...Because Saan says so! Visioenen van chocopotten met vikinghelmen.
09-01-2009
Vil du værra me' mæ hjem i natt?
The report got finished by half past eleven in the evening. It was half past twelve by the time it was tucked into my schoolbag, but still my earliest-in-bed of the week.
Moving on, I scored a new jacket during January sales. It fits, isn't fluorescent orange and it reaches past my backside, so the wind's no longer crawling up my back in the wee hours of the morning. And I have a scarf-lette (3-4 cm wide, 8.40 m long) made from a cute little ball (95 m) of rainbow colored sheep with my fingers. The thing was grotesquely long by the time I noticed it was getting a little out of hand, but I didn't know how to finish it. Then again, it's warm, colorful and soft.
For those who want to send post cards back: please don't. >.< I'll feel obliged to send one back and there just won't come an end to it.
Clarification of the last message: I might have lost weight, but I haven't in the slightest become a size 28 Belgian. just in case anyone was wondering about my mental stability.
Physically, I'm dead-tired from going to bed too late, christmas-holiday-jetlag and the girl-being that only gets worse after you're twelve. My head feels like I walked into a wall since my noodle collided with Mari's noodle during gym, but luckily it didn't swell or turn that attractive kind of purple.
Ik ga aannemen dat de meesten dit nieuws reeds ontvangen hebben, maar er nog een paar arme zielen het nog niet door hebben: Supervrouw woont in Noorwegen (neen, zo groot is mijn ego nu ook weer niet). Margunn (=vriendseltje) wou mij een kerstkadootje vinden, dus vroeg ze op de fameuze peperkoekenavond wat ik wou hebben. Ik had nu niet bepaald een verlanglijstje opgemaakt, dus (voor het grootste deel om te lachen) antwoorde ik 'Vrede op aarde en het wachtwoord voor het draadloos internet'. Onder het motto 'U vraagt, wij draaien' stond ze op 23/24 december aan de voordeur met van haar een pakje (bleek later een knuffel-lollifant te zijn, die van nu af aan mijn muze is voor deze periodieke communicatiespasmen van mij) en van de oudste gastbroer in de States een papiertje met daarop een haast magische reeks tekens die ik niet ga publiceren op het internet. Voor degenen die zich nu zorgen maken over hoe ik ben opgevoed, het eerste dat ik deed met mijn nieuwgevonden technologie was een danku naar Nikolai sturen en daarna Margunn haar kadootje geven.
Verder nieuws dat niemand interesseert: ik heb wederom kaartjes verstuurt, zo'n vier in totaal, waarvan ik weet dat er al drie zijn aangekomen. Ergens in mijn kamer (Memo aan mezelf: RUIM OP! NU!) bevinden er zich nog vier, samen met de steeds duurder wordende postzegels naar België. Ik heb nog niet besloten naar wie ik die zal versturen, maar ergens in mijn Hedgrentas (denk ik) zit mijn adreslijst met adressen van hen die er nog geen gehad hebben.
Kerstmis en Nieuwjaar waren keitof! Ik heb meegespeeld in het kerktoneel, nog nooit zoveel pakjes gezien (ik kreeg: chocolade, chocolade, stripalbum, pantoffels, cd, knuffellolifant en een dagpas naar Trysil, en ik was degene met de *minste* kadootjes) of gegeven (chocolade, bier, jungle speed, T-shirt, kookboek en één ding dat ik morgen zal moeten geven wegens geen idee waar de begunstigde woont) en nog nooit op de eerste schooldag van het nieuwe jaar (voor iedereen behalve laatstejaarsstudenten die geen tentamens hebben gemist zoals daar zijn ik) officieel geen restjes feestdag-eten meer over gehad.
En nu we het toch over eten hebben. Georg en ik hebben lasagna gemaakt. Ik ben nu zelf geen sterrenkok, maar ik denk dat zelfs de jongste telg in onze familie weet hoe je bechamelsaus maakt en wat het belangrijkste element van die saus is: roeren, op de bodem, tot je arm geen gevoel meer heeft en dan nog tien minuten of tot dat zootje begint te bubbelen. Zo niet Georg, die dat klusje tamelijk laissé-faire probeerde te klaren. Plots weet ik waarom mijn mama steeds een zenuwinzinking nabij is als ik in de nabijheid van de kookplaat kom. Voor de rest ging alles relatief goed. We hadden een klein beetje te weinig tomatensaus en een klein beetje te veel bechamel, en de kaasvariëteit was nu niet bepaald groot (jonge kaas, jonge kaas, anderhalve gram parmezaan) en ik heb vooral via ervaring geleerd/herinnerd dat je GEEN wit t-shirt aandoet als je tomatensaus maakt, maar het eindproduct was eetbaar tot zelfs lekker en de keuken ligt niet totaal in de vernieling.
Verdere dingen over Noorse eetgewoonten die mij verbazen. Drie dagen geleden keek ik in de spiegel en merkte dat, buiten het feit dat mijn haar lang genoeg is om een fatsoenlijke paardenstaart te maken, mijn navel zich merkbaar dichter naar mijn ruggengraat toe bevindt. Ik meende mij ook te herinneren dat ik tot vier maanden terug geen riem nodig had in de broek die ik op dat moment aanhad. Aangezien ik sinds 13 Augustus op gemiddeld vijf maaltijden per dag leef, waarvan minstens één keer per week pizza en vijf keer per week iets in de trend van boller of gesuikerde yoghurt met chocoladebolletjes, en 'vis' aankomt op iets gegratineerd of fishsticks, was ik lichtjes skeptisch over de hypothese 'ik ben afgevallen'. Vandaag was ik echter niet zo gemotiveerd om al te veel op mijn peeseetje te drammen (misschien heb ik last van mijn PMS of ging er een radioactief wolkje over Hedmark, ik weet het niet) en trok ik voor de grap eens naar de weegschaal. Ik had aan: één pyjama, één horloge, één bril, en ondergoed. Totaalgewicht van dat alles: misschien een halve kilogram. De weegschaal lijkt de denken dat ik tussen de vier en de zes kilogram aan gewicht ben verloren sinds ik in Noorwegen kwam. O.o;;;; De enige verklaring die ik hiervoor kan vinden is dat ik op geregelde tijdstippen kleine porties eet en telkens als ik honger krijg minder dan een uur verwijderd ben van de volgende maaltijd.
Weersgewijs zitten we in een stabiel ritme: zo'n -12°C de hele dag, tegenwoordig wat wind. De zon kent twee standen: zonsopgang, van kwart over negen tot halftwee en zonsondergang, van halftwee tot kwart over vier. Daarbuiten is het vooral donker. Ik begin Thor-achtige neigingen te krijgen telkens ik met El Monstro Max ga wandelen met een zaklamp.
Oh, en voor ik het vergeet: GEFELICITEERD MET JE SCHITTERENDE RESULTATEN, ELLY!!!! *gooit confetti*
Morgen school. Mijn huiswerk is niet af, maar het is pas tegen woensdag. Of mogelijk vrijdag. Het komt wel in orde >.>
Ti, ti, ti, ti, ti-de-didieeee...
P.S.: Een gouden 2009 aan iedereen die dit leest.
I'm going to assume that most of you already received this particular news, but a few poor souls still haven't caught on: Superwoman lives in Norway (and, no, my ego is not that big). Margun (=friend) wanted to find me a Christmas present, so she asked me on the infamous gingerbread evening what I wanted. I didn't exactly have a wish list ready, so I answered (for the most part not that seriously) 'Peace on earth and the password for the wireless'. To teach me what 'Be careful what you wish for' means, she was standing on our doorstep a day or two before the birth of Our Lord and Savior with a gift from her (which would later prove to be a heffalump plushie, which is now my muse for these occasional communication spasms I get) and from the oldest host bro in the States a note with on it an almost magical string of signs which I'm not stupid enough to type out on the internet. For those now worrying about where I was raised, the first thing I did with this newfound technology was send a thank-you to the brother in question and then give Margunn her gift.
