Klik op de foto's om een nummer te beluisteren. Muziek. Muziek. En muziek.
Washington: Rouge noir
Iemand moet mij toch eens uitleggen waarom sommige plaatjes verborgen voor de wereld kunnen blijven. Waarom bijvoorbeeld heeft het Noorse Madrugada wel het Europese vasteland kunnen bereiken (terecht overigens), maar blijven de landgenoten van Washington eerder onbekend ?
Want als er één ding kan gezegd worden, is dat er de laatste jaren met de regelmaat van de klok prachtige cd's uit het hoge noorden verschijnen (Gazpacho! Soup! Susanne Sundfor! Jenny Hval! Our broken garden!). Allemaal baden ze in een zelfde weemoedige sfeer die ze tot uiting brengen door een breed en vaak verrassend instrumentarium, niet zelden met de toevoeging van elektronische apparatuur. Toch klinkt niets hetzelfde, want eenieder legt de klemtoon elders. Waar Gazpacho zich in de meesterwerken Night en Tick Tock vastbijt in een beklijvende ritmeloop kiest Susanne Sundfor voor synths, kiest Soup meer de weg van de postrock en dopen Jenny Hval en Our broken garden hun songs in de folk.
Washington koos op zijn vorige, The astral sleep, resoluut voor americana als hoofdingrediënt. Dat leverde een relatief luchtig plaatje op, maar met rouge noir keert het terug naar de sound van hun debuutplaat, a new order rising. Die sound huppelt voortdurend tussen onderhuidse dreiging (die vooral in opener Rouge/noir en Andante beklemmend werkt) en lieflijk gitaargetokkel (zie Last of Eve en Another sunset), met tussenin pogingen om de perfecte popsong te creëren (Something of a voyage en Guerre de rue). En persoonlijk word ik veruit het meest geraakt door de bijna apocalyptisch dreigende geluiden die vooral in het begin van de plaat als een tsunami de luisteraar overspoelen. Met de vijfde song, het prachtig getitelde 'Appendix 1: as waves shape the sea' gooien ze alles samen en bereiken ze hun magnum opus in deze bijna acht minuten durende song. Vanuit een dreigende en verstillde opening gaat het over een eerste climax naar een nieuwe ultieme climax toe, waarbij alle registers open getrokken worden.
Helaas trek ik het album zelden langer dan tot dit vijfde nummer. Niet alleen was de geluidservaring zo overrompelend tot dan toe, ook halen de resterende 4 nummers niet meer het niveau van de voorgangers (ook al kan Guerre de Rue er nog wel door). Soms volstaat een half uur intens genieten meer dan een uur half genieten.
