, T)shirt, cooking book and one thing I'll have to give tomorrow because I haven't a clue where the gift-ee lives) and never was officially done with the holiday leftovers on the first school day of the new year (for everyone except last year students who didn't miss any exams, like, for example, moi).
And while we're talking about food. Georg and me made lasagna. I'm not a chef, but I think even the youngest upstart in my family knows how to make béchamel sauce and knows what the most important element in it is: stir on the bottom of it until you stop feeling your arm, and then another ten minutes, or until the whole mess starts getting bubbly. This was not exactly what Georg was thinking of, who was going about the whole stir-thing in a pretty laid-back manner. I suddenly understand why my mom gets edgy whenever I get too close to the cooking island. But apart from that, we did relatively well. We had a bit too little tomato sauce and a bit too much bechamel, the cheese variety wasn't really big (sandwich cheese, sandwich cheese and a scrap of parmesan) and I learned/remembered from experience that you do NOT wear white T-shirts when making tomato sauce, but the end product was edible up to being even tasty and the kitchen is not completely destroyed.
More things about Norwegian eating habits that baffle me. Three days ago, I looked in the mirror and noticed that, apart from my hair being now long enough to make a decent pony tail, my belly button is noticably closer to my spine. I also had the vague memory of the jeans I was wearing at the moment not requiring the use of a belt up until four months ago. Seeing as, since August 13th, I've been living on an average of 5 meals a day, one of them being the weekly pizza and five of them something like boller or sugared yogurt with chocolate bubbles, and 'fish' being something in a gratin or the beginning of the term 'fish fingers', I was slightly sceptical about the hypothesis 'I must have lost weight'. But today, I lacked the proper motivation to spend a day tapping away at the computer (maybe it's PMS, maybe a cloud of radioactive matter passed over Hedmark, I have no idea) and I trekked over to the bathroom scales to amuse myself. I was wearing: one set of pyjamas, one wrist watch, one pair of glasses and underwear. Total weight of all of that: maybe half a kilogram. The scales seem to think I lost four to six kilograms since my arrival in this weird and wonderful country. O.o;;;; The only explanation I could find for this was me eating small portions and always getting hungry when the next meal is less than an hour away.
Weather-wise, we're stable: about -12°C all day, some wind lately. The sun knows only two positions: sunrise (9.15 AM-1.30PM) and sunset (1.30PM-4.15PM). Apart from that, we have mostly utter darkness. I'm starting to get Thor-like urges each time I walk the Demonic Beast Max with my flashlight.
Oh, and before I forget: CONGRATULATIONS WITH YOUR TERRIFIC RESULTS, ELLY!!!! *throws some confetti*
School tomorrow. I didn't finish my homework, but it's not due until Wednesday. Or possibly Friday. It'll get done at some point. >.>
Ik ga aannemen dat de meesten dit nieuws reeds ontvangen hebben, maar er nog een paar arme zielen het nog niet door hebben: Supervrouw woont in Noorwegen (neen, zo groot is mijn ego nu ook weer niet). Margunn (=vriendseltje) wou mij een kerstkadootje vinden, dus vroeg ze op de fameuze peperkoekenavond wat ik wou hebben. Ik had nu niet bepaald een verlanglijstje opgemaakt, dus (voor het grootste deel om te lachen) antwoorde ik 'Vrede op aarde en het wachtwoord voor het draadloos internet'. Onder het motto 'U vraagt, wij draaien' stond ze op 23/24 december aan de voordeur met van haar een pakje (bleek later een knuffel-lollifant te zijn, die van nu af aan mijn muze is voor deze periodieke communicatiespasmen van mij) en van de oudste gastbroer in de States een papiertje met daarop een haast magische reeks tekens die ik niet ga publiceren op het internet. Voor degenen die zich nu zorgen maken over hoe ik ben opgevoed, het eerste dat ik deed met mijn nieuwgevonden technologie was een danku naar Nikolai sturen en daarna Margunn haar kadootje geven.