More news nobody is interested in: ik have once again sent post cards, about four in grand total, of which three have definitely arrived. Somewhere in my room (Memo to self: CLEAN UP THIS MESS IMMEDIATELY!!) there are four more, together with the increasingly expensive stamps to Belgium. I still haven't decided who to send them to, but somewhere in my Hedgren bag (I think) is my address list with everyone who still hasn't gotten one.
Christmas and New Years ROCKED! I played in the church play, never saw that many gifts (I got: chocolate, chocolate, comic album, slipperzzz, cd, plushie heffalump and a day pass to Trysil, me being the one with the *least* presents) or gave that many, either (chocolate, beer, jungle speed, T)shirt, cooking book and one thing I'll have to give tomorrow because I haven't a clue where the gift-ee lives) and never was officially done with the holiday leftovers on the first school day of the new year (for everyone except last year students who didn't miss any exams, like, for example, moi).
And while we're talking about food. Georg and me made lasagna. I'm not a chef, but I think even the youngest upstart in my family knows how to make béchamel sauce and knows what the most important element in it is: stir on the bottom of it until you stop feeling your arm, and then another ten minutes, or until the whole mess starts getting bubbly. This was not exactly what Georg was thinking of, who was going about the whole stir-thing in a pretty laid-back manner. I suddenly understand why my mom gets edgy whenever I get too close to the cooking island. But apart from that, we did relatively well. We had a bit too little tomato sauce and a bit too much bechamel, the cheese variety wasn't really big (sandwich cheese, sandwich cheese and a scrap of parmesan) and I learned/remembered from experience that you do NOT wear white T-shirts when making tomato sauce, but the end product was edible up to being even tasty and the kitchen is not completely destroyed.
More things about Norwegian eating habits that baffle me. Three days ago, I looked in the mirror and noticed that, apart from my hair being now long enough to make a decent pony tail, my belly button is noticably closer to my spine. I also had the vague memory of the jeans I was wearing at the moment not requiring the use of a belt up until four months ago. Seeing as, since August 13th, I've been living on an average of 5 meals a day, one of them being the weekly pizza and five of them something like boller or sugared yogurt with chocolate bubbles, and 'fish' being something in a gratin or the beginning of the term 'fish fingers', I was slightly sceptical about the hypothesis 'I must have lost weight'. But today, I lacked the proper motivation to spend a day tapping away at the computer (maybe it's PMS, maybe a cloud of radioactive matter passed over Hedmark, I have no idea) and I trekked over to the bathroom scales to amuse myself. I was wearing: one set of pyjamas, one wrist watch, one pair of glasses and underwear. Total weight of all of that: maybe half a kilogram. The scales seem to think I lost four to six kilograms since my arrival in this weird and wonderful country. O.o;;;; The only explanation I could find for this was me eating small portions and always getting hungry when the next meal is less than an hour away.
Weather-wise, we're stable: about -12°C all day, some wind lately. The sun knows only two positions: sunrise (9.15 AM-1.30PM) and sunset (1.30PM-4.15PM). Apart from that, we have mostly utter darkness. I'm starting to get Thor-like urges each time I walk the Demonic Beast Max with my flashlight.
Oh, and before I forget: CONGRATULATIONS WITH YOUR TERRIFIC RESULTS, ELLY!!!! *throws some confetti*
School tomorrow. I didn't finish my homework, but it's not due until Wednesday. Or possibly Friday. It'll get done at some point. >.>
Translation will appear... later. (Geschreven tussen Noors en Geschiedenis in)
Oké, mini-nieuwsflash van de week.
In het weekend hebben we nogal onbeholpen Sinterklaas gevierd: chocolade kerstmannetjes, familieontbijt, Eva's koekjestaart en Thais avondeten (we hebben het onmiddellijk met multiculturele avond voor de uitwisselingsstudenten van Groot-Stange gecombineerd, aangezien we toch bezig waren).
Lichtpuntje: op donderdag kwam mijnheer postman met post uit Nederland. Aangezien mijn naampje erop stond heb ik dat pakketje opengedaan en ontdekte ik (ooooh!!) een lichtgroen, piepklein, nieuw iPod shuffletje met (letterlijk) MIJN naam erop. Dank u, Belgiëeeeee!
Op vrijdag filmavond met pizza, limonade en chocolade bij Kristian. Zwaar filosofische gesprekken, ik verzeker het u.
De sneeuw die in de vorige week gevallen is (30 cm, oh ja!) smelt voorlopig niet. Dit is ultra-cool omdat het de mythe van altijd-donker-in-Noorwegen compleet aan stukken slaat: zo lang er een sneeuwlaag ligt en er één of andere zot (lees: uw plaatselijk stadscentrum of kerk) in een straal van vijf kilometer voor wat lichtvervuiling zorgt je bijna net zoveel licht hebt als overdag. En dit komt van nachtblinde ik.
De temperaturen 's ochtends zijn hier zo'n gezellige onder-nul toestanden tussen twee en vijftien, en ik voel weinig tot geen verschil. Met min-vijf kan je gerust in je t-shirtje even rap de post gaan halen, op voorwaarde dat er geen sneeuw met de blote handjes moet worden weggeschoven. Het helpt enorm dat er praktisch geen wind staat (ook wat betreft dak-lawines).
En Sarah heeft kaartjes ontdekt! Twee test-cases zijn momenteel onderweg naar het verre België, dus zou ik de post maar eens beginnen nakijken.
Over the weekend, we celebrated St. Nicholas in a rather clumsy way: chocolate Santa Claus figures, family breakfast, my baby sister's cookie-cake and Thai dinner (we just immediately combined the evening with a multicultural evening for all exchange students in Stange Kommune).
Ray of light: on Thursday Mr. Postman came with mail from the Netherlands. Seeing as my name was on it, I opened the package and discovered (Ooooh!!) a lime green, teensie-weensie, new iPod shuffle with (literally) MY name on it. Thank you Belgiuuuum!!!
On Friday there was a film night with pizza, lemonade and chocolate over at Kristian's. Deeply philosophical conversations, let me assure you.
The snow that fell last week (30 cm, oh yeah!) isn't melting just yet. This is uber-cool because it completely obliterates the myth of the Perpetually Dark Norway: as long as you've got a decent layer of snow and some loony (read: your local church or city center) in a five-kilometer radius supplies some light-pollution, you've got almost as much light as during the day. And this is coming from li'll ol' nightblind me.
Temperatures in the morning are the cosily tucked under the zero between two and fifteen on a centigrade thermometer and I feel little to no difference in that particular cold-bracket. With minus-five you can comfortably hop out to get the mail in your T-shirt, provided you don't have to shove away a layer of snow the height of your face with your bare hands. It helps that there's no wind (also when it comes to roof-al avalanches).
And Sarah discovered post cards! Two test-cases are currently on their way to the far-off Belgium, so I'd go check the mail if I were you!
Dit weekend hebben we een viertal dagen te vroeg Thanksgiving gevierd (inclusief met zoete aardappelen met marshmellows en vermassacreerd kalkoen-karkas) en zijn we naar de nieuwe James Bond film geweest. Niet in die volgorde, maar beide waren keitof. En, neen, Thanksgiving is geen Noors feestje, maar mij hoor je niet klagen.
Balldag ging relatief goed: ons team geraakte tot in de semi-finale. Misschien had het feit dat ik zo'n vijfenzestig procent van de tijd op de zijlijn doorbracht (op orders van mijn teamgenootjes, trouwens) daar iets mee te maken. Maar kom, semifinale is goed genoeg voor mij.
Mijn finacieel excelleken werd nog een beetje bijgeschroefd vandaag (omdat we LANG moesten wachten tussen twee wedstrijden in) en is nu tot op de dag precies met de euro-kronen koers.
En ik denk dat er bij mij een wijsheidstandje doorkomt, links onderaan.
This weekend we celebrated Thanksgiving about four days too early (including candied sweet potatoes and destroyed turkey-carcass) and we went to the new James Bond movie. Not in that order, but both were pretty awesome. And, no, Thanksgiving isn't a Norwegian holiday, but I'm not complaining.
Balldag went relatively well: our team got into the semi-finals. Maybe the fact that I spent about sixty-five percent of the time on the sidelines (team mate's orders, not my choice) has something to do with that. But, then again, semi-finals is good enough for me.
