Na een lekkere pizza in hartje Antwerpen - met de obligate fles wijn - besloten we goed gemutst af te zakken naar het sportpaleis.  We pikten flarden van het voorprogramma mee, maar concentreerden ons toch vooral op de drankstandjes, waar we steeds meer into reflektor modus begonnen geraken.  Waren wij het niet die ruim op voorhand de epische zin 'all my old friends, they don't know me now' uit Suburban War brulden in het sportpaleis, ter hoogte van de drankstand aan de oranje zone ?   En dan moest de echte show nog beginnen.  Een op voorhand gewonnen wedstrijd was het.   Arcade Fire zou een onvergetelijke show spelen en bewees meteen terecht een van de absolute toppers te zijn anno 2014.

Dit had de concertrecensie kunnen zijn van het concert van Arcade Fire in het Sportpaleis.  Helaas.  Memorabel werd de avond wel, zij het om andere redenen.

De omstandigheden dan op de eerste plaats.   Echt meezitten deden ze niet. En de band zelf heeft er natuurlijk ook helemaal geen schuld aan.  Een schuld die des te meer in de schoenen mag geschoven worden aan de imbeciel die Antwerpen zo lachwekkend aangelegd heeft dat er op spitsuur geen enkele mogelijkheid bestaat de stad - die zichzelf graag metropool noemt - überhaupt te bereiken.   Geraakten we nog in goed drie kwartier van Drongen tot Beveren, dan deden we over de volgende 7 km over de N70 een vol uur (*).   De hints van het sportpaleis indachtig parkeerden we op de park en ride in Zwijnaarde waar 'elke drie minuten een tram ons zou komen oppikken'.   Niet dus, geen tram het komende uur.   Dat de chauffeur van de tram - die uiteindelijk toch arriveerde -  doodleuk een sigaretje ging roken was op dat moment al lang meer hilarisch dan frustrerend.   Benieuwd wat zijn burgemeester zou vinden van dat soort arbeidsethos...

3 kwartier te laat, met een lege maag en een halve reguliere setlist achter de rug, gebeurde het onverwachte en stonden we plots toch oog in oog met Arcade Fire, dat zo te zien al even bezig was met hun feestje.   Een feestje waar we wel op waren uitgenodigd, maar waar de gastheer het niet nodig vond om op ons te wachten.  En wanneer is een feestje geslaagd ?  De beste feestjes zijn  die met een gezellige en ongedwongen aanloop.   Stress is de eerste en grootste moordenaar van het genot. 

Verlangen de tweede.  De avond stond al lang in het rood aangekruist in mijn - overigens onbestaande - agenda.   En te snel kwam de bedenking dat het jammer is dat elk liedje gespeeld wordt zoals op plaat, dat er zo weinig bindteksten gezegd worden, en dat de projecties en lichtshow intussen al iets te vaak gezien zijn bij andere groepen.   Zijn de beste optredens niet die waarbij de plaat overtroffen wordt, zij het door het charisma van de frontman of -vrouw, zij het door de ongebruikelijke versies van de gehoorde nummers ?   Zijn de beste optredens niet die waarbij de groep af en toe een vergissing begaat in de vorm van een valse noot of een vergeten tekst, eerder dan het afwerken van een foutloze set ?  (bizar dat ze in dat laatste geval steevast complimenten van de recensenten krijgen, alsof techniek boven charme zou moeten verkozen worden).   Het is een pijnlijke bedenking, maar ook het twaalftal op het podium bestaat uit mensen zoals u en ik, die gewoon hun job doen en daarmee (veel) geld verdienen.(**) 

Nu is Reflektor ook niet echt mijn favoriete Arcade Fire plaat - na drie toppers op rij - en was ik (ook vooraf al) geen fan van het sportpaleis.   Het moois dat de plaat toch nog in zich heeft weet die zaal - die terecht met een galmbak vergeleken wordt -  grondig te verknoeien.  De single 'Reflektor' is een pracht van een swingende, bijna funky rocksong, maar de belletjes en pianoriedels verdwenen door de dramatische akoestiek achter de krachtige bassen.   Een gevaar dat in het sportpaleis wellicht minder acuut is bij pakweg Bon Jovi, maar bij een groep die het (ook) van subtiliteit moet hebben is het sportpaleis gewoonweg ongeschikt.   Wel straffe momenten bij Sprawl II (Mountains beyond mountains) waarbij Regine (wat een w*f) (***) het hoge woord voerde.   Of Afterlife - een WMCA voor hipsters.   Of Tunnels, luid uigewuifd door duizenden woo-ooh-oohs (Arcade Fire is ook de enige groep die niet Night of the proms-fähig is en hiermee wegkomt).   Maar na een geintje (de poppen van The Reflektors die Ca plane pour moi play-backten) volgde een bisronde met minder straffe nummers en was de avond afgelopen nog voor hij in wezen begonnen was.   Hoewel confetti (bij Here comes the night time) het wel altijd doet.

Eerlijk is eerlijk: het had ook de eerste paragraaf kunnen zijn.

(*) mijn dank aan Jorgen voor het opfleuren van het fileleed middels zijn prachtige berichtje aan een vriendin die zich tot man heeft laten ombouwen: 'Congratulations.  It's a decision you need balls for.'

(**)  zo moet het dus ook zijn voor leerlingen die jarenlang (haha) naar Bruggemans lessen uitkijken.   Blijkt alles uiteindelijk toch meer automatische piloot dan excentriek en inventief te zijn, en blijkt het uiteindelijk toch ook maar over wiskunde te gaan. (****)

(***) aan Gemoets: respect dat ge de tweelingzus van Régine hebt weten te strikken ;-)

(****)  Heb ik mezelf nu net aan halfgoden als Arcade Fire gespiegeld ?