|
Klik op de foto's om een nummer te beluisteren.
Muziek. Muziek. En muziek.
|
 |
 The war on drugs: Lost in the dream |
Ik heb niets met Bruce Springsteen. Niets met Tom Petty. Dire straits: gezaag. The war on drugs recycleert ze allemaal op hun laatste. Lost in the dream is een wereldplaat. De beste van het jaar en nu al een klassieker voor de eeuwigheid.
Het geniale zit in de productie. Heel erg jaren '80, mijn favoriete decennium uit de muziekgeschiedenis. Het maakt dat wat in wezen classic rock, country of folkrock is, verwordt tot iets razend spannend, een eigenschap die de genoemde genres in mijn ogen allerminst kenmerkt.
Het geniale zit in de schizofrene spanning tussen enerzijds droeve, melancholische muziek (Adam Granduciel kampte de voorbije jaren met angstaanvallen - ik heb een zwak voor mensen met angsten) en anderzijds de opzwepende ritmes die elke song tot een feest maken. Het is een kunst die ze van groepen als The National of Arcade Fire geleerd hebben: droefheid verpakken in weergaloze stampers waarbij stilzitten onmogelijk is.
Het geniale zit in de samenstelling van de plaat, die een afwisseling biedt tussen opzwepende uptempo songs en introspectieve rustige nummers, aan elkaar vastgelijmd door stukken muziek die bijna ambient aandoen, waarin weinig gebeurt maar die wel onmisbaar zijn voor het geheel (zie The Haunting idle). Op hun allerbest zijn ze wanneer ze zinderende orkanen op de luisteraar afsturen. Single Red eyes, het bijna smachtende Burning of het eerst ingehouden, maar later voluit gaande An ocean in between the waves. Ogen dicht, de wereld buiten spel en dan maar dansen, dansen, dansen. De muziek smeekt erom. (ik ben geen danser, maar voor Lost in the dream maak ik de uitzondering. 't Is niet van willen maar van moeten).
The War on Drugs is zelf een drug, verslavend tot in de diepste vezels.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
| 