Because of the long wait between matches, I tweaked some at my financial excell file. Now, it's 24-hour precise with the euro-kroner rate.
And I think I'm getting a wisdom tooth on left lower side.
Terug gewoon een paar puntjes. -Ik ben zondag met Paula naar de kaarsenfabriek in haar stad geweest. Heb daar een paar kadootjes gekocht (misschien voor jou, misschien ook niet) en ben er achter gekomen dat ik nu beter Noors kan dan het Duitse meisje dat lessen had gekregen vòòr ze naar Noorwegen kwam. Méhéhéhé. -Ik heb voor de eerste keer een biologietest in het Noors ingevuld (omdat je geen woorden- of andere boeken mag gebruiken op testen) en heb er een vijf op gekregen. YES!!! -De iPod is nog steeds verschwunden. Ik heb zelfs in de sporthal gevraagd of ze niks gezien hadden, maar neen. -Vanmiddag was het performance voorstelling van dramalinja. Niet heel zeker waar het om draaide, maar best wel leuk. -Ben gisteren gaan slapen voor negen uur. Ik was moe. -Volgende week hele dag testen en baldag. Voetbal, 7 uur wiskunde... Oh, ja, geweldige week in aantocht. -We hadden terug sneeuw op woensdag. Woensdag is blijbkaar sneeuwdag.
Just a few point. -Went to the candle factory with Paula on Sunday in her town. Got a few gifts there (maybe for you, maybe not) and I found out that I can now talk more Norwegian than the German girl who got lessons before coming to Norway. Nya nya nya. -I filled out a biology test for the first time completely in Norwegian (Because you can't use dictionaries or other books on tests) and got a five. YES!!! -The iPod's still AWOL. I even asked in the sports hall if they hadn't found anything, but they hadn't. -Had performance recital from dramalinja today. Not totally sure what it was all about, but it was sorta fun. -Went to sleep before nine last night. I was tired. -Next week: whole day tests and ballday. Soccer and seven hours of maths... Yeah, next week's gonna be awesome. -We had snow again on Wednesday. Apparently, Wednesday is snowday.
Om te beginnen som ik even alle stoutigheden op die ik de laatste tijd heb gepleegd: -Ik heb bijna een heel maandsbudget uitgegeven aan Russ- en klasfoto rekeningen, plus aan mijn maandlijks busrijfonds -Ik ben vergeten (echt vergeten!) om naar de leerlingenbegeleidster te gaan nadat ze een afspraak had gemaakt. Ze komt niet terug tot woensdag volgende week, dus ik kan mijn verontschuldigingen er niet voor aanbieden. -Ik ben mijn iPod kwijt. Hij is niet thuis, niet op mijn wandelroute en niemand heeft het bij de gevonden voorwerpen op school ingeleverd. -Ik heb geen schoenen gevonden
Gelukkig wordt dat uitgebalanceerd met enige goede dingen: -ik heb mijn geld voor Operasjon Dagsverk op tijd ingeleverd -Ik heb een ZES (vertaald vanuit het Noors systeem: het maximum, of een half puntje minder) voor mijn wiskundetest. -Ik heb een VIER (Een Belgische zes, zessenhalf) op mijn biologietest, terwijl er één helft van de klas gebuisd was -Ik heb mijn BUSKAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAART!!! Na meer dan een maand wachten, maar ik heb hem nu en hij werkt en dat bespaart me zo ongeveer VEEL geld per maand. Daar komt bovenop dat het enige betere vervoersbewijs voor de jeugd van tegenwoordig hier een rijbewijs is. Nu kan ik dus kalmpjes door de twee meer-fylkes bollen, zoveel en zo lang ik wil, voor een vast prijs per 30 dagen. Ik heb er dan ook maar onmiddellijk een studentenkaart van laten maken, zodat ik korting krijg op vele puberale noden, zoals daar zijn, bijvoorbeeld, cinematische uitspattingen. -Ik heb gezicht naar schoenen via de oneven en onstabiele schaatsbaan die je tegenwoordig vindt als je op zoek gaat naar voetpaden in Stange -Ik ben nu de trotse officiële eigenaar van al mijn schoolfoto's. Onze klasfoto is bangelijk bangelijk.
Geen sneeuw (er wordt er wel verwacht), maar tegenwoordig vriest het praktisch altijd. De meest voorkomende loofboom hier, de berk, is al zijn blaadjes kwijt. In combinatie met het weer de laatste tijd, maakt dat dat de takjes een laagje ijs van één tot twee centimeter erop hebben. Zo rond waarom-begint-school-overal-ter-wereld-toch-zo-onchristelijk-VROEEEEG 's ochtends geeft dat ongeloofelijk feeëriek effect, aangezien de meer geavanceerde hersenfuncties dan nog slapen en je gewoon 'waaaaaaaauw' kan doen naar alles wat iets of wat mooi is.
Okay, mixed feelings today.
Firstly, all the bad things I've been up to lately: -spending nearly a full month's budget on my Russ- and class picture bill, plus this months bus drivage. -missing a meeting with the school counselor after she asked to see me. She won't be back until Wednesday next week, too, so I can't apologise for it, either. I honestly forgot! -Losing my iPod. It's not at home, not on my walking route and nobody left it at lost-and-found at school. -Not finding shoes
And the good things: -I delivered my Operasjon Dagsverk money on time. -I got a SIX (translated from the Norwegian norm: the maximum, or so close it doesn't matter) on my mathemathics test -I got a FOUR (translated to Belgian norms: a six, six and half) on my biology test, while there was one half of the class failing it -I got my BUS PAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAASSSSSS!!! After more than a month's wait, but I got it and it works and that saves me about, oh, LOTS of money a month. Plus, it's the next best thing to having a driver's license, over here. I can cruise all over the two fylkes surrounding the lake for as much as I want for thirty days for a set amount of money each 30 days. I immediately let it be upgraded to also have a function as a school card, which saves me money on a lot of juvenile needs, like cinematic adventures and such. -I went looking for shoes over the bumpy, uneven skating rink that Stange's sidewalks have become. -I now officially own all my pictures taken at school. Our class picture rocks some serious sock-like garments.
No snow (but we're expecting more), but it's freezing practically all the time now. The most common leafy tree you have here's a birch. Of course, they don't have leaves any longer now. Combine that with the current weather, and you've got one to two centimeters of ice on them. They look almost magical, especially at why-does-school-start-early-all-over-the-globe AM, when higher brain functions have yet to kick in and you can just go 'Oooh, pretty' at things.
Deze week is alles crimineel zot. Aangezien ik dit vergeten te vertellen was tegen mijn mammie, wil dit zeggen dat mijn gewoonlijk lessenrooster niet van toepassing is.
Belangrijker punt: Vandaag is het 28 oktober. Dit wil zeggen dat mijn gastouders vandaag hun huwelijksverjaardag vieren: 19 jaar samen! Gratulerer!
Iets minder, maar nog steeds belangrijk punt: Vandaag werd ik wakker en zag dat de tuin helemaal wit zag van de ijskristalletjes. Dit bracht de jaarlijkse filosofie-sessie van rijm-rijp teweeg, maar (tegen alle weersvoorspellingen in) ik moest me er geen zorgen om maken aangezien het halverwege mijn haastig ontbijtje begon te SNEEEEUWEEEEEEEEEN!!!! Ja, ja, ja, mijn eerste Noorse sneeuwvlokjes, lekker dik (in het begin toch) en de gladde plekken op mijn wandeltochtje naar school verhullend. Gelukkig niet tegen de grond gegaan.
This week is totally crazy. Seeing as I forgot to tell this to my mommy, it means that my usually class schedule does not apply.
More important note: Today is 28th October. This means my host parents have their wedding anniversary today: 19 years together! Gratulerer!
Slightly less, but still important note: today I woke up to see that the garden was white with frost. This brought on the annual philosophising on what was the actual name for this in Dutch, but (against all weather forecasts) I needn't worry since, halfway through my hasty breakfast, it began to SNOOOOOOOOW!!!!! Yes, my very first Norwegian snowflakes, nice and thick (at least in the beginning) en hiding all the slippery spots on my way from Stange bus stop to school. Luckily, I didn't go down.
