Beste Marcus,

Jou brief heeft me echt deugd gedaan. Ik lees ook tussen de kleine regeltjes die flaterende vertwijfeling die ons in beweging houdt als een zeilboot die eventjes van windrichting veranderd.

Ik weet niet wat het is maar een vrouwenlichaam tegen je aangeleund. De ongedwongen genegenheid en ontwapende charme van iets dat helemaal niet geconsumeerd moet worden is poëzie. ‘Il ya des femmes suberbe commes une statue’ zou Charles Aznavour zingen. Je kunt het al raden ik heb een beetje muziek in mijn leven binnengelaten. Het was zo stil geworden in mijn toren en ik smacht naar muzikaliteit. Het is altijd mijn tweede passie geweest en de fibraties van een muziekinstrument zijn een verlengstuk van het hart.

Ik kan er ook niet aan doen maar mijn mysterieuze vriendin woont nog altijd in mijn hart. Het zal wel slijten denk ik dan maar in onbewaakte momenten komt het bovengedreven. Ik krijg dan dat heimwee gevoel en betrap me erop dat ik me erin wentel zoals een varken in de modder. Misschien heb ik dat wel nodig dat gemis, dat knagende gevoel. Je kunt niet geloven hoe groot mijn creativiteit wordt onder dat soort lijden. Misschien bestaat de magie van mijn verlangen uit het feit dat er nooit iets concreets uit zal groeien. Ik ben rustiger geworden in een bepaalde richting want ik weet wat de grenzen zijn van het bereikbare. De zee is nooit ver weg en het water herbergt ook een soort oneindigheid en avontuur. Ik geniet van een rustige avond als de zon zijn laatste kleuren op mij loslaat. Ik herinner mijn eerste verliefdheid voor mijn vrouw die me nu haat als een stuk verdorven hout dat zo snel mogelijk moest verwijderd worden. Hoe kan de chemie der dingen soms vreemd lopen. Weet je Marcus met een glaasje Pastis in de nabijheid wordt alles wat verdraagzamer. Ik voel me goed in mijn passionele pijn .

Ik vind het goed dat je die job van nachtwaker hebt aangenomen. Je bent een nachtmens. Als ik je zie in mijn herinnering toen jij weer op weg was naar een vreemd continent dacht ik rusteloos en steeds op zoek naar een nieuwe horizon waar de zon nooit zal ondergaan. Nu heb je met je nachtelijke waakzaamheid eindelijk een andere keuze gemaakt voor die nacht waar oude herinneringen je zullen omarmen als een stelletje sirenes die je gek maken met hun liederlijke gezang. Begrijp me niet verkeerd. Maar ik weet hoe rusteloos je bent. Je litterair ei zal geboren worden want schrijven dat kan je. We zijn complementair in onze litteraire misère.

Gisteren nog vond ik het woord ‘lieveling’ uit en droeg het op aan mijn roodharige vriendin. Ik had het op een papieren ballonnetje geschreven en met een kaarsje eronder steeg het op met een gedrevenheid die je nog nooit gezien had. Het kleine ding zweefde recht naar de molenaar alsof vreemde krachten mij gunstig gezind waren. Ik droeg het woord op een rood kussentje naar haar.

Met dat soort dingen hou ik me bezig de laatste tijd. Af en toe kook ik een heerlijk quiche of bak ik een taart. Al die dingen worden gedeeld met de kleine biotoop waar ik nu in vertoef. Weet je Marcus geleidelijk aan herwin ik een soort huiselijkheid waar ik jaren verwaarlozing in heb gehad. Het is eigenlijk schrijnend dat een mens zo’n lange wegmoet afleggen om te beseffen dat de essentie van de dingen heel eenvoudig kan zijn. Inderdaad ik heb wat gas teruggenomen omdat ik nu rekening hou met het feit dat ik alles over me heen laat komen als een regenbui bij felle zon.

Ook jou leven heeft een kentering genomen. Fatima is heel gehecht aan jou en ik lees tussen de regels dat je haar niet volledig zal loslaten. Je bent een nieuwe weg ingeslagen en die job zal je goed doen. Een nachtmens die de ochtend omarmt, dat wil ik zelf nog eens meemaken.

Mag ik besluiten met enkele verzen dat bepaalde dingen frapeert.

Gemengde gevoelens het is zoiets als kleur mengen, je hebt er meer. Je aarzelt om te kiezen maar uiteindelijk weet je dat ze allemaal zo belangrijk zijn dat je er stil van wordt. Die stilte moet je vangen als een vlinder die nooit geboren is. Laat hem in gedachten opstijgen en denk eraan hoe mooi de onbezoedelde dingen zijn. Het voelt zoals thuis waar je nooit echt zal thuishoren maar dat geeft niet want wie ooit heeft kunnen wegvliegen weet wat het gevoel is om zich los te maken van de dingen.

Het ga je goed Marcus en voor mij graag een spiegeleitje met een krokant broodje.

Groetjes Fank.

Dag Beste Marcus,

Dromen zijn de motor van mijn creatief bestaan. Ik heb niet dezelfde entourage rondom mij van mooie en behaagelijke vrouwen, maar teveel drukte zou mijn geest benevelen en als een besluitloos projectiel zou ik door de dag vliegen.

