|
Klik op de foto's om een nummer te beluisteren.
Muziek. Muziek. En muziek.
|
 |
 Susanne Sundfor: The brothel |
Er was een tijd waarin ik als misogyn door het leven ging. Vanzelfsprekend het perverse gevolg van het hebben van twee broers, het zitten op een jongensschool en het niet gezegend zijn met de looks om willekeurige vrouwen het hoofd te laten draaien. Ter zelfbescherming kon ik niet anders dan de vrouw als een verschrikkelijk wezen te zien waar een gezonde man zo ver mogelijk uit de buurt diende te blijven. Je kon er niet mee praten, laat staan redeneren en tot overmaat van ramp vertoefden ze liever in een cocktailbar dan in een bruine kroeg.
In feite wou ik ze vastpakken, vastnemen, knuffelen en zeggen hoe graag ik naar hen keek. Hoe graag ik hen wel zag. Het gedrag van de man is altijd tegengesteld aan zijn karakter, maar het zijn natuurlijk enkel vrouwen die dat doorhebben.
Ik weet niet meer exact wanneer de déclic gekomen is. Was het mijn nicht waarmee ik briefsgewijs een vertrouwensrelatie mee uitbouwde ? Of was het toch Kim, het meisje dat mij voor het eerst het gevoel gaf dat er meer mogelijk was dan wat oppervlakkig geneuzel ? Of was het toch gewoon mijn mama, die mij aangaf dat ook de vrouw het recht had om geapprecieerd te worden ? Ik hou het zelf op Shirley Manson, de vurige rosse van Garbage die mij in mijn late adolescentenjaren wist te verleiden. 'I am milk.' Likkebaarden. 'I'm waiting for you'. Op mij ? Echt waar ? Het opende deuren waarvan ik het bestaan nooit had kunnen vermoeden. Vrouwen konden zingen. Ze konden een groep dragen. Ze konden bloedgeil zijn. De mannenstem was niet langer meer de enige reden om muziek te luisteren.
Niet geheel tegen mijn goesting zijn de tijden veranderd. Sterker nog: de mooiste stem van dit universum hoort toe aan een vrouw. De Noorse Susanne Sundfor heeft een stem zo hoog en zo gevoelig dat mijn hart breekt telkens als ik ze hoor. Ze bezit een tremolo dat me door merg en been snijdt. Meteen ook de reden waarom het overgrote deel van de mensheid zal afknappen op haar muziek; je moet haar stem ten volle willen ontvangen. Take it or leave it.
Opener The Brothel zet de toon. Ze zet nog rustig aan, met piano en haar stem op haar breekbaarst, maar al snel trekt ze alle registers open. Achtergrondmuziek it ain't. Met Lullaby volgt het hoogtepunt. Opnieuw die rustige intro met haar stem die - niet erg verrassend - een kinderliedje lijkt te zingen. Tot de electronica invalt en een overrompelend totaalspektakel begint. Baby zal niet snel willen slapen.
Susanne Sundfor is groot in Noorwegen, een land waar ze goed zijn in feitelijk alles, behalve gelukkig zijn. Dat het nog veel prachtmuziek als deze mag opleveren.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
| 