EDIT: 29/10/2008: De sneeuw van gisteren is gesmolten. Vandaag begon het op school opnieuw te sneeuwen, en hij blijft liggen en plakt en is geweldig. Maar niemand wil mee een sneeuwman bouwen en ik heb mijn camera thuis laten liggen.
Yesterday's snow melted. Today it started snowing again at school, and this one stays and is sticky and is totally awesome. But no one wants to build a snowman with me and I left my camera at home.
Het ongewoon
luchtje dat rond dit berichtje hangt is de unieke mélange van houtvuur (dat ik
heb leren aanmaken en in leven houden, jawel!), een week lang ongewassen
uitwisselingsstudente, sparhars, berkhars, tractordampen, regen, Fredes
rugpijnstillers, houtsplijtersmeersel, kaarsvet en eland.
Zolas eerder
vermeld bestond mijn herstvakantie uit ballingschap naar Godvergeten Vlek Op De
Kaart, Fjågesund, Telemark, Noorwegen met mijn gastbroertje Georg, mijn
gastvader Frede en de gasthond Max. Tegen alle verwachtingen in viel dit niet
zo hard tegen als de meesten (inclusief mezelf) gedacht zouden hebben. Op het
programma stond het familiekampioenschap Stoere Ventendingen: bomen vellen,
brandhout kappen, kampvuur uit fjord-drijfsels bouwen, toilet in het tuinhuisje
(dat bijna net zo groot als de hele hut is, trouwens), geen elektriciteit,
verwarmen met houtvuur, bijlichten met kaarsjes, zelf koken, (YES!) elandenjacht
en (voor de echt wanhopigen) bad in een ijskoud fjord.
We kwamen s
avonds aanna een korte stop bij farmor (aka. Fredes Mama) die ons van
appeltaart, brood, de reservesleutel van de blokhut (die wij dus waren
vergeten) en de Noorse specialiteit vleeskoekjes voorzagin het pikkedonker
(Noren behandelen straatverlichting als versiering voor grootsteden). Omdat de
hut aan het strand en in de schaduw van een vochtig bosje ligt, was het binnen
dus niet enkel donker, maar ook nog eens een gezellige twee graden Celsius. Ter
plekke werden Georg en ik al doende aangeleerd hoe men een haardvuur aanmaakt,
terwijl Frede meer gedroogd brandhout ging halen. Nadat we dat hadden uitgevist
(oké, nadat Georg zich daarmee bezighield en ik alle kaarsen aanstak zodat we
tenminste zouden kunnen zien of we een tweede- of derdegraadsbrandwond hadden
opgelopen als er iets vreselijk mis ging) moesten we nog kveldsmat eten (in mijn geval: zwarte salami op brood) en de
dekbedden van schone overtrekken voorzien. Daarna speelden we Yathzee tot het
warm genoeg was om te gaan slapen.
De volgende
dag verzamelden Georg en Frede fjord-hout (aangespoeld brandbaar spul,
waaronder een door een bever omgeknaagde berkenstam) terwijl ik vrijwilligdere
om op het vuur te passen en notities over te schrijven in de juiste schriftjes.
s Avonds vuur (volgens mij wordt pyromanie niet als een probleem gezien in dit
land) en pindas met meer Yathzee.
De dag erna,
regen. Ik op vuurwacht terwijl ik verder notas overschreef, wat me ook met de
plicht van afwassen opzadelde en maakte dat ik middag (avondeten, dus) moest bereidden. Frede en Georg gebruikten
de laatste benzine in de kettingzaag om een berk te vellen. Na de spagetthi
meer Yathzee.
De derde dag
(dit begint lichtelijk op een bijbelverhaal te lijken, ik weet het) moesten we
echt wel verder werken aan die bomen.Met dat bomenkappen werd dde hulp ingeroepen van Fredes neef Nils, die
(nadat wij de benzine hadden bijgevuld en het ding nog steeds niet aan de praat
hadden gekregen) voor ons de veiligheid van de motorzaag haalde (hé, hoe lang
zit dàt ding daar al?) en met behulp van dat en allerlei andere mysterieuze
gereedschappen twee edelsparren tegen de grond werkte.Terwijl de jongens kapten en zaagden begon ik
in het Noors te lezen en doorliep wederom de afwas-middag-dril. Daarna meer Yathzee.
De vierde
dag was grotendeels identiek aan de derde, minus Nils, kettingzaagproblemen en
de spin die de vorige avond in mijn bed was gekropen.
Op vrijdag
waren we getuigen van de terugkeer van Nils, die zijn tractor en
tractor-geopereerde houtsplijter mee had genomen. In de krant was er snowboardnieuws.
Deze keer deed Georg de afwas.
Het
vertrouwen dat mensen hier in mijn verantwoordelijkheidsgevoel hebben is
grenzenloos tot op het beangstigende af. Niet alleen laat men mij alleen met
vuur en lucifers in een brandbaar houten blokhutje (overdag haardvuur en s
nachts mijn kaarsje) en maakt niemand zich er zorgen om als ze mij carte
blanche hebben gegeven met als recept voor middag
poederpakje van de dag, aardappels en wat je in de voorraadkast vindt, maar
ze installeren ook nog eens een contraptie voor de voordeur, bedoeld om
loodzware houtblokken in twee of meer brandklare stukjes te persen tegen een
opstaand, vlijmscherp mes van, laat ons zeggen, veertig centimeter lang met
behulp van een bewegend, verbrijzelend sterk, stalen plaatje van een paar
centimeter dik. Dan zetten ze het jongste, meest puberaal wezen in een straal
van drie kilometer (lees: 13-jarige Georg, om verwarring te voorkomen) aan
dat mes met de opdracht zijn vingers niet tussen de houtblokken en de machine
te zetten. (Als dit lichtjes te dramatisch begint te worden, laat iemand anders
verder lezen en je de rest van de paragraaf met minder adjectieven vertellen.)
Als derde stap zetten ze oorbeschermers op deze jongen zijn oren en mijn
MP3-spelers oortelefoontjes in de mijne. Vervolgens krijgt nachtblinde ik de
opdracht om dit werktuig te opereren terwijl mijn gastvader de laatste stukjes
boom gaat afzagen, Nils terug naar huis is gewandeld en Max de Verschrikkelijke
vrolijk tussen de twee werkstations dartelt en achter vallende houtsblokken aan
rent. Deze scene houdt zich een uur of twee, drie aan, terwijl het langzaam
donkerder wordt, iedereen meer en meer honger krijgt en ik het gestadig
moeilijker begin te vinden om te zien waar Georgs bruine sweater eindigt en het
roestige lemmet zich bevindt. Dan zijn we klaar en gaan we met zn allen naar
binnen voor het avondeten, Yathzee en vroeg te gaan slapen, omdat we de
volgende dag vroeg uit de veren moeten om met een geweerd door het bos te gaan
lopen.
Op zaterdag
voor dag (niet dauw, rond deze tijd van het jaar iswaar de blokhut isalles
namelijk van vijf uur in de namiddag tot elf uur s ochtends NAT) uit de veren
met wat hulp van de GSM. Broertjelief wekken, naar beneden gaan, boterhammetje bringebærsyltetøy naar binnen werken en
constateren dat we de dag ervoor een nieuwe pot hadden moeten kopen. Drie
glazen melk drinken, het lege pak aan Max geven, die het buiten vakkundig ging
demonteren. Boterhammetje voor s middags smeren. Daarop volgde de eerste
handeling van de dag die me ertoe dwong enige hersenactiviteit op te wekken:
schoenen vinden. Frede biedt na enige gefaalde pogingen een paar laarzen aan
die vijf minuten later van Georg blijken te zijn. Ik heb ondertussen drie paar
sokken van dun naar dik aangetrokken en de laarzen aangetrokken. Georg en ik
gooien het op een akkoordje: ik zijn laarzen als hij verlost wordt van het
mysterie hoe vul ik een fles met water als ik noch een kraan noch een trechter
heb. Ik slaag erin de fles gevuld te krijgen zonder de keuken te inonderen en
akke-akke-tuut-tuut, weg zijn wij.
Vol
enthousiasme en goede bedoelingen komen we een uur te laat aan.