Het alleen zijn behept mij soms met een ongelooflijke hunkering naar tederheid en dan wentel ik mij in een melancholische saus van indrukken. Ik geef toe dat het steeds beter met mij gaat. Ik heb een zekere rust teruggevonden. Het is begonnen met het klaarmaken van simpele gerechtjes. Eerst was er die lasagne ‘a la façon de Frank’, maar nu zit ik al een stadium verder. Gisteren nog heb ik konijn klaargemaakt met olijven en een heerlijke saus waarvan ik de ingrediënten symptomatisch heb toegevoegd. Ik lever ieder keer een portie af bij mijn overburen, de molenaar en zijn mysterieuze dochter. Zij blijft door mijn geest wandelen als een soort van dromenfee. Ik heb mijn verlangens voor haar gekanaliseerd. Dat is ook zo’n term die men in de psychologie gebruikt. Kanaliseren, betekent zoveel als orde scheppen en afleiden. Met dromen werkt het zo.

Net als jou voel ik me optima forma. Mijn liefde voor mijn roodharige Muze is voorlopig althans in vriendschap gebotteld. Mijn ogen zijn nog net op tijd opengegaan. Eerlijk gezegd is het zij die het initiatief genomen heeft en daar ben ik haar dankbaar voor.

Ik ben ook niet zo eenzaam als je denkt. Af en toe heb ik contact met schippers en kapiteins van voorbijvarende schepen en jachtjes. Ongelooflijk wat de mensen allemaal vertellen. Ik heb er ondertussen een soort logboek van opgemaakt. Ik schrijf je bij gelegenheid wel een fragment over van die gesprekken. Momenteel zit ik in mijn stenen toren, een cocon, waar de rups vlinder zal worden. Ook mijn vriendin heeft zoiets. Zij heeft altijd al last gehad van mannelijke aantrekkingskracht. Haar glimlach en haar mysterieuze charme werkt als een soort parfum. Ze sprak er mij over aan toen ik laatst het konijn met olijven bracht. Ze begreep dat niet maar ik verzekerde haar dat het waar was en dat ze het misschien ook wou. Een hunkering naar mannelijke aantrekkingskracht als compensatie voor iets dat ze in haar jeugd had gemist. We zijn allemaal de optelsom van wat er in onze jeugdjaren is gebeurd.

Kijk, dat soort gesprekken met mijn vriendin verdrijven de argwaan van onvervulde liefde. Die vuurtoren heeft me inzicht gebracht en het bouwwerk werkt als een soort van antenne. Ik weet dat het een soort van baken is, waar heel veel mensen zich naar richten. Hoe eenzaam ik soms ook ben, het geeft me een thuisgevoel. Met ons drieën zijn we eigenlijk één grote familie geworden en ik geloof dat we niet meer zonder elkaar kunnen.

Het verhaal van de molenaar heeft mij sterk aangegrepen en ik had tijd nodig om mij te her bronnen. Ondertussen heb ik zaken teruggevonden die voldoende bewijs leveren dat het waar is. In de kelder van de toren lagen er nog schilder spullen die ik nu gebruik. Oude penselen, verftubes en geprepareerde doeken lagen overal verspreid. Tussen al die rommel vond ik ook wat teksten en fragmenten uit brieven. Wie de kunstenaar ook was, hij tekende zijn Muze op wel duizend variaties. Er ging een schok door mijn lichaam want de herkenning was compleet. Ik werd angstig van zoveel gelijkenissen. Geloof me Marcus dit is een plek vol van energieën.

Ik ben een tijdje afwezig geweest. Het schrijven lag te ver buiten mijn wil. Alsof de gevoelens zich niet in woorden lieten vangen. Een dikke ondoorzichtige mist die de geluiden omhulde, en vormloze spoken deed rijzen, ging rond de toren. Het geluid van de misthoorn was het enige referentiepunt. Ik zat gevangen op mijn toren en de aftandse Fokker ging niet in de lucht. Geen mogelijkheid tot communicatie, geen teken van leven naar jou.    Op een gegeven moment kauwde ik de mist. Spoken verschenen, streken langs mij heen en verdwenen. Lichtjes van denkbeeldige schepen glinsterden in de verte als dwaallichten. Door de mist is het alsof ik de klank van Sirenen hoor die weergalmt over het gedempte ruisen van de zee.  Ik had plots lang geslapen, misschien wel twee nachten na elkaar. Toen een lichte vorm van opklaring alsof ik dreef in een glas gevuld met water en Ricard.
  
Plots is die mist verdwenen. Door het raam van mijn toren, tussen de neergelaten groezelige afscherming door, kwam een dunne streep zonlicht, de lente schittert alom in de lucht en jubelt opnieuw over de velden en het water.  Ik fluisterde stilletjes tegen mezelf : 'wat is het toch heerlijk als die melancholie tegen wat zonlicht wordt ingeruild.
ik kwam tot het besef dat er tussen twee mensen soms een afstand kan zijn.  Tussen het roodharige meisje en mezelf.  De wanhopige eenzaamheid van evenwijdige lijnen die elkaar nooit echt zullen ontmoeten. Rakelings en nooit dichtbij.  De mathematische zekerheid dat elke lijn toch in een cirkel eindigt, geeft me hoop.  Vroeg of laat komen twee cirkels bij elkaar en wie weet wat er dan gebeuren mag.

in die gedachte besluit ik deze brief. 
Vele groetjes van Frank, de mistoptrekker.