Ik ben nooit een volbloed verzamelaar geweest.   Ja, ik heb mij een tijdje bezig gehouden met het verzamelen van postzegels (een waardeloze collectie ligt nu te verkommeren in het ouderlijk huis).   Zoals iedereen heb ik paninistickers verzameld (ongetwijfeld de enige reden dat ik het Standard van 1988 beter ken dan het Anderlecht van pakweg 2010).   Maar veel verder ben ik nooit gegaan, en een doorzetter in het verzamelen was ik allerminst.

Uitzondering op die regel : de cd.  Vinyl zal altijd overleven, digitale muziek zal de muziek van heden en toekomst zijn.   Veel plaats zal de cd niet hebben in de geschiedenisboeken.  Jammer voor mij, want ik ben verknocht aan de cd als fysieke voorwerp.  Het hoesje, de typische geur, het cd-rek dat een kakafonie aan kleuren tentoon stelt.   Ik kan ernaar kijken en ervan genieten zoals anderen een aquarium kunnen bewonderen, of een mooi schilderij kunnen vereren.   Dankjewel Philips om de wereld dit kleinood toch een aantal decennia geschonken te hebben.

Met nostalgie blik ik terug op mijn bezoekjes aan de Sint-Niklase bibliotheek.  Op de eerste verdieping lagen de cd's.  Maximaal 4 voor een tijdsduur van 3 weken.   1 euro per cd (of was het 20 frank ?) Struinen doorheen de rekken en met veel fingerspitzegefühl de cd's doorheen je handen laten glijden om er de mooiste hoesjes uit te zoeken.   En dan die spanning thuis.   Hoe zou dit klinken ?  Welk genre had ik überhaupt meegenomen ?   Misschien ken ik er wel iets van ?   Maar vooral: misschien doe ik wel de ontdekking van het jaar.    Het moet gezegd: dat gebeurde niet vaak.  Vele euro's zijn opgegaan aan ordinaire middle of the road rockmuziek zonder weerhaken.   Eén maal beluisterd en teruggebracht.   Maar vele teleurstellingen weerhielden mij er niet van dit ritueel driewekelijks te voltrekken.  

Want één vogel maakt de lente.  Het volstond eens om het half jaar goud in handen te hebben.   En goud was Souvlaki van Slowdive zonder meer.  Wist ik veel dat ik de koningen van de dreampop te pakken had.  Een begrip in de wereld van de shoegaze muziek.   Wat een stem openbaarde zich meteen in opener Alison, verstopt in gitaren die de ambitie hadden te klinken als mist.   Het werd nog beter.  In Machine gun mengt een frèle vrouwenstem zich met gillende synths en een akoestische gitaar.   Een ruimtereis is begonnen.  Zweven tussen verschillende sterrenstelsels.  Alsof ze dat zelf ook beseffen noemen ze een nummer Souvlaki Space Station.  De ruimtereis heeft een naam.  Maar nog geen hoogtepunt.   Dat komt.   When the sun hits.   "Sweet thing I watch you"   Wat een onnoemelijke droefheid gaat er uit van dat nummer.   En wat een refrein.   Wat een ontdekking deze Souvlaki.   Er volgt nog moois, zij het niet meer zo overdonderend als When the sun hits.  Altogether is ingehouden, bijna fluisterend.   In afsluiter Dagger enkel nog twee akkoorden op een akoestische gitaar en de stem van Neil Halstead.   "The world is full of noise, I hear it all the time", klinkt het berustend.    Lawaai waar ze net 40 minuten lang voor gezorgd hebben.   Maar afkomstig uit een andere wereld in een ander sterrenstelsel.   

Vele groepen zouden het geluid van Slowdive proberen recycleren - zie ook Beach House.  Maar Souvlaki overtreffen zou niet meer gebeuren.