Communicatiefoutje. De eerste ronde jacht gemist, maar niet getreurd, we mogen
drijven bij de volgende ronde, gezien de consensus van de eerste ingen elg (geen eland) is. Drijver
zijn lijkt verdacht leuk: je mag rondhossen en je magnee, MOETde longen uit
je lijf roepen en brullen. Even later blijkt dat je er echter ook enig
evenwichtsgevoel en uithoudingsvermogen voor moet bezitten. Bij gebrek aan
woordenschat en adem voor mijn voetjes doen pijhijn! en is het nog
véhéééér? puf ik dus in drie kwartier aan het staartje van de groep de halve
berg op. En hoewel de rest meer dan genoeg lawaai maakt en mijn periodieke
kreetjes van bijna-vallen er ook mogen wezen, blijven de elanden AWOL. Gezien
het koud en vroeg en herfstvakantie is, geef ik de beestjes niet volledig
ongelijk.
We rijden
verder (hoewel men schijnbaar geen jachtvergunning moet hebben, is het illegaal
om te jagen als je geen toestemming hebt van de eigenaar van het stuk bos waar
je je in bevindt) naar iemand anders land. De jeugd (drie kindjes, dus)
opteert deze keer voor post. De uitwisselingsstudente met het beleefd gezegd
simplistische Noors krijgt de opdracht hem te volgen en geen lawaai te maken.
De jongens staan wild van een post met wat ik na een tijdje doorheb een toren (tårn) te zijn. Blijkt dat de gastzus
zonder bosmanoevreertalenten naar het midden van een stuk veen moet. Soppend en
springend en uiteindelijk met vochtige broekspijpen houden we halt bij een
vogelkijktorentje zonder dak, in de schaduw van een spar. Nadat de man met het
geweer naar boven is geklommen, doe ik dat dus ook. Het verschil tussen hem en
mij is voornamelijk dat hij om zeven uur s ochtends op een zaterdag niet denkt
dat een blauwe jeans een perfecte keuze is voor een dagje jacht, en in de
plaats een boskleurige jagersbroek aanheeft: ik heb een pracht van een groene,
hopelijk-geen-algen vlek op mijn linkerknie, hij schijnbaar niet.
Een uurtje
in een boom zitten in de wind en de ochtendkou valt mee, eigenlijk. Goed, de
bedoeling was om de oogjes open te houden voor elanden, maar na zon tien
minuten intensief koekeloeren gaf ik me gewonnen en redefiniëerde mijn doel van
de dag van dampend elandenlijk verkrijgen naar dagje apengapen naar de
Noorse bossen. Niet alleen was dit lichtjes realistischer voor geweer-loze
mij, maar nadat de drijvers verschenen en we moesten toegeven dat we ingen elg hadden, was ik één van de
weinigendrijvershond-voor-een-dag Max was de anderedie het gevoel had dat het
niet erg zou zijn mocht de dag zo verder gaan.
Terug met
beide voetjes op de nogal onzekere grond begint een tweede jagerTorin het
Frans tegen mij te praten. Blijkt dat de kerel nog in Wallonnië heeft gewoond
en schrijnt te denkten dat ik beter Frans dan Noors kan. Theorethisch gezien
heeft hij gelijk, ware het niet dat ik maar drie talen kan
balancerenNederlands denken, Noors communiceren en Engels om de vertaling van
woorden naar Noors uit te vissenzonder dat er iets vreselijk fout loopt.
Gevolg: ik begrijp de man wel, maar kan plots niet het simpelste antwoord in
het Frans genereren. Mijn Noors gespreks-IQ wordt een tandje teruggezet terwijl
ik mentaal begin te hyperventileren dat ik être toch wel zou moeten kunnen vervoegen. Maar mijn onkunde wordt me
vergeven (Dank u, dank u, huilde het
wanhopige meisje inwendig.) en we trekken terug naar de auto.
Onderweg net
geen kettingbotsing als er doodleuk een eland opduikt. Het beestje, geschrokken
van de autos, loopt halsoverkop in de richting van het veen dat wij zojuist
verlaten hebben. Korte discussie bij de jagers: er achteraan, of lunchen?
Blijkbaar zegt de meerderheid dat het om een jong kalf ging. De (on)geschreven
wet is dat we enkel volwassen, klein/oud/zwak/ziek en bij voorkeur mannelijk
elandenvlees op tafel zullen brengen, dus trekken we relatief onbezorgd verder.
Eenmaal een picnicplaats geselecteerd is, komen er plots bijlen en lucifers uit
rugzakken. Fredes neef heeft een grote, rode bijl en zijn zoontje een zwart,
functioneel kindermodel. Wij eten appels en boterhammetjes terwijl de rest
worstjes enjawelkoekenpannen op stokjes prikken. Die koekenpannen worden met
spek gevuld. terwijl de ergste honger gestild wordt met geroosterde worstjes in
aardappel-pannenkoek-toestanden met ketchup kijken Frede, Georg en ik toe,
lichtjes geïntimideerd door zoveel niet-bokes met kaas.
Volgende
stop: Tors land en bos. Ik mag met hem meegaan en hij placeert ons in het
zonnetje, relatief droog, onder een set spanningskabels, op een plek met een
geweldig uitzicht. De kabels zoemen lichtjes, wat maakt dat ik veilig mijn
Ixusje kan bovenhalen en mij daar een halfuurtje mee kan amuseren terwijl het
warme zonnetje mijn jeans droogstraalt. Ingen
elg. Tegen dan is het halfvijf. Volgens de planning het punt waar we naar
huis zouden gaan en eten. Maar gezien we na drie keer een goed uur jagen, lunch
en ettelijke liters benzine aan heen-en-weer rijden nog steeds niet bij
dampend elandenlijk zaten, gingen we het nog één keertje ergens anders
proberen. Deze keer zat ik opnieuw bij Tor, relatief dicht bij de autoweg, met
uitzicht op de fjord. Voor de fotos, check de link naar het picasa-album. Ingen elg. Even wachten op de jongens
bij de wegsplitsing (nog twee à drie fotos) en dan naar huis. Thuis maakten de
jongens nog eens het avondeten terwijl ik de strips uit de krant van vrijdag
knipte en me avroeg of mijn Belgisch broertje wist of Burton een goed merk voor
snowboards is. Rendiervlees op het avondeten (jammie, trouwens) en daarna
Yathzee en naar bed.
De laatste
dag was het opruimen geblazen. Ik mocht alleen de rest van de bedden (de
overige drie) dekken met de schizofrene Noorse dekbedden. Terwijl Frede het
huis schoondweilde, werd ik bevolen het hyttebok
in te vullen, in het Nederlands dan. Daarna begonnen we de vlucht uit Fjågesund.
Het afval werd gedeponeerd in één van de containers bedoeld voor de
hutjestoeristen, en dan was het zo georganiseerd dat we ons middagmaal zouden
gebruiken ter huize van Mama Fjågesund. Daar aangekomen werden we eerst
getrakteert op rømmegrøtt (roompap)
en daarna op notencake. In Noorwegen hebben ze het geweldig compromis gesloten
om, als ze noten gebruiken, gebruik te maken van heel fijn gemaalde noten,
zodat je net zo goed hagelslag in je cake zou kunnen strooien. Beiden waren
superb. Er werd nog wat verder gebabbeld over koetjes en kalfjes, terwijl eerst
Georg en dan ik naar het toilet gingen. Na een weekje zonder was het wel even
wennen om geen frisse bries over je blote billetjes te voelen gaan wanneer je
jezelf op de pot placeerde. Terwijl
Frede Max en zijn eerstgeboren zoon ging zoeken, bleef ik achter met farmor, die zich geweldig zorgen maakte
over mijn continentale sokken, die niet van wol waren, en niet thuisgebreid,
zoals meer dan dertig procent van alle sokken die ik hier al gezien heb. Sinds
de laatste keer dat ik haar gezien had (mijn eerste hyttetur dus), had ze speciaal voor mij een paar Noorse sokken
gebreid: met de hand, van wol, en met het streepjespatroon van de Noorse vlag.
Wederom: fotos op picasa. Daarna stopten we even bij een andere bloedverwant
van Frede, waar de vaders verwikkeld raakten in een historische discussie die
uiteindelijk meermaals met Wikipedia moest bedaard worden. De zoon des huizes
luisterde naar onze jachtproblemen en trots zijn vangst van de dag toonde. Hij
jaagt op klein wild, vooral småfugl,
en had twee dode duiven verkregen met één schot. Ééntje had blijkbaar een zwak
hart. Daarna tsjoek-tsjoekten we terug
naar Stange, waar we uitpakten, kveldsmat aten en eindelijk een douche konden
nemen.
Ik heb in
deze week dus geleerd:
-Hoe verder te borduren op bereidingen die denken
volledig te zijn na toevoeging van X dl bronwater in de letterlijkste betekenis
van het woord en Y minuten koken
-Hoe een vuur aan te maken
-Hoe mijn tanden poesten met een bekertje water
in de plaats van een kraan
-Hoe afwassen zonder kraan
-Hoe een houtsplijter te gebruiken
-Dat ik genoeg Noors kan om 85% van een Noors
boek te begrijpen nadat ik het uit heb.
Oh, juist,
nog een paar compleet niet ingewerkte nieuwtjes.
Max en ik
hebben beide wat water bij de wijn gedaan en zijn min of meer vriendjes nu.
Groentensoep
met veel dobbelsteen-grote stukjes (Yatzy-terninger)
aardappel, worst en brocolli is niet enkel lekker, maar stilt snel grote
honger.
Mijn
totnogtoe lievelingschocolade is Daim. Mijn lievelingsijsje heet Big Deal.
Ik heb meer
keukentalenten dan Yathzee-talenten.
Ik heb van
de hele week mijn vingers NIET verbrand.
Het Noorse
woord voor hout is ved, maar dat
spreek je uit als vee.
We zijn één
keer tegengehouden op de weg omdat er asfaltarbeid plaatsvond en we niet verder
konden/mochten rijden.
Dit
berichtje werd grotendeels met de hand geschreven in de achterkant van mijn
Noors notitieboek (een ringschrift, ik kan het uitscheuren!) in de hut.
Ik zit nu al
aan mijn derde balpen hier in Noorwegen, en mijn vierde tippex-roller.
Nog steeds
geen sneeuw waar ik zit.
De auto van
mijn gastfamilie is een aftandse Ford Galaxy waar je bij praktisch elke
mechanische handeling het truukje moet kennen. Maar hij heeft ook
gatverwarming, en dat is een zwaar ondergeappreciëerde luxe.
Hey, Ingeborg!
Alles wat
mij is toegestuurd is dus goed aangekomen, inclusief de dingen die ik niet echt
nodig had.
Kaartjes zal
ik sturen zodra ik er vindt, maar alles gaat goed met me.
De drie
dagen voor het posten van dit bericht zat ik in Frederiksstad op
biologie-excursie. Ik heb daar Zweden gezien vanuit zee, visjes en krabben
gevangen, fotos genomen (met wat geluk edit ik dit berichtje later met een
link naar de fotos) en enkele biologische fenomenen gezien. We hebben er ook
alle gevaren van mosselen eten geleerd, zelfgevangen vis gerookt en pollak
gegeten. Een zeer lekker visje als je hem in een pan gooit met wat boter, in
een jasje van bloem, peper en zout. Het was ook Meretes verjaardag. Ze is nu
dus officieel volwassen. Gratulerer. We hebben onze visjes
ingedeeld in de juiste families enzo, en mijn favoriet was de zeekomkommer,
omdat die het schattigst was. Jammer
genoeg stierf hij ook in gevangenschap.
Zo, dat was
ongeveer alles (5 paginas O.o;;;;;). Tot de volgende.
Ik ben terug (Joehoeeee!) en leef nog (Joehoeeeeeeee-er!). Ik heb het vorige bericht nog niet vertaald (Eeeeh, sorry daarvoor trouwens) en ben dat eigenlijk voorlopig niet van plan omdat ik mijn (eveneens onvertaald) reisverslagje van mijn herfstvakantie wil intikken en het net op smijten. Terwijl ik daar aan verderwerk (of slaap en met vriendseltjes mij amuseer, het verschil merken jullie toch niet) presenteer ik jullie graag met de foto's van mijn weekje Telemark.
I'm back (Yaaaaay!) and still alive (Yaaaaaaaay-er!). I haven't translated the last message (erm, sorry for that, by the way) en am not planning on doing so any time soon because I want to type in my (equally untranslated) travel report of my autumn break and throw it on the net. While I work on that (or sleep and hang out with my friendlies, you'll never know the difference anyway) I present you with pleasure the pictures of my week in Telemark.
Oké, dit ben ik nog eens! Kent iedereen mij nog? Nee? Dat verwachtte ik ook niet. :)
Zit nu al een tijdje in Noorwegen (52 dagen om exact te zijn) en het wordt hoog tijd dat ik eens vertel wat er nu eigenlijk gebeurt is na het jacuzzi-hotel.
Als welkomstgeschenkje kreeg ik van mijn gastmama een mascotte die je niet door de straten van Noorwegen ziet lopen (wat ik verbazend zou hebben gevonden, maar kom): mijn glazen ijsbeertje. Mijn ruil hiervoor was Belgische chocolade voor iedereen behalve Frede, die Belgisch bier kreeg en daar zeer gelukkig mee was. De speculaaspasta delen we. Kort nadat ik alles geïnstalleerd had bleek dat mijn storste lillebror Nikolai het paswoord voor de WiFi heeft meegenomen naar de States. Ik kan dus niet op het internet met mijn laptop en tekstjes tikken op een Noorse QWERTY is, zacht gezegd, flirten met chaos. Vandaar dus weinig tot geen updates. Sorry voor hen die daardoor dachten dat ik te ver naar boven was gewandeld en van de aarbol was gevallen.
Op maandag begon school, met ik enkel in het bezit van een Bic vulpotlood en Atlantis gelbalpen. De leerlingenbegleidster leek echter lichtjes helderziend te zijn en had elke uitwisselingsstudent (ik zit op school met Nut (uitspraak 'nat') en Aleena ('alina') uit Thailand) een schriftje gegeven. Vandaag heb ik daar de laatste restjes witruimte in opgevuld met Biologie. Mijn lessenrooster was oorspronkelijk: Noors-Geschiedenis-Religie-Engelse Literatuur-Sociale Wiskunde-LO-Biologie-Fysica en 1 uurtje klassenstime. Voor zij die hierin geïnteresseerd zouden zijn: dit gaf mij een dertig-uren week van zes uur per dag volle bak travakken, aangezien mijn klassenstime (lees: computeren onder toezicht) werd vervangen door 'Noors voor Uitwisselingsstudenten'. Aangezien Fysica verderging op de leerstof waar ik vorig jaar op gebuisd was en ik het al niet snap in Nederlands werd Fysica hardhandig mijn lessenrooster uit geschopt en ingeruild voor 'fritime': Woensdag tussen halftwaalf en twee zit ik dus meestal op mijn laptopje (en Skype), evenals vrijdag tussen halftwaalf en halfdrie.
Maandag heb ik in de plaats van Noors Noors Als Tweede Taal, zo dat ik tenminste iets versta van de les. In de eerste les echt noors begonnen we met een Deense tekst te lezen. Ik snap het ook niet helemaal.
Op school maakte ik enkele friendseltjes (en van de meeste kon ik de namen nog onthouden ook). Deze friendseltjes houden het momenteel nog altijd uit met het hyperactief Belgisch botsballetje dat op de meest inopportune momenten vragen stelt in de trent van 'Waar heeft Terge (llk. Bio, we spreken ze hier aan met hun voornaam) het over?' en dan moeten uitleggen dat het om parasieten ging die de handelingen van mieren controleren om ze zelfmoord te doen plegen. Drie ervan nemen ofwel 's morgens ofwel 's avonds ofwel altijd mijn bus, de andere zitten altijd bij mij in de les (behalve tijdens wiskunde, waar mijn leerkracht ook Terge is, die nu officieel de coolste leekracht wiskunde is die ik ooit heb gehad).
'S morgens sta ik vrijwillig op, kleed mij aan, neem de badkamer voor een tiental minuutjes over en ga ik naar beneden. Daar help ik de tafel zetten, maak mijn lunchpakket, bid samen met de rest van het gezin, eet ontbijt, zie ik na één boterham dat ik dringend naar de bushalte moet spurten en mis ik hopelijk de eerste bus niet, want dan kan ik rustig een tiental minuutjes wakker worden met uitzicht op Mjøsa. Dat is 'het meertje' dat nonkel L. had opgemerkt. De kerk staat een halve kilometer van het strand. Ik zeg strand omdat het monster van een meer zo'n honderd kilometer lang is, driekwart van de westgrens van Hedmark (mijn provincie) beslaat en eigenlijk de grootste insjø van Noorwegen is. 'S zondags moet dit kortjakje enkel naar de kerk als deze zich in de achtertuin kerk van Stange bevindt. Ik heb in de afgelopen twee maand meer bessen en fruit gegeten (het feit dat dit in muffins, confituur en onder vanillesaus was is irrelevant) dan de meeste chronische blaasontstekingslijders in een jaar naar binnen werken, en ze zijn nog niet op. @~@ Ohw, en de vraag naar Luikse wafels wordt hier herhaaldelijk gesteld. Kan iemand effe een receptje daarvoor doormailen?
Postkaartjes: ze komen zodra ik de rest van mijn paperasserij heb weggewerkt. 'K ga straks naar de bank voor een rekeningnummer waarmee ik mijn buskaart (die ik daar dan onmiddellijk maar ook ga aanvragen, nu ik EINDELIJK mijn persoonsnummer heb) kan betalen.
Het eerste weekend na mijn YFU-kamp gingen we naar de hytte (een blokhutje zonder stromend water, electriciteit, telefoon of badkamer) waar ik mijn volgende week (jeej, herfstvakantie!) zal doorbrengen. Daar ben ik enkele familieleden van Frede tegen het lijf gelopen en heb ik geleerd hoe je rijstpap op z'n Noors eet (met boter, suiker en kaneel, gloeiend heet). Het ligt vlak aan een meer, waar mijn twee broertjes gezwind indoken. Harald vloog er tamelijk snel terug uit, ook, aangezien het zelfs in de late zomer niet echt warm is. In de buurt ervan ging Gudrun gordijnstof kopen, waar ik mijn praktisch enige niet-levensnoodzakelijke aankoop heb gedaan: borduurspullen. Dat projectje zal waarschijnlijk volgende week worden afgewerkt. Wat volgende week nog zal gebeuren (volgens mijn gastouders): ik zal leren vissen (wacht, wat?), hout kappen (euhm?), vis schoonmaken (stop met lachen) en (dit vind IK dan weer grappig) Max zal leren op elanden jagen. Mijn gastvader gaat er twee schieten in zijn bos, zegt hij. Als Max meegaat vermoed ik (en mijn gastbroertjes gaan akkoord) dat hij vooral voor dag en dauw een hele lange wandeling gaat maken met een geweer in zijn handen, maar ik probeer zijn fantasie nog niet direct aan stukken te slaan.
Mijn spullen zijn op tijd aangekomen voor de klasfoto (die ik zal proberen in te scannen en uploaden wanneer hij aankomt) en pasfoto's (die te laat gaan aankomen, waarschijnlijk). Mijn russ-outfit is ook besteld.
Er was ook nog een keitoffe pizza-avond in Hamar (de dichtstbijzijnde stad met meer dan één klerenwinkel) voor YFU-studenten in Oppland en Hedmark, gevolgd door de seksukerstref: een weekendje met alle YFU-studenten in Noorwegen. Daar heb ik geleerd om te improviseren wanneer de begeleiding verwacht dat je kookt zonder recept, een minimum aan ervaring en maar een klein deel van alle ingrediënten die je zou willen hebben. Probeer eens: room, kaas, groene pesto, zout, peper, fijngehakte ajuin en mais. Als ik de vegetariërs mag geloven (behalve Andrina, die mij niet vertrouwde en niet wou proeven) is het een eetbaar recept voor spagetthisaus. Héél even overwogen we om er wat vergruizelde paprikachips in te gooien, maar de begeleiding kwam binnen met andere smaakmakers. Voor foto's, zie mijn facebook.
Dus: veel vriendjes, nog geen heimwee, nog steeds in leven, alles begint stilletjesaan in de plooi te vallen en gelukkige verjaardag, mama!
Nog altijd geen update. Verontschuldigingen aangeboden in de vorm van FOTOOOOOO'S!!! Still no update. Apologies offered in the schape of PICTUUUUUUURES!!!!
Okay, due to unforseen circumstances, I was unable to write this weekend: -My notes for biology -My physics report -A decent update on my first week with my host family
Please receive in apology for this: -One philosophical entry on Norwegianness
Note before: 1) Read previous post 2) I'm writing this in English because I feel that I will sound like an insincere dimwit if I do it in Dutch or Norwegian.
I have been in Norway for nearly two weeks now, and although I couldn't say anything more intelligent than 'I speak no Norwegian' or 'Polar bears eat meat' in Norwegian, I do have developed a first impression.
Norway, as seen from my current point of view and experience, seems a bit contradictive.
For starters: -It is a country with unequaled equality among people. For example: my host father announced that, while bigger cities, like Oslo, were having trouble with immigrants and racism was on the rise there, it would be no problem in the tiny town where we are living, or even in the slightly bigger town twenty kilometres north. Part of this, he said, was that there were no immigrants in both of them, and that I didn't look different. I did not bring a counter, but there are at least one dozen people in my school alone who obviously have got more than one ancestor that didn't burst forth from the loins of a lusty viking, and more than a few of them I doubt strongly I will see in my host dad's church. Other example: while I was checking my e-mail in school, after lessons were over, a girl came over to me--and in true Norwegian spirit, I'll let you wonder if she was white, black, brown, yellow, purple or orange with green polka dots--and very carefully asked if I was a first year student in Norwegian. She seemed quite sure that I was too old to be one, but I'd dropped out of nowhere a week earlier, together with all the other first year students, and I seemed quite enamoured with my newfound ability to peruse the internet while slurping chocolate milk at school. She was very careful not to suggest I could be different from all other students in my failure should I truly be eighteen and still in what would be fourth year in Belgium. After asking her if she could repeat her question in English, she did. I might point out that I was wearing the YFU Flanders hoodie I bought before leaving, the one with the huge picture of all things definitely not Norwegian in bright blue and purple on the back, and a logo with YFU in BIG PURPLE LETTER on the front. I had to disappoint her by saying I wasn't, and apologised for it. -Racism, crime and poverty are among the lowest in world. See next point as to why the latter is so. -When it discovered that a liquid gold mine was just a few miles into the ocean, it took some pretty smart decisions, such as distribution of the profits and setting up a generous trust fund for when it would run out. A lot of the money was invested in things like medical insurance for all and several generous gifts to countries who needed it more. -Half of the population owns a cabin on top of their current state of residence, and less than twenty percent of the population rents their current place of residence. -Their monarchs are social, down-to-earth people, loved by most, if not all, of their subjects. -Children learn how to be independent and responsible from early on. -The majority of all teens in their last year of secondary education strive to limit all of their stupidity, vandalism and criminal impulses for that year to the days from the first until the seventeenth of May, and wear coveralls and silly hats in a certain kind of way to warn people that they're likely to not think and spray innocent bystanders with water pistols. Most of those coveralls and hats are bright red. My classmates think it would be cool if I joined them in this, and--seeing as they're not threatening with excommunication or physical bodily harm while doing so--I'm seriously considering it. -The coastline is magnificent, as is the sheer amount of unspoiled nature inside the country. -You have cell phone reception in places where the nearest school, hospital, police station or friefighter is twenty-five kilometres away. -ICT is widely imbedded into the school system. -Public transport is widely available. -People are polite. -Roads are not congested beyond belief while there are road works going on. -They are perfectly able to blast through five metres to several dozen kilometres of pure bedrock to put in a tunnel that will make it easier for cars (nothing else, though) to go from point A to point B, if there's a mountain inbetween. If rock is still visible, it will look neat. If no rock is visible, it will look urban, possibly with some murals inside, but practically no grafitti. -Winter sports are so available that they've hosted the Winter Olympics twice. -Light pollution is minimal for an industrialised country. -Culture is widely available, architecture celebrating culture is almost certainly exquisite to the point of bringing anyone who knows something about it to spontaneous brain-orgasm at the sight of it. Museums are to be found everywhere, including in the aforementioned towns who shun other government-funded buildings, even if they are offering medical assistance.
And yet...
Norway seems to feel inferior quite easily.
-If a student excels during class, other students feel intimidated. If, when pressed, a student who is less good at the subject has to perform a similar task after the excelling one, they will stammer and blush, even if only three other students will notice, one of which doesn't even speak Norwegian. -If anything about Norway is different from another country, any Norwegian is quick to point out that it is better that way, from their point of view, or that they like it that way, without suggesting that the other country is in any way lesser. -If they print a picture of a Belgian waffle and a Norwegian waffle on a billboard at a gas station, the Norwegian waffle will have trouble fitting into the rectangle, and have an enticing dollop of jam in the middle of it. The Belgian one will fit into the single corner not filled by the round, Norwegian one, not have any decoration whatsoever, and still have room to spare. The Belgian waffle, however, will be in the foreground and in focus, while the Norwegian one will be in the back, unfocused and looking as though it's hiding behind the Belgian one. -They're quick to point out that they are really a small player on global scale even if, oh, they're responsible for a lot of the oil used in Europe, are (as I said before) more than a little rich and frequently appear in the 'Bestest Countries Worldwide' top five. -People use the phrase 'ikke sant?' (Litt: 'Not true?') A LOT at the end of their sentences, meaning they're constantly asking you if you agree with them, if they aren't talking complete nonsense and/or if their facts are correct. -Patriottism is insanely widespread. You'll find little (paper or toy) Norwegian flags in practically every store and in a lot of supermarkets' biweekly magazines announcing the discounts and specials. A lot of cars emphasise their Norwegianness not only with the token formula of [Flag, N, Norwegian Licence Plate], but also stick a big, fat, obnoxious N on the right side of their trunk. The Norwegian Church is called that worldwide. Plans for the national holiday and the three weeks before it (ie. the start of May) start being made in August of the year before. -There are actual laws stating who may/must hang out the Norwegian flag at all times and when the mere mortals may do so, specifying the dates and time of day as to when this is allowed. So far, I'm presuming it's either to keep the die-hard patriots from becoming completely addicted to their own country, or to keep the other flags from feeling like the Norwegian one is getting more attention than they are.
voor ik hier haatmails ontvang voor enige of alle berichten die ik al dan niet in de toekomst op dit blog ga smijten, zou ik graag één ding verduidelijken.
Wij leven op Aarde, waar het menselijk ras een wonderbaarlijke verscheidenheid aan kleuren en culturen heeft. Dat is de REALITEIT. Dit op merken is niet noodzakelijk een daad van racisme of xenofobie. De schrijfster van dit blog zal er opmerkingen en commentaren over maken, zonder bedoeling of voornemen om deze minderwaardig, gevaarlijk, schandalig, dom en/of enige andere gemene termen waar je aan kan denken te laten schijnen.
Dank voor uw aandacht.
Note:
Before I start receiving hate mail for any and all entries on this blog that might or might not appear in the future, I would just like to clarify one thing.
We live on Earth, where the human race has a wonderful variety of colors and cultures. That is REALITY. Remarking upon those is not neccesarily an act of racism or xenophobia. The author of this blog will remark and comment upon them, without meaning or intention of suggesting them inferior, dangerous, scandalous, dumb and/or any other mean names you can think of.
De WiFi in het huis van mijn gastouders heeft een verborgen paswoord. Iedereen weet waar het zit, maar jammer genoeg zit het in het brein van mijn gastbroer Nikolai, die momenteel in de VS zit. En ik ben vergeten om een fatsoenlijk bericht voor te bereiden om hier te zetten terwijl ik de WiFi op school gebruik.
The WiFi at my host parents' house has got a hidden password. Everyone knows where they keep it, but sadly enough, they keep it in my host brother Nikolai's brain, which is currently in the US. And I forgot to prepare a decent post to put up while I'm using the WiFi at school. >>;;
Oké, mensen, ben dus gisteren veilig en wel aangekomen in Oslo met ons aller Katleeeeeeeentje. Daar stonden op ons te wachten: Mari van YFU Norge, Maria van Rusland en Nico van Hongarije. Nadat ik daar mijn laatste euros door het machientje gehaald en er kronen voor terug gekregen had, zijn we in de taxi gesprongen en zijn we in noordelijke richting gereden voor anderhalf uur. Het was elf, twaalf uur toen we aankwamen en boterhammen kregen en het was halfeen voor ik mijn Nederlandse kamergenote naar de klok deed kijken en zich realiseren dat het al zo laat was.
Ik heb geen idee waar in Noorwegen we nu zijn, maar ik kan mijn moeder zeggen dat het hotel buiten een jacuzzi heeft staan, een ping-pong hal heeft en gratis wifi in de lobby, waar ik nu zit te typen. Sterven van de pest gaat er dus nog niet in zitten.
Vandaag hebben we al YFU Norway en Norwegian Life als levenslessen gehad, van ver naar bruine kaas gekeken bij het ontbijt, zelf ons boterhammetjes moeten maken voor de middag en het in boterhampapier moeten rollen en Language I gekregen. Ik kan nu min of meer lezen in het Noors en als het echt moet geslachten herkennen. Tellen, het alfabet aframmelen en mijn 'handige woordjes' kan ik mits spieken in mijn rommelboek ook. De Duitse meisjes hebben mij en Katleen er al van geïnformeerd dat snel Vlaams klinkt als een gemuteerd bastaardkind van het Duits en het Noors. Ik ben nog altijd niet zeker of dat een compliment was, eigenlijk...
Okay people, so I arrived safely in Oslo last night, together with our dearest Katleeeeeeeeen. There, we found waiting for us: Mari of YFU Norway, Maria from Russia and Nico from Hungaria. After putting my last euros through the machine and getting kroner for them, we jumped into the taxi and headed north for the following hour and half. It was eleven, twelve o'clock by the time we arrived and got sandwiches and it was half past twelve by the time I made my Dutch roommate look at the clock and realise it was that late already.
Ik have no idea where in Norway we are now, but I can tell my mother that the hotel has a jacuzzi outside, a ping-pong hall and free wifi in the lobby, where I'm sitting now. Dying of plague won't be in it for a while yet.
Today we already got [i]YFU Norway[/i] and [i]Norwegian Life[/i] as life lessons, looked at the brown cheese from a distance at breakfast, made our own sandwiches and wrap them in sandwichpaper and got [i]Language I[/i]. I can now more or less read Norwegian and--if I really have to--recognise genders. Counting, rambling off the alphabet and my 'handy phrases' I can, too, provided I'm allowed to peek into my mess-book. The German girls have informed me and Katleen already that rapid Flemish sounds like a mutated bastard child of German and Norwegian. I'm still not sure if that was a compliment, come to think of it...
Ik ga aannemen dat de meesten dit nieuws reeds ontvangen hebben, maar er nog een paar arme zielen het nog niet door hebben: Supervrouw woont in Noorwegen (neen, zo groot is mijn ego nu ook weer niet). Margunn (=vriendseltje) wou mij een kerstkadootje vinden, dus vroeg ze op de fameuze peperkoekenavond wat ik wou hebben. Ik had nu niet bepaald een verlanglijstje opgemaakt, dus (voor het grootste deel om te lachen) antwoorde ik 'Vrede op aarde en het wachtwoord voor het draadloos internet'. Onder het motto 'U vraagt, wij draaien' stond ze op 23/24 december aan de voordeur met van haar een pakje (bleek later een knuffel-lollifant te zijn, die van nu af aan mijn muze is voor deze periodieke communicatiespasmen van mij) en van de oudste gastbroer in de States een papiertje met daarop een haast magische reeks tekens die ik niet ga publiceren op het internet. Voor degenen die zich nu zorgen maken over hoe ik ben opgevoed, het eerste dat ik deed met mijn nieuwgevonden technologie was een danku naar Nikolai sturen en daarna Margunn haar kadootje geven.